جواد الائمه (لقب)
(تغییرمسیر از جواد الائمه)
این مقاله دربارهٔ لقب امام جواد(ع) است. برای آشنایی با شخصیت امام نهم، مدخل امام جواد علیهالسلام را ببینید.
جواد از مشهورترین القاب امام محمد تقی(ع) امام نهم شیعیان[۱] و بهمعنای سخاوت و بخشش است.[۲]
نقل شده چون امام نهم از افرادی بود که به جود و سخاوت شناخته میشد، به «جواد» ملقب گردید.[۳] بهگفته باقرشریف قرشی (درگذشته ۱۴۳۳ق)، پژوهشگر تاریخ تشیع، در کتاب حیاة الامام محمد الجواد(ع)، امام محمدِ تقی(ع) را بهدلیل خیر و نیکی و احسان فراوانی که به مردم میکرد، لقب جواد دادند.[۴] جود و بخشش امام جواد(ع) بهحدی بود که او را منفرد و متمایز از دیگران میساخت.[۵]
در کتاب کَشف الغُمَّه (تألیف قرن هفتم قمری) از حافظ عبدالعزیز مورخ، فقیه و محدث حنبلی نقل شده که امام محمدِ تقی ملقب به جواد است.[۶] همچنین امام جواد در دعای توسل، با عنوان جواد مورد خطاب قرار گرفته است.[۷]
محمدحسین غروی اصفهانی (درگذشت ۱۳۶۱ق) شاعر و مجتهد شیعه اینچنین سروده است:
| ||||||||||||
او بینهایت بخشنده است و بخشش او غایت هر هدفی است. بخشش و جود با وجود او در همه جا جاری است و بخشش او مظهر جود و بخشندگی خداست. بخشندگیاش برای رسیدن به غایت و هدفی نیست زیرا که او خودش نقطه آغاز و پایان است. هر چه در جهان است از فیض جود اوست و جود و بخشندگی در ذات اوست.[۸] |
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ شوشتری، احقاق الحق، ۱۴۰۹ق، ج۲۹، ص۷.
- ↑ فیروزآبادی، القاموس المحیط، ج۴، ص۳۴۱.
- ↑ ذهبی، تاریخ الاسلام، ۱۴۰۷ق، ج۱۵، ص۳۸۵.
- ↑ قرشی، حیاة الإمام محمد الجواد(ع)، ۱۴۱۸ق، ص۲۳.
- ↑ خنجی اصفهانی، وسیلة الخادم، ۱۳۷۵ش، ص۲۵۳.
- ↑ اربلی، کشف الغمه، دارالاضواء، ج۳، ص۱۳۷.
- ↑ قمی، مفاتیح الجنان، ۱۴۱۵ق، ۱۸۵.
- ↑ غروی اصفهانی، الانوارالقدسیه، مؤسسة المعارف الإسلامیّة، ص۱۰۴.
منابع
- اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه، بیروت، دارالاضواء.
- خنجی، فضلالله روزبهان، وسیلة الخادم إلی المخدوم در شرح صلوات چهارده معصوم علیهم السلام، قم، انصاریان، ۱۳۷۵ش.
- ذهبی، تاریخ الاسلام، تحقیق: عمر عبدالسلام تدمری، بیروت، دار الکتاب العربی، ۱۴۰۷ق.
- غروی اصفهانی، محمدحسین، الانوار القدسیه، مؤسسة المعارف الإسلاميّة، بیتا، بیجا.
- فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، القاموس المحیط، بینا، بیجا.
- قرشی، باقرشریف، حیاة الإمام محمد الجواد(ع)، نشر امیر، ۱۴۱۸ق.
- قمی، عباس، مفاتیح الجنان، بیروت، دار الملاک، ۱۴۱۵ق.