پرش به محتوا

باب الحوائج (لقب): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی شیعه
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲: خط ۲:


== باب‌الحوائج لقب کیست؟ ==
== باب‌الحوائج لقب کیست؟ ==
باب‌الحوائج به معنای درگاه نیازها است و مجازاً به معنای درگاهی است که در آن نیازها برآورده می‌شود.<ref>انوری، فرهنگ سخن، ۱۳۹۰ش، ص۷۰۵.</ref> این اصطلاح در فرهنگ عمومی شیعیان برای برخی از خاندان اهل‌بیت به کار می‌رود مانند [[موسی بن جعفر(ع)]] امام هفتم شیعیان<ref>دهخدا، لغت‌نامه، ذیل کلمه «باب الحوائج».</ref> و [[عباس بن علی(ع)]] از شهدای [[واقعه کربلا]] است.<ref> دهخدا، لغت‌نامه، ذیل کلمه «باب‌الحوائج».</ref> [[محمدعلی غروی اردوبادی|محمدعلی اُردوبادی]] در کتابش درباره زندگانی حضرت عباس(ع) نیز به این شهرت تصریح کرده است.<ref> اردوبادی، حیاة ابی‌الفضل العباس، ص۱۳۳.</ref> [[جواد محدثی]] در کتاب [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]] از [[علی‌اصغر(ع)]]‌ نیز با این لقب یاد کرده است.<ref> محدثی، فرهنگ عاشورا، ۱۳۸۸ش، ص۳۴۸.</ref> او کوچک‌ترین فرزند [[امام حسین(ع)]] بود که در [[واقعه کربلا]] به شهادت رسید.
باب‌الحوائج به معنای درگاه نیازها است و به مجازاً درگاهی اشاره دارد که در آن نیازها برآورده می‌شود.<ref>انوری، فرهنگ سخن، ۱۳۹۰ش، ص۷۰۵.</ref> این اصطلاح در فرهنگ عمومی شیعیان درباره [[موسی بن جعفر(ع)]] امام هفتم شیعیان،<ref>دهخدا، لغت‌نامه، ذیل کلمه «باب الحوائج».</ref> [[عباس بن علی(ع)]] از شهدای [[واقعه کربلا]]<ref> دهخدا، لغت‌نامه، ذیل کلمه «باب‌الحوائج».</ref> و [[علی‌اصغر]] (فرزند [[امام حسین(ع)]] خردسال امام حسین(ع) که در [[واقعه کربلا]] شهید شد)<ref> محدثی، فرهنگ عاشورا، ۱۳۸۸ش، ص۳۴۸.</ref> به کار می‌رود.
 
[[محمدعلی غروی اردوبادی|محمدعلی اُردوبادی]] در کتابش درباره زندگانی حضرت عباس(ع) به شهرت این لقب درباره حضرت عباس(ع) تصریح کرده است.<ref> اردوبادی، حیاة ابی‌الفضل العباس، ص۱۳۳.</ref>


== علت ملقب شدن امام کاظم(ع) به باب‌الحوائج ==
== علت ملقب شدن امام کاظم(ع) به باب‌الحوائج ==

نسخهٔ ‏۱۷ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۲۲

بابُ‌الحَوائِج، کسی که توسل به او باعث برآورده شدن جاجت‌ها می‌شود. باب‌الحوائج از القاب امام کاظم(ع)، حضرت عباس(ع) و علی‌اصغر(ع)‌ است چراکه برخی از شیعیان معتقدند توسل به این سه نفر برای رسیدن به حاجت‌ها مؤثر است.

باب‌الحوائج لقب کیست؟

باب‌الحوائج به معنای درگاه نیازها است و به مجازاً درگاهی اشاره دارد که در آن نیازها برآورده می‌شود.[۱] این اصطلاح در فرهنگ عمومی شیعیان درباره موسی بن جعفر(ع) امام هفتم شیعیان،[۲] عباس بن علی(ع) از شهدای واقعه کربلا[۳] و علی‌اصغر (فرزند امام حسین(ع) خردسال امام حسین(ع) که در واقعه کربلا شهید شد)[۴] به کار می‌رود.

محمدعلی اُردوبادی در کتابش درباره زندگانی حضرت عباس(ع) به شهرت این لقب درباره حضرت عباس(ع) تصریح کرده است.[۵]

علت ملقب شدن امام کاظم(ع) به باب‌الحوائج

کاربرد باب‌الحوائج برای امام هفتم شیعیان ریشه حدیثی ندارد. بنا به گفته ابن‌شهرآشوب (درگذشته ۵۸۸ق) در کتاب مناقب آل ابی‌طالب امام کاظم(ع) پس از دفنش در مقبره قریش در بغداد به این لقب مشهور شد.[۶] همچنین به گفته ابن‌حجر هیتمی (درگذشته ۹۷۴ق) از علمای اهل‌سنت امام کاظم(ع) نزد عراقیان به باب قضاء الحوائج عندالله (درِ برآوردنِ نیازها نزد خدا) معروف بود.[۷] شبلنجی از علمای شافعی نیز علت ملقب شدن امام کاظم(ع) به باب‌الحوائج را برآورده‌شدن حاجات کسانی دانسته که به او متوسل می‌شوند.[۸] به نوشته دائرة المعارف تشیع، سنیان و شیعیان برای برآورده‌شدن حاجات، به قبر امام کاظم(ع) متوسل می‌شوند.[۹]

پانویس

الگوی پانویس غیرفعال شده است. لطفا از الگوی پانوشت استفاده شود

منابع

  • ابن‌حجر هیتمی، الصواعق المحرقة فی الرد علی اهل البدع و الزندقة، مکتبة القاهرة، بی‌تا.
  • ابن‌شهرآشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی‌طالب، نجف، مطبعة الحیدریه، ۱۳۷۶ق.
  • اردوبادی، محمدعلی، حیاة ابی‌الفضل العباس، در موسوعة العلامة الاوردبادی، دار الکفیل، کربلا، ۱۴۳۶ق.
  • انوری، حسن، فرهنگ بزرگ سخن، تهران، انتشارات سخن، ۱۳۹۰ش.
  • دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه.
  • شبلنجی، مؤمن بن حسن، نور الابصار فی مناقب آل بیت النبی المختار صلی الله علیه و آله و سلم، قم، الشریف الرضی، بی‌تا.
  • شهیدی، عبدالحسین، «باب‌الحوائج»، در دایرة المعارف تشیع، ج۳، تهران، انتشارات حکمت، ۱۳۹۰ش.
  • محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، قم، نشر معروف، ۱۳۸۸ش.


  1. انوری، فرهنگ سخن، ۱۳۹۰ش، ص۷۰۵.
  2. دهخدا، لغت‌نامه، ذیل کلمه «باب الحوائج».
  3. دهخدا، لغت‌نامه، ذیل کلمه «باب‌الحوائج».
  4. محدثی، فرهنگ عاشورا، ۱۳۸۸ش، ص۳۴۸.
  5. اردوبادی، حیاة ابی‌الفضل العباس، ص۱۳۳.
  6. ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۶ق، ج۳، ص۴۳۸.
  7. ابن‌حجر هیتمی، الصواعق المحرقة، مکتبة القاهرة، ص۲۰۳.
  8. شبلنجی، نور الابصار، ص۳۳۱.
  9. شهیدی، «باب‌الحوائج»، ص۱۱.