معلی بن خنیس
| اطلاعات فردی | |
|---|---|
| کنیه | ابوعبدالله |
| وفات | ۱۳۱ق |
| مذهب | شیعه |
| صحابی | امام صادق(ع) |
| اطلاعات حدیثی | |
| اعتبار | اختلافی |
| موضوع روایات | نوروز |
| تعداد روایات | حدود ۸۰ |
| سایر | وکیل امام صادق(ع) |
مُعَلّیٰ بن خُنَیس کوفی (درگذشته ۱۳۱ق) از راویان و وکیلان مالی امام صادق(ع) بود. شیخ طوسی، احمد بن محمد برقی و علامه حلی، از فقیهان و رجالیان شیعه، او را ثقه دانسته‌اند؛ اما ابن غضائری و نجاشی، احادیث وی را تضعیف کرده‌اند. به گفته آیت الله خویی، مُعَلّیٰ، ۸۰ روایت نقل کرده است. بیشتر روایات او بی‌واسطه از امام صادق نقل شده است و راویانی چون ابن مسکان از اصحاب اجماع از او روایت کرده‌اند. او راوی احادیثی درباره نوروز است. وی در سال ۱۳۲ق به دستور عباسیان در مدینه کشته شد.
معرفی
ابوعبدالله مُعَلّیٰ بن خُنَیس بَزّاز کوفی، از راویان و اصحاب امام صادق(ع) بوده است.[۱] وی همچنین غلام[۲] و وکیل مالی امام ششم(ع) معرفی شده است.[۳] تاریخ ولادت معلی بن خنیس در منابع ذکر نشده است؛[۴] اما شغل وی پارچه‌فروشی بوده است.[۵]
معلی در سال ۱۳۲ق، به دستور داود بن علی، از فرماندهان حکومت عباسی کشته شد و در پی آن بخشی از اموال امام صادق(ع) مصادره شد.[۶] امام صادق(ع) در پی قتل معلی، به داود بن علی اعتراض کرد و داود بن علی، قاتل معلی را که از زیردستانش بود، قصاص کرد.[۷] برخی گزارش‌ها دال بر آن است که داود بن علی، اسامی شیعیان را از معلی بن خنیس مطالبه کرده است و در پی عدم همکاری معلی، وی را به قتل رسانده است.[۸]
بررسی وثاقت راوی
شیخ طوسی (۳۸۵-۴۶۰ق)، از مشهورترین محدثان و فقیهان شیعه، معلی بن خنیس را از اصحاب مورد اعتماد امام صادق(ع) و کارگزاران وی دانسته است.[۹] احمد بن محمد برقی، محدث و رجالی شیعه در قرن سوم قمری هم در کتاب رجال خود، معلی بن خنیس را از اصحاب امام صادق معرفی کرده است.[۱۰] همچنین بر اساس روایتی از امام ششم(ع)، معلی، کارگزار و وکیل مالی امام ششم بوده است.[۱۱] علامه حلی، با استناد به نظر شیخ طوسی، او را راوی عادل معرفی کرده است.[۱۲] بااین‌همه نجاشی و ابن‌غضائری، از علمای رجال شیعه، او را در نقل حدیث، ضعیف و غیرقابل اعتماد دانسته‌اند.[۱۳]
معلی بن خنیس را از حامیان اولیه مُغَیرة بن سعید، از دعوت‌کنندگان به امامت محمد بن عبدالله (نفس زکیه) شمرده و گرایش به مغیریه را سبب قتل وی دانسته‌اند.[۱۴] همچنین گفته‌اند: روایات وی مورداستناد غلات بوده است.[۱۵]
سید ابوالقاسم خویی (۱۲۷۸-۱۳۷۱ش)، فقیه و رجال‌شناس معاصر، با بررسی روایات مدح و ذم درباره معلی بن خنیس، روایات مدح را دارای هماهنگی دانسته و در نتیجه، او را مردی راستگو و مورد توجه امام صادق(ع) و همچنین از اهل بهشت معرفی کرده است.[۱۶] خویی، همچنین غالی‌دانستن معلی را از تهمتهای اهل سنت به وی دانسته است که برای خدشه‌کردن در وثاقت راویان شیعه به آن متوسل می‌شده‌اند.[۱۷] حسین ساعدی، در کتابی به زبان عربی با عنوان «المعلی بن خنیس: شهادته و وثاقته و مسنده» که توسط مؤسسه علمی فرهنگی دارالحدیث چاپ شده، شخصیت و ثقهبودن وی را بررسی کرده است.
روایات
از مُعلی بن خنیس، احادیثی در منابع روایی شیعه از جمله کتب اربعه نقل شده است.[۱۸] آیت الله خوئی تعداد روایات او را ۸۰ حدیث دانسته است.[۱۹] بیشتر احادیث او بی‌واسطه از امام صادق روایت شده است.[۲۰] راویانی چون ابن مسکان از اصحاب اجماع،[۲۱] حریز بن عبدالله سجستانی،[۲۲] و معلی بن عثمان [۲۳] از وی روایت نقل کرده‌اند. احادیث منقول از وی در زمینه‌هایی چون فقه،[۲۴] اعتقادات،[۲۵] آداب اسلامی[۲۶] و تفسیر قرآن[۲۷] است. وی همچنین راوی روایاتی درباره نوروز است.[۲۸]
پانویس
- ↑ طوسی، الغیبة، مؤسسة المعارف الاسلامیة، ج۱، ص۳۴۷.
- ↑ طوسی، رجال الطوسی، مؤسسة النشر الاسلامی، ج۱، ص۳۰۴؛ ابن غضائری، الرجال، ۱۴۲۲ق، ص۸۷.
- ↑ طوسی، الغیبة، مؤسسة المعارف الاسلامیة، ج۱، ص۳۴۷.
- ↑ نگاه کنید به: خوئی، معجم رجال الحدیث، مؤسسة الخوئی، ج۱۹، ص۲۵۸؛ تفرشی، نقد الرجال، مؤسسة آل البیت، ج۴، ص۳۹۵.
- ↑ نجاشی، رجال النجاشی، مؤسسة النشر الإسلامی، ج۱، ص۴۱۷.
- ↑ مفید، الارشاد، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۱۸۴؛ طوسی، الغیبة، مؤسسة المعارف الاسلامیة، ج۱، ص۳۴۷.
- ↑ طوسی، رجال الکشی، مرکز تحقیقات و مطالعات، ج۱، ص۳۷۷.
- ↑ طبری، ابن جریر، دلایل الامامه، ۱۳۸۳ق، ص۱۱۸؛ طوسی، اختیار معرفه الرجال، ۱۴۳۰ق، ص۳۸۸.
- ↑ طوسی، رجال الطوسی، مؤسسة النشر الاسلامی، ج۱، ص۳۰۴؛ طوسی، الغیبة، مؤسسة المعارف الاسلامیة، ج۱، ص۳۴۷.
- ↑ برقی، رجال البرقی، انتشارات دانشگاه تهران، ج۱، ص۲۵-۲۶.
- ↑ طوسی، الغیبة، مؤسسة المعارف الاسلامیة، ج۱، ص۳۴۷.
- ↑ حلی، خلاصة الاقوال، مؤسسة نشر الفقاهة، ج۱، ص۴۰۹.
- ↑ نجاشی، رجال النجاشی، مؤسسة النشر الإسلامی، ج۱، ص۴۱۷؛ ابن غضائری، الرجال، ۱۴۲۲ق، ص۸۷.
- ↑ ابن غضائری، الرجال، ۱۴۲۲ق، ص۸۷.
- ↑ ابن غضائری، الرجال، ۱۴۲۲ق، ص۸۷.
- ↑ خوئی، معجم رجال الحدیث، مؤسسة الخوئی، ج۱۹، ص۲۶۹.
- ↑ خوئی، معجم رجال الحدیث، مؤسسة الخوئی، ج۱۹، ص۲۶۹.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به، صدوق، من لایحضره الفقیه، ۱۳۶۷ش، ج۱، ص۴۱۰؛ کلینی، الکافی، ۱۴۲۹ق، ج۱۳، ص۱۲۶؛ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۴۰۷ق، ج۶، ص۳۸۸.
- ↑ خوئی، معجم رجال الحدیث، مؤسسة الخوئی، ج۱۹، ص۲۵۶.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به، صدوق، من لایحضره الفقیه، ۱۳۶۷ش، ج۱، ص۴۱۰؛ کلینی، الکافی، ۱۴۲۹ق، ج۱۳، ص۱۲۶؛ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۴۰۷ق، ج۶، ص۳۸۸.
- ↑ کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۳۵۴.
- ↑ برقی، المحاسن، ۱۳۷۱ق، ج۱، ص۲۵۵.
- ↑ برقی، المحاسن، ۱۳۷۱ق، ج۱، ص۲۳۵.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به، کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۳۳۶.
- ↑ برقی، المحاسن، ۱۳۷۱ق، ج۱، ص۲۵۵.
- ↑ برقی، المحاسن، ۱۳۷۱ق، ج۲، ص۵۶۱.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به، قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۲۲۲؛ عیاشی، تفسیر عیاشی، ۱۳۸۰ق، ج۲، ص۲۵۵.
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۵۶، ص۹۳.
منابع
- ابن‌غضائری، احمد بن حسین، الرجال، تحقیق سید محمدرضا الحسینی الجلالی، قم، دارالحدیث، ۱۴۲۲ق/۱۳۸۰ش.
- برقی، احمد بن محمد، کتاب الرجال، تهران، انتشارات دانشگاه تهران، بی‌تا.
- برقی، احمد بن محمد، المحاسن، تصحیح جلال الدین محدث، قم، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۷۱ق.
- تفرشی، سید مصطفی، نقد الرجال، قم، مؤسسة آل البیت علیهم السلام لإحیاء التراث، بی‌تا.
- حلی، حسن بن یوسف، خلاصة الاقوال، به تحقیق جواد قیومی، قم، مؤسسة نشر الفقاهة، ۱۴۱۷ق.
- خوئی، سید ابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، نجف، مؤسسة الخوئی الإسلامیة، بی‌تا.
- عیاشی، محمد بن مسعود، تفسیر عیاشی، تهران، چاپخانه علمیه، ۱۳۸۰ق.
- صدوق، محمد بن علی، من لایحضره الفقیه، تهران، صدوق، ۱۳۶۷ش.
- طبری، محمد بن جریر، دلائل الامامه، قم، دار الذخائر للمطبوعات، بی‌تا. (افست نجف اشرف، کتابخانه حیدریه، ۱۳۸۳ق).
- طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الاحکام، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۴۰۷ق.
- طوسی، محمد بن حسن، الغیبة، به تحقیق عباد الله طهرانی و علی احمد، قم، مؤسسة المعارف الاسلامیة، ۱۴۱۱ق.
- طوسی، محمد بن حسن، رجال الکشی، به تحقیق سید مهدی رجائی، مشهد، مرکز تحقیقات و مطالعات دانشکده الهیات و معارف اسلامی، بی‌تا.
- طوسی، محمد بن حسن، رجال الطوسی، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ۱۴۱۵ق.
- قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، تصحیح: طیب موسوی جزائری، قم، دار الکتاب، ۱۴۰۴ق.
- کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۴۲۹ق.
- کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تصحیح: علی‌اکبر غفاری و محمد آخوندی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۴۰۷ق.
- مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق.
- مفید، محمد بن محمد، الارشاد، بیروت، دار المفید للطباعۀ والنشر والتوزیع، ۱۴۱۴ق.
- نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، قم، مؤسسة النشر الإسلامی، بی‌تا.