پرش به محتوا

تشهد: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی شیعه
جز مستندسازی و اصلاح منبع
جز درجه‌بندی
خط ۳۴: خط ۳۴:
<onlyinclude>{{درجه‌بندی
<onlyinclude>{{درجه‌بندی
  | پیوند = <!--ندارد، ناقص، کامل-->کامل
  | پیوند = <!--ندارد، ناقص، کامل-->کامل
  | رده = <!--ندارد، ناقص، کامل-->ناقص
  | رده = <!--ندارد، ناقص، کامل-->کامل
  | جعبه اطلاعات = <!--نمی‌خواهد، ندارد، دارد-->نمی‌خواهد
  | جعبه اطلاعات = <!--نمی‌خواهد، ندارد، دارد-->نمی‌خواهد
  | عکس = <!--نمی‌خواهد، ندارد، دارد-->دارد
  | عکس = <!--نمی‌خواهد، ندارد، دارد-->دارد
  | ناوبری = <!--نمی‌خواهد، ندارد، دارد-->دارد
  | ناوبری = <!--نمی‌خواهد، ندارد، دارد-->دارد
  | رعایت شیوه‌نامه ارجاع = <!--ندارد، دارد-->ندارد
  | رعایت شیوه‌نامه ارجاع = <!--ندارد، دارد-->دارد
  | کپی‌کاری = <!--از منبع مردود، از منبع خوب، ندارد-->ندارد
  | کپی‌کاری = <!--از منبع مردود، از منبع خوب، ندارد-->ندارد
  | استناد به منابع مناسب = <!--ندارد، ناقص، کامل-->ندارد
  | استناد به منابع مناسب = <!--ندارد، ناقص، کامل-->کامل
| شناسه= <!--ندارد، ناقص، کامل-->کامل
  | جانبداری = <!--دارد، ندارد-->ندارد
  | جانبداری = <!--دارد، ندارد-->ندارد
  | رسا بودن = <!--ندارد، دارد-->دارد
  | رسا بودن = <!--ندارد، دارد-->دارد
  | جامعیت = <!--ندارد، دارد-->ندارد
  | جامعیت = <!--ندارد، دارد-->دارد
  | زیاده‌نویسی = <!--دارد، ندارد-->ندارد
  | زیاده‌نویسی = <!--دارد، ندارد-->ندارد
  | تاریخ خوبیدگی =<!--{{subst:#time:xij xiF xiY}}-->
  | تاریخ خوبیدگی =<!--{{subst:#time:xij xiF xiY}}-->

نسخهٔ ‏۱۱ اوت ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۲۷

تَشَهُد از واجبات نماز که در رکعت دوم و رکعت آخر نماز پس از دو سجده خوانده می‌شود. «اَشْهَدُ اَنْ لااِلهَ اِلاَّ اللّهُ وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ وَ اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ، اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ»ذکر تشهد است که در آن به یگانگی خدا و نبوت پیامبر(ص) گواهی داده می‌شود.

تشهد از اجزای غیر رُکنی نماز است؛ از این رو اگر فراموش شود، باعث باطل شدن نماز نمی‌شود.

ذکر

تشهد، از اجزای واجب نماز است.[۱] که به گفتن شهادتین (گواهی دادن به یگانگی خدا و رسالت پیامبر(ص)) و فرستادن صلوات بر پیامبر(ص) در رکعت دوم و رکعت آخر پس از دو سجده و قبل از سلام اشاره دارد.[۲] از تشهد بیشتر در باب نماز کتاب‌های فقهی بحث می‌شود.[۳]

به گفته میرزا علی مشکینی بنا بر نظر مشهور فقهای شیعه ذکر تشهد عبارت است از:‌ «اَشْهَدُ اَنْ لااِلهَ اِلاَّ اللّهُ وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ وَ اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ، اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ؛ شهادت می‌دهم که معبودی سزاوار پرستش نیست مگر خدایی که یگانه است و شریک ندارد؛ شهادت می‌دهم که محمد(ص) بنده خدا و فرستاده او است. خدایا رحمت بفرست بر محمد و آل محمد.»[۴] البته در کتاب‌های فقهی مقدار واجب آن««أشهد أن لا إله إلا اللّٰه و أشهد أن محمدا رسول اللّٰه اللهم صل على محمد و آل محمد» ذکر شده است.[۵] هرچند علامه حلی در کتاب النهایه در واجب بودن «وحده لا شریک له» تردید کرده است.[۶]

احکام

برخی از احکام تشهد عبارتند از:

  • در هنگام خواندن تشهد رعایت موالات(پشت سر هم)، ترتیب، طمأنینه و صحیح خواندن کلمات شرط است.[۷]
  • مستحب است در هنگام تشهد، نمازگزار دست‌ها را بر ران‌ها بگذارد و انگشت‌ها را به یکدیگر بچسباند و به دامان خود نگاه کند.[۸]
  • مستحب بودن تَوَرُّک[۹] قراردادنِ پای چپ زیر ساق پای راست و نشستن بر ران چپ.[۱۰]
  • مستحب است پیش از تشهد عبارت اَلْحَمدُللَّـه یا بِسْمِ اللهِ و بِاللهِ وَ الْحَمدُ لِلهِ وَ خَیرُ الأسماءِ لِله [۱۱] و پس از آن عبارت وَ تَقَبِّلْ شَفاعَتَهُ وَ ارْفَعْ دَرَجَتَه گفته شود.[۱۲]

حکم فراموش کردن تشهد

به فتوای امام خمینی از مراجع تقلید اگر نمازگزار تشهد را فراموش کند و پیش از رکوع متوجه شود، باید بلافاصله بنشیند و تشهد را بخواند و نماز را ادامه دهد.[۱۳] بر اساس فتوای بنابر احتیاط واجب یا مستحب پس از پایان نماز دو سجده سهو به جا آورد.[۱۴] اما اگر در رکوع یا بعد از آن یادش بیاید که تشهد رکعت قبل را نخوانده، باید پس از تمام‌کردن نماز، تشهد را قضا کند و بنابر احتیاط واجب برای تشهد فراموش شده دو سجده سهو به جا آورد.[۱۵]

پانویس

الگوی پانویس غیرفعال شده است. لطفا از الگوی پانوشت استفاده شود

منابع

  • علامه حلی، حسن بن یوسف، نهایة الاحکام فی معرفة الاحکام، قم، مؤسسة آل‌البیت علیهم‌السلام، ۱۴۱۹ق.
  • محقق کرکی، علی بن حسین، جامع المقاصد فی شرح القواعد، قم، مؤسسه آل‌البیت علیهم‌السلام، ۱۴۱۴ق.
  • مشکینی، میرزاعلی، مصطلحات الفقه و معظم عناوینه الموضوعیه، قم، الهادی، ۱۴۱۹ق/۱۳۷۷ش.
  • شهید اول، محمد بن مکی، الدروس الشرعیة فی فقه الامامیه، قم، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ۱۴۱۷ق.
  • امام خمینی، سید روح‌الله، توضیح المسائل (محشّٰى)، تصحیح سید محمدحسین بنی‌هاشمی خیمنی، قم، دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ۱۴۲۴ق.


  1. نگاه کنید به:‌ علامه حلی، نهایة الاحکام، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۴۹۹.
  2. مشکینی، مصطلحات الفقه، ۱۴۱۹ق، ص۱۴۵-۱۴۶.
  3. مشکینی، مصطلحات الفقه، ۱۴۱۹ق، ص۱۴۶.
  4. مشکینی، مصطلحات الفقه، ۱۴۱۹ق، ص۱۴۶.
  5. علامه حلی، نهایة الاحکام، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۴۹۹؛ محقق کرکی، جامع المقاصد، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۳۱۸.
  6. علامه حلی، نهایة الاحکام، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۴۹۹.
  7. مشکینی، مصطلحات الفقه، ۱۴۱۹ق، ص۱۴۶.
  8. شهید اول، الدروس، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۱۸۲.
  9. شهید اول، الدروس، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۱۸۲؛ محقق کرکی، رسائل المحقق الکرکی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۱۲.
  10. محقق کرکی، رسائل المحقق الکرکی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۱۲.
  11. شهید اول، الدروس، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۱۸۲.
  12. امام خمینی، توضیح المسائل، ۱۴۲۴ق، ص۲۳۹، مسأله۱۰۶۱.
  13. امام خمینی، توضیح المسائل (محشی)، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۵۹۷، مسأله ۱۱۰۲.
  14. امام خمینی، توضیح المسائل (محشی)، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۵۹۷، مسأله ۱۱۰۲ پانویس۱.
  15. امام خمینی، توضیح المسائل (محشی)، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۵۹۷، مسأله ۱۱۰۲.