تجافی: تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
'''در تشهد''': اگر [[مأموم]] در رکعت دوم یا آخرِ [[نماز]]، به [[امام جماعت]] اقتدا کند، در هنگام تشهد امام جماعت، تجافی می‌کند. یعنی انگشتان دو دست و پاها را بر روی زمین می‌گذارد و زانوها را بلند می‌کند. طبق نظر [[مراجع تقلید|مراجعی]] مانند [[سیدعلی حسینی خامنه‌ای|آیت‌الله خامنه‌ای]]، [[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]]، [[حسین وحید خراسانی|آیت‌الله وحید خراسانی]] و [[سید علی حسینی سیستانی|آیت‌الله سیستانی]]، تجافی در تشهد رکعت دوم [[احتیاط واجب|احتیاطِ واجب]] است؛ اما در رکعت چهارم، نمازگزار می‌تواند تجافی کند یا اینکه برخیزد و بقیه نماز را بخواند. نمازگزار در هنگام تجافی طبق نظر فقها می‌تواند سکوت کند یا ذکر تشهد یا هر ذکر دیگری بگوید.<ref>[http://hawzahnews.com/detail/News/373979 از تجافی در نماز چه می‌دانیم]، خبرگزاری رسمی حوزه.</ref> | '''در تشهد''': اگر [[مأموم]] در رکعت دوم یا آخرِ [[نماز]]، به [[امام جماعت]] اقتدا کند، در هنگام تشهد امام جماعت، تجافی می‌کند. یعنی انگشتان دو دست و پاها را بر روی زمین می‌گذارد و زانوها را بلند می‌کند. طبق نظر [[مراجع تقلید|مراجعی]] مانند [[سیدعلی حسینی خامنه‌ای|آیت‌الله خامنه‌ای]]، [[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]]، [[حسین وحید خراسانی|آیت‌الله وحید خراسانی]] و [[سید علی حسینی سیستانی|آیت‌الله سیستانی]]، تجافی در تشهد رکعت دوم [[احتیاط واجب|احتیاطِ واجب]] است؛ اما در رکعت چهارم، نمازگزار می‌تواند تجافی کند یا اینکه برخیزد و بقیه نماز را بخواند. نمازگزار در هنگام تجافی طبق نظر فقها می‌تواند سکوت کند یا ذکر تشهد یا هر ذکر دیگری بگوید.<ref>[http://hawzahnews.com/detail/News/373979 از تجافی در نماز چه می‌دانیم]، خبرگزاری رسمی حوزه.</ref> | ||
'''در رکوع و سجده''': به معنای بازکردن آرنج دست‌هاست که برای مردان [[مستحب]] است.<ref>فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۳۵۳.</ref> | '''در رکوع و سجده''': به معنای بازکردن آرنج دست‌هاست که برای مردان [[مستحب]] است.این کار را در رکوع «تجنیح» می‌گویند که انسان در حالت رکوع مانند دو بال بازوها و آرنج‌هایش را از بدن بیرون بیاورد و فقط کف دست‌هایش را بر زانوهایش بگذارد.<ref> نجفی، جواهرالکلام،۱۳۶۲ش، ج۱۰، ص۱۰۵؛ فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۳۵۳.</ref>در روایات به بلند كردن شكم از زمین و قرار دادن دستها همچون دو بال گشوده «تَخَوّی» می‌گویند.<ref>حرعاملی، وسایل الشیعه، الناشر | ||
مؤسسة آل البيت عليهم السلام لإحياء التراث، ج۶، ص۳۴۱. | |||
</ref> | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۱۴ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۴۳
تَجافی حالت نیم‌خیز نمازگزار در هنگام تشهّد امام جماعت است. به بازکردن دستها در هنگام رکوع و سجده نیز تجافی می‌گویند.
در تشهد: اگر مأموم در رکعت دوم یا آخرِ نماز، به امام جماعت اقتدا کند، در هنگام تشهد امام جماعت، تجافی می‌کند. یعنی انگشتان دو دست و پاها را بر روی زمین می‌گذارد و زانوها را بلند می‌کند. طبق نظر مراجعی مانند آیت‌الله خامنه‌ای، آیت‌الله مکارم شیرازی، آیت‌الله وحید خراسانی و آیت‌الله سیستانی، تجافی در تشهد رکعت دوم احتیاطِ واجب است؛ اما در رکعت چهارم، نمازگزار می‌تواند تجافی کند یا اینکه برخیزد و بقیه نماز را بخواند. نمازگزار در هنگام تجافی طبق نظر فقها می‌تواند سکوت کند یا ذکر تشهد یا هر ذکر دیگری بگوید.[۱]
در رکوع و سجده: به معنای بازکردن آرنج دست‌هاست که برای مردان مستحب است.این کار را در رکوع «تجنیح» می‌گویند که انسان در حالت رکوع مانند دو بال بازوها و آرنج‌هایش را از بدن بیرون بیاورد و فقط کف دست‌هایش را بر زانوهایش بگذارد.[۲]در روایات به بلند كردن شكم از زمین و قرار دادن دستها همچون دو بال گشوده «تَخَوّی» می‌گویند.[۳]
پانویس
- ↑ از تجافی در نماز چه می‌دانیم، خبرگزاری رسمی حوزه.
- ↑ نجفی، جواهرالکلام،۱۳۶۲ش، ج۱۰، ص۱۰۵؛ فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۳۵۳.
- ↑ حرعاملی، وسایل الشیعه، الناشر مؤسسة آل البيت عليهم السلام لإحياء التراث، ج۶، ص۳۴۱.
منابع
- فرهنگ فقه اسلامی، تحقیق و تألیف مؤسّسه دائرة‌المعارف فقه اسلامی بر مذهب اهل بیت علیهم السّلام؛ زیر نظر محمود هاشمی شاهرودی، قم، مؤسّسه دائرة المعارف فقه اسلامی، ۱۳۸۵ش، قابل دریافت در پایگاه کتابخانه فقاهت
- از تجافی در نماز چه می‌دانیم، خبرگزاری رسمی حوزه، تاریخ مشاهده ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۶ش
پیوند به بیرون
- از تجافی در نماز چه می‌دانیم؟ ، خبرگزاری رسمی حوزه
- تجافی، پورتال انهار