پرش به محتوا

توابین: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی شیعه
Rezvani (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{درباره|گروهی از شیعیان خونخواه امام حسین |اقدامات آن‌ها|قیام توابین}}
{{درباره|گروهی از شیعیان خونخواه امام حسین |اقدامات آن‌ها|قیام توابین}}
'''تَوّابین''' (به‌معنای توبه‌کنندگان) گروهی از شیعیان [[کوفه]] که در [[سال ۶۵ قمری]] به رهبری [[سلیمان بن صرد خزاعی]] به خونخواهی [[امام حسین(ع)]] قیام کردند و بسیاری از آنان در جنگ با سپاه [[ابن زیاد]] در منطقه «[[عین الورده]]» به [[شهادت]] رسیدند.
'''تَوّابین''' (به‌معنای توبه‌کنندگان) گروهی از شیعیان [[کوفه]] بودند که در [[سال ۶۵ هجری قمری|سال ۶۵ق]] به رهبری [[سلیمان بن صرد خزاعی|سلیمان بن صُرَد خُزَاعی]] برای [[خونخواهی امام حسین(ع)]] علیه [[خلافت بنی‌امیه|حکومت بنی‌امیه]] قیام کردند و بسیاری از آنان در جنگ با سپاه [[عبیدالله بن زیاد|ابن‌زیاد]] در [[عین‌الوردة|عینُ الوَرده]] به [[شهادت]] رسیدند.


== قیام ==
قیام توابین نخستین قیام شیعی پس از [[واقعه کربلا]] است.<ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ۱۴۲۸ق، ج۷، ص۲۴۶.</ref> که با هدف خونخواهی [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] و [[شهدای کربلا]]، در سال ۶۵ق صورت پذیرفت.<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، دارصادر، ج۶، ص۲۵.</ref> این قیام در مقابله با لشکر شام و در منطقه عین الورده رخ داد.<ref>ابن کثیر، البدایه و النهایه، ۱۴۰۸ق، ج۸، ص۲۷۶-۲۸۰.</ref>
{{اصلی|قیام توابین}}
قیام توابین نخستین قیام شیعی پس از [[واقعه عاشورا]] است.<ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ۱۴۲۸ق، ج۷، ص۲۴۶.</ref> که با هدف خون‌خواهی [[امام حسین(ع)]] و [[شهدای کربلا]]، در [[سال ۶۵ قمری]] صورت پذیرفت.<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، دارصادر، ج۶، ص۲۵.</ref> این قیام به دست توابین در مقابله با لشکر شام و در منطقه عین الورده رخ داد.<ref>ابن کثیر، البدایه و النهایه، ۱۴۰۸ق، ج۸، ص۲۷۶-۲۸۰.</ref>


== علت نام‌گذاری ==
برخی از شیعیان کوفه با این که از امام حسین(ع) دعوت کردند تا با او [[بیعت]] و علیه [[یزید بن معاویه]] قیام کنند از یاری امام(ع) سر باز زدند و او را واقعه کربلا سال ۶۱ق تنها گذاشتند. آنان پس از واقعه کربلا، از کرده خود پشیمان شدند و تنها راه رستگاری و پذیرش [[توبه]] خویش را خونخواهی حسین بن علی(ع) و کشتن قاتلان او یا کشته شدن در این راه می‌دانستند. ازاین‌رو در تاریخ به توّابین شهرت یافتند.<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۳۹۵.</ref> [[سلیمان بن صرد خزاعی]]، [[رفاعة بن شداد بجلی]]،<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ۱۳۹۴ق، ج۶، ص۳۶۴.</ref> [[مسیب بن نجبه]]، [[عبدالله بن سعد ازدی]] و [[عبدالله بن وال تیمی]] از سران توابین بودند.<ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ۱۴۲۸ق، ج۷، ص۲۴۶.</ref>
برخی شیعیان کوفه با این که از امام حسین(ع) دعوت کردند تا با او [[بیعت]] و علیه [[یزید بن معاویه]] قیام کنند از یاری امام(ع) سر باز زدند و او را در قیام [[عاشورا]]ی [[سال ۶۱ هجری]] تنها گذاشتند.
 
آنان پس از واقعه [[کربلا]]، از کرده خود پشیمان شدند و تنها راه رستگاری و پذیرش [[توبه]] خویش را خونخواهی [[حسین بن علی(ع)]] و کشتن قاتلان او یا کشته شدن در این راه می‌دانستند. از این رو در تاریخ به توّابین شهرت یافتند.<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۳۹۵.</ref>
 
== توابین سرشناس==
افرادی چون [[سلیمان بن صرد خزاعی]]، [[رفاعة بن شداد بجلی]] <ref>بلاذری، انساب الاشراف، ۱۳۹۴ق، ج۶، ص۳۶۴.</ref>، [[مسیب بن نجبه]]، [[عبدالله بن سعد ازدی]] و [[عبدالله بن وال تیمی]] از سران توابین بودند.<ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ۱۴۲۸ق، ج۷، ص۲۴۶.</ref>


== پانویس ==
== پانویس ==

نسخهٔ ‏۹ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۳۳

تَوّابین (به‌معنای توبه‌کنندگان) گروهی از شیعیان کوفه بودند که در سال ۶۵ق به رهبری سلیمان بن صُرَد خُزَاعی برای خونخواهی امام حسین(ع) علیه حکومت بنی‌امیه قیام کردند و بسیاری از آنان در جنگ با سپاه ابن‌زیاد در عینُ الوَرده به شهادت رسیدند.

قیام توابین نخستین قیام شیعی پس از واقعه کربلا است.[۱] که با هدف خونخواهی امام حسین(ع) و شهدای کربلا، در سال ۶۵ق صورت پذیرفت.[۲] این قیام در مقابله با لشکر شام و در منطقه عین الورده رخ داد.[۳]

برخی از شیعیان کوفه با این که از امام حسین(ع) دعوت کردند تا با او بیعت و علیه یزید بن معاویه قیام کنند از یاری امام(ع) سر باز زدند و او را واقعه کربلا سال ۶۱ق تنها گذاشتند. آنان پس از واقعه کربلا، از کرده خود پشیمان شدند و تنها راه رستگاری و پذیرش توبه خویش را خونخواهی حسین بن علی(ع) و کشتن قاتلان او یا کشته شدن در این راه می‌دانستند. ازاین‌رو در تاریخ به توّابین شهرت یافتند.[۴] سلیمان بن صرد خزاعی، رفاعة بن شداد بجلی،[۵] مسیب بن نجبه، عبدالله بن سعد ازدی و عبدالله بن وال تیمی از سران توابین بودند.[۶]

پانویس

  1. سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ۱۴۲۸ق، ج۷، ص۲۴۶.
  2. ابن سعد، الطبقات الکبری، دارصادر، ج۶، ص۲۵.
  3. ابن کثیر، البدایه و النهایه، ۱۴۰۸ق، ج۸، ص۲۷۶-۲۸۰.
  4. ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۳۹۵.
  5. بلاذری، انساب الاشراف، ۱۳۹۴ق، ج۶، ص۳۶۴.
  6. سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، ۱۴۲۸ق، ج۷، ص۲۴۶.

منابع

  • ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، بیروت، دارصادر، بی‌تا.
  • ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۴۰۸ق.
  • بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، بیروت، مؤسسه الاعلمی، ۱۳۹۴ق.
  • سبحانی، جعفر، بحوث فی الملل و النحل، قم، موسسه امام صادق، ۱۴۲۸ق.
  • ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، مؤسسه الرساله، بیروت، ۱۴۱۳ق.

پیوند یه بیرون