مدینه

مقاله قابل قبول
عدم رعایت شیوه‌نامه ارجاع
استناد ناقص
شناسه ارزیابی نشده
نارسا
عدم جامعیت
نیازمند خلاصه‌سازی
از ویکی شیعه
(تغییرمسیر از مدینه منوره)
مسجد النبی در مدینه

مدینه یا مَدینَةُ النَّبی، به معنای شهر پیامبر، دومین شهر مهم مذهبی مسلمانان بوده و در کشور عربستان قرار دارد. هجرت پیامبر اکرم(ص) به این شهر، مبدأ تاریخ مسلمانان گشت. مسجد و مرقد پیامبر اکرم(ص)، قبرستان بقیع، مدفن چهار امام شیعه و بسیاری از بزرگان اسلام و نیز مکان‌های مقدس دیگری در آن جای گرفته است. با هجرت پیامبر اسلام(ص) به این شهر، نام آن از یثرب به مدینة النبی تغییر کرد و تا سال ۳۶ق پایتخت نخستین حکومت اسلامی بود. جنگ‌های مسلمانان با مشرکان، نبرد پیامبر با یهودیان مدینه، شورش علیه خلیفه سوم مسلمانان و کشته شدن او، واقعه حره، قیام نفس زکیه و قیام شهید فخ از حوادث بسیار مهم در تاریخ این شهر به شمار می‌روند. اکثر امامان شیعه در مدینه ساکن بوده‌اند.

سفر به مدینه و زیارت مکان‌های مقدس آن و نمازگزاردن در مسجد النبی سنت رایج میان مسلمانانی است که عازم حج یا عمره هستند.

جغرافیای مدینه

مدینه (نام پیش از هجرت: یثرب) از شهرهای اصلی کشور عربستان است و در ۴۵۰ کیلومتری شمال شرقی مکه در ناحیه حجاز قرار دارد.[۱]

این شهر در شمال­ غربی شبه ­جزیره عربستان در دشتی هموار واقع است. طول جغرافیایی آن، ۳۹ درجه و ۵۹ دقیقه شرقی و عرض جغرافیایی‌اش، ۲۴ درجه و ۵۷ دقیقه شمالی است.[۲] این شهر از سطح دریا ۵۹۷ تا ۶۳۹ متر ارتفاع دارد.[۳] [۴]

شهر مدینه در میان دو رشته حَرّه (سنگ‌های سیاهی که به صورتی خشن سطح زمین را پوشانده‌ و پستی و بلندی تپه‌ای دارند ولی به صورت کوه نیستند) قرار گرفته که یکی در شرق با نام «حرّه واقم» و دیگری در غرب با نام «حرّه وبره» است.[۵] آشکارترین کوه در مدینه منوره، کوه اُحد است.

آب و هوا

نمایی از شهر مدینه
نمایی از شهر مدینه

هوای مدینه گرم و بیابانی است ولی نسبت به شهر مکه معتدل و دمای آن پایین‌تر است. تابستان‌ها دمای این شهر تا بیش از ۴۵ درجه سانتیگراد بالا می‌رود. آب شرب و کشاورزی در این شهر غالبا از نزولات آسمانی و چاه تامین می‌شود.[نیازمند منبع]

در گذشته، آب‌های زیرزمینی مدینه در سطح کمی از زمین قرار داشته و با کندن چاه به سهولت به دست می‌آمده و از چاه برای مصارف زراعی و شرب استفاده می‌کرده‌اند.[۶]

وضعیت جمعیتی

در سال‌های اخیر، جمعیت مدینه به بیش از یک میلیون و سیصد هزار نفر رسیده است.[۷] ساکنان شهر، همگی مسلمانند ولی در بیرون شهر کارگران مهاجر غیر مسلمان نیز زندگی می‌کنند.

پیش از اسلام، دو گروه عرب و یهودی در یثرب زندگی می‌کردند. قبایل یهودی عبارت بودند از: بنی قَینُقاع، بنی نَضیر و بنی قُرَیظه که عمدتا در جنوب و جنوب شرقی، ساکن بودند.[۸] گروه عرب عبارت بودند از دو طایفه اوس و خزرج. جمعیت خزرجیان سه برابر اوس بود و در نواحی مرکزی مدینه می‌زیستند. جمعیت عربِ یثرب، بسیار بیش از یهودیان بوده است. میان اوس و خزرج، نزاع‌های زیادی جریان داشت و این نزاع‌ها به میان قبایل یهود نیز سرایت کرده بود.

در اواسط قرن چهارم هجری بتدریج خاندانی از نسل امام حسین(ع) در مدینه به قدرت رسیدند و به عنوان «اشراف» قرن ها در این ناحیه حکومت کردند که در برخی ادوار امامی مذهب یا زیدی مذهب بودند. در قرن پنجم و ششم نیز شهر مدینه زیر نفوذ تشیع قرار داشت که از یک سو ناشی از سیطره دولت فاطمیان و از سوی دیگر مدیون فعالیت عالمان شیعه عراقی در حجاز بود. سادات حسینی مدینه تا اواخر قرن یازدهم مستقل بودند اما از سال ۱۰۹۹ به دستور دولت عثمانی، مدینه زیر نظر مکه در آمد. با این حال برخی از آنها از جمله طوایف «هواشم» همچنان بر تشیع امامی استوار بودند.[۹] امروزه، نخاوله بزرگترین گروه امامی در مدینه هستند.

هم اکنون ساکنان مدینه، مسلمان و غالبا بر مذهب اهل سنت‌اند.

اقتصاد مدینه

در حول و حوش دوره ظهور اسلام، مدینه از نظر اقتصادی با مکه تفاوت داشت. اقتصاد مکه بر پایه بازرگانی بود ولی اقتصاد مدینه غالبا بر حول محور کشاورزی می‌چرخید. کشت و زرع در مزرعه‌ها و نخلستان‌های نواحی مختلف منطقه از جمله قبا و نزدیک کوه احد[۱۰] رونق داشت. خرما و انگور مهم‌ترین محصولات مدینه بودند؛ اما نخل منشاء اصلی حیات اقتصادی در این شهر به شمار می‌رفت که از میوه آن به‌عنوان غذا و از چوب آن در ساختمان‌ها استفاده می‌شد.[۱۱] با این حال غالب مردم از وضعیت مالی مناسبی برخوردار نبودند.[۱۲]

نام‌های مدینه در قرآن

نام قدیم و نام فعلی آن در قرآن بکار رفته است:

  • «مدینه»: در قرآن فرموده: یقُولُونَ لَئِن رَّ‌جَعْنَا إِلَی الْمَدِینَةِ لَیخْرِ‌جَنَّ الْأَعَزُّ مِنْهَا الْأَذَلَّ (ترجمه:می‌گویند: اگر به مدینه برگردیم، قطعاً آنکه عزتمندتر است آن زبون‌تر را از آنجا بیرون خواهد کرد)[منافقون–۸] نیز در قرآن فرموده: وَ مِمَّنْ حَوْلَکمْ مِنَ الْأَعْرابِ مُنافِقُونَ وَ مِنْ أَهْلِ الْمَدِینَةِ...[توبه–۱۰۱]
  • «یثرب»: و یثرب اسم قدیم قبل از هجرت است. در قرآن فرموده: وَ إِذْ قالَتْ طائِفَةٌ مِنْهُمْ یا أَهْلَ یثْرِبَ...[احزاب–۱۳] زجاجی گفته که: یثرب اسم بانی آن است و او یثرب بن قانیة بن مهلائیل بن ارم بن عبیل بن عوص بن ارم بن سام بن نوح است. چون یکی از نوادگان حضرت نوح به نام «یثرب» با خاندان خود در این سرزمین ساکن شد، از آن پس این سرزمین «یثرب» نام گرفت.[نیازمند منبع]

هجرت پیامبر به مدینه

رسول خدا(ص) ۱۳ سال پس از بعثت، در آغاز ربیع الاول راهی یثرب شد. این هجرت پس از بستن دو پیمان عقبه (عقبه اول و دوم) با مردم یثرب انجام شد. حضرت پس از اقامت چند روزه در قبا، راهی آنجا شد. علت اصلی مهاجرت مسلمانان به یثرب، فشار و آزارهای مشرکان مکه و بیعت یثربیان با پیامبر(ص) برای دفاع از مسلمانان بود.

۱۰ سال پایانی عمر پیامبر عمدتاً در مدینه سپری شد و این شهر پایگاه گسترش اسلام بود.[۱۳]

اقدامات رسول خدا در مدینه

بنای مسجد

اولین اقدام رسول خدا(ص) در مدینه، ساختن مسجد بود؛ جایگاهی که علاوه بر مرکزیت عبادی، مرکزیت فرهنگی، سیاسی و اداری نیز داشت؛ مرکزی که یکی از تکیه گاه‌های اصلی اسلام در میان مسلمانان بوده است.[۱۴]

ایجاد پیمان‌نامه

اقدام دوم رسول خدا(ص)، ایجاد یک پیمان عمومی میان مسلمانان مدینه بود. در این معاهده که همه مسلمانان برای اجرای آن تعهد و بیعت کردند، حاکمیت برای خدا و رسول شناخته شده و بخشی از قوانین حقوقی و جزایی اسلام به عنوان قانون پذیرفته شده بود.[۱۵] برخی از محورهای معاهده پیامبر(ص )در مدینه عبارت است از:همدلی مسلمانان در پرداختن خون بها، ممنوعیت هم پیمان شدن مومنان علیه هم، ظلم وظالم ستیزی، پرهیز ازیاری کردن کافران علیه مومنان، امکان پناه دادن به کافران از سوی هر مسلمانی، همراهی مومنان در جنگ با یکدیگر. [۱۶]

اجرای عقد اخوت

سومین اقدام رسول خدا(ص) ایجاد عقد برادری میان مسلمانان بود. آن حضرت مسلمانان را با یکدیگر برادر کرد تا نسبت به هم ارتباط و پیوند نزدیک‌تری داشته باشند.[۱۷]

مدینه، مرکز حکومت اسلامی

عبدالحسین زرین‌کوب:

«مدینه که تا این زمان (جنگ جمل) مرکز خلافت اسلامی بود از آن پس دیگر از اهمیت اداری و سیاسی افتاد و تنها عزلتگاه صحابه و تابعین و مرکز تعلیم قرآن و سنت شد و همچنین محل تفرج و استراحت عمال معزول».[۱۸]

مدینه در دور ه‌های مختلفی پایتخت حکومت اسلامی بود، این مرکزیت از زمان حکومت حضرت رسول(ص) آغاز شد و تا پایان حکومت امام حسن (به جز دوران حکومت امام علی) یعنی سال ۴۱ قمری ادامه داشت.

مدتی نیز در دوره حاکمیت نفس زکیه (سال ۱۴۵ قمری) مرکز دولت اسلامی بود.[نیازمند منبع]

مدینه، مولد و مدفن معصومین

این شهر محل تولد تعدادی از امامان شیعه است، امام حسن(ع)،[۱۹] امام حسین(ع)،[۲۰] امام سجاد(ع)،[۲۱] امام باقر(ع)،[۲۲] امام صادق(ع)، امام کاظم(ع)،[۲۳] امام رضا(ع)،[۲۴] امام جواد(ع)،[۲۵] امام هادی(ع)[۲۶] و امام عسکری(ع)[۲۷] در مدینه به دنیا آمده ند.

امام علی (ع) در مکه و امام زمان (ع) درسامرا به دنیا آمده اند.[۲۸]

همین طور مرقد تعداد چهار تن از امامان شیعه یعنی، امام حسن(ع)،[۲۹] امام سجاد(ع)،[۳۰]امام باقر(ع)[۳۱]و امام صادق(ع)[۳۲]در این شهر در قبرستان بقیع قرار دارد.

مساجد مدینه

مسجد النبی(ص)

قبرستان بقیع و مسجد النبی

شریف‌ترین مسجد پس از مسجد الحرام، مسجد النبی در شهر مدینه است. رسول خدا(ص) درباره نماز خواندن در این مسجد فرمود: صَلَاةٌ فِی مَسْجِدِی هَذَا تَعْدِلُ عِنْدَاللهِ عَشَرَةَ آلافِ صَلَاةٍ فِی غَیرِهِ مِنَ الْمَسَاجِدِ إِلَّا الْمَسْجِدَ الْحَرَامَ فَإِنَّ الصَّلَاةَ فِیهِ تَعْدِلُ مِائَةَ أَلْفِ صَلَاةٍ (ترجمه: نماز در مسجد من نزد خداوند، برابر با ده هزار نماز در مساجد دیگر است، جز مسجد الحرام، که نماز در آن برابر با صد هزار نماز است) [۳۳]

مسجد قبا

نمایی از مسجد قبا

منطقه قبا در فاصله شش کیلومتری جنوب مسجدالنبی قرار دارد و از نقاط خوش آب و هوای اطراف مدینه به شمار می‌رود. بنا به نقل روایات بسیار، مسجد قبا مصداق آیه «لمسجد أسس علی التقوی من أول یوم أحق أن تقوم فیه» می‌باشد. مسجد قبا نخستین مسجدی است که رسول خدا صلی الله علیه و آله آن را بنا کرده است.[۳۴]

در حدیث است که رسول خدا(ص) فرمود: مَنْ تَطَهَّر فی بَیتِهِ ثُمَّ أَتی مَسْجِدَ قُبا فَصَلی فیه رَکْعتْین کانَ له کَأَجْرِ عُمْرَة (ترجمه: کسی که در خانه‌اش، خود را پاکیزه و طاهر کند و سپس به مسجد قبا بیاید و در آن نماز بخواند، پاداش یک عمره خواهد داشت.) [۳۵]

مسجد شجره

مسجد شجره در شهر مدینه

این مسجد که امروزه به نام‌های «شجره»، «ذوالحُلَیفه» و «اَبیار علی» مشهور است یکی از مساجد بسیار مهم خارج از مدینه بوده و به عنوان یکی از میقات‌ها و مساجد اِحرام اهمیت زیادی دارد.

مسجد جمعه

پیامبر(ص) در ادامه مسیر از قبا به یثرب، در میان قبیله بنی سالم برای نخستین بار نماز جمعه را اقامه کرد و همین مسئله سبب شد تا محل نماز خواندن رسول خدا(ص)به عنوان مسجد الجمعه شناخته شود.

مسجد العمره

مسجدی با نام مسجد العرفات یا مسجد العُمْرَه در طرف قبله مسجد قبا بوده است. گفته شده این نامگذاری به این جهت بوده که زمانی در روز عرفه رسول خدا(ص) در اینجا ایستاده بود، زمین آن چنان صاف شد که حضرت از آنجا مردمانی را که در عرفات ایستاده بودند را مشاهده کرد.[۳۶]

مسجد عتبان بن مالک

مسجد عتبان بن مالک نیز یکی از مساجد منطقه قبا بوده است. ابن عتبان که از نقیبان انصار بود، از رسول خدا(ص)خواست تا به منزل وی بیاید تا او برای حضرت محلی برای نماز درست کند. علت این درخواست این بود که گاهی اوقات، سیل میان او و مسجد محل فاصله می‌انداخت. رسول خدا(ص) به منزل وی رفته، و در قسمتی از خانه‌اش نماز خواند و همان مکان به عنوان مسجد شناخته شد.[۳۷]

مسجد علی(ع)

این مسجد در جنوب مسجد فتح بوده و بر وادی بطحان اشراف دارد. گفته شده در مدت محاصره شهر مدینه در جنگ احزاب، امیرالمؤمنین علی(ع) در آن به عبادت می‌پرداخت.[۳۸]

مسجد فَضِیخ

در جریان غزوه بنی نضیر رسول خدا(ص) در این محل خیمه‌ای داشته و به مناسبت برکت حضور پیامبر(ص) در آن مکان مسجدی ساخته شد. درباره نام‌گذاری این مسجد گفته شده است که در این مکان درخت فَضِیخ قرار داشته است که نام درخت نخل بوده است (فضیخ به نوعی شراب که از درخت نخل گرفته می شد نیز اطلاق شده است).

این مکان به مسجد رد الشمس نیز شناخته می‌شود و در چند روایت از ائمه(ع)از آن به عنوان مسجدی یاد شده که باید آن را زیارت کرد.[۳۹]

مسجد ذوقبلتین

مسجدی است که دستور تغییر قبله از مسجد الاقصی به کعبه در آن بر پیامبر اسلام نازل شد.[۴۰] این مسجد در شمال غربی مدینه، حدود ۳ کیلومتری مسجد النبی قرار دارد.[۴۱] این مسجد که در سال دوم هجری بنا شده بود، در طول قرن‌ها به دفعات مورد بازسازی قرار گرفته است.[۴۲]

مساجد سبعه(هفت گانه)

در شمال غربی مدینه و در دامنه کوه سلع هفت مسجد که در نزدیک هم قرار دارند را مساجد سبعه گویند که عبارت‌اند از: مسجد علی، مسجد سلمان، مسجد فاطمه، مسجد ابوذر، مسجد ذوقبلتین، مسجد ابوبکر و مسجد عمر.[۴۳]

پرونده:مسجد غمامه.JPG
نمایی از مسجد غمامه

در مدینه مساجد دیگری وجود دارد که اسامی برخی از آن‌ها عبارت است از:

اماکن

قبرستان بقیع

نمایی از قبرستان بقیع

بقیع ، قدیم‌ترین و شناخته‌ترین قبرستان در اسلام است. این قبرستان در ناحیه شرقی مدینه قرار دارد.

مزار چهار تن از پیشوایان معصوم، حضرت امام حسن مجتبی، امام علی بن حسین، امام باقر و امام صادق علیهم السلام و نیز فاطمه بنت اسد و به قولی مرقد حضرت زهرا(س) در این قبرستان است. همچنین قبر عباس عموی پیغمبر، ام البنین، ابراهیم و رقیه و ام کلثوم از فرزندان پیامبر، صفیه از همسران پیامبر و بسیاری از بزرگان و صحابه و تابعین و صلحا و اخیار و شهدای اسلام در این قبرستان قرار دارد.

پیامبر برای آرمیدگان در این قبرستان احترام خاص قائل بود. پیامبر فرمود: من فرمان یافته‌ام تا برای دفن شدگان در بقیع طلب آمرزش کنم؛

پیامبر هرگاه از کنار قبرستان بقیع می‌گذشت، می‌فرمود: «السَّلامُ عَلَیکمْ مِنْ دِیارِ قَوْمٍ مُؤْمِنِینَ وَ إِنَّا إِنْ شَاءَ الله بِکمْ لاحِقُونَ».[۴۵]

کوه اُحد

نمایی از کوه احد

از کوه‌های مشهور و مهم مدینه، کوه اُحُد است که در شمال شرقی شهر و پنج کیلومتری مسجدالنبی(ص) قرار دارد..[۴۶] چون این کوه از میان کوه‌های پیرامون مدینه، تنها کوهِ جدا و مستقل است، آن را «اُحُد» نامیده‌اند.[۴۷] این کوه با هفت کیلومتر طول (از شرق به غرب) طولانی‌ترین کوه در شبه جزیره است که قله‌های بزرگی داشته و عرض آن نیز میان ۱تا ۳ کیلومتر است..[۴۸]

غزوه اُحد در روز شنبه، هفتم ماه شوّال سال سوم هجری قمری در کنار کوه احد روی داد.در کنار این کوه قبرستان کوچکی واقع است که شهدای جنگ احد در آن دفن شده‌اند[۴۹]و مرقد حمزه عموی پیامبر(ص)در این قبرستان واقع است.

خانه حضرت فاطمه(س)

خانه حضرت علی(ع) و حضرت زهرا(س) در کنار مسجد النبی قرار داشت. این خانه دو در داشت که یکی به مسجد باز می‌شد و حضرت هنگام نماز از آن وارد مسجد می‌شدند و در دیگری هم به بیرون مسجد باز می‌­شد که رفت آمد هر روزه از آن صورت می‌گرفت. در ماجرای سد الابواب به این خانه اشاره شده است.

از این خانه در اکثر روایات شیعه و سنی با عنوان «بیت‌ فاطمه» یا «حجرة فاطمه» یاد شده است.[۵۰] در دوره‌های بعدی و در توسعه مسجد النبی این خانه خراب شده است و امروزه در محدوده ضریح پیامبر(ص) قرار دارد.

خانه کلثوم بن هدم و سعد بن خیثمه

در منطقه قبا مکان های مختلفی وجود داشته که اکنون از میان رفته است. از جمله خانه کلثوم بن هِدْم و سعد بن خثیمه، که این دو خانه محل فرود آمدن رسول خدا(ص) پس از هجرت و محل زندگی شماری از مهاجران نخست به مدینه بوده است.[۵۱]

چاه اریس

اَریس در لغت اهل شام،به معنای«فلاح»است. چاه مزبور را به نام بئر اریس، بئر خاتم و«بئر النبی» هم می‌نامند. از این چاه ده‌ها بار در مصادر تاریخی و حدیثی یاد شده است.عمده‌ترین آنها اشاره به جریان افتادن انگشتر رسول خدا(ص) در زمان عثمان و توسط وی در آن چاه است.[۵۲]

قبر محمد صاحب نفس زکیه

قبر محمد بن عبدالله بن الحسن بن الحسن علیه‌السلام در منطقه‌ای بین مغرب و شمال شهر در نزدیکی کوه سلع است.[۵۳]

وقایع مهم تاریخی مدینه

جنگ با بنی‌قینقاع

بَنی‌قَینُقاع نخستین قبیله از یهودیان مدینه بودند، که پیمان خود با پیامبر(ص) را شکستند[۵۴] و پیامبر پس از اتمام حجت با آنها،[۵۵] در ۱۵ شوال سال دوم هجری علیه آنها اعلام جنگ کرد.[۵۶] بر اساس برخی گزارش‌ها، این واقعه پس از آن رخ داد که مردی یهودی، با تعرُّض به زنی مسلمان، بخشی از بدن او را عریان کرد.[۵۷] در آنگاه مرد مسلمانی به یاری زن رفت و آن یهودی را به قتل رساند.[۵۸] دیگر یهودیان نیز به آن مسلمان حمله کرده، وی را کشتند و در پی این ماجرا درگیری مسلمانان با یهودیان بالا گرفت.[۵۹] با آغاز جنگ بنی‌قینقاع، یهودیان به قلعه‌های خود رفتند و پیامبر به مدت پانزده روز آنان را در قلعه‌هایشان محاصره کرد.[۶۰] پس از گذشت پانزده روز یهودیان بنی‌قینقاع در برابر پیامبر تسلیم شدند.[۶۱] به دستور پیامبر، بنی‌قینقاع به منطقه شام تبعید و در منطقه اِذرَعات ساکن شدند.[۶۲]

جنگ با یهودیان بنی نضیر

روزی پیامبر به دژ بنی نضیر رفت، و یهودیان، تصمیم به قتل پیامبر گرفتند، از این رو به پشت بام رفتند و خواستند از روی آن سنگی را بر سر پیامبر بیندازند، ولی پیامبر به کمک وحی الهی آگاه شد و فوراً از دژ خارج شد، و به بنی نضیر دستور داد که حالا که پیمان را شکستید، از مدینه خارج شوید.[۶۳]

جنگ با یهودیان بنی قریظه

یهودیان بنی‌ قریظه پس از اخراج بنی نضیر پیمان خود را نقض کردند و به همراه قریش و کفار دیگر جنگ احزاب را به راه‌انداختند، و یک بار هم شبیخون زدند[۶۴] ولی در نهایت با همکاری یک تازه مسلمان، توافق آنها با کفّار به هم خورد، و در نتیجه از همکاری با احزاب عرب بازایستادند.[۶۵] پس از اتمام جنگ احزاب، پیامبر به سراغ یهودیان بنی قریظه رفتند و آنها را محاصره نمودند. پس از حدود یک ماه، بنی قریظه تسلیم شد،[۶۶] و حکم به اعدام مردان و اسارت زنان و کودکان ایشان صادر شد.

واقعه حره

واقعه حره از جنایات بزرگ امویان د ر زمان حکومت یزید پس از به شهادت رساندن امام حسین علیه‌السلام است. این واقعه مربوط به قیام مردم مدینه علیه حکومت یزید بن معاویه به رهبری عبدالله بن حَنظَلة بن ابی‌ عامر در سال ۶۳ قمری است.

یزید سپاهی ۵ هزار نفری رابه فرماندهی مسلم بن عقبه، به مدینه فرستاد. این سپاه قیام مردم را با خشونت بسیار سرکوب کرد. در این واقعه بسیاری از مردم مدینه، از جمله ۸۰ تن از صحابه پیامبر(ص) و ۷۰۰ تن از حافظان قرآن کشته شدند و غارت اموال و نوامیس مردم به مدت سه روز برای سپاهیان شام مجاز شمرده شد و آنها از هیچ جنایتی فروگذار نکردند.[۶۷]

قیام نفس زکیه

محمد نفس زکیه در زمان خلافت منصور عباسی در سال ۱۴۵ قمری و در مدینه قیام کرد. مردم مدینه، بالاخص محدثین مدینه از جمله مالک بن انس، به طرفداری از نفس زکیه برخاسته و بیعت منصور را به خاطر کراهت و اجبار، غیر معتبر دانستند. در درگیری دو لشکر در مدینه، سپاه نفس زکیه شکست خورد و او کشته شد و بدنش را در بقیع دفن کردند.[۶۸]

واقعه فخ

حسین فخی در ذی‌القعده سال ۱۶۹ق در مدینه قیام کرد.[۶۹] تلاش عوامل حکومت در مدینه برای مقابله با حسین فخی نتیجه‌ای نداشت و به شکست و کشته شدن تعدادی از آنها انجامید.[۷۰] بنا بر نقل طبری، تسلط قیام‌کنندگان بر مدینه تنها یازده روز طول کشید.[۷۱] صاحب فخ فردی به نام دِنیار خُزاعی را والی مدینه کرد و خود همراه با سیصد نفر از یارانش[۷۲] در ۲۴ ذی‌القعده سمت مکه حرکت کرد.[۷۳]

عباسیان با سپاهی چهار هزار نفری در ۸ ذی‌الحجه (روز ترویه) در محلی به نام «فَخّ» با سپاه حسین رو در روی هم قرار گرفتند.[۷۴] فرمانده عباسی به حسین امان داد، اما حسین نپذیرفت و در نبردی که درگرفت، حسین و عده زیادی از یارانش به شهادت رسیدند.[۷۵] همچنین گروهی از یاران حسین اسیر شدند و برخی دیگر گریختند.[۷۶] بنی‌العباس تعدادی از اسیرها را کشتند[۷۷] و تعدادی از اسیرها همراه با سرهای شهدا به بغداد نزد هادی عباسی فرستاده شدند.[۷۸]

منابع مدینه‌شناسی

نظر به اهمیتی که شهر مدینه برای مسلمانان دارد، از سده‌های نخستین پس از هجرت، کتاب‌هایی با موضوع معرفی این شهر و نشان دادن فضیلت‌های آن تالیف گشته است که برخی از آنها مفقود و برخی هم اکنون در دسترس‌اند. در دوره معاصر نیز آثاری به زبان‌های مختلف در این باره نگاشته شده است.

منابع کهن

  • از نخستین آثار مدینه‌شناسی که امروزه در دسترس نیست، اخبار المدینه نوشته ابن زَباله (م.حدود۲۰۰ق.)[۷۹] و دیگر، کتاب اخبار المدینه منسوب به زبیر بن بکار (۱۷۲-۲۵۶ق.)[۸۰] است. هرچند این دو کتاب مفقود شده‌اند، ولی منابع بعدی از آنها نقل قول کرده و بسیاری از مطالب آنها را حفظ نموده‌اند.
  • از مهم‌ترین و جامع‌ترین آثار کهن درباره مدینه کتاب وفاء الوفا بأخبار‌ دار المصطفی از نورالدین علی بن احمد سمهودی (م ۹۱۱) در چهار جلد است. این اثر که به سبک دایرة المعارف نگاشته شده است، از نقل‌های کهن و تحقیقات تازه درباره تاریخ این شهر مقدس و در نوع خود اثری کم نظیر است. سمهودی در این اثر خود از کتاب‌های بسیاری استفاده کرده که امروزه در دسترس ما قرار ندارد. علاوه بر این، خود وی قدم به قدم شهر را زیر پا گذاشته و آثار تاریخی را شناسایی کرده است. خلاصه‌ای از متن عربی این کتاب، تحت عنوان «اخبار مدینه» بیش از سیصد سال پیش به فارسی درآمده که به سال ۱۳۷۶ شمسی توسط نشر مشعر چاپ شده است.[۸۱]

منابع معاصر

در دوران معاصر نیز کتاب‌هایی شایان توجه در معرفی مدینه به زبان‌های مختلف نگاشته شده است که برخی از آنها عبارتند از:

  • فصول من تاریخ المدینة المنوره از علی حافظ به زبان عربی: مؤلف، یکی از پژوهشگران برجسته چند دهه اخیر در تاریخ مدینه و آثار دینی- تاریخی آن شهر است که حاصل تحقیقات خود را در این کتاب فراهم آورده است.[۸۲]
  • مدینه‌شناسی به فارسی: این کتاب از محمد باقر نجفی پژوهشگر ایرانی و یکی از مفصل‌ترین آثار پژوهشی و تحقیقی است که به زبان فارسی درباره مدینه انتشار یافته است. مجلد نخست آن درباره مساجد و برخی از آثار تاریخی مدینه و مجلد دوم درباره جغرافیای جنگ‌های زمان رسول خداست. این کتاب در آلمان به چاپ رسیده و حاوی تصویرها و نقشه‌های فراوانی است.[۸۳]
  • معالم المدینة المنورة بین العمارة و التاریخ به زبان عربی: این کتاب اثر عبد العزیز کَعکی است و آن را جامع‌ترین اثری دانسته‌اند که در سال‌های اخیر درباره تاریخ مدینه نوشته شده است.[۸۴]

افزون بر این آثار، کتاب‌هایی دیگر مانند کتاب المساجد الاثریة فی المدینة المنوّرة(اثر محمد الیاس عبد الغنی) درباره موضوعات مرتبط با مدینه نگاشته شده‌اند که فارسی‌زبانان برخی از آنها را به فارسی نیز ترجمه کرده‌اند.[۸۵]

پانویس

  1. حجة التفاسیر و بلاغ الإکسیر، جلد دوم، مقدمه، ص۱۰۶۴.
  2. قره چانلو، حرمین شریفین، ص۱۱۶.
  3. عاملی، معالم مکه و المدینه بین الماضی و الحاضر، ص۲۶۱.
  4. مدینه در عصر جاهلی و بعثت/سایت پژوهه..
  5. آثار البلاد و اخبار العباد، ص۱۵۷.
  6. انساب الاشراف، پیشین، ج۵، ص۴۸۷ و معجم البلدان، پیشین، ج۳، ص۱۰۴.
  7. شبکه خبری الجزیرة..
  8. الانصاری، آثار المدینة المنوره، ص۲۱۰.
  9. اطلس شیعه، ص۴۱۵-۴۱۸.
  10. المفصل فی تاریخ...، پیشین، ص۱۳۲.. .
  11. الندوی، سید علی حسنی؛ السیرة النبویه، دمشق،‌دار ابن کثیر، چاپ دوازدهم، ۱۴۲۵ق، ص۲۶۶.
  12. احسن التقاسیم، پیشین، ص۳۴.
  13. مکه و مدینه، کردی، عبیدالله محمدامین، ص ۲۱۲ .
  14. عبیدالله محمد امین، مکه و مدینه، کردی، ص۲۱۲.
  15. عبیدالله محمدامین، مکه و مدینه، کردی، ص۲۱۲.
  16. ابن هشام، السیره النبویه، ج۲، ص۱‍۰۶.
  17. عبیدالله محمدامین، مکه و مدینه، کردی، ص۲۱۲.
  18. زرین‌کوب،‌ بامداد اسلام،‌ ۱۳۶۹ش، ص۱۰۷.
  19. مفید، الارشاد، ص۳۰۹.
  20. مفید، الارشاد، ص۳۳۱.
  21. مفید، الارشاد، ص۴۳۵.
  22. مفید، الارشاد، ص۴۵۲.
  23. مفید، الارشاد، ص۴۹۷.
  24. مفید، الارشاد، ص۵۲۵.
  25. مفید، الارشاد.
  26. مفید، الارشاد، ص۵۶۹.
  27. مفید، الارشاد، ص۵۸۵.
  28. قمی، منتهی الآمال.
  29. شیخ مفید، الارشاد، ص۳۲۲ .
  30. مفید، الارشاد، ص۴۳۵.
  31. مفید، الارشاد، ص۴۵۲.
  32. مفید، الارشاد، ص۴۶۷.
  33. مسجد النبی، مرکز تحقیقات حج، ص۳.
  34. ابوالفتح رازی، روح الجنان و روح الجنان، ج۶، ص۱۱۱؛ طباطبایی، المیزان، ص۶۱۸؛ سید قطب، همان، ص۳۰۵.
  35. ابن کثیر، البدایه والنهایه، ۳ص۲۱۰؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ۱، ص۱۸۹.
  36. تاریخ المعالم المدینة المنوره، صص۱۲۵ - ۱۲۶.
  37. تاریخ المعالم المدینة المنوره، ص۱۵۵.
  38. خلاصة الوفاء بأخبار‌دار المصطفی; الدّر الثمین، ص۲۳۳; المساجد و الأماکن الأثریة، ص۲۴.
  39. بحار الانوار، ج۶۳، ص۴۸۷؛ ج۸۱، ص۸۲؛ ج۹۶، ص۳۳۵؛ ج۹۷، ص۲۱۳، ۲۱۴، ۲۱۶، ۲۲۴.
  40. بلاذری، أنساب‏ الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۲۴۶.
  41. جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ۱۳۹۱ش، ص۳۳۴.
  42. جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ۱۳۹۱ش، ص۳۳۲-۳۳۴.
  43. خلاصة الوفاء بأخبار‌ دار المصطفی; الدّر الثمین، ص۲۳۳ب; المساجد و الأماکن الأثریة، ص۲۴.
  44. مکه و مدینه، مرکز تحقیقات حج، ص۲۸.
  45. بقیع، مرکز تحقیقات حج، ص۳.
  46. آثار اسلامی مکه و مدینه، ص۳۵۴ .
  47. فتح الباری، ج۷، ص۲۸۹-۲۹۰؛ وفاء الوفاء، ج۳، ص۱۰۸.
  48. تاریخ و آثار اسلامی مکه، ص۳۰۷.
  49. واقدی، مغازی، ص۱۴۵؛ المساجد و الأماکن الأثریة...، ص۳۱؛ تاریخ المدینة المنورة، ج۱، ص۱۳۰.
  50. خانه حضرت زهرا(س) ، سایت پژوهه.
  51. التحفة اللطیفة،ص۷۰.
  52. جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، مشعر، ص۲۵۳؛ اصغر قائدان، تاریخ و آثار اسلامی مکه مکرمه و مدینه منوره، ص۳۸۵.
  53. حجة التفاسیر و بلاغ الإکسیر، جلد دوم، مقدمه، ص۱۰۷۱.
  54. واقدی، المغازی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۷۷.
  55. سبحانی، فروغ ابدیت، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۵۱۳.
  56. واقدی، المغازی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۷۶؛ مسعودی، التنبیه و الاشراف، ص۲۰۶.
  57. واقدی، المغازی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۷۶.
  58. واقدی، المغازی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۷۷.
  59. ابن‌هشام، السیرة النبویة، دار المعرفه، ج۲، ص۴۸.
  60. واقدی، المغازی، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۷۷.
  61. طبری، تاریخ الطبری، ۱۳۸۷ق، ج۲، ص۴۸۰.
  62. بلاذری، انساب الأشراف، ۱۹۵۹م، ج۱، ص۳۰۹.
  63. المغازی، ص۲۷۰-۲۶۹؛ طبقات ابن سعد، ج۲، ص۵۶-۵۵؛ سیره ابن هشام، ص۳۵۵-۳۵۴؛ کامل ابن اثیر ج۳، ص۱۰۱۱-۱۰۱۰؛ طبری، ج۳، ص۱۰۵۶-۱۰۵۴.
  64. واقدی، مغازی، ص۳۴۵-۳۴۶.
  65. سیره ابن هشام، ص۳۷۴-۳۷۱؛ طبقات ابن سعد، ج۲، ص۶۷؛ مغازی، ص۳۶۳-۳۶۱؛ طبری، ج۳، ۱۰۷۹-۱۰۷۸؛ کامل ابن اثیر، ج۳، ص۱۰۲۲.
  66. طبری، ج۳، ص۱۰۸۴؛ یعقوبی، ج۱، ص۴۱۱.
  67. مسعودی، مروج الذهب، ج۲، ص۷۳ تا۷۵.
  68. مسعودی، مروج الذهب، ج۲، صص۲۹۸و۲۹۹.
  69. حسنی، المصابیح، ۱۴۲۳ق، ص۴۶۶؛ هارونی، الافادة فی تاریخ الأئمة السادة، ۱۳۸۷ش، ص۲۶؛ طبری، تاریخ الطبری، ۱۳۸۷ق، ج۸، ص۱۹۵.
  70. طبری، تاریخ الطبری، ۱۳۸۷ق، ج۸، ص۱۹۴.
  71. طبری، تاریخ الطبری، ۱۳۸۷ق، ج۸، ص۱۹۵.
  72. ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۴۱۹ق، ص۳۷۷.
  73. طبری، تاریخ الطبری، ۱۳۸۷ق، ج۸، ص۱۹۵.
  74. مسعودی، مروج الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۳۲۶.
  75. طبری، تاریخ الطبری، ۱۳۸۷ق، ج۸، ص۱۹۵–۲۰۰؛ ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۴۱۹ق، ص۳۷۷–۳۷۹.
  76. طبری، تاریخ الطبری، ۱۳۸۷ق، ج۸، ص۱۹۵–۲۰۰؛ ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۴۱۹ق، ص۳۷۷–۳۷۹.
  77. مسعودی، مروج الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۳۲۷.
  78. ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۴۱۹ق، ص۳۸۰.
  79. برای تفصیل درباره این کتاب نک: پژوهشکده حج و زیارت..
  80. برای تفصیل درباره این کتاب نک: پژوهشکده حج و زیارت..
  81. جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ص۲۳.
  82. جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ص۲۳.
  83. جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ص۲۵.
  84. جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ص۲۵.
  85. جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ص۲۶.

یادداشت

منابع

  • ابن‌کثیر، ابوفداسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، بیروت، دارالفکر، ۱۴۰۷ق.
  • ابن‌هشام، عبدالملک، السیرة النبویه، بیروت، دار المعرفه، بی‌تا.
  • ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، مقاتل الطالبیین، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، چاپ سوم، ۱۴۱۹ق.
  • المساجد و الأماکن الأثریة،
  • بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الأشراف، قاهره، دار المعارف، ۱۹۵۹م.
  • جعفریان، رسول، آثار اسلامی مکه و مدینه، مشعر، تهران، ۱۳۸۶ش.
  • حسنی، احمد بن ابراهیم، المصابیح، صنعاء، مؤسسة الامام زید بن علی الثقافیة، ۱۴۲۳ق.
  • رازی، ابوالفتح، روح الجنان و روح الجنان، تهران، کتابفروشی اسلامیه، بی‌تا.
  • سبحانی، جعفر، فروغ ابدیت، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۵ش.
  • سید قطب، فی ظلال القرآن، بیروت، داراحیاء التراث العربی، الطبعه الخامسه، ۱۳۸۴ق
  • شیخ مفید، الارشاد، ترجمه حسن موسوی مجاب، قم، انتشارات سرور، ۱۳۸۸ش.
  • طباطبایی، محمدحسین، المیزان، محمدباقر موسوی همدانی، بنیاد علمی و فکر علامه طباطبایی، ۱۳۶۳ش.
  • طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، بیروت، دار التراث، ۱۳۸۷ق.
  • قائدان، اصغر، تاریخ و آثار اسلامی مکه مکرمه و مدینه منوره، مشعر، دوم، ۱۳۷۴ش.
  • مسعودی، علی بن حسین، التنبیه و الاشراف، قاهره، دار الصاوی، بی‌تا، چاپ افست قم، مؤسسة نشر المنابع الثقافة الاسلامیه.
  • مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، ترجمه ابولقاسم پاینده، تهران، انتشارات علمی فرهنگی، ۱۳۸۷ش.
  • مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، قم، دار الهجرة، ۱۴۰۹ق.
  • واقدی، محمد بن عمر، المغازی، بیروت، مؤسسة الأعلمی، ۱۴۰۹ق.
  • واقدی، محمد بن عمر، مغازی، ترجمه محمود مهدوی دامغانی، تهران، مرکز نشر دانشگاهی، دوم، ۱۳۸۸ش
  • هارونی، یحیی بن حسین، الافادة فی تاریخ الأئمة السادة، تهران، مرکز پژوهشی میراث مکتوب، ۱۳۸۷ش.
  • ‌ زرین‌کوب،‌ عبدالحسین، بامداد اسلام، تهران، امیرکبیر، ۱۳۶۹ش.

پیوند به بیرون

  • عالم زاده، هادی، استقرار و تحکیم خلافت در مدینه، ماهنامه تاریخ اسلام، شماره ۱۵، قابل دریافت در پایگاه اطلاع رسانی حوزه