توابین

این نوشتار دربارهٔ گروهی از شیعیان خونخواه امام حسین است. برای اقدامات آن‌ها، قیام توابین را ببینید.

توابین (توبه‌کنندگان) عنوان گروهی از شیعیان کوفه است که در سال ۶۵ق به رهبری سلیمان بن صرد خزاعی به خونخواهی امام حسین (ع) قیام کردند و در پیکار با سپاه ابن زیاد در منطقه «عین الورده» به شهادت رسیدند.

قیام

مقالهٔ اصلی: قیام توابین

قیام توابین نخستین قیام شیعی پس از واقعه عاشورا است که با هدف خون‌خواهی امام حسین(ع) و شهدای کربلا، در سال ۶۵ق صورت پذیرفت. این قیام به دست توابین در مقابله با لشکر شام و در منطقه عین الورده رخ داد.

علت نام گذاری

برخی شیعیان کوفه با این که از امام حسین (ع) دعوت کردند تا با او بیعت و علیه یزید بن معاویه قیام کنند از یاری امام (ع) سر باز زدند و او را در قیام عاشورای ۶۱ق تنها گذاشتند.

آنان پس از واقعه کربلا، از کرده خود پشیمان شدند و تنها راه رستگاری و پذیرش توبه خویش را خونخواهی حسین بن علی (ع) و کشتن قاتلان او یا کشته شدن در این راه می‌دانستند. از این رو در تاریخ به توّابین شهرت یافتند.

توابین سرشناس

افرادی چون سلیمان بن صرد خزاعی، رفاعة بن شداد بجلی ، مسیب بن نجبه، عبدالله بن سعد ازدی و عبدالله بن وال تیمی از سران توابین بودند.

منابع

• ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، مؤسسه الرساله، بیروت، ۱۴۱۳ق.

پیوند یه بیرون

• دانشنامه جهان اسلام