سید الساجدین
سَیّدُ السّاجِدین از القاب امام زین‌العابدین(ع) چهارمین امام شیعیان، به‌معنای سَروَر سجده‌کنندگان است.[۱] شیخ صدوق در کتاب عِلَلُ الشرائع، سجده‌های زیاد امام را دلیل آورده و در حدیثی از امام باقر(ع) نقل کرده که: پدرم (علی بن الحسین) هیچ‌گاه نعمتی را یاد نمی‌کرد، مگر این‌که سجده شکر را انجام می‌داد و آیه‌ای از قرآن را نمی‌خواند که دارای سجده بود، مگر این‌که سجده به‌جا می‌آورد و هرگاه خداوند، خطری یا مکر حیله‌گری را از او بر طرف می‌ساخت، به سجده می‌افتاد و هر وقت از نماز فارغ می‌شد، سجده می‌کرد و زمانی که موفق می‌شد بین دو نفر را اصلاح کند، سر بر سجده می‌گذاشت و آثار سجود، در اعضای سجده او نمایان بود؛ پس به این علت، سجاد نامیده شد.[۲] سید نعمت‌الله جزائری محدث شیعه (درگذشت ۱۱۱۲ق)، دلیل اعطای لقب سید الساجدین را همین روایت بیان کرده است[۳] باقر شریف قرشی پژوهشگر شیعه (درگذشت ۱۴۳۳ق) هم گفته که در تاریخ اسلام، تنها امام سجاد به سید الساجدین ملقب شده است.[۴] [یادداشت ۱]
امام سجاد(ع) که بر اثر سجده زیاد، در پیشانی[۵] و دیگر اعضای سجده‌اش آثاری مانده بود، ذوالثفنات می‌نامیدند.[۶] به گفته احمد بن ابی‌یعقوب تاریخ‌نگار قرن سوم قمری، علی بن حسین(ع) هر شبانه‌روز ۱۰۰۰ رکعت نماز می‌خواند.[۷]
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ ابن ابی‌الثلج، تاریخ اهل‌البیت، ۱۴۱۰ق، ص۱۳۱.
- ↑ صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۱۳۳.
- ↑ جزایری، ریاض الابرار، ۱۴۲۷ق، ج۲، ص۱۳.
- ↑ قرشی، حیاة الامام زین العابدین، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۸۷.
- ↑ یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دارصادر، ج۲، ص۳۰۳.
- ↑ صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۲۳۳.
- ↑ یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، دارصادر، ج۲، ص۳۰۳.
یادداشت
- ↑ در کتب تاریخ افزون بر امامان معصوم(ع) افراد متعددی با سجده‌های طولانی مشهور هستند مانند فضل بن شاذان، ابن ابی‌عمیر، جمیل بن درّاج و ولی لقب سید الساجدین تنها مختص به امام سجاد علی بن الحسین(ع) است.
منابع
- ابن‌ابی‌الثلج، تاریخ اهل‌البیت، قم، آل‌البیت، ۱۴۱۰ق.
- جزایری، سید نعمت‌الله، ریاض الابرار، بیروت، مؤسسة التاریخ العربی، ۱۴۲۷ق.
- صدوق، محمد بن علی، علل الشرایع، نجف، المکتبة الحیدریة، ۱۳۸۵ق.
- قرشی، باقر شریف، حیاة الامام زین العابدین، بیروت، دارالاضواء، ۱۴۰۹ق.
- یعقوبی، احمد بن ابی‌یعقوب، تاریخ الیعقوبی، بیروت، دار صادر، بی‌تا.