سجاد (لقب)

این مقاله دربارهٔ لقب سجاد است. برای اطلاع از امام چهارم شیعیان امام سجاد علیه‌السلام را ببینید.

قطعه خوشنویسی «یا سجاد» به خط ثلث،‌ اثر محمد المشرفاوی (۱۴۳۹ق).

سَجّاد به معنای بسیار سجده‌کننده، از مشهورترین القاب امام زین‌العابدین(ع) است. امام چهارم شیعیان را به‌دلیل عبادت زیاد، نهایت دلدادگی به خدا و کثرت سجده‌هایش «سجاد» می‌نامیدند، به‌گونه‌ای که سجده‌های او برای خدا بیشتر از همه مردم بود.

در کتاب علل الشرایع، روایتی از امام محمد باقر(ع) آمده است که پدرم علی بن الحسین هرگز یاد نکرد نعمتی از خدا را مگر آنکه برای شکر آن نعمت سجده کرد؛ نخواند آیه‌ای از کتاب خدا که در آن سجده باشد مگر آنکه سجده می‌کرد؛ هرگاه حق‌تعالی از او بدی را دفع می‌کرد که از آن در بیم بود یا مکر مکر‌کننده‌ای را از او می‌گردانید، سجده می‌کرد؛ هرگاه از نماز فارغ می‌شد، سجده می‌کرد و هرگاه توفیق می‌یافت که میان دو کس را اصلاح کند، برای شکر آن سجده می‌کرد و اثر سجده در مواضع سجود او مشخص بود، به این سبب او را سجاد می‌گفتند.

ابن حماد شاعر شیعه قرن چهارم هجری درباره عبادت و سجده‌های فراوان امام سجاد(ع) این‌گونه سروده است:

ترجمه: زاهد و پارسای اهل‌بیت بود و به‌خاطر عبادات نیکویش سجاد نامیدند. تمام روزها را با استغفار به خدا روزه‌دار بود و شب‌ها را به تهجد می‌گذارند. چه کسی در دانش و وفای به عهد مانند اوست؟ و کجا کسی را در پرستش و نیایش مثل او می‌توان یافت؟

پانویس

الگوی پانویس غیرفعال شده است. لطفا از الگوی پانوشت استفاده شود

منابع