ادا

اَدا انجام‌ دادن یک عمل در وقتی است که شرع برای آن مشخص کرده‌ است. در مقابل آن کلمه قضا قرار دارد که به معنای انجام دادن عمل خارج از وقت مشخص شده است.

ادا در اصطلاح فقها

واژه ادا در اصطلاح فقها در دو معنا به کار برده شده است:

به معنای انجام دادن عمل در وقت معینی که شرع برای آن مشخص کرده است.
انجام دادن هر امری که از طرف شارع صادر شده است. این معنا عام‌تر است؛ چرا که شامل انجام همه دستورات خداوند می‌شود چه در زمان آن و چه خارج از زمانش. مثلا گاهی گفته می‌شود که ادای نماز قضای صبح یا ادای قضای روزه واجب که مربوط به انجام عمل در خارج وقت است یا ادای روزه واجب ماه رمضان به معنای انجام عمل در وقت مخصوص به آن.^[۱]

ادا و قضا

اعمال عبادی به دو دسته مُوَقَّت و غیر موقت تقسیم می‌شوند؛^[۲]

اعمال عبادی موقت: به آن دسته از اعمال عبادی گفته می‌شود که در شریعت، زمان معینی برای آنها مشخص شده است. مانند نماز‌های واجب یومیه و یا برخی از نماز‌های مستحب. مثلاً وقت معین نماز صبح از طلوع فجر تا طلوع خورشید است یا اینکه وقت نماز ظهر و عصر از ظهر شرعی تا غروب آفتاب است. یا اینکه وقت روزه از طلوع فجر تا غروب آفتاب است. حال انجام این اعمال دو صورت دارد:
- عمل عبادی در زمان مشخص شده انجام می‌شود که در این صورت گفته می‌شود مثلا نماز به صورت ادا خوانده شده است.
- عمل عبادی در زمان مشخص شده انجام نشده است که در این صورت گفته می‌شود مثلا نماز قضا شده است و مکلف باید آن را در وقت دیگری انجام دهد. البته برخی اعمال عبادی موقت هستند و وقتی که زمانشان گذشت و عمل انجام نشود لازم نیست مکلف آنها را قضا کند و در خارج از وقت انجام دهد.

اعمال عبادی غیر موقت: اعمالی که در شرع زمان خاصی برای آنها معین نشده باشد مانند قضای نمازهای فوت شده، ازاله نجاست از مسجد و امر به معروف و نهی از منکر.^[۳]

پانویس

↑ موسسه دایرة المعارف فقه اسلامی، الموسوعة الفقهیة، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص۱۲-۲۴.
↑ ذهنی تهرانی، بیان المراد، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص۳۶۳-۳۶۴؛ فاضل موحدی لنکرانی، ایضاح الکفایه، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۵۱۰-۵۱۴؛ مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن‌، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص۴۲۹؛ موسسه دایرة المعارف فقه اسلامی، الموسوعة الفقهیة، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص۲۴-۲۵.
↑ ذهنی تهرانی، بیان المراد، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص۳۶۳-۳۶۴؛ فاضل موحدی لنکرانی، ایضاح الکفایه، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۵۱۰-۵۱۴؛ مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن‌، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص۴۲۹؛ موسسه دایرة المعارف فقه اسلامی، الموسوعة الفقهیة، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص۲۴-۲۵.

منابع

ذهنی تهرانی، سید محمد جواد، بیان المراد، شرح فارسی بر اصول الفقه‌، قم، گنجینه ذهنی، ۱۳۸۸ش.
فاضل موحدی لنکرانی، محمد، ایضاح الکفایة؛ تعلیقه کفایة الأصول‌، قم، انتشارات نوح، ۱۳۸۵ش.
مکارم شیرازی، ناصر، دائرة المعارف فقه مقارن‌، قم، مدرسة الامام علی بن ابی طالب(ع)، ۱۴۲۷ق.
موسسه دایرة المعارف فقه اسلامی، الموسوعة الفقهیة، قم، مؤسسة دائرة معارف الفقه الإسلامی، ۱۴۲۸ق.

[1] موسسه دایرة المعارف فقه اسلامی، الموسوعة الفقهیة، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص۱۲-۲۴.

[2] ذهنی تهرانی، بیان المراد، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص۳۶۳-۳۶۴؛ فاضل موحدی لنکرانی، ایضاح الکفایه، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۵۱۰-۵۱۴؛ مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن‌، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص۴۲۹؛ موسسه دایرة المعارف فقه اسلامی، الموسوعة الفقهیة، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص۲۴-۲۵.

[3] ذهنی تهرانی، بیان المراد، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص۳۶۳-۳۶۴؛ فاضل موحدی لنکرانی، ایضاح الکفایه، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۵۱۰-۵۱۴؛ مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن‌، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص۴۲۹؛ موسسه دایرة المعارف فقه اسلامی، الموسوعة الفقهیة، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص۲۴-۲۵.

[۱]

[۲]

[۳]