سید احمد خوانساری: تفاوت میان نسخه‌ها

خوانساری مقدمات علوم دین و دروس میانی را در خوانسار، نزد برادرش و [[سید علی اکبر بیدهندی]] (همسر خواهرش) فرا گرفت. در ۱۳۲۵ برای ادامه تحصیل به [[اصفهان]]<ref>شریف رازی، گنجینه دانشمندان، ۱۳۵۲ش، ج۲، ص۱۰؛ ابن‌الرضا، ضیاء الأبصار، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۳۷۷.</ref> و سپس به [[نجف]]،<ref>شریف رازی، گنجینه دانشمندان، ۱۳۵۲ش، ج۲، ص۱۱-۱۰؛ «شخصیت آیت الله سید احمد خوانساری»، ص۲۳۳-۲۳۴؛ آیت الله سید احمد خوانساری به روایت اسناد، مقدمه متولی، ص۱۵ ۱۶؛ ابن‌الرضا، ضیاء الأبصار، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۳۷۷۳۷۵.</ref> [[دزفول]]،<ref>شریف رازی، گنجینه دانشمندان، ۱۳۵۲ش، ج۲، ص۱۱؛ شیخ آقا بزرگ طهرانی، قسم۱، ص۴۶۲، ابن‌الرضا، ضیاء الأبصار، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۳۷۷، که به ترتیب سال بازگشت وی را ۱۳۳۵ و ۱۳۳۳دانسته‌اند.</ref> سلطان آباد ([[اراک]])<ref>حسینی یزدی و همکاران، ص۳۱۷؛ آیت الله سید احمد خوانساری، همان مقدمه، ص۱۶.</ref> و [[قم]]<ref>آیت الله سید احمد خوانساری، همان، مقدمه، ص۱۷.</ref> رفت و در [[درس خارج|دروس خارج]] [[فقه]] و [[اصول فقه|اصول]] و همچنین [[علم رجال]]، [[حکمت]] و دیگر دروس حوزوی بزرگان آن عصر، شرکت کرد؛ از جمله:

خوانساری در دوره مرجعیت [[حسین بروجردی|آیت الله حاج آقا حسین بروجردی]] از معتمدان او و نیز از مدرسان طراز اول [[حوزه علمیه قم در دوره معاصر|حوزه علمیه قم]] شمرده می‌شد.<ref>شریف رازی، گنجینه دانشمندان، ۱۳۵۲ش، ج۲، ص۱۱؛ ابن‌الرضا، ضیاء الأبصار، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۳۷۵-۳۷۷.</ref> وی تا ۱۳۷۰ق در قم به تدریس [[علم کلام|کلام]]، [[فلسفه]]، فقه و اصول پرداخت.