آل ابی‌سبره
| اطلاعات کلی | |
|---|---|
| وجه نام‌گذاری | انتساب به ابوسبره |
| بنیانگذار | ابوسبره یزید بن مالک بن عبدالله |
| عصر | قرن اول و دوم قمری |
| مکان استقرار | کوفه |
| شخصیت‌ها | |
| راویان | خیثمة بن عبدالرحمان، |
| عالمان | اسماعیل بن عبدالرحمان |
آل ابی‌سَبُرَه از خاندان‌های شیعی کوفه است، که در قرن اول و دوم هجری، چند فقیه از میان ایشان برخاستند و به همین سبب معروف شدند.
معروف‌ترین رجال این خاندان که از فرزندان عبدالرحمان هستند عبارتند از: خیثمة بن عبدالرحمان و اسماعیل بن عبدالرحمان.
اصل و نسب خاندان آل ابی سبره
جد اعلای این خاندان، ابوسَبُرَه یزید بن مالک بن عبدالله بن ذؤیب الجعفی الکوفی است. وی با دو پسرش، سبره و عزیز به دیدار رسول اکرم(ص) نایل آمد. پیامبر(ص)، عزیز را عبدالرحمن نام نهاد.
به نقل برخی از مورخان، عبدالرحمن در واقعه کربلا از سوی عمر بن سعد، فرماندهی سربازانِ دو قبیله مذحج و اسد را برعهده داشته است.[۱]
مشاهیر آل ابی سبره
معروف‌ترین رجال این خاندان که از فرزندان عبدالرحمان هستند، عبارتند از:
- خیثمة بن عبدالرحمان: درباره تاریخ زندگانی وی اختلاف نظر بسیار است. طوسی وی را از اصحاب امام باقر(ع) و امام صادق(ع) شمرده است.[۲] و علامه حلی او را نزدیک به عدالت می‌داند.[۳] نجاشی او را از یاران عبدالله بن مسعود (د ۳۲ق/۶۵۲م) می‌شمارد.[۴] در منابع اهل سنت، وی را از اصحاب علی(ع) شمرده‌اند، که از آن امام و نیز از ابن عباس و عدی بن حاتم و جمعی دیگر از صحابه و تابعین روایت کرده است.[۵] طبق برخی از منابع اهل سنت، در قیام عبدالرحمن بن الاشعث شرکت داشته است.[۶] همین منابع وفات او را ۸۰ق/۶۷۹م دانسته‌اند و این بدان معنی است که پیش از ولادت امام صادق(ع)، یا کمی بعد از آن، درگذشته است.
- اسماعیل بن عبدالرحمان: وی که تابعی و دانشمند بود، در حیات، نزدیک امام صادق(ع) بوده و از اصحاب نزدیک امام باقر(ع) و امام صادق(ع) بوده و از ایشان روایت کرده است.[۷]
پانویس
- ↑ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۳۹۹ق، ج۴، ص۶۰
- ↑ طوسی، رجال، ۱۳۸۰ق، ص۱۲۰ و۱۸۷
- ↑ حلّی، خلاصه الاقوال فی معرفة الرجال، تهران، چاپ سنگی، ص۳۳
- ↑ نجاشی، رجال، ۱۳۹۸ق، ص۸۰
- ↑ عسقلانی، تهذیب التهذیب، ۱۳۲۵ق، ج۳، ص۱۷۸؛ ابن ادریس رازی، الجرح والتعدیل، ۱۳۷۱ق، ج۱، ص۳۹۳-۳۹۴
- ↑ عسقلانی، تهذیب التهذیب، ۱۳۲۵ق، ج۳، ص۱۷۸و۱۷۹؛ عجلی، تاریخ الثقات، بیروت، ۱۴۶-۱۴۵
- ↑ مولوی، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۷۴ش، ج۱ ص۵۵۰.
منابع
- ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، بیروت، دارصادر، ۱۳۹۹ق.
- ابن ادریس رازی، محمد، الجرح والتعدیل، بیروت، داراحیاءالتراث العربی، ۱۳۷۱ق.
- حلی، حسن بن یوسف، خلاصه الاقوال فی معرفة الرجال، تهران، چ سنگی.
- شیخ طوسی، محمدبن حسن، رجال، النجف، المطبعة الحیدریه، ۱۳۸۰ق.
- عجلی، احمدبن عبدالله، تاریخ الثقات، بیروت، دارالکتب العلمیه.
- عسقلانی، ابن حجر، تهذیب التهذیب، حیدرآباد، ۱۳۲۵ق.
- مولوی، محمد علی، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، بنیاد دائرة المعارف بزرگ اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.
- نجاشی، احمدبن علی، رجال، قم، مکتبه الداوری، ۱۳۹۸ق.
پیوند به بیرون
- منبع مقاله: دائرة المعارف بزرگ اسلامی