Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۳٬۹۹۳
ویرایش
قاعده اقرار: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
(←روایات) |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مقاله توصیفی فقهی}} | {{مقاله توصیفی فقهی}} | ||
'''قاعده اِقرار''' | '''قاعده اِقرار''' قاعدهٔ‌ای فقهی به‌معنای اقرار یا اعتراف شخص به زیان خود و به نفع شخص دیگر است. قاعده اقرار در تمام محاکم، تعهّدات، وصیت‌نامه‌ها، وقف‌نامه‌ها و اقرارنامه‌ها کاربرد دارد. از دلائل اعتبار این قاعده، آیاتی از قرآن، از جمله [[آیه ۱۳۵ سوره نساء]]، [[حدیث|روایاتی]]، مانند روایت «إقرارُ العُقَلاءِ عَلی أنفُسِهِم جائِزٌ»، [[دلیل عقلی]]، [[سیره عقلاء|سیره عقلا]] و [[اجماع]] برشمرده شده است. | ||
قاعده اقرار را با تعابیری همچون «سَیِّدُ البَیِّنات» و «سَیِّدُ الدَلائِل» در کتاب‌های فقهی خوانده‌اند. از این قاعده در مسائل حقوقی به‌عنوان یکی از پنج دلیل اثبات دعوا نامبرده شده‌است. فقیهان قاعده اقرار را در کنار سایر قواعد فقهی با عنوان «قواعد فقه» و در ضمن مباحث حقوقی مطرح کرده‌اند. اما فقیهانی همچون [[شیخ طوسی]] در [[المبسوط فی فقه الامامیه (کتاب)|المبسوط]]، [[محقق حلی]] در [[شرائع الاسلام فی مسائل الحلال و الحرام (کتاب)|شرائع الاسلام]] و [[شهید اول|شهیداول]] در الدروس الشرعیه به دلیل اهمیت قاعده به آن به صورت مجزا و با عنوان کتابُ الإقرار پرداخته‌اند. | قاعده اقرار را با تعابیری همچون «سَیِّدُ البَیِّنات» و «سَیِّدُ الدَلائِل» در کتاب‌های فقهی خوانده‌اند. از این قاعده در مسائل حقوقی به‌عنوان یکی از پنج دلیل اثبات دعوا نامبرده شده‌است. فقیهان قاعده اقرار را در کنار سایر قواعد فقهی با عنوان «قواعد فقه» و در ضمن مباحث حقوقی مطرح کرده‌اند. اما فقیهانی همچون [[شیخ طوسی]] در [[المبسوط فی فقه الامامیه (کتاب)|المبسوط]]، [[محقق حلی]] در [[شرائع الاسلام فی مسائل الحلال و الحرام (کتاب)|شرائع الاسلام]] و [[شهید اول|شهیداول]] در الدروس الشرعیه به دلیل اهمیت قاعده به آن به صورت مجزا و با عنوان کتابُ الإقرار پرداخته‌اند. | ||