تفسیر اثنی‌عشری (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
جز ←منابع |
|||
| خط ۶۰: | خط ۶۰: | ||
{{تفسیرهای شیعه}} | {{تفسیرهای شیعه}} | ||
{{کتاب‌شناسی شیعه (قرن چهاردهم)}} | {{کتاب‌شناسی شیعه (قرن چهاردهم)}} | ||
<onlyinclude>{{درجه‌بندی | |||
| پیوند = <!--ندارد، ناقص، کامل-->کامل | |||
| رده = <!--ندارد، ناقص، کامل-->کامل | |||
| جعبه اطلاعات = <!--نمی‌خواهد، ندارد، دارد-->دارد | |||
| عکس = <!--نمی‌خواهد، ندارد، دارد-->دارد | |||
| ناوبری = <!--ندارد، دارد-->دارد | |||
| رعایت شیوه‌نامه ارجاع = <!--ندارد، دارد-->دارد | |||
| کپی‌کاری = <!--از منبع مردود، از منبع خوب، ندارد-->ندارد | |||
| استناد به منابع مناسب = <!--ندارد، ناقص، کامل-->کامل | |||
| جانبداری = <!--دارد، ندارد-->ندارد | |||
| رسا بودن = <!--ندارد، دارد-->دارد | |||
| جامعیت = <!--ندارد، دارد-->دارد | |||
| زیاده‌نویسی = <!--دارد، ندارد-->ندارد | |||
| تاریخ خوبیدگی =<!--{{subst:#time:xij xiF xiY}}--> | |||
| تاریخ برتر شدن =<!--{{subst:#time:xij xiF xiY}}--> | |||
| توضیحات = | |||
}}</onlyinclude> | |||
[[رده:کتاب‌های تفسیری شیعه قرن14(قمری)]] | [[رده:کتاب‌های تفسیری شیعه قرن14(قمری)]] | ||
نسخهٔ ۱۶ اکتبر ۲۰۱۷، ساعت ۱۵:۰۱
 | |
| اطلاعات کتاب | |
|---|---|
| نویسنده | حسین بن احمد حسینی شاه عبدالعظیمی |
| موضوع | تفسیر قرآن |
| سبک | روایی و تحلیلی |
| زبان | فارسی |
| اطلاعات نشر | |
| ناشر | میقات |
| تاریخ نشر | ۱۳۶۳ش |
تَفسیر اِثناعَشَریّ تفسیری است کامل و به زبان فارسی اثر حسین بن احمد حسینی شاه عبدالعظیمی از عالمان شیعه در قرن ۱۴ هجری قمری است. این تفسیر که روشی تحلیلی و روایی دارد، به زبان ساده و قابل فهم برای مردم نگارش یافته است. مؤلف در مقدمه کتاب به مباحثی نظیر تعریف تفسیر، فرق تفسیر و تأویل، فضیلت قرآن، منع از تفسیر به رأی، اسباب نزول، اعجاز قرآن پرداخته است.
انگیزه تألیف
مفسر در سخن آغازین کتاب جدیت و تلاش برای ترویج احکام الهی و نشر شریعت نبوی را وظیفه هر مسلمانی دانسته که به هر طریق نباید از جان و مال، کوتاهی کند. وی که تفسیر قرآن مجید را با دقت کامل در ایام تحصیلات خویش جمع‌آوری نموده بود، آن را به درخواست برادران دینی منتشر کرد تا تذکره‌ای در دنیا و ذخیره‌ای برای عُقبی بوده باشد.[۱]
مقدمه تفسیر
کتاب با تعریف، موضوع و فایده علم تفسیر آغاز می‌گردد و در بخش تعریف به تنزیل، تأویل، ترجمه و تفسیر می‌پردازد. وی سپس در ده فصل در باب علوم قرآنی سخن می‌گوید:
- فصل اول: تمسّک به قرآن
- فصل دوم: حاملین علم قرآن
- فصل سوم: منع تفسیر قرآن به رأی
- فصل چهارم: سبب نزول قرآن
- فصل پنجم: کیفیت نزول قرآن
- فصل ششم: اعجاز قرآن
- فصل هفتم: اسامی قرآن
- فصل هشتم: ثواب قرائت قرآن
- فصل نهم: آداب تلاوت قرآن
- فصل دهم: نوادر و مطالب (اعتقادات به قرآن، قراء سبعه، عدد آیات).[۲]
روش مفسر
مفسر در آغاز سوره به به عددآیات، اسم سوره، دلیل نام گذاری سوره و فضیلت آیه یا سوره می‌پردازد. تحقیقاتی درباره مفاهیم و معارف قرآنی دارد که گاه جنبه خطابی و ادبی دارد... وی در فهم آیات از اخبار و روایات اهل بیت بدون ذکر سند و راوی حدیث نیز استفاده می‌کند... روش وی در بیان مباحث فقهی، گذرا و در حد بیان احکام است.[۳]
چاپ
این اثر توسط شرکت طبع کتاب تهران در سال ۱۳۳۴- ۱۳۳۹ ش، برای نخستین بار به چاپ رسید. نگارش آن در سالهای ۱۳۷۵- ۱۳۸۱ق انجام گرفته و برخی مجلدات آن توسط انتشارات فراهانی در تهران به سال ۱۳۷۷ق نشر یافته است. آن چاپ در ۸ مجلد با قطع وزیری و بالغ بر ۵۰۰۰ صفحه بوده است.[۴]
این تفسیر در سال ۱۳۶۳ش (۱۴۰۴ ق) در چهارده مجلد با قطع وزیری توسط انتشارات میقات به چاپ رسیده است.
پانویس
منابع
- حسینی شاه عبدالعظیمی، حسین بن احمد، تفسیر اثنا عشری، تهران، میقات، ۱۳۶۳ش.
- خرمشاهی، بهاءالدین، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، تهران، دوستان - ناهید، ۱۳۷۷ش.