جعفر بن عفان طائی
| اطلاعات | |
|---|---|
| نام کامل | ابوعبدالله جعفر بن عَفّان (عثمان) طائی |
| زمینه فعالیت | شعر در مدح و مرثیه اهل بیت و در دفاع از مسئله امامت |
| محل زندگی | کوفه |
| هم‌زمان با | امام صادق (ع) |
| مذهب | شیعه |
| دیوان اشعار | دیوان جعفر بن عفّان طائی |
| علت شهرت | سرودن شعر در مدح و مرثیه اهل بیت(ع) |
ابوعبدالله جعفر بن عَفّان (عثمان) طائی (درگذشت حدود ۱۵۰ق) از شاعران شیعه و مرثیه‌سرایان عاشورا در قرن دوم هجری قمری بود. وی اشعاری در مدح و مرثیه اهل بیت و در دفاع از مسئله امامت سروده است. او به درخواست امام صادق(ع) برای امام حسین(ع) مرثیه‌سرایی کرد و امام او را به بهشت بشارت داد.
زندگینامه
ابوعبدالله جعفر بن عفان طایی از شاعران شیعی است که در برخی منابع پدر وی عثمان معرفی شده است. البته گفته شده است که درست آن همان عفّان است.[۱] مرزبانی او را در شمار شعرای شیعه کوفی ذکر کرده است.[۲] وی با امام صادق(ع) و با سید حمیری هم عصر بوده است و با حمیری محاوراتی داشته است.[۳] او حدود سال ۱۵۰ق درگذشته است.[۴]
مرثیه امام حسین(ع)
جعفر بن عفان در مرثیه امام حسین(ع) نیز شعر می‌سروده است. وی به درخواست امام صادق(ع) برای امام حسین(ع) مرثیه سرایی کرد و اشعاری خواند که به انبوه ضربات بر پیکر امام حسین(ع) اشاره داشت. امام صادق(ع) و دیگر حاضرین به گریه افتادند سپس امام صادق(ع) فرمود:ای جعفر، اینک خدا بهشت را بر تو واجب ساخت.[۵] شعری که وی در حضور امام (ع) خواند چنین است:
ترجمه: باید هر گریه کننده‌ای بر اسلام بگرید که احکام آن ضایع و حرامش حلال گشته است.
همان روزی که حسین(ع) با نیزه قطعه قطعه شد و آنگاه که شمشیرها از خونش سیراب گشتند.
در آن دشت او به جا ماند همچون تکه گوشتی جدا شده و شب، پرندگان جسد مبارکش را در پناه گرفتند.
یاریاش نکردند آن امت زشتکار آنگاه که آنان را صدا زد به درستی که صبر و بردباری کم رنگ شد و از بین رفت.
آنان با دست خود نورشان را خاموش کردند این چنین دستانی سالم نباد و نابود باد.
با تلاش هر چه بیشتر آنان را خواند به حق محمد که اوست فرزند محمد، از جان محمد.
نگه نداشتند حرمت خویشاوندی با پیامبر را، رعایت آن را ننمودند و پای آنان لغزید، و لغزانید.
امت جدش به او سوز مرگ چشاندند و پاپوش این امت در کربلا باعث سقوط آنان شد.
پاکیزه نگرداند خداوند امت جدش را هر چند که روزه بدارند و نماز بخوانند.
که دخت پیامبر را به سوگ فرزندانش نشاندند آنانی را که به هنگام جنگ پابرجا و پشتیبان بودند آنگاه که دیگران کوچ می‌کردند.
اشعار و دیوان
جعفر بن عفان در اشعار خود مسأله امامت را مطرح می‌کرد و بدین وسیله به شاعرانی که در همین مسئله از عباسیان دفاع می‌کردند، پاسخ می‌داد.[۷] او اشعاری در مدح اهل بیت نیز سروده است. محسن امین برخی از ابیات وی را در اعیان الشیعة آورده است.[۸] آقا بزرگ از دیوانی به نام دیوان جعفر بن عفّان طائی یاد می‌کند. به گفتۀ او ابن ندیم[۹] نیز از دیوان او با ۲۰۰ برگه یاد کرده است.[۱۰]
پانویس
- ↑ امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۶ق، ج۴، ص۱۲۸.
- ↑ امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۶ق، ج۱، ص۱۷۰.
- ↑ طوسی، امالی، ۱۴۱۴ق، ص۱۹۸.
- ↑ امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۶ق، ج۱، ص۱۷۰.
- ↑ کشی، رجال، ۱۴۰۹ق، ص۲۸۹.
- ↑ امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۶ق، ج۴، ص۱۲۸.
- ↑ شاخصه های دوران امام صادق (ع)
- ↑ امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۶ق، ج۴، ص۱۲۹-۱۲۸.
- ↑ ابن ندیم، الفهرست، دار المعرفه، ص۲۳۴.
- ↑ آقا بزرگ، الذریعه، ۱۴۰۸ق، ج۹، ص۱۹۶.
- ↑ امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۶ق، ج۴، ص۱۲۸.
منابع
- آقابزرگ تهرانی، الذریعة، اسماعیلیان قم و کتابخانه اسلامیه تهران، ۱۴۰۸ق.
- ابن ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، بیروت، دار المعرفه، بی‌تا.
- امین، سید محسن، اعیان الشیعة، بیروت، دارالتعارف للمطبوعات، ۱۴۰۶ق.
- طوسی، محمد بن حسن، الأمالی، مصحح: مؤسسة البعثة، قم، دارالثقافة، ۱۴۱۴ق.
- کشی، محمد بن عمر، طوسی، محمد بن حسن، رجال الکشی- إختیار معرفة الرجال، مصحح: مصطفوی، حسن، مؤسسه نشر دانشگاه مشهد، مشهد، ۱۴۰۹ق.