پرش به محتوا

اعاده معدوم: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
خط ۲۳: خط ۲۳:


=== متکلمان امامیه ===
=== متکلمان امامیه ===
متکلمان شیعه نیز به این موضوع پرداخته‌اند. در کتاب [[الیاقوت فی علم الکلام]] نوشته [[ابن نوبخت]]، قدیمی‌ترین کتاب اعتقادی [[شیعه]]، فصلی به اعاده معدوم اختصاص داده شده است.<ref>الیاقوت فی علم الکلام، ص۷۱</ref>
متکلمان شیعه نیز به این موضوع پرداخته‌اند. در [[الیاقوت فی علم الکلام (کتاب)|کتاب الیاقوت فی علم الکلام]] نوشته [[ابن نوبخت]]، قدیمی‌ترین کتاب اعتقادی [[شیعه]]، فصلی به اعاده معدوم اختصاص داده شده است.<ref>الیاقوت فی علم الکلام، ص۷۱</ref>


برخی از [[کلام امامیه|متکلمان شیعه]] به ویژه در بین متقدمان، اعاده معدوم را جایز می‌دانسته‌اند. از آن جمله می‌توان از [[سدیدالدین حمصی رازی|سدید الدین حمصی]] نام برد. در بین متأخران نیز، [[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]] ضمن قول به جواز انعدام موجودات عالم، اعاده را نیز جایز دانسته است.<ref>مجلسی،بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۶، ۳۳۱</ref> اما اکثر [[:رده:متکلمان|متکلمان]] [[امامیه]] همچون [[خواجه نصیرالدین طوسی| خواجه نصیر الدین طوسی]] و [[علامه حلی]] به طور صریح و امثال [[شیخ مفید]] ضمن بحث از عدم فنای عالم، اعاده معدوم را ممتنع شمرده‌اند.<ref>طوسی قواعد العقائد، ۴۶۳؛ حلی شرح یاقوت، ۱۹۲؛ لاهیجی، گوهر مراد، ۴۵۰</ref>
برخی از [[کلام امامیه|متکلمان شیعه]] به ویژه در بین متقدمان، اعاده معدوم را جایز می‌دانسته‌اند. از آن جمله می‌توان از [[سدیدالدین حمصی رازی|سدید الدین حمصی]] نام برد. در بین متأخران نیز، [[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]] ضمن قول به جواز انعدام موجودات عالم، اعاده را نیز جایز دانسته است.<ref>مجلسی،بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۶، ۳۳۱</ref> اما اکثر [[:رده:متکلمان|متکلمان]] [[امامیه]] همچون [[خواجه نصیرالدین طوسی| خواجه نصیر الدین طوسی]] و [[علامه حلی]] به طور صریح و امثال [[شیخ مفید]] ضمن بحث از عدم فنای عالم، اعاده معدوم را ممتنع شمرده‌اند.<ref>طوسی قواعد العقائد، ۴۶۳؛ حلی شرح یاقوت، ۱۹۲؛ لاهیجی، گوهر مراد، ۴۵۰</ref>
Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۴٬۰۶۱

ویرایش