معتزله: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مُعتَزِله''' گروهی از [[علم کلام|متکلمان]] مسلمانِ اهل سنّت که معتقد به اصالت عقل در برابر [[نقل]] هستند. معتزله [[عقل نظری]] را بر آموزه‌های [[وحی|وحیانی]] حاکم می‌دانند. این اصل، ثمراتی در کلّیت نظام فکری و عقاید دینی آنان به همراه داشته و برداشتی ویژه از [[توحید]] و [[عدل الهی]] به دست داده است و بدین رو، به [[تأویل]] آن دسته از متون دینی که به ظاهر، با عقل ناسازگار است، پرداختند. برای مثال، رؤیت الهی را که در برخی متون به آن تصریح شده انکار کردند و آن را به تأویل بردند؛ زیرا به لحاظ عقلی، رؤیت بدون مکان و جهت ممکن نیست و چون خداوند از مکان و جهت منزه است، رؤیت او در این جهان و در آخرت ممکن نیست. برخی عقاید معتزله با آرای مورد اتفاق [[اهل سنت]] تضاد آشکار دارد.

برخی از نظریات، فرقه معتزله را ادامه‌دهندگان اندیشه اعتزال سیاسی دانسته است. گروهی از صحابه و تابعان که از داوری از طرف‌های درگیر در جنگ‌های عصر امام علی(ع) خودداری می‌کردند و از همراهی یک گروه کناره می‌گرفتند در منابع اسلامی با عنوان معتزله شناخته می‌شوند. از سوی دیگر معتزله همچون ادامه طبیعی [[قدریه]] دانسته شده‌اند که عقاید مشترک زیادی با معتزله داشتند.{{مدرک}}

عصر طلایی معتزله فاصله سال‌های ۱۹۸ تا ۲۳۲ قمری بود. معتزلیان در عصر امویان و عباسیان به حیات اجتماعی خود ادامه دادند اما در دوران خلافت [[هارون الرشید]] و فرزندش [[مامون]] به اوج قدرت اجتماعی و سیاسی خود رسیدند. مامون از جریان عقل‌گرایی و معتزله حمایت کرد و این حمایت تا زمان خلاف متوکل عباسی ادامه داشت.{{مدرک}}