توابین: تفاوت میان نسخه‌ها
imported>Maytham بدون خلاصۀ ویرایش |
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) جز افزایش پانویس و منابع بر اساس نسخه عربی |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{درباره|گروهی از شیعیان خونخواه امام حسین |اقدامات آن‌ها|قیام توابین}} | {{درباره|گروهی از شیعیان خونخواه امام حسین |اقدامات آن‌ها|قیام توابین}} | ||
'''توابین''' (توبه‌کنندگان) عنوان گروهی از شیعیان [[کوفه]] است که در [[سال ۶۵ قمری|سال ۶۵ق]] به رهبری [[سلیمان بن صرد خزاعی]] به خونخواهی [[امام حسین]] (ع) قیام کردند و در پیکار با سپاه [[ابن زیاد]] در منطقه «[[عین الورده]]» به [[شهادت]] رسیدند. | '''توابین''' (توبه‌کنندگان) عنوان گروهی از شیعیان [[کوفه]] است که در [[سال ۶۵ قمری|سال ۶۵ق]] به رهبری [[سلیمان بن صرد خزاعی]] به خونخواهی [[امام حسین]] (ع) قیام کردند و در پیکار با سپاه [[ابن زیاد]] در منطقه «[[عین الورده]]» به [[شهادت]] رسیدند. | ||
| خط ۶: | خط ۴: | ||
== قیام == | == قیام == | ||
{{اصلی|قیام توابین}} | {{اصلی|قیام توابین}} | ||
قیام توابین نخستین قیام شیعی پس از [[واقعه عاشورا]] است که با هدف خونخواهی [[امام حسین(ع)]] و [[شهدای کربلا]]، در سال ۶۵ق صورت پذیرفت. این قیام به دست توابین در مقابله با لشکر شام و در منطقه عین الورده رخ داد. | قیام توابین نخستین قیام شیعی پس از [[واقعه عاشورا]] است.<ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ۱۴۲۸ق، ج۷، ص۲۴۶.</ref> که با هدف خونخواهی [[امام حسین(ع)]] و [[شهدای کربلا]]، در سال ۶۵ق صورت پذیرفت.<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، دارصادر، ج۶، ص۲۵.</ref> این قیام به دست توابین در مقابله با لشکر شام و در منطقه عین الورده رخ داد.<ref>ابن کثیر، البدایه و النهایه، ۱۴۰۸ق، ج۸، ص۲۷۶-۲۸۰.</ref> | ||
== علت نام گذاری == | == علت نام گذاری == | ||
برخی شیعیان کوفه با این که از امام حسین (ع) دعوت کردند تا با او [[بیعت]] و علیه [[یزید بن معاویه]] قیام کنند از یاری امام (ع) سر باز زدند و او را در قیام [[عاشورا]]ی [[سال ۶۱ هجری قمری|۶۱ق]] تنها گذاشتند. | برخی شیعیان کوفه با این که از امام حسین (ع) دعوت کردند تا با او [[بیعت]] و علیه [[یزید بن معاویه]] قیام کنند از یاری امام (ع) سر باز زدند و او را در قیام [[عاشورا]]ی [[سال ۶۱ هجری قمری|۶۱ق]] تنها گذاشتند. | ||
آنان پس از واقعه [[کربلا]]، از کرده خود پشیمان شدند و تنها راه رستگاری و پذیرش [[توبه]] خویش را خونخواهی [[حسین بن علی]] (ع) و کشتن قاتلان او یا کشته شدن در این راه می‌دانستند. از این رو در تاریخ به توّابین شهرت یافتند.<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۳۹۵.</ref> | آنان پس از واقعه [[کربلا]]، از کرده خود پشیمان شدند و تنها راه رستگاری و پذیرش [[توبه]] خویش را خونخواهی [[حسین بن علی]] (ع) و کشتن قاتلان او یا کشته شدن در این راه می‌دانستند. از این رو در تاریخ به توّابین شهرت یافتند.<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۳۹۵.</ref> | ||
== توابین سرشناس== | == توابین سرشناس== | ||
افرادی چون [[سلیمان بن صرد خزاعی]]، [[رفاعة بن شداد بجلی]] <ref>بلاذری، | افرادی چون [[سلیمان بن صرد خزاعی]]، [[رفاعة بن شداد بجلی]] <ref>بلاذری، انساب الاشراف، ۱۳۹۴ق، ج۶، ص۳۶۴.</ref>، [[مسیب بن نجبه]]، [[عبدالله بن سعد ازدی]] و [[عبدالله بن وال تیمی]] از سران توابین بودند.<ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ۱۴۲۸ق، ج۷، ص۲۴۶.</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
== منابع == | == منابع == | ||
* ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، بیروت، دارصادر، بی‌تا. | |||
* ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۴۰۸ق. | |||
* بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، بیروت، مؤسسه الاعلمی، ۱۳۹۴ق. | |||
* سبحانی، جعفر، بحوث فی الملل و النحل، قم، موسسه امام صادق، ۱۴۲۸ق. | |||
* ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، مؤسسه الرساله، بیروت، ۱۴۱۳ق. | * ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، مؤسسه الرساله، بیروت، ۱۴۱۳ق. | ||
== پیوند یه بیرون == | == پیوند یه بیرون == | ||
نسخهٔ ۱۰ مارس ۲۰۱۸، ساعت ۱۵:۱۹
توابین (توبه‌کنندگان) عنوان گروهی از شیعیان کوفه است که در سال ۶۵ق به رهبری سلیمان بن صرد خزاعی به خونخواهی امام حسین (ع) قیام کردند و در پیکار با سپاه ابن زیاد در منطقه «عین الورده» به شهادت رسیدند.
قیام
قیام توابین نخستین قیام شیعی پس از واقعه عاشورا است.[۱] که با هدف خونخواهی امام حسین(ع) و شهدای کربلا، در سال ۶۵ق صورت پذیرفت.[۲] این قیام به دست توابین در مقابله با لشکر شام و در منطقه عین الورده رخ داد.[۳]
علت نام گذاری
برخی شیعیان کوفه با این که از امام حسین (ع) دعوت کردند تا با او بیعت و علیه یزید بن معاویه قیام کنند از یاری امام (ع) سر باز زدند و او را در قیام عاشورای ۶۱ق تنها گذاشتند.
آنان پس از واقعه کربلا، از کرده خود پشیمان شدند و تنها راه رستگاری و پذیرش توبه خویش را خونخواهی حسین بن علی (ع) و کشتن قاتلان او یا کشته شدن در این راه می‌دانستند. از این رو در تاریخ به توّابین شهرت یافتند.[۴]
توابین سرشناس
افرادی چون سلیمان بن صرد خزاعی، رفاعة بن شداد بجلی [۵]، مسیب بن نجبه، عبدالله بن سعد ازدی و عبدالله بن وال تیمی از سران توابین بودند.[۶]
پانویس
منابع
- ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، بیروت، دارصادر، بی‌تا.
- ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۴۰۸ق.
- بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، بیروت، مؤسسه الاعلمی، ۱۳۹۴ق.
- سبحانی، جعفر، بحوث فی الملل و النحل، قم، موسسه امام صادق، ۱۴۲۸ق.
- ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، مؤسسه الرساله، بیروت، ۱۴۱۳ق.