محمدتقی آملی: تفاوت میان نسخهها
imported>Mashg |
imported>Mashg |
||
خط ۸۹: | خط ۸۹: | ||
* مصطفی مسجد جامعی | * مصطفی مسجد جامعی | ||
* محیالدین انواری | * محیالدین انواری | ||
* مهدی محقق | * مهدی محقق <ref>روایت مهدی محقق از زمانی که در تهران 15 استاد درجه یک فلسفه وجود داشت٬ پایگاه الکترونیکی خبر آنلاین٬ کدخبر۴۳۲۲۶۷</ref> | ||
*جواد تهرانی<ref>موسوعة مجمع الفكر الإسلامي٬ مؤلفى الامامية، ۱۴۲۸ ق٬ ج۸ ٬ ص۵۶۳</ref> | *جواد تهرانی<ref>موسوعة مجمع الفكر الإسلامي٬ مؤلفى الامامية، ۱۴۲۸ ق٬ ج۸ ٬ ص۵۶۳</ref> | ||
* محمدطاهر آل راضی<ref>سبحانى تبريزى، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق٬ ج۱۴ قسم دوم ٬ ص ۶۳۷.</ref> | * محمدطاهر آل راضی<ref>سبحانى تبريزى، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق٬ ج۱۴ قسم دوم ٬ ص ۶۳۷.</ref> |
نسخهٔ ۱۵ مارس ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۱۹
کتابشناسی یا ارجاعات این مقاله ناقص است. میتوانید با اصلاح نحوهٔ ارجاع به منابع بر طبق شیوهنامهٔ ارجاع به منابع، به ویکیشیعه کمک کنید. |
اطلاعات کلی | |
---|---|
نام | محمد تقی آملی |
زادروز | ۱۲ ذیالقعده ۱۳۰۴ق |
محل زندگی | تهران |
اطلاعات علمی | |
استادان | آقا ضیاء عراقی؛سید ابوالحسن اصفهانی؛میرزای نائینی |
آثار | حاشیه بر منظومه ، حاشیه بر شرح اشاراتو... |
شیخ محمّدتقی آملی (۱۳۰۴-۱۳۹۱ق/۱۸۸۷-۱۹۷۱م)، فقیه امامی و از فیلسوفان شیعه در قرن ۱۴ شمسی در نجف از محضر استادانی چون میرزای نایینی، و آقا ضیاء عراقی و سید ابوالحسن اصفهانی علم آموخت و به تهران بازگشت و به تحقیق و تدریس مشغول شد و در تهران درگذشت.
ولادت و درگذشت
محمد تقی آملی فرزند مولا محمد آملی، در ۱۲ ذیالقعده سال ۱۳۰۴ق در تهران متولد شد.
آملی شنبه ۲۹ شوال سال ۱۳۹۱ق برابر با ۲۷ آذر ۱۳۵۰ش در تهران درگذشت و در حرم امام رضا(ع)، در مقبره میرزا حسین فقیه سبزواری به خاک سپرده شد.[۱]
تحصیلات
محمدتقی آملی تحصیل را در مدسه خازن الملک تهران آغاز کرد. ده ساله بود که برخی کتاب های مهم ادبیات عرب چون سیوطی و جامی را تمام را کرد. سپس به تکمیل اندوختههای فقهی و اصولی پرداخت و به علوم ریاضی و نیز فلسفه و حکمت روی آورد و به سال ۱۳۴۰ش به نجف اشرف عزیمت نمود.وی در سال ۱۳۵۳ به تهران بازگشت و به تدریس و تربیت نفوس پرداخت.[۲]
اساتید
- شیخ محمد هادی طالقانی؛ نزد او علم معانی و نیز کتاب اللمعة الدمشقیه را آموخت.[۳]
- سید جلیل طارمی[۴]؛ نزد وی درس مطول را فرا گرفت. آملی او را خلاق معانی بیان توصیف کرده است.[۵]
- شیخ عبدالحسین هزار جریبی؛ استاد دروس ریاضی و هیئت بود.[۶]
- شیخ رضا نوری مازندرانی؛ آملی علم فقه و اصول چون کتاب الرسائل و المکاسب شیخ انصاری را نزد وی خوانده است.[۷]
- آقاشیخ محمد آملی (۱۲۶۳-۱۳۳۶)؛ آملی قسمتی از دروس معقول و منقول را نزد پدرش که خود از فیلسوفان به شمار میرفت، تحصیل کرد.
- میرزا حسن کرمانشاهی
- شیخ عبدالنبی نوری؛ آملی از نیز علم آموخت و از وی اجازه اجتهاد گرفت.[۸]
در نجف اشرف از محضر استادانی زیر علم آموخت:
- آقا ضیاء الدین عراقی؛
- میرزای نائینی؛
- آقا ضیاء عراقی؛
- سید ابوالحسن اصفهانی؛
- میرزا علی آقا قاضی؛ آملی در اخلاق در محضر این استاد گرانقدر حاضر گشت.[۹]
- محمدطاهر بن عبد اللّه راضي؛[۱۰]
آملی از سید ابو تراب خوانساری نجفی و شیخ اسدالله زنجانی اجازه روایت دریافت کرده است.[۱۱]
شاگردان
- حسن حسنزاده آملی[۱۲]
- عبدالله جوادی آملی
- سید رضی شیرازی
- سید محمود طالقانی
- سید حسن سعادت مصطفوی
- یحیی عابدی
- مصطفی مسجد جامعی
- محیالدین انواری
- مهدی محقق [۱۳]
- جواد تهرانی[۱۴]
- محمدطاهر آل راضی[۱۵]
بازگشت به تهران
آملی به تهران بازگشت و به تالیف و تدریس و اقامه جماعت در مسجد مجد الدوله[۱۶] مشغول شد. وی فقیهی گوشه نشین بود. از پذیرفتن مسئولیت و ریاست گریزان بود و تا پایان زندگی نیز از نوشتن رساله فتوایی خودداری کرد. جمعی از فقهای فاضل از محضرش بهره میبردند و بسیار گرامیاش میداشتند. وی در تهران درگذشت.[۱۷]
تالیفات
- درر الفوائد یا غرر الفرائد؛[۱۸]حاشیه بر منظومه ملاهادی سبزواری[۱۹]
- حاشیه بر الاشارات ابن سینا
- کتاب الصّلوه؛ (تقریرات میرزای نائینی)در سه جلد.
- رسالهای در رضاع؛[۲۰]
- اثبات صانع از ماترياليسم تا ايدهآليسم؛ مطبوع در سال ۱۳۷۱
- حيات جاويد؛ در اخلاق دو جلد مطبوع. این کتاب تلخیص مباحث اخلاقی آملی است که توسط اسماعیل سراجیان تنظیم شده است.[۲۱]
- خداشناسی؛ مطبوع است.
- مصباح الهدى في شرح العروة الوثقى؛ یک جلد که چاپ شده است.
- تعليقه بر المكاسب؛ دو جلد مطبوع است.
- رسالة في قاعدة لا ضرر؛[۲۲]
- منتهى الوصول إلى غوامض كفاية الاصول؛ از دروس سید ابوالحسن اصفهانی.
- المکاسب و البیع؛ مطبوع سال ۱۳۷۳ق از دروس میرزای نائینی.[۲۳] به مثابه حاشیه بر مکاسب شیخ انصاری است.[۲۴]
- قاعدة التجاوز؛ [۲۵]
- رسالة في الرهن؛
- رسالة في الوصية؛
- رسالة في أصالة الصحة في اليد؛[۲۶]
جایگاه علمی
برخی از اندیشوران درباره مقام فقهی و فلسفی محمد تقی آملی، اظهار نظر کرده و او را ستودهاند. مرتضی مطهری، آملی را مدرّس منقول و معقول در تهران شمرده و افزوده است: مهمترين اثر عقلى او حاشيه بر شرح منظومه حکیم سبزوارى و مهمترين اثر نقلیاش شرحى است استدلالى بر عروة الوثقى.[۲۷] علامه شعرانی شاگردان خود را برای تقلید به وی ارجاع میداد.[۲۸]
سبحانی میگوید او فقيه امامی، عالمی كبير، متضلّع در فلسفه و روی گردان از دنيا و زخارفش بود.[۲۹]
جستارهای وابسته
پانویس
منابع
- آقابزرگ تهرانی، محمدحسن٬الذريعة إلى تصانيف الشيعة٬ بیروت٬ دار الأضواء٬ چ۳ ٬ ۱۴۰۳ق.
- آقابزرگ تهرانى، محمدحسن٬ طبقات أعلام الشيعة٬ بيروت٬ دار إحياء التراث العربي٬ چ۱ ٬ ۱۴۳۰ق.
- سازمان اوقاف، «مختصری از شرح احوال و آثار استاد محمدتقی آملی»، معارف اسلامی، س ۱، شم ۲، اسفند ۱۳۴۵، ص۵۴.
- عابدی، یحیی، زندگی نامه مرحوم آیت الله شیخ محمد تقی آملی، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، ۱۳۸۰ش
- مطهری، مرتضی، خدمات متقابل اسلام و ایران، تهران، ۱۳۵۴، ۲/۶۱۸.
- مطهری، مرتضی، مجموعه آثار (۱۴): خدمات متقابل اسلام و ایران، تهران: صدرا، ۱۳۷۷ش.
- مطهری، مرتضی، مجموعه آثار استاد شهید مطهری، تهران و قم، انتشارات صدرا، ۱۳۹۰ش
- حسن زاده آملی، حسن٬ در آسمان معرفت، قم٬ تشیع٬ ۱۳۷۶ش.
- امین٬ محسن٬ اعیان الشیعه٬ بیروت٬ دار التعارف للمطبوعات٬ چ۱ ٬ ۱۴۰۳ق.
- امين، حسن٬ مستدركات أعيان الشيعة٬ بيروت٬ دار التعارف للمطبوعات٬ چ۱ ٬ ۱۴۰۸ق.
- رفاعى، عبد الجبار٬ معجم المطبوعات العربية في إيران٬ تهران٬ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى، سازمان چاپ و انتشارات٬ چ۱ ٬ ۱۴۱۴ق.
- غروى، محمد٬ مع علماء النجف الأشرف٬ بيروت٬ دار الثقلين٬ چ۱ ٬ ۱۴۲۰ق.
- سبحانى تبريزى، جعفر ، موسوعة طبقات الفقهاء، قم، مؤسسه امام صادق، چ اول، ۱۴۱۸ق.
- مجمع الفكر الإسلامي. قسم الموسوعة، موسوعة مؤلفى الامامية، قم، مجمع الفكر الإسلامي، چ۱، ۱۴۲۸ق.
- محقق٬ مهدی٬ روایت مهدی محقق از زمانی که در تهران ۱۵ استاد درجه یک فلسفه وجود داشت (مصاحبه)٬ پایگاه الکترونیکی خبر آنلاین٬ ۱۱تیر۱۳۹۴ش٬ کدخبر۴۳۲۲۶۷ ٬ تاریخ بازدید: ۲۶ اسفند۱۳۹۹.
پیوند به بیرون
- منبع مقاله: دایرة المعارف بزرگ اسلامی
- ↑ عابدی، ص۹۲
- ↑ حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش٬ ص ۲۱۲ -۲۱۰
- ↑ حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش٬ ص ۲۰۴
- ↑ سبحانى تبريزى، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق٬ ج۱۴ قسم دوم ٬ ص ۶۳۷.
- ↑ حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش٬ ص ۲۰۴
- ↑ حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش٬ ص ۲۰۴
- ↑ حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش٬ ص ۲۰۸
- ↑ حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش٬ ص ۲۱۰
- ↑ مطهری، مجموعه آثار، ج۱۴، ص۵۳۸؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۲، ص۲۱۵.
- ↑ غروى، مع علماء النجف الأشرف٬ ۱۴۲۰ق٬ ج۲ ٬ ص۴۳۳
- ↑ حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش٬ ص ۲۱۶-۲۱۳
- ↑ حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش٬ ص ۲۲۲
- ↑ روایت مهدی محقق از زمانی که در تهران 15 استاد درجه یک فلسفه وجود داشت٬ پایگاه الکترونیکی خبر آنلاین٬ کدخبر۴۳۲۲۶۷
- ↑ موسوعة مجمع الفكر الإسلامي٬ مؤلفى الامامية، ۱۴۲۸ ق٬ ج۸ ٬ ص۵۶۳
- ↑ سبحانى تبريزى، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق٬ ج۱۴ قسم دوم ٬ ص ۶۳۷.
- ↑ سبحانى تبريزى، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق٬ ج۱۴ قسم دوم ٬ ص ۶۳۷.
- ↑ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۲، ص۲۱۵.
- ↑ آقابزرگ تهرانی٬ الذریعه إلى تصانيف الشيعة٬ ۱۴۰۳ق٬ ج۱۴ ٬ ص۹۰
- ↑ امین٬ اعیان الشیعه٬ ۱۴۰۳ق٬ ج۱۰ ٬ ص ۲۳۵
- ↑ آقابزرگ تهرانى، طبقات أعلام الشيعة٬ ۱۴۳۰ق٬ ج۱۳ ٬ ص۲۶۸
- ↑ موسوعة مجمع الفكر الإسلامي٬ مؤلفى الامامية، ۱۴۲۸ ق٬ ج۴ ٬ ص۱۹۸
- ↑ امين، مستدركات أعيان الشيعة٬ ۱۴۰۸ق٬ ج۶ ٬ ص۲۵۹ (۶مورداخیر).
- ↑ رفاعى، معجم المطبوعات العربية في إيران٬ ۱۴۱۴ق٬ ص۲۰۲و۵۴۷
- ↑ سبحانى تبريزى، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق٬ ج۱۴ قسم دوم ٬ ص ۶۳۷.
- ↑ غروى، مع علماء النجف الأشرف٬ ۱۴۲۰ق٬ ج۲ ٬ ص۱۰۷
- ↑ سبحانى تبريزى، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق٬ ج۱۴ قسم دوم ٬ ص ۶۳۷.
- ↑ مطهری، مجموعه آثار استاد شهید مطهری، ج۱۴ ص۵۳۸۔۵۳۹.
- ↑ حسن زاده آملی، در آسمان معرفت، ۱۳۷۶ش٬ ص ۲۱۶
- ↑ سبحانى تبريزى، موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق٬ ج۱۴ قسم دوم ٬ ص ۶۳۷.