اسرائیل

این مقاله دربارهٔ رژیم حاکم بر فلسطین اشغالی است. برای آشنایی با فلسطین و اشغال آن، مقاله‌های فلسطین و اشغال فلسطین را ببینید.

اسرائیل

اطلاعات عمومی
دین رسمی	یهودیت/صهیونیسم
جمعیت کل	۹ میلیون ۸۴۲ هزار نفر (سال ۲۰۲۴م)
پایتخت	اورشلیم (قدس اشغالی)/تل‌آویو
زبان رسمی	عبری
اسلام
جمعیت مسلمانان	۱ میلیون ۷۲۸ هزار نفر (سال ۲۰۲۲م)/شیعیان: ۶۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ نفر
درصد مسلمانان	۱۸٪ (سال ۲۰۲۲م)
اطلاعات شیعی
وقایع تاریخی	اشغال فلسطین در ۱۹۴۸م
زیارتگاه‌ها	مقام رأس الحسین در عسقلان

اسرائیل یا رژیم صهیونیستی اسرائیل بر اساس ایده صهیونیسم در ۱۳۲۷ش/۱۹۴۸م، با اشغال سرزمین‌های فلسطین اعلام موجودیت کرد. مسلمانان اسرائیل را رژیمی جعلی و دشمن اصلی اسلام می‌دانند. عده‌ای از مراجع تقلید همچون سید محمدهادی میلانی، امام خمینی هرگونه معامله و رابطه با اسرائیل را حرام دانسته‌اند. برخی دیگر مانند سید محسن حکیم، سید ابوالقاسم خویی، آیت‌الله بروجردی جنایات اسرائیل را محکوم کردند و خواستار بیرون راندن آن رژیم از فلسطین شده‌اند. عبدالکریم زنجانی، از فقیهان شیعه قرن چهاردهم قمری، نیز بر علیه اسرائیل، فتوای جهاد داد. بسیاری از کشورهای اسلامی همچون اندونزی، پاکستان،‌ سوریه، عراق، مالزی، عربستان، یمن و ایران (پس از انقلاب)، رژیم صهیونیستی را به رسمیت نمی‌شناسند و رابطه سیاسی و تجاری با آن ندارند.

گفته شده در برخی از دانشگاه‌های اسرائیل مطالعات اسلام‌شناسی و شیعه‌شناسی وجود دارد و درباره اسلام، شیعه و مهدویت تحقیقاتی انجام شده است. دانشگاه اُورْشَلیم، حَیْفا، تِل‌ْآویو و بارْایلان را مهم‌ترین مراکز اسلام‌پژوهی در اسرائیل نام برده‌اند. کتاب «کلام و فقه در شیعه امامیه» نوشته اِتان کُلْبِرگ، از شیعه‌شناسان معروف اسرائیلی، و «شیعه امامیه با نگاه به سنت روایی آنان» نوشته ژوزِف اِلیاس از جمله تحقیقات انجام شده از سوی شیعه‌شناسان اسرائیلی است. از جمله اهداف مطالعات اسلام‌پژوهی در اسرائیل، کمک به دولت اسرائیل و ابرقدرت‌های جهان جهت سلطه بر کشورهای اسلامی و استفاده از موضوعات اختلافی جهت تفرقه‌اندازی میان پیروان فرقه‌های اسلامی بیان کرده‌اند.

پس از اعلام تأسیس دولت اسرائیل و جنگ اسرائیل با اعراب در ۱۹۴۸م، ۷۸٪ از سرزمین فلسطین به اشغال اسرائیل درآمد. براساس گزارش‌ها، تا سال ۲۰۲۳م/۱۴۰۲ش، کمتر از ۱۵ درصد از فلسطین (شامل نوار غزه و بخش‌های پراکنده‌ای از منطقه کرانه باختری) در اختیار فلسطینی‌ها باقی مانده است. تأسیس اسرائیل و اشغال فلسطین پیامدهایی همچون کشته و آواره شدن بسیاری از مردم فلسطین، شکل‌گیری محور مقاومت و قیام‌های مردمی در فلسطین و مناطق پیرامون آن و اعتراضات جهانی را در پی داشت.

تأسیس یک کشور بزرگ (اسرائیل بزرگ از نیل تا فرات) با هویت یهودی و یک ابرقدرت منطقه‌ای مسلط در خاورمیانه را مهم‌ترین هدف صهیونیست‌ها از تأسیس رژیم اسرائیل ذکر کرده‌اند. صهیونیست‌ها برای تأسیس اسرائیل در فلسطین، توجیهات و دلایلی را ذکر کرده‌اند؛ از جمله اینکه یهود قوم برگزیده و فلسطین، سرزمین وعده داده شده به یهودیان است. ازاین‌رو، بیرون کردن اعراب فلسطینی، حق یهودیان و صهیونیست‌هاست. هُولُوکاسْت و شعار «سرزمین بدون مردم برای مردمِ بدون سرزمین» از دیگر توجیهات آنها به شمار می‌رود.

فتوای علمای شیعه برای جهاد در برابر اسراییل.

نژادپرستی، توسعه‌طلبی، تجاوزگری و نظامی‌گری را از خصوصیات رژیم صهیونیستی اسرائیل بیان کرده‌اند. سازمان ملل نیز در قطعنامه‌ای در ۱۹۷۵م، صهیونیسم را شکلی از نژادپرستی و تبعیض نژادی عنوان کرد. اسرائیل بارها در فلسطین و کشورهای مسلمان همسایه، جنگ و کشتار و ترور راه انداخته که منجر به کشته‌شدن تعداد زیادی از غیرنظامیان و ویرانی‌های بسیار شده است. براساس گزارش‌ها، از ۱۹۴۸م تا ۲۰۲۳م/۱۴۰۲ش، بیش از ۱۰۰ هزار فلسطینی از سوی صهیونیست‌ها کشته شده‌اند.

گاهشمار اسرائیل

پیش از اعلام موجودیت در ۱۹۴۸م
۱۸۹۵م	طرح ایده تشکیل دولت مستقل یهودی از سوی تِئُودور هِرْتْسِل در کتاب «دولت یهودی»
۱۸۹۷م	نخستین گردهمایی صهیونیست‌ها در بازل سوئیس
۱۹۰۵ تا ۱۹۰۷م	موج مهاجرت یهودیان به فلسطین
می ۱۹۱۶م	قرار واگذاری فلسطین به بریتانیا پس از فروپاشی دولت عثمانی (پیمان سایْکْس-پیکو)
۲ نوامبر ۱۹۱۷م/۱۱ آبان ۱۲۹۶ش	موافقت انگلیس با تأسیس وطن ملی یهودیان در فلسطین (اعلامیه بٰالْفُور)
۲۹ نوامبر ۱۹۴۷م/۸ آذر ۱۳۲۶ش	تصویب طرح تقسیم فلسطین به دو کشور یهودی و عربی در سازمان ملل
۹ آوریل ۱۹۴۸م	کشتار دیر یاسین
پس از اعلام موجودیت در ۱۹۴۸م
۱۴ می ۱۹۴۸م/ ۲۴ اردیبهشت ۱۳۲۷ش	اعلام رسمی موجودیت اسرائیل و اشغال فلسطین
۱۵ می ۱۹۴۸م/ ۲۵ اردیبهشت ۱۳۲۷ش	اولین جنگ اسرائیل با اعراب (جنگ نکبت/۱۹۴۸م)
۱۶ تا ۱۸ سپتامبر ۱۹۸۲م	کشتار صبرا و شتیلا
۱۹۴۷ تا ۱۹۴۹م	تخریب ۵۳۰ شهر و روستا در فلسطین توسط ارتش اسرائیل
ژوئیه ۱۹۵۶م	دومین جنگ اسرائیل با اعراب و اشغال نوار غزه، صحرای سینا و کانال سوئز
مارس ۱۹۵۷م	عقب‌نشینی اسرائیل از نوار غزه و صحرای سینا و برگرداندن به مصر
۱۹۶۷م/۱۳۴۶ش	جنگ شش روزه اسرائیل و اعراب و اشغال بیت‌المقدس شرقی، نوار غزه، صحرای سینا، کرانه باختری و بلندی‌های جَوْلان
ژوئن ۱۹۶۷م	آغاز شهرک‌سازی در کرانه باختری و قدس شرقی
۲۱ اوت ۱۹۶۹م	به آتش کشیدن مسجدالاقصی
اکتبر ۱۹۷۳م	چهارمین جنگ اعراب با اسرائیل و آزادسازی شهر قًنَیْطَره، بلندی‌های جولان و صحرای سینا از اشغال اسرائیل
سپتامبر ۱۹۷۸م	قرارداد صلح میان اسرائیل و مصر (پیمان کمپ دیوید)
۱۵ مارس ۱۹۷۸م	اولین حمله اسرائیل به لبنان و اشغال بخش‌هایی از جنوب لبنان (عملیات لیتانی)
۶ ژوئن ۱۹۸۲م	جنگ اسرائیل و لبنان (عملیات سلامت جلیل) و اشغال غرب بیروت و کشته شدن ۱۹ هزار تن
۳۰ اکتبر ۱۹۹۱م	کنفرانس صلح خاورمیانه و مذاکرات دوجانبه عرب‌ها و اسرائیل
۱۳ سپتامبر ۱۹۹۳م/۱۳۷۲ش	به رسمیت شناختن اسرائیل از سوی یاسر عرفات، رئیس ساف (توافق اُسلو ۱)
سپتامبر ۱۹۹۵م/۱۳۷۴ش	توافق اسلو ۲ میان نخست‌وزیر اسرائیل و یاسر عرفات
اوت ۲۰۰۵م	عقب‌نشینی اسرائیل از نوار غزه
۱۲ جولای ۲۰۰۶م/۲۱ تیر ۱۳۸۵ش	نبرد اسرائیل و حزب‌الله لبنان (جنگ ۳۳ روزه)
۲۷ دسامبر ۲۰۰۸م	حمله اسرائیل به نوار غزه‌ (جنگ اول غزه/ ۲۲ روزه)
۱۴ نوامبر ۲۰۱۲م	حمله اسرائیل به نوار غزه (جنگ دوم غزه)
۸ ژوئیه ۲۰۱۴م	حمله اسرائیل به نوار غزه‌ (جنگ سوم غزه/ جنگ ۵۱ روزه)
مه ۲۰۲۱م	حمله اسرائیل به نوار غزه
۷ اکتبر ۲۰۲۳م/۱۵ مهر ۱۴۰۲ش	عملیات طوفان الاقصی و حمله اسرائیل به نوار غزه

مخالفت عالمان شیعه با اسرائیل

عالمان شیعه همواره با تأسیس اسرائیل مخالفت و جنایت‌های آن را محکوم کرده‌اند. از دیدگاه عده‌ای از مراجع تقلید، همچون سید محمدهادی میلانی، امام خمینی و محمد فاضل لنکرانی، هرگونه معامله با اسرائیل و مصرف کالاهای اسرائیلی حرام است. گروهی دیگر مانند سید محسن حکیم، سید ابوالقاسم خویی، آیت‌الله بروجردی، سید عبدالحسین شرف‌الدین و سید ابوالقاسم کاشانی و امام خمینی ضمن محکوم‌کردن جنایات اسرائیل، خواستار بیرون‌راندن آن رژیم از فلسطین شده‌اند. عبدالکریم زنجانی، از فقیهان شیعه قرن چهاردهم قمری، پس از اعلام موجودیت دولت اسرائیل و جنگ اسرائیل با اعراب در ۱۹۴۸م/۱۳۲۷ش، فتوای جهاد علیه اسرائیل صادر کرد.

امام خمینی اسرائیل را دشمن اصلی اسلام، قرآن و پیامبر(ص) معرفی کرده که در چَپاوُل کشورهای اسلامی، از هیچ جنایتی دریغ نمی‌کند. او اسرائیل را جُرْثُومه فساد و خطری برای سرزمین‌های اسلامی و خاورمیانه، دولت غاصبِ جانی، رژیم فاسد، فاسق و کافر، خونخوار، فرزند نامشروع آمریکا، متجاوزِ جنایتکار و غاصبِ تبهکار معرفی کرده است. از نظر مرتضی مطهری، اسرائیل سرسخت‌ترین و خطرناک‌ترین دشمن مسلمانان است.

امام خمینی

من طرفدارى از طرح استقلال اسرائیل و شناسایی او را برای مسلمانان یک فاجعه و برای دولت‌های اسلامی یک انفجار می‌دانم و مخالفت با آن را یک فریضه بزرگ اسلام می‌شمارم.

امام موسی صدر رژیم اسرائیل را نماد كامل انحصارطلبی، ستمگری، اشغالگری و سنگدلی می‌داند. آیت‌الله خامنه‌ای نیز رژیم صهیونیستی را غاصب و جنایتکار، دروغین، کودک‌کش و جَلّاد، جعلی و خبیث‌ترین دشمن اسلام و انسانیت معرفی می‌کند.

رابطه کشورهای مسلمان با اسرائیل و به‌رسمیت نشناختن اسرائیل

رابطه کشورهای مسلمان با اسرائیل همراه با فراز و نشیب بوده و حمایت‌ها و مخالفت‌های گوناگونی در پی داشته است. بسیاری از کشورهای اسلامی همچون اندونزی، پاکستان،‌ سوریه، عراق، افغانستان، الجزایر،‌ بنگلادش، کویت، لبنان، لیبی، مالزی، عمان، قطر، سومالی، عربستان، تونس، یمن و ایران (پس از انقلاب)، رژیم صهیونیستی را به رسمیت نمی‌شناسند.

ماهاتیر محمد، نخست‌وزیر مالزی در ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۰م، ضمن اشغالگر خواندن اسرائیل، گفته است که مالزی هیچ زمانی اسرائیل را به رسمیت نخواهد شناخت. در پاکستان، با اینکه برخی از مقامات سیاسی در مقاطع مختلف، تمایل خود به برقراری ارتباط با اسرائیل را ابراز کرده‌اند؛ اما عقاید اسلامی مردم، موجب واکنش شدید به هر نوع اظهار تمایل مقامات پاکستان به ارتباط با اسرائیل شده و پاکستان روابط سیاسی و اقتصادی رسمی با اسرائیل نداشته است. با این حال، بعضی از دولت‌مردان کشورهای اسلامی روابط خود را با اسرائیل عادی‌سازی کرده‌اند از جمله مصر، اردن، بحرین، امارات، سودان و مراکش.

ترکیه را نخستین کشور مسلمان دانسته‌اند که با اسرائیل رابطه و همکاری برقرار کرد. ترکیه در مارس ۱۹۴۹م، اسرائیل را به رسمیت شناخت و در سال ۱۹۵۲م روابط دیپلماتیک با آن برقرار کرد. این کشور با اسرائیل روابط و تعاملات اقتصادی، نظامی، اطلاعاتی و فرهنگی نیز داشته است. اردن در ۱۹۹۴م، پیمان صلح با اسرائیل امضا کرد و آن را به رسمیت شناخت.

مصر در زمان ریاست جمهوری جمال عبدالناصر (دوره ریاست: ۱۹۵۶-۱۹۷۰م)، موضع مخالفی نسبت به اسرائیل داشت؛ اما پس از عبدالناصر، انور سادات (دوره ریاست: ۱۹۷۰-۱۹۸۱م)، سیاست سازش را در پیش گرفت و پیمان کمپ دیوید در ۱۹۷۸م و پیمان صلح در ۱۹۷۹م را امضا کرد و اسرائیل را به رسمیت شناخت. با وجود پیمان صلح میان مصر و اسرائیل، سیاست‌های نظامی‌گرایانه اسرائیل علیه فلسطین و مصر، مخالفت افکار عمومی و احزاب به ویژه اخوان المسلمین، مانع روابط دوستانه مصر و اسرائیل تلقی شده است. با این حال، روابط اقتصادی مانند صدور نفت میان آ‌نان برقرار بوده است.

ایران در اسفند ۱۳۲۸ش/مارس ۱۹۵۰م، اسرائیل را به رسمیت شناخت و روابط سیاسی با آن برقرار کرد؛ البته گفته‌اند محمد ساعد، نخست وزیر وقت ایران، برای این کار، رشوه ۴۰۰ هزار دلاری از اسرائیل گرفته بود. دو سال بعد و با روی کار آمدن محمد مصدق، دولت رسماً با اسرائیل قطع رابطه کرد. در دولت محمد رضا پهلوی، روابط ایران و اسرائیل از سر گرفته شد و در شهریور ۱۳۴۶ش سفارت اسرائیل به طور رسمی در ایران آغاز به کار کرد که تا پیروزی انقلاب اسلامی ایران فعال بود. در این دوره، برخی از نخست‌وزیران اسرائیل همچون بن‌گوریون، لوی اشکول، اسحاق رابین و مناخیم بگین به ایران سفر کردند. گفته شده مردم ایران به شدت مخالف روابط شاه با اسرائیل بودند و در مناسبت‌های مختلف علیه اسرائیل تظاهرات برپا می‌کردند. امام خمینی یکی از دلایل دشمنی خود با شاه را رابطه او با اسرائیل بیان کرده است. با پیروزی انقلاب اسلامی ایران در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ش، رابطه ایران با اسرائیل قطع و سفارت اسرائیل به سفارت فلسطین تبدیل شد. حمایت از فلسطین و مبارزه با رژیم صهیونیستی و حامیانش از ارکان اصلی سیاست‌های راهبردی و موضع همیشگی جمهوری اسلامی ایران عنوان شده است.

کشورهایی همچون ایران، پاکستان،‌ عراق، لبنان، بنگلادش، مالزی، عربستان،‌ سوریه و یمن گذرنامه اسرائیل را قبول ندارند.

مطالعات اسلام‌شناسی و شیعه‌شناسی در اسرائیل

تشیع و ایران را از جمله موضوعات پژوهش‌های دانشگاه‌های اسرائیل دانسته‌اند تا جایی که گفته شده بیشتر مقالات دایرةالمعارف اسلام و ایرانیکا توسط محققان دانشگاه‌های اسرائیل از جمله اِتان کُلْبِرگ، شیعه‌شناس معروف اسرائیلی و استاد دانشگاه اُورْشَلیم، نوشته شده است. در کتاب «اسلام‌پژوهی در اسرائیل» آمده است اسرائیل حجم فراوانی از فعالیت‌های تحقیقاتی خود را با بسیج کردن بسیاری از مراکز علمی و شخصیت‌های برجسته جهان، به اسلام، فرقه‌های اسلامی و مسلمانان و جوامع اسلامی اختصاص داده است. همچنین انگیزه بسیاری از پژوهشگران اسلام‌پژوه در اسرائیل، نقد اسلام و متون اسلامی و مسلمانان ذکر شده است.

مهدویت نیز از موضوعاتی است که از نظر بعضی، در پژوهش‌های مستشرقان،‌ بیشتر از سوی یهودیان صهیونیست و با نگاه انتقادی و مغرضانه و تضعیف مبانی و مستندان تاریخی و روایی آن مورد توجه و پژوهش قرار گرفته است. مستشرقان اسرائیلی درتلاشند تا با رویکرد شکاکانه به تحلیل مسائل شیعه از جمله مهدویت بپردازند و مسائل مبهم و قابل‌تردید در تاریخ تشیع را برجسته کنند.

تصویر جلد کتاب اسلام‌پژوهی در اسرائیل اثر اکبر محمودی.

دانشگاه اُورْشَلیم، حیفا، تِل‌ْآویو و بارْایلان را مهم‌ترین مراکز اسلام‌پژوهی اسرائیل نام برده‌اند. گفته شده در ده دانشگاه اسرائیل، رشته مطالعات اسلامی و خاورمیانه تدریس می‌شود. طبق گزارش کتاب «اسلام‌پژوهی در اسرائیل» و «شیعه‌پژوهی و شیعه‌پژوهان انگلیسی‌زبان»، دانشگاه عِبْری اُورْشَلیم، یکی از دانشگاه‌های مهم اسرائیل واقع در بیت‌المقدس، دارای کرسی تخصصی شیعه‌شناسی است. دانشگاه تِل‌ْآویو، بزرگ‌ترین دانشگاه اسرائیل، را نیز دارای بخش مطالعات اسلام‌شناسی و شیعه‌شناسی دانسته‌اند. این دانشگاه در پژوهشکده علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، گروه مطالعات عربی و اسلامی دارد. همچنین دانشگاه اورشلیم، از سال ۱۹۷۹م مجله بین‌المللی‌ای با موضوع اسلام و عربی منتشر می‌کند. گفته شده در دانشگاه اورشلیم، چند مرکز مهم مانند «مرکز مطالعات اسلامی نِحِمیا لفتسیون» درباره اسلام و مذاهب اسلامی به تحقیق و پژوهش مشغول‌اند. تمرکز اصلی مرکز مطالعات عربی-اسلامی دانشگاه بارایلان را نیز مسائل مرتبط با شیعه و ایران گفته‌اند.

کتاب «عقیده و فقه در شیعه امامیه» به قلم اتان کلْبِرگ، و «شیعه امامیه با نگاه به سنت روایی آنان» نوشته ژوزِف اِلیاس و «کلام، فلسفه و عرفان شیعه دوازده‌امامی» اثر زابینه اِشْمیتْکِه که در سال ۲۰۰۲م جایزه جهانی کتاب سال جمهوری اسلامی ایران را دریافت کرد، از جمله آثار مهم شیعه‌پژوهان اسرائیلی است.

مهدی فرمانیان، معاون علمی و فرهنگی مجمع جهانی اهل‌بیت(ع)، معتقد است اسرائیل با اینکه شیعه‌پژوه زیادی دارد؛ اما هیچ کرسی شیعه‌شناسی دانشگاهی و کتابخانه شیعه‌شناسی ندارد. با این حال،‌ به نظر علی انصاری بویراحمدی (درگذشت: ۱۳۹۴ش)، رئیس وقت مجمع جهانی شیعه‌شناسی، در چهار دانشگاه اسرائیل، رشته شیعه‌شناسی با هدف شناسایی نقاط ضعف و قوت شیعه و ضربه زدن به تشیع وجود دارد. در برخی خبرگزاری‌ها آمده است که بزرگ‌ترین مرکز شیعه‌شناسی جهان در اسرائیل قرار دارد.

اهداف مطالعات اسلام‌پژوهی در اسرائیل چنین بیان شده است:

• شناخت دین اسلام، مسلمانان و فرقه‌های آنان برای کمک به دولت اسرائیل و ابرقدرت‌های جهان جهت سلطه بر کشورهای اسلامی؛
• شناخت موضوعات اختلافی میان فرقه‌های اسلامی و استفاده از آنها جهت تفرقه‌اندازی میان پیروان آن فرقه‌ها؛
• شناخت راه‌های نفوذ در کشورها و جوامع اسلامی.

از نظر سید جواد میری، دانشیار پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، هدف از تحقیقات و مطالعات اسلام‌شناسی و شیعه‌شناسی در اسرائیل فقط تولید آثار علمی و انتشار در مجلات علمی نیست؛ بلکه به صورت پروژه، راهکار و استراتژی در اختیار نیروهای امنیتی اسرائیل قرار می‌گیرد.

وضعیت شیعیان و اماکن شیعی در فلسطین اشغالی

آمار دقیقی از تعداد شیعیان ساکن سرزمین‌های اشغال شده از سوی اسرائیل وجود ندارد. مرکز آمار قدس اشغالی، شیعیان رسمی را در سال ۱۳۸۶ش، ۶۰۰ نفر اعلام کرده است؛ اما این آمار را دقیق ندانسته‌اند؛ زیرا بسیاری از شیعیان از ترس و نگرانی بابت شناسایی توسط نهادهای امنیتی اسرائیل، شیعه بودن خود را پنهان می‌کنند. سایت کانال هفت یمن، تعداد شیعیان را در همان سال، ۶۰۰۰ نفر اعلام کرده است. این عدد تا ۱۰۰۰۰ تن نیز گزارش شده است.

گفته می‌شود از زمان اعلام موجودیت اسرائیل، شیعیانی در اسرائیل زندگی می‌کنند و گروه‌های شیعی مانند «فرزندان عبدالرافع» و «شیعیان حقیقی» به صورت پنهانی فعال هستند؛ البته سازمان امنیتی اسرائیل از این مسئله احساس نگرانی کرده و درصدد حذف یا کنترل شیعیان هستند.

آمار مسلمانان ساکن در سرزمین‌های اشغالی (اسرائیل) در سال ۲۰۲۲م، ۱ میلیون ۷۲۸ هزار نفر اعلام شده است. مؤسسه تحقیقاتی پیو (Pew) این آمار را در سال ۲۰۱۰م، ۱ میلیون و ۲۸۷ هزار نفر گزارش کرده و پیش‌بینی کرده این تعداد در سال ۲۰۳۰م به ۲,۱۳۵,۰۰۰ نفر افزایش یابد.

مکان‌های منتسب به اهل‌بیت در سرزمین‌های اشغالی

زیارتگاه رأس الحسین در عسقلان فلسطین.

از جمله مراکز شیعی در اسرائیل، مقام رأس الحسین در عسقلان است که برخی پژوهشگران، آن را مهم‌ترین و مشهورترین زیارتگاه منتسب به اهل‌بیت(ع) در فلسطین اشغالی شمرده‌اند. علت شهرت و اهمیت این مکان، دفن سر امام حسین(ع)، بنابر قولی، در آنجا ذکر شده است. گفته شده سر امام در نیمه قرن ششم قمری به قاهره منتقل شد؛‌ اما مقام رأس الحسین در عسقلان همچنان مورد احترام و زیارت مردم باقی ماند. این مکان تا پیش از اعلام موجودیت اسرائیل در ۱۹۴۸م، دارای بقعه و بارگاه بود؛ اما در نوامبر ۱۹۴۸م از سوی رژیم صهیونیستی به طور کامل تخریب شد. در دهه‌های اخیر، در مکان این زیارتگاه که در محوطه بیمارستانی قرار گرفته، سکوی کوچکی از سنگ مرمر سفید از سوی بُهره‌های هندی ساخته شد.

مکان‌های متعددی نیز به امام علی(ع) منتسب است. از جمله مقام و زیارت‌گاه امام علی (ع) در مسیر قدس به یافا (تل‌آویو) که تخریب شده و اسرائیل اجازه بازسازی و تعمیر آن را نمی‌دهد، مقام امام علی(ع) در شهر نابلس، شهر عَکّا و شهر لُد. در شهر الخلیل مزاری منتسب به فاطمه دختر امام حسین(ع) و در شهر طبریه مزار دیگری منسوب به سکینه دختر امام حسین(ع) نیز وجود دارد.

اشغال فلسطین و اعلام رسمی موجودیت اسرائیل

مقالهٔ اصلی: اشغال فلسطین

در ۱۴ می ۱۹۴۸م/۲۴ اردیبهشت ۱۳۲۷ش با پایان یافتن قیمومیت انگلستان بر فلسطین، حاکمان انگلیس، رژیم صهیونیستی را جایگزین خود کردند و دیوید بِن‌گُورِیُون(David Ben-Gurion)، پدر و معمار دولت اسرائیل، در سالن اجتماعات شهر تِل‌ْآویو، استقلال و تأسیس دولت یهودی اسرائیل را اعلام کرد. از آن پس، اشغال رسمی فلسطین آغاز شد. بن گوریون در سخنرانی خود، تأسیس رژیم صهیونیستی را تحقق وعده الهی برای بازگشت یهودیان به سرزمین موعود توصیف کرد.

روند اشغال فلسطین توسط اسرائیل از سال ۱۹۱۷م تا ۲۰۲۰م. رنگ سفید: مناطق اشغال شده.

زمینه‌های اشغال فلسطین و تأسیس اسرائیل به اواخر قرن نوزده میلادی و شکل‌گیری جنبش صهیونیسم، قیمومیت انگلیس بر فلسطین، پیمان سایْکْس-پیکو، اعلامیه بٰالْفُور و طرح تقسیم فلسطین به دو کشور یهودی و عربی بازمی‌گردد. ایدئولوژی صهیونیستی را پایه و اساس رژیم اسرائیل دانسته‌اند.

یک روز پس از اعلام موجودیت اسرائیل، ارتش پنج کشور عربی (مصر، لبنان، سوریه، اردن و عراق) جهت حمایت از فلسطین، با اسرائیل وارد جنگ شدند. پس از این جنگ،‌ مناطق اشغال شده فلسطین به ۷۸٪ رسید. در جنگ ۱۹۵۶م/۱۳۳۵ش اسرائیل با مصر، نوار غزه، صحرای سینا و کانال سوئز اشغال شد؛ هرچند نوار غزه و صحرای سینا در مارس ۱۹۵۷م به مصر بازگشت. در ۱۹۶۷م/۱۳۴۶ش، در پیِ جنگ شش روزه که منجر به شکست اعراب شد، مناطق مختلفی چون بخش شرقی بیت‌المقدس، نوار غزه، صحرای سینا، ساحل غربی رود اردن، شهر قًنَیْطَره و بلندی‌های جَوْلان در سوریه به اشغال رژیم صهیونیستی درآمد.

براساس گزارش‌ها، تا سال ۲۰۲۳م/۱۴۰۲ش، کمتر از ۱۵ درصد از سرزمین فلسطین (شامل نوار غزه و بخش‌های پراکنده‌ای از منطقه کرانه باختری) در اختیار فلسطینی‌ها باقی مانده و سایر مناطق به اشغال رژیم صهیونیستی درآمده است.

پس از آتش‌بس ۱۹۴۹م، اسرائیل به عضویت سازمان ملل متحد درآمد و بیشتر کشورهای عضو آن، اسرائیل را به رسمیت شناختند. طبق منابع مکتوب، آمریکا پس از ۱۰-۱۱ دقیقه از زمان اعلام موجودیت اسرائیل در ۱۹۴۸م و شوروی یک روز بعد از آن، اسرائیل را به رسمیت شناخت. براساس قوانین سازمان ملل متحد، هر کشوری باید مرزهای جغرافیایی خود را در عرصه بین‌المللی مشخص کند؛ اما رژیم صهونیستی از این قاعده مستثنی شد و عضویت آن در سازمان ملل بدون اینکه مرز مشخصی داشته باشد، پذیرفته شد.

روز اعلام موجودیت اسرائیل در میان فلسطینیان به روز نَکْبت یا فاجعه معروف است و آنان هر سال این روز را محکوم کرده و تظاهرات برپا می‌کنند.

اسرائیل به جهت اشغال قدس و فلسطین، به رژیم اشغالگر قدس یا رژیم غاصب اسرائیل شناخته می‌شود.

کوچ اجباری مردم فلسطین از خانه‌های خود در ۱۹۴۸م.

اشغال فلسطین از ۱۸۸۰م تا ۲۰۲۰م.

اعلام موجودیت اسرائیل در ۱۴ می ۱۹۴۸م توسط بن گوریون در سالن اجتماعات تِل‌ْآویو

پیامدهای اعلام موجودیت اسرائیل

اعلام رسمی موجودیت اسرائیل و اشغال فلسطین پیامدهایی را در فلسطین و جهان اسلام در پی داشت که برخی از آنها عبارتند از:

کشته و آواره شدن مردم فلسطین: براساس گزارش مرکز اطلاع‌رسانی فلسطین، در پی اشغال فلسطین از ۱۹۴۸م تا ۲۰۲۳م/۱۴۰۲ش، بیش از ۱۰۰ هزار فلسطینی کشته شده‌اند. این مرکز به نقل از آژانس آنروا، تعداد آوارگان فلسطینی تا سال ۲۰۲۰م را ۶.۴ میلیون نفر اعلام کرده که در اردوگاه‌های مختلف ساکن هستند؛ البته مرکز اطلاع‌رسانی فلسطین، به دلیل عدم ثبت اسامی همه آوارگان در لیست آنروا، آمار واقعی آوارگان را بیشتر از این تعداد می‌داند.

شکل‌گیری محور مقاومت و قیام‌های مردمی: پس از اشغال فلسطین و مناطق پیرامون آن، جنبش‌ها و سازمان‌های مختلفی همچون جنبش فتح در سال ۱۹۵۹م، سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف) در ۱۹۶۴م، جنبش جهاد اسلامی در ۱۹۷۹م، و جنبش حماس در سال ۱۹۸۷م در فلسطین و جنبش امل در سال ۱۹۷۵م و حزب‌الله لبنان در سال ۱۹۸۲م در لبنان به منظور مقابله با اسرائیل تشکیل شد. همچنین دولت‌های ایران، سوریه و عراق و گروه انصارالله یمن از محور مقاومت دانسته شده‌اند.

مردم فلسطین در طول اشغال سرزمینشان، بارها علیه اسرائیل، قیام کردند. سه انتفاضه نیز در فلسطین به وجود آمد: انتفاضه نخست (انتفاضه سنگ) در سال ۱۹۸۷م، انتفاضه دوم (انتفاضة‌ الاَقْصی) در سپتامبر ۲۰۰۰م و انتفاضه سوم (انتفاضه قدس) در اول اکتبر ۲۰۱۵م.

همچنین ببینید: محور مقاومت

اهداف تأسیس اسرائیل

حفاری در انتهای صحن براق، نمونه‌ای از حفاری‌های رژیم صهیونیستی در زیر قدس و مسجد الاقصی جهت کشف و بازسازی معبد سلیمان.

تأسیس یک کشور بزرگ (اسرائیل بزرگ) با هویت یهودی و یک ابرقدرت منطقه‌ای مسلط در خاورمیانه را نخستین و مهم‌ترین هدف رژیم اسرائیل ذکر کرده‌اند. رُوژِه گارُودی، نویسنده و سیاستمدار مستبصر فرانسوی، معتقد است هدف اساسی صهیونیست‌ها، مهاجرت تمامی یهودیان به سرزمین موعود و ایجاد یک دولت یهودی در فلسطین است. به اعتقاد امام خمینی هدف از تأسیس اسرائیل در فلسطین، سیطره بر دنیای اسلام و استعمار سرزمین‌های اسلامی بوده است. به عقیده طارِق سُوَیْدان، مؤلف دایرةالمعارف تاریخ یهودیت و صهیونیسم، تشکیل دولت یهودی در فلسطین، از یک سو اروپا را از جمعیت یهودی خالی کرد و از سوی دیگر، ایجاد پایگاه نظامی در منطقه و راه نفوذ قدرت‌های غربی مانند انگلیس و آمریکا را در سرزمین‌های عربی فراهم نمود.

هدف اسرائیل، نه تشکیل یک دولت کوچک در سرزمین فلسطین؛ بلکه تشکیل اسرائیل بزرگ بیان شده که گستره‌اش تا ایران نیز کشیده می‌شود. اسرائیل بزرگ را طرح صهیونیسم برای خاورمیانه شمرده‌اند. از هرتسل، بنیانگذار صهیونیسم، نقل شده که اسرائیل بزرگ، یک کشور یهودی به گستره رود نیل تا رود فرات است. بسیاری از کشورهای مسلمان به دلیل اینکه طرح اسرائیل بزرگ را استعمار سرزمین‌های خود می‌دانند، با آن مخالفت کرده و آن را محکوم کرده‌اند.

انتخاب نام اسرائیل برای رژیم صهیونیستی، به جهت ارتباط برقرار کردن دولت با دین دانسته و گفته‌اند این واژه، در دعاها و نمازهای کنیسه‌ها و کلیساها پرتکرار است و برای یهودیان و مسیحیان حرمت دارد.

دلایل و توجیه‌ها در تأسیس اسرائیل

صهیونیست‌ها برای اشغال فلسطین و ایجاد دولت اسرائیل در آنجا دلایل و توجیهاتی ذکر کرده‌اند که با عنوان اسطوره یا افسانه‌های اسرائیل نیز شناخته می‌شود.

مرتضی مطهری

«مدعى هستند که در سه هزار سال پیش دو نفر از ما [داود و سليمان] برای مدت موقتی در آنجا سلطنت کرده‌اند... در تمام این مدت دو سه هزار ساله، کِى بوده است که سرزمین فلسطین به یهود تعلق داشته است‌؟ ... قبل از اسلام هم مال آنها نبود، بعد از اسلام هم مال آنها نبود. روزی که مسلمین فلسطین را فتح کردند، فلسطین در اختیار مسیحی‌ها بود نه در اختیار یهودی‌ها. و اتفاقاً مسیحی‌ها که با مسلمین صلح کردند، یکى از مواردى که در صلحنامه گنجاندند این بود که شما یهود را در اینجا راه ندهید. چطور شد که يک‌دفعه نام وطن یهودى به خود گرفت‌؟»

توجیهات مذهبی

سرزمین موعود: از آنجا که یهودیان، فلسطین را با نام سرزمین موعود می‌شناسند،‌ برای تحریک و تشویق آنان برای مهاجرت، فلسطین انتخاب شد. ایده سرزمین موعود در سِفْر پیدایش و از بخشیدن این سرزمین به نسل ابراهیم(ع) آمده است. از نظر صهیونیست‌‌ها، سرزمینی که به عده خاصی وعده داده شده، بیرون کردن دیگران از آنجا نه تنها حق، بلکه تکلیف است. به نظر طارق سویدان، فلسطین برای هرتسل بی‌دین، اهمیتی نداشت؛ اما هنگامی که دید یهودیان تمایلی به مهاجرت به مکانی غیر از سرزمین موعود ندارند، به ابزار دین متوسل شد و از طریق افسانه بازگشت، آنان را به مهاجرت به فلسطین تشویق کرد. گفته شده برای تشکیل دولت یهودی، کشورهایی مانند گینه، آرژانتین و اوگاندا نیز پیشنهاد شده بود.

قوم برگزیده: صهیونیست‌ها، قوم برگزیده بودن خود را یک اصل اساسی و نظریه رسمی می‌دانند. نقل شده که ساکنان جهان را باید به دو دسته تقسیم کرد: اسرائیل و ملت‌های دیگر و اسرائیل قوم برگزیده است. ازاین‌رو، غیریهودیان باید از سرزمینِ موعودِ قومِ برگزیده اخراج شوند. اسرائیل شاهاک،‌ رئیس جامعه حقوق بشر و شهروندان اسرائیل، نیز می‌نویسد از نظر اسرائیلیان، همه چیز به یهودی و غیریهودی طبقه‌بندی می‌شود و در کشور یهود فقط یهودیان، انسان محسوب می‌شوند و غیریهودیان جزو حیوانات به شمار می‌روند. طبق این اصل،‌ غیریهودیان را وسیله‌ای برای تولید منابع یهودیان می‌پندارد. از کتاب «تاریخ هاگانا» که توسط وزارت دفاع اسرائیل چاپ شده، نقل شده است: در کشور ما فقط برای یهودیان جای زندگی وجود دارد. ما به اعراب خواهیم گفت: خودتان را کنار بکشید. اگر آنها مقاومت کنند، با زور و با لگد آنها را بیرون خواهیم انداخت.

گارودی از کتاب «صهیونیسم ضد اسرائیل» نقل کرده، اگر دو مفهوم سرزمین موعود و قوم برگزیده حذف شود، پایه‌ها و کیان صهیونیسم فرو خواهد ریخت. فرقه یهودی اُرْتُدوکس «ناتوری کارتا»، از سرسخت‌ترین مخالفان صهیونیسم و اسرائیل، تفسیری متفاوت از تفسیر صیهونیست‌ها از این دو مفهوم ارائه دادند و معتقدند ماشیح (مسیح/موعود) تنها کسی است که قادر به تأسیس دولت یهود است. از نظر آنان، تبعید یهودیان از سرزمین موعود از اوامر الهی است و بازگشت تنها به فرمان خدا صورت می‌گیرد؛ اما صهیونیست‌ها از مشیت الهی نافرمانی کرده و بدون انتظار مشیت و فرمان الهی، دست به تأسیس دولت اسرائیل زدند که خیانت به ملت یهود است.

این اعتقاد سبب گشته نژادپرستی را یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های صهیونیست‌ها و اسرائیلی‌ها برشمرند که در تمام سطوح و اشخاص و مؤسسات اسرائیل عمومیت یافته است. از جمله نشانه‌های این ویژگی، قانون تابعیت اسرائیل، انتخاب یهودیان غربی (اشکنازی) برای مقام‌ها و مسئولیت‌های مهم در دولت و اختصاص مکان‌های آموزشی و بهداشتی نامناسب برای اعراب عنوان شده است. در سیاست رژیم صهیونیستی، یهودیان یک ملت را تشکیل می‌دهند و بر هر چیزی مقدم‌اند. این رژیم برای رسیدن به این هدف، هر اقدامی از جمله کشتار غیریهودیان را جایز می‌شمارد.

توجیهات غیرمذهبی

هُولُوکاسْت (قربانی بزرگ) را توجیه و دلیل اصلی تأسیس دولت اسرائیل دانسته‌اند تاجایی که گفته شده ایجاد دولت اسرائیل، پاسخ خداوند به قربانی بزرگ بود.

اسرائیل شاهاک، رئیس جامعه حقوق بشر و شهروندان اسرائیل

از نظر اسرائیلی‌ها زمین‌هایی که در دست غیریهودیان است، زمین‌های «آزاد نشده» به شمار می‌روند و گرفتن آنها از مالکان اصلی و سپردن به دست یهودی‌ها به معنای نجات دادن آن زمین‌هاست... به همین دلیل، صهیونیست‌ها سعی دارند تا همه زمین‌های فلسطین از دست غیریهودیان گرفته شود و به اصطلاح آزاد شود.

هولوکاست به ادعای یهودیان مبنی بر کشته شدن شش میلیون یهودی در جنگ جهانی دوم توسط هیتلر اشاره دارد. این واقعه باعث شد صهیونیست‌ها با سر دادن فریاد مظلومیت، از جامعه جهانی درخواست غرامت کنند. اروپاییان نیز به بهانه جبران این خسارت، به فکر تأسیس دولت مستقلی برای آنان افتادند. به باور منتقدان، هیچ دلیل و سندی برای اثبات هولوکاست وجود ندارد؛ براساس آمار دولت آلمان در ۱۹۳۹م، ۶۰۰ هزار یهودی در آلمان ساکن بودند که ۴۰۰ هزار نفر آن‌ها مهاجرت کردند. با این حال به گفته روژه گارودی، صهیونیست‌ها به عدد شش میلیون چسبیده‌اند و آن را قدسیت بخشیده‌اند.

یکی از توجیه‌ها این است که فلسطینی‌ها داوطلبانه و با میل و رغبت خود مهاجرت کردند. ایلان پاپه، مورخ اسرائیلی، این ادعا را بی‌اساس و بدون شاهد شمرده و دلیل ترک خانه‌ها را تصمیم رهبر صیهونیست‌ها بر کاستن شمار فلسطینی‌ها به هر وسیله ذکر کرده است. گارودی نقل کرده است که سربازان اسرائیلی دستور داشتند بومیان اصلی روستاها را به زور اسلحه و به شیوه‌هایی مانند کشتار اهالی روستای دیریاسین، بیرون برانند. به همین دلیل، بِن‌گُورِیون در زمان نخست وزیری خود به «اخراج کننده بزرگ» ملقب شده بود.

از دیگر توجیه‌ها، شعار «سرزمین بدون مردم برای مردمِ بدون سرزمین» بود که بر اساس آن فلسطین را بدون ملت و خالی از سکنه می‌پنداشتند. به گزارش روژه گارودی، برای اثبات این شعار، صدها روستا تخریب و شخم زده شد و به طور کلی از نقشه پاک شد و صدها هزار فلسطینی نیز اخراج شدند. این شعار را یک تعبیر سکولاریستی از دیدگاه انجیلی شمرده‌اند که برآن است فلسطین سرزمین موعود و مقدس و یهود ملتی مقدس است؛ ملت مقدس نیز باید به سرزمین مقدس بازگردد؛ زیرا صاحب آن است. این شعار، دروغ آشکار و اسطوره‌ای بی‌اساس و نشان از رویکرد نژادپرستانه و غیرانسانی صهیونیسم تلقی شده است.

جنگ‌ها و کشتارها و ترورها

مقالهٔ اصلی: فهرست جنگ‌های اسرائیل علیه مسلمانان

اسرائیل بارها به مردم فلسطین و لبنان و کشورهای مسلمان منطقه حمله کرده و جنگ‌هایی به راه انداخته است که منجر به کشته‌شدن تعداد زیادی از غیرنظامیان شده و ویرانی‌های بسیاری را نیز در پی داشته است.

مناطق مسکونی ویران شده توسط اسرائیل در جنگ ۳۳روزه (ضاحیه، جنوب بیروت، سال ۲۰۰۶)

اسرائیل چهار بار با کشورهای مسلمان عرب در سال‌های ۱۹۴۸م، ۱۹۵۶م، ۱۹۶۷ و ۱۹۷۳م جنگ کرد که به کشته و آواره شدن تعداد بسیاری منجر شد. همچنین اسرائیل بارها به مردم نوار غزه حمله کرده است؛ از جمله جنگ ۲۲ روزه در ۲۰۰۸م،‌ جنگ ۸ روزه در ۲۰۱۲م و جنگ ۵۱ روزه در ۲۰۱۴م. در مهر۱۴۰۲ش/اکتبر ۲۰۲۳م نیز اسرائیل در پاسخ به عملیات طوفان الاقصی، به نوار غزه حمله کرد که بیش از ۲۰ هزار فلسطینی کشته و بیش از ۵۴ هزار تن نیز زخمی شدند. اسرائیل چندین بار نیز به لبنان که هم‌مرز با فلسطین و محل اردوگاه‌های آوارگان فلسطینی است، حمله کرده است. براساس گزارش‌ها، اسرائیل از ۱۹۷۸م تا ۱۹۹۶م پنج بار به لبنان حمله کرده است. از جمله جنگ‌های اسرائیل با لبنان، عملیات سلامت جلیل در ۱۹۸۲م و جنگ ۳۳ روزه در ۲۰۰۶م است.

آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی ایران، در روز جهانی قدس:

«در میان جنایات بشری دوران‌های نزدیک به زمان حاضر، هیچ جنایتی در این حجم و با این شدّت وجود ندارد. غصب یک کشور و بیرون کردن مردم برای همیشه از خانه و کاشانه و سرزمین اجدادی خود، آن هم با فجیع‌ترین انواع قتل و جنایت و هلاکِ حَرث و نسل و ده‌ها سال تداوم این ستم تاریخی، حقیقتاً یک رکورد جدید از سَبُعیّت و شیطان‌صفتی بشر است.»

کشتارهای دسته‌جمعی

مقالهٔ اصلی: فهرست کشتارهای اسرائیل

اسرائیل در طول اشغال فلسطین به کشتارهای متعددی در فلسطین و مناطق پیرامون آن دست زده است. برخی خبرگزاری‌ها، تا ۱۲۰ مورد نام برده‌اند. براساس گزارش مرکز اطلاع‌رسانی فلسطین، از ۱۹۴۸م تا ۲۰۲۳م/۱۴۰۲ش، بیش از ۱۰۰ هزار فلسطینی از سوی صهیونیست‌ها کشته شده‌اند.

جنایات اسرائیل علیه مردم فلسطین و کشتار غیرنظامیان و کودکان به دست رژیم صهیونیستی را نسل‌کشی خوانده‌اند. از جمله این نسل‌کشی‌ها، براساس گزارش خبرگزاری الجزیره، حملات اسرائیل به نوار غزه در مهر ۱۴۰۲ش/اکتبر ۲۰۲۳م است که تمام مؤلفه‌های یک نسل‌کشی را دارد. اسرائیل در این حملات، مناطق غیرنظامی مانند بیمارستان‌ها، مدارس و ساختمان‌های مسکونی را بمباران کرد و کودکان و زنان و غیرنظامیان فراوانی را کشت. همچنین طبق گزارش‌ها، در ادبیات سیاسی فارسی، رژیم صهیونیستی به رژیم کودک‌کُش معروف شده است. طبق آمارهای رسمی نهادهای بین‌المللی، از سال ۲۰۰۸م به این سو،‌ دست‌کم ۳۳ هزار کودک فلسطینی در حملات این رژیم به فلسطین کشته شده‌اند.

کشتارها و قتل‌عام‌های اسرائیلی‌ها را بر پایه دو مبنا دانسته‌اند:

• ‌ ایدئولوژی صهیونیسم: طبق این ایدئولوژی، یهودیان حق مطلق هستند و در رأس سایر مردم (غیریهودیان) قرار دارند.
• استراتژی صهیونیسم: این کشتارها به منظور تصرف و اشغال مناطق تعیین شده به نفع دولت یهودی است.

برخی از کشتارها و قتل‌عام‌های اسرائیل به ترتیب زمانی عبارتند از: قتل‌عام دیر یاسین، کشتار بیت دراس، کشتار طنطوره، کشتار قانا، کشتار خان یونس، کشتار صبرا و شتیلا و کشتار بیمارستان المعمدانی.

ترورها

براساس آمار خبرگزاری‌ها، صهیونیست‌های اسرائیلی در طول موجودیت خود، بیش از ۲۷۰۰ ترور انجام داده‌اند. روزنامه انگلیسی زبان ایندیپندنت ایرلندی، در گزارشی با عنوان «مرگ‌بارترین قاتلان جهان»، سازمان اطلاعات اسرائیل (موساد) را «ماشین کشتار بی‌رحم اسرائیل» خوانده است. ترورهای این رژیم محدود به فلسطین و رهبران و فعالان نظامی مقاومت نبود؛ بلکه آنها رهبران سیاسی و دانشمندان زیادی را در سراسر جهان ترور کرده‌اند. برخی از افراد ترور شده، عبارتند از: سید عباس موسوی دومین دبیر حزب‌الله لبنان، عماد مغنیه از فرماندهان حزب‌الله، راغب حرب روحانی شیعه معروف به شیخ الشهدای مقاومت لبنان، سَمیر قِنْطار از اعضای سازمان آزادی‌بخش فلسطین، فتحی شقاقی بنیانگذار جهاد اسلامی، شیخ احمد یاسین از رهبران حماس. براساس اسناد و گزارش‌ها، سازمان اطلاعات اسرائیل (موساد) در ترور دانشمندان هسته‌ای ایران همچون علی‌محمدی، شهریاری، احمدی روشن، رضایی‌نژاد و فخری‌زاده نیز دخالت داشته است.

نقض قوانین و قطعنامه‌های بین‌المللی

نقشه اسرائیل و مناطق اشغال شده فلسطین

اسرائیل در مخالفت با قطعنامه‌های سازمان ملل متحد رکوددار جهان معرفی شده است. گفته شده شورای امنیت سازمان ملل متحد از ۱۹۴۸م تا ۲۰۱۶م، بیش از ۱۰۲ قطعنامه و شورای حقوق بشر سازمان ملل از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۲۳م، ۱۰۴ قطعنامه در محکومیت اسرائیل تصویب کرده‌اند. مجمع عمومی سازمان ملل نیز از ۱۹۴۷م تا ۲۰۲۳م، ۱۸۳ قطعنامه درباره اسرائیل و فلسطین تصویب کرده که برخی از آنها در محکومیت اسرائیل بوده است. آمریکا در حمایت از اسرائیل، از سال ۱۹۷۲ تا ۱۹۹۶م، سی بار قطعنامه‌های سازمان ملل در محکومیت اسرائیل را وتو کرده است.

از جمله قطعنامه‌هایی که در محکومیت اقدامات اسرائیل تصویب شده عبارتند از:

• قطعنامه ۳۲۳۶ در ۲۲ نوامبر ۱۹۷۴م: حق تعیین سرنوشت و حاکمیت در فلسطین را برای فلسطینیان و حق بازگشت آوارگان به سرزمین‌هایشان را به تصویب رساند؛ اما اسرائیل به این قطعنامه پای‌بند نبود و آن را زیر پا گذاشت.
• قطعنامه ۳۳۷۹ در ۱۰ نوامبر ۱۹۷۵م که صهیونیسم به صراحت شکلی از نژادپرستی و تبعیض نژادی شناخته شد.
• قطعنامه ۲۳۳۴ شورای امنیت در ۲۳ دسامبر ۲۰۱۶م، در محکومیت شهرک‌سازی‌های اسرائیل در سرزمین‌های اشغالی و نقض آشکار قوانین بین‌المللی. در قطعنامه ۴۶۵ در اول مارس ۱۹۸۰م نیز شهرک‌سازی‌های اسرائیل نقض آشکار کنوانسیون ژنو تلقی شده است.
• ‌ قطعنامه ۲۴۲ شورای امنیت: ۲۲ نوامبر ۱۹۶۷م خواستار خروج نیروهای رژیم صهیونیستی از اراضی اشغالی فلسطین در سال ۱۹۶۷م شد. به گزارش بی‌بی‌سی، نخستین بار اصطلاح «سرزمین‌های اشغالی» در این قطعنامه آمده است.

آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی ایران

بعد از اتمام این مذاکراتِ هسته‌ای، شنیدم صهیونیست‌ها در فلسطین اشغالی گفتند فعلاً با این مذاکراتی که شد، تا ۲۵ سال از دغدغه ایران آسوده‌ایم ... بنده در جواب عرض میکنم ... شما [اسرائیل] ۲۵ سال آینده را نخواهید دید. ان‌شاءالله تا ۲۵ سال دیگر، به توفیق الهی و به فضل الهی چیزی به نام رژیم صهیونیستی در منطقه وجود نخواهد داشت.

کتاب‌شناسی

مقالهٔ اصلی: فهرست کتاب‌های درباره فلسطین و اسرائیل

درباره تاریخچه تشکیل اسرائیل و سیاست‌ها و جنگها و مسائل پیرامون آن کتاب‌های متعددی نگاشته شده است که برخی از آنها عبارتند از:

• دانشنامه صهیونیسم و اسرائیل: این اثر با هدف شناسایی صهیونیسم و اسرائیل در شش جلد و ۱۹۰۰ مدخل توسط مجید صفاتاج گردآوری و از سوی انتشارات آرون منتشر شده است.
• راهنمای عمومی اسرائیل شناسی ۲۰۲۰: اثر جمعی از نویسندگان و ترجمه محمدجواد اخوان که از سوی نشر دیدمان در ۱۴۰۰ش چاپ شده است. عناوین جزئی این مجموعه شش جلدی به ترتیب عبارتند از: ایدئولوژی و تاریخ، رژیم حکومتی و حقوقی، سیاست و جامعه، نهادهای نظامی امنیتی، آموزش و رسانه، اقتصاد و زمین.
• سیاست و دیانت در اسرائیل: اثر عبدالفتاح محمد ماضی، ترجمه غلامرضا تهامی. این کتاب نخستین بار در سال ۱۳۸۱ش از سوی انتشارات سنا منتشر شد.
• مجموعه چهار جلدی «تو زودتر بکش»: نوشتهٔ رونین برگمن و ترجمه وحید خضاب، روایت نیروهای عملیاتی و اطلاعاتی اسرائیل از شصت سال ترورهای موساد است.
• ماجرای فلسطین و اسرائيل: تألیف مجید صفاتاج، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ اول، ۱۳۸۰ش.
• ده غلط مشهور درباره اسرائیل (چیزهایی که خیلی‌ها فکر می‌کنند درست است ولی نیست): نوشته ایلان پاپه، مورخ اسرائیلی، ترجمه وحید خضاب. در این کتاب ده افسانه و باور غلط که اسرائیل براساس آنها شکل گرفته، مورد بررسی انتقادی قرار گرفته است. یکی از باورهای غلط، برابری صیهونیسم با یهودیت و صهیونیسم‌ستیزی با یهودیت‌ستیزی است که در فصل سوم این کتاب رد شده است. این کتاب توسط کتابستان معرفت نخستین بار در ۱۳۹۹ش منتشر شد.
• اسلام‌پژوهی در اسرائیل: اثر اکبر محمودی که مهم‌ترین مراکز، اشخاص و آثار و تحقیقات درباره اسلام‌پژوهی و اسلام‌شناسی در اسرائیل را معرفی کرده است. نگارش کتاب به سفارش پژوهشگاه قرآن و حدیث بوده و توسط انتشارات دارالحدیث در سال ۱۳۹۹ش منتشر شده است.

«محاکمه صهیونیزم اسرائیل» نوشته روژه گارودی، «اسطوره‌های بنیانگذار سیاست اسرائیل»، روژه گارودی و ترجمه مجید شریف، «سقوط اسرائیل» نوشته مهدی حمد الفتلاوی و ترجمه محمدباقر ذوالقدر، «چالش اعراب و اسرائیل (صد پرسش و پاسخ)» تألیف پدرو بریگرو ترجمه بهروز اصغری‌کوسالاری، «اسرائیل: فرزندی ناخوانده» نوشته بابک مصطفوی، «اسرائیل شکستنی است» اثر الهه کریمی و ریحانه رفیعی، «پایان اسرائیل: فروپاشی از درون» نوشته گِرِک کارلستروم و ترجمه احسان محمدی و محمدجوان اخوان، «پرونده فوق سری ۲۰۴۰» اثر محمد قنبری (رمانی درباره جنایات رژیم صهیونیستی) از دیگر کتاب‌هایی است که پیرامون اسرائیل نگارش شده است.

پیوند به بیرون

• «مقالات دانشنامه صهیونیسم و اسرائیل».
• «مطالعات اسلامی در فلسطین اشغالی؛ بررسی کتاب‌شناختی».
• «دین و سیاست در اسرائیل (۱)، (۲) و (۳)»
• ‌ مستند «اسرائیل از درون»،‌ چگونگی اشغال سرزمین فلسطین و تشکیل اسرائیل.
• مستند «شیعه در اسرائیل»، روایت جامعه شیعیان در سرزمین‌های اشغالی.
• «مستند ۱۳ قسمتی هاکریا ۲۰۴۰» درباره ماهیت اسرائیل و نهادهای آن.
• «ناتوری کارتا، چالش درونی صهیونیسم در میان یهودیان».