خاندان بلاغی
(تغییرمسیر از آل بلاغی)
| اطلاعات کلی | |
|---|---|
| صدر خاندان | محمدعلی بلاغی |
| خاستگاه | خاندان ربیعه از عشایر عراق |
| مکان استقرار | ایران، عراق و لبنان |
| شخصیت‌ها | |
| مشاهیر | محمدجواد بلاغی |
| عالمان | عباس بن محمد علی بلاغی، حسن بن عباس بلاغی، عباس بن حسن بلاغی |
آل بلاغی از خاندانهای شیعه که اهل علم بوده و امروزه عالمانی از آن در ایران، عراق و لبنان پراکنده‌اند. مشهورترین فرد این خاندان، محمدجواد بلاغی است. این خاندان منسوب به خاندان ربیعه، از عشایر بزرگ عراق است.
خاستگاه
جعفر آل محبوبه نگارندهٔ کتاب «ماضی النجف و حاضرها» با اظهار بی‌اطلاعی از وجه تسمیه این خاندان به بلاغی، از قول شیخ جواد بلاغی، این خاندان را به خاندان ربیعه، از عشایر بزرگ عراق، نسبت داده و شرح احوال ۱۷ تن از عالمان این خاندان را می‌نویسد.[۱]
بنیانگذار
سرسلسلهٔ این خاندان، محمدعلی بلاغی (متوفی ۱۰۰۰ق) است. او از فقها و علمای بزرگ قرن دهم و شاگرد محقق اردبیلی بوده و برخی از تألیفات او عبارتند از:
- شرح بر ارشاد الاذهان علامه حلی
- شرح اصول کافی
- حواشی بر بخش اصول معالم الدین
- حواشی بر من لایحضره الفقیه.[۲]
بزرگان خاندان بلاغی
برخی بزرگان این خاندان عبارتند از:
- شیخ عباس بن محمدعلی بلاغی (متوفی ۱۰۸۵م)، فقیه، اصولی و صاحب حاشیه بر تهذیب.
- شیخ حسن بن عباس بلاغی (متوفی بعد از۱۱۰۵م)، از شاگردان علی بن زین‌الدین نواده شهید ثانی و مدقّق شروانی، صاحب شرح صحیفه سجادیه و تنقیح المقال، که اثر اخیر از منابع روضات الجنات است.
- شیخ عباس بن حسن بلاغی (متوفی بعد از۱۱۷۸م)، فقیه، اصولی و صاحب رساله عملیه بغیة الطالب و شرح الصحیفة السجادیة
- محمدعلی بن عباس بلاغی (متوفی ۱۲۲۸م)، فقیه و اصولی، از شاگردان وحید بهبهانی، بحرالعلوم، جعفر کاشف الغطاء و سید محسن اعرجی، صاحب مطارح الانظار و نتایج الافکار، که شرح مبسوطی است بر تهذیب الاصول علامه حلی، و جامع الاقوال در فقه استدلالی.
- شیخ ابراهیم بن حسین بلاغی (متوفی ۱۲۴۷م)، فقیه، ادیب و شاگرد کاشف الغطاء. وی که در بازگشت از سفر حج به درخواست اهل جبل عامل در آنجا اقامت گزید. او سرسلسله آل بلاغی در لبنان است و نسل او در جبل عامل به نام بلاغی عاملی مشهورند.
- شیخ احمد بن محمد علی بلاغی (متوفی ۱۲۷۱م) فقیه، اصولی، شاگرد سیدعبدالله شُبّر و صاحب شرح بر تهذیب الاصول علامه حلی.
- شیخ طالب بن عباس بلاغی (متوفی ۱۲۸۲م) شاگرد صاحب جواهر، شاعر و مؤسس دو محفل ادبی مشهور در نجف به نام‌های «معرکة بلاغیة» و «محفل بلاغیة».
- محمدجواد بلاغی (۱۲۸۲ـ۱۳۵۲/ ۱۳۱۲ش) که مشهورترین فرد از خاندان بلاغی است.[۳]
پانویس
- ↑ آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ج ۲، ص۵۸-۷۹.
- ↑ صدر، تکملة امل الا´مل، ص۳۸۹.
- ↑ نک. مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ج۱، ص۲۷۶ـ ۲۷۸؛ امینی، معجم رجال الفکر و الادب فی النجف خلال ألف عام، ص۷۲ـ۷۴؛ قمی، الکنی و الالقاب، ج۲، ص۸۲ـ۸۴؛ آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ج ۲، ص۵۸ـ۷۹؛ امین، اعیان الشیعة، ج۲، ص۱۳۴، ج۴، ص۲۵۵، ج۵، ص۱۲۹، ج۹، ص۴۲۶، ج۱۰، ص۲۷؛ صدر، تکملة امل الا´مل، ص۱۵۰
منابع
- جعفربن باقر آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، بیروت ۱۹۸۶م.
- محسن امین، اعیان الشیعة، چاپ حسن امین، بیروت، ۱۴۰۳ق/ ۱۹۸۳م.
- محمد هادی امینی، معجم رجال الفکر و الادب فی النجف خلال ألف عام، نجف، ۱۳۸۴ق/ ۱۹۶۴م.
- سیدحسن صدر، تکملة امل الا´مل، چاپ احمد حسینی، قم، ۱۴۰۶ق.
- عباس قمی، کتاب الکنی و الالقاب، صیدا۱۳۵۸؛ چاپ افست قم، بی‌تا.
- محمد علی مدرس تبریزی، ریحانة الادب، تهران، ۱۳۶۹ ش.
پیوند به بیرون
- منبع مقاله: دانشنامه جهان اسلام