پرش به محتوا

کاظم (لقب): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی شیعه
Roohish (بحث | مشارکت‌ها)
جزبدون خلاصۀ ویرایش
Roohish (بحث | مشارکت‌ها)
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲: خط ۲:
'''کاظِم''' از مشهورترین [[فهرست کنیه‌ها و لقب‌های امام کاظم(ع)|القاب امام موسی بن جعفر(ع)]] است.<ref>اربلی، کشف الغمه، ۱۴۲۱ق، ج۲، ص۷۴۳.</ref> در کتاب‌های اخلاقی آمده است به کسی که بسیار [[خشم]] خود را کنترل کند، کاظم گفته می‌شود.<ref>نراقی، جامع السعادات، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، ج۱، ص۳۳۳؛ غزالی، احیاء علوم الدین، دار المعرفه، ج۳، ص۱۷۶.</ref> [[امام موسی کاظم علیه‌السلام|امام هفتم شیعیان]] را هم از این‌جهت کاظم می‌گفتند که در برابر ستم‌های ظالمان و گفتار [[حسد|حسودان]]، [[حلم|حلیم]] و بردبار بود و [[کظم غیظ]] می‌کرد و آن‌چه می‌دانست، اظهار نمی‌کرد.<ref>طبرسی، اعلام الوری، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۳۲؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۳۶۳ش، ج۴۸، ص۱۰.</ref>
'''کاظِم''' از مشهورترین [[فهرست کنیه‌ها و لقب‌های امام کاظم(ع)|القاب امام موسی بن جعفر(ع)]] است.<ref>اربلی، کشف الغمه، ۱۴۲۱ق، ج۲، ص۷۴۳.</ref> در کتاب‌های اخلاقی آمده است به کسی که بسیار [[خشم]] خود را کنترل کند، کاظم گفته می‌شود.<ref>نراقی، جامع السعادات، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، ج۱، ص۳۳۳؛ غزالی، احیاء علوم الدین، دار المعرفه، ج۳، ص۱۷۶.</ref> [[امام موسی کاظم علیه‌السلام|امام هفتم شیعیان]] را هم از این‌جهت کاظم می‌گفتند که در برابر ستم‌های ظالمان و گفتار [[حسد|حسودان]]، [[حلم|حلیم]] و بردبار بود و [[کظم غیظ]] می‌کرد و آن‌چه می‌دانست، اظهار نمی‌کرد.<ref>طبرسی، اعلام الوری، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۳۲؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۳۶۳ش، ج۴۸، ص۱۰.</ref>


در کتاب [[تذکرة الخواص]] سبط بن جوزی (درگذشت ۶۵۴ق) آمده است که امام موسی کاظم(ع) بخشنده و شکیبا بود و بدان جهت کاظم نامیده شد که هرگاه از کسی چیزی به او می‌رسید، برایش مالی می‌فرستاد.<ref>سبط بن جوزی، تذکرة الخواص، ۱۴۱۸ق، ص۳۱۲.</ref> [[سید هاشم معروف الحسنی]] هم در کتاب [[سیرة الائمة الاثنی عشر (کتاب)|سیرة الائمة الاثنی‌عشر]] با تکیه بر نقل تذکرة الخواص می‌گوید او کاظم نامیده می‌شد، چون هرگاه از کسی بدی می‌دید اموالی که نیاز آن کس را برطرف می‌ساخت، برایش می‌فرستاد.<ref>الحسنی، سیرة الائمة الاثنی‌عشر، ۱۳۸۲ق، ج۳، ص۳۰۵.</ref>
در کتاب [[تذکرة الخواص]] سبط بن جوزی (درگذشت ۶۵۴ق) آمده است که امام موسی کاظم(ع) بخشنده و شکیبا بود و بدان‌جهت «کاظم» نامیده شد که هرگاه از کسی چیزی به او می‌رسید، برایش مالی می‌فرستاد.<ref>سبط بن جوزی، تذکرة الخواص، ۱۴۱۸ق، ص۳۱۲.</ref> [[سید هاشم معروف الحسنی]] هم در کتاب [[سیرة الائمة الاثنی عشر (کتاب)|سیرة الائمة الاثنی‌عشر]] با تکیه بر نقل تذکرة الخواص می‌گوید او کاظم نامیده می‌شد، چون هرگاه از کسی بدی می‌دید اموالی که نیاز آن کس را برطرف می‌ساخت، برایش می‌فرستاد.<ref>الحسنی، سیرة الائمة الاثنی‌عشر، ۱۳۸۲ق، ج۳، ص۳۰۵.</ref>
==جستارهای وابسته==
==جستارهای وابسته==
{{ستون|۳}}
{{ستون|۳}}

نسخهٔ ‏۲۶ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۲:۰۶

کاظِم از مشهورترین القاب امام موسی بن جعفر(ع) است.[۱] در کتاب‌های اخلاقی آمده است به کسی که بسیار خشم خود را کنترل کند، کاظم گفته می‌شود.[۲] امام هفتم شیعیان را هم از این‌جهت کاظم می‌گفتند که در برابر ستم‌های ظالمان و گفتار حسودان، حلیم و بردبار بود و کظم غیظ می‌کرد و آن‌چه می‌دانست، اظهار نمی‌کرد.[۳]

در کتاب تذکرة الخواص سبط بن جوزی (درگذشت ۶۵۴ق) آمده است که امام موسی کاظم(ع) بخشنده و شکیبا بود و بدان‌جهت «کاظم» نامیده شد که هرگاه از کسی چیزی به او می‌رسید، برایش مالی می‌فرستاد.[۴] سید هاشم معروف الحسنی هم در کتاب سیرة الائمة الاثنی‌عشر با تکیه بر نقل تذکرة الخواص می‌گوید او کاظم نامیده می‌شد، چون هرگاه از کسی بدی می‌دید اموالی که نیاز آن کس را برطرف می‌ساخت، برایش می‌فرستاد.[۵]

جستارهای وابسته

پانویس

الگوی پانویس غیرفعال شده است. لطفا از الگوی پانوشت استفاده شود

منابع

  • اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه فی معرفة الائمة، قم، رضی، ۱۴۲۱ق.
  • الحسنی، سید هاشم، سیرة الائمة الاثنی عشر، نجف، المکتبة الحیدریة، ۱۳۸۲ق.
  • سبط بن جوزی، یوسف بن قزاوغلی، تذکرة الخواص من الأمّة فی ذکر خصائص الأئمة، قم، منشورات الشریف الرضی، ۱۴۱۸ق.
  • طبرسی، فضل بن حسن،اعلام الوری باعلام الهدی، قم، مؤسسه آل البیت، ۱۴۱۷ق.
  • غزالی، محمد بن محمد، احیاء علوم الدین، بیروت، دارالمعرفه، بی‌تا.
  • مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، تهران، اسلامیه، ۱۳۶۳ش.
  • نراقی، محمدمهدی، جامع السعادات، بیروت، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، بی‌تا.


  1. اربلی، کشف الغمه، ۱۴۲۱ق، ج۲، ص۷۴۳.
  2. نراقی، جامع السعادات، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، ج۱، ص۳۳۳؛ غزالی، احیاء علوم الدین، دار المعرفه، ج۳، ص۱۷۶.
  3. طبرسی، اعلام الوری، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۳۲؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۳۶۳ش، ج۴۸، ص۱۰.
  4. سبط بن جوزی، تذکرة الخواص، ۱۴۱۸ق، ص۳۱۲.
  5. الحسنی، سیرة الائمة الاثنی‌عشر، ۱۳۸۲ق، ج۳، ص۳۰۵.