سید الساجدین

مقاله نامزد خوبیدگی
از ویکی شیعه
(تغییرمسیر از لقب سید الساجدین)

سَیّدُ السّاجِدین از القاب امام زین‌العابدین(ع) چهارمین امام شیعیان، به‌معنای سَروَر سجده‌کنندگان است.[۱] شیخ صدوق در کتاب عِلَلُ الشرائع، سجده‌های زیاد امام را دلیل آورده و در حدیثی از امام باقر(ع) نقل کرده که: پدرم (علی بن الحسین) هیچ‌گاه نعمتی را یاد نمی‌کرد، مگر این‌که سجده شکر را انجام می‌داد و آیه‌ای از قرآن را نمی‌خواند که دارای سجده بود، مگر این‌که سجده به‌جا می‌آورد و هرگاه خداوند، خطری یا مکر حیله‌گری را از او بر طرف می‌ساخت، به سجده می‌افتاد و هر وقت از نماز فارغ می‌شد، سجده می‌کرد و زمانی که موفق می‌شد بین دو نفر را اصلاح کند، سر بر سجده می‌گذاشت و آثار سجود، در اعضای سجده او نمایان بود؛ پس به این علت، سجاد نامیده شد.[۲] سید نعمت‌الله جزائری محدث شیعه (درگذشت ۱۱۱۲ق)، دلیل اعطای لقب سید الساجدین را همین روایت بیان کرده است[۳] باقر شریف قرشی پژوهشگر شیعه (درگذشت ۱۴۳۳ق) هم گفته که در تاریخ اسلام، تنها امام سجاد به سید الساجدین ملقب شده است.[۴] [یادداشت ۱]

امام سجاد(ع) که بر اثر سجده زیاد، در پیشانی[۵] و دیگر اعضای سجده‌اش آثاری مانده بود، ذوالثفنات می‌نامیدند.[۶] به گفته احمد بن ابی‌یعقوب تاریخ‌نگار قرن سوم قمری، علی بن حسین(ع) هر شبانه‌روز ۱۰۰۰ رکعت نماز می‌خواند.[۷]

جستارهای وابسته

پانویس

  1. ابن ابی‌الثلج، تاریخ اهل‌البیت، ۱۴۱۰ق، ص۱۳۱.
  2. صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۱۳۳.
  3. جزایری، ریاض الابرار، ۱۴۲۷ق، ج۲، ص۱۳.
  4. قرشی، حیاة الامام زین العابدین، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۸۷.
  5. یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دارصادر، ج۲، ص۳۰۳.
  6. صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۲۳۳.
  7. یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دارصادر، ج۲، ص۳۰۳.

یادداشت

  1. در کتب تاریخ افزون بر امامان معصوم(ع) افراد متعددی با سجده‌های طولانی مشهور هستند مانند فضل بن شاذان، ابن ابی‌عمیر، جمیل بن درّاج و ولی لقب سید الساجدین تنها مختص به امام سجاد علی بن الحسین(ع) است.[نیازمند منبع]

منابع

  • ابن‌ابی‌الثلج، تاریخ اهل‌البیت، قم، آل‌البیت، ۱۴۱۰ق.
  • جزایری، سید نعمت‌الله، ریاض الابرار، بیروت، مؤسسة التاریخ العربی، ۱۴۲۷ق.
  • صدوق، محمد بن علی، علل الشرایع، نجف، المکتبة الحیدریة، ۱۳۸۵ق.
  • قرشی، باقر شریف، حیاة الامام زین العابدین، بیروت، دارالاضواء، ۱۴۰۹ق.
  • یعقوبی، احمد بن ابی‌یعقوب، تاریخ الیعقوبی، بیروت،‌ دار صادر، بی‌تا.