منصور بن حسین آبی
| فقیه، نویسنده و شاعر امامی | |
| اطلاعات کلی | |
|---|---|
| نام | ابوسعد منصور بن حسین |
| لقب/کنیه | وزیر ذوالمعالی • زین الکفاه |
| زادگاه | آوه |
| اطلاعات علمی | |
| استادان | شیخ طوسی • صاحب بن عباد • شیخ صدوق |
| آثار | نثر الدرر فی المحاضرات • تاریخ الری • الانس و العرس • دیوان منصور آوی |
| اطلاعات دیگر | |
| فعالیت‌ها | نویسنده • استنساخ کتب • شاعر |
| منصب | وزیر سلطان مجدالدوله رستم بن فخرالدوله بویهی • استیفاء اموال دولتی در دربار سلطان محمود غزنوی |
ابوسعد منصور بن حسین معروف به وزیر ذوالمعالی و زین الکفاه (متوفی ۴۲۱ یا ۴۲۲ق و به گمان قوی‌تر زنده در ۴۳۲ق)، نویسنده و شاعر امامی و از دولتمردان حکومت علویان طبرستان است. نزد نویسندگان شیعه، وی بیشتر به عنوان فقیه و محدّث شهرت یافته است. تنها کتابی که از او باقی مانده، نُزْهة الأدب است که خودش آن را در ۷ جلد خلاصه کرده و نثر الدُّرَرِ (و نفائس الجوهر) فی المحاضرات نامیده است.
زندگی نامه
ولادت: او در آوه (آبه) متولد شده است. برخی چون او را اهل ری می دانند رازی لقبش داده اند.[۱] برادرش، ابومنصور محمد بن حسین آوی (آبی) نیز ادیب و دانشمند و وزیر ملوک طبرستان بوده است، اما از زندگی و آثار او چیزی معلوم نیست. بنا به نوشته سید محمد جزائری آوی سال ۴۳۲ق زنده بوده است و کتابی از روی خط او به چاپ رسیده است.[۲]
اساتید
- شیخ طوسی؛[۳]
- صاحب بن عباد؛ منصور آوی از او نقل حدیث کرده است.
- شیخ صدوق؛ منصور آوی از او نیز نقل حدیث کرده است.[۴]
شاگردان
- عبد الرحمن بن احمد نيشابوري خزاعى؛ او نزد آوی شاگردی و نیز نقل روایت کرده است.
- محمد بن أحمد خزاعي؛ او در سال ۴۳۲ق از آوی کسب علم کرده است.[۵]
نقل حدیث: بعید نیست که در جوانی از شیخ صدوق روایت حدیث کرده باشد، اما شاگردی او نزد شیخ طوسی بعید می‌نماید.
دوستی با صاحب بن عباد: وی در جوانی با صاحب بن عَبّاد (متوفی۳۸۵ق) رابطه دوستی داشته و دو بیت مطایبه آمیز از وی، خطاب به آوی در دست است. در آن زمان بی‌گمان صاحبْ سالمند و مقتدر، و آوی شاعری نوخاسته بوده است.
شخصیت ادبی و شعری
بیشتر اشعار او عبارت از لطیفه سرایی است. از آن میان تنها دو قطعه به غزلیات عُذْری شباهت دارد. قطعه‌ای که در آن به برخی از انواع غذاهای قرن پنجم اشاره رفته جالب توجه است.
آثار
- نثر الدرر فی المحاضرات ؛ نزد نویسندگان شیعه، وی بیشتر به عنوان فقیه و محدث شهرت یافته است؛ با این همه تنها کتابی که از او باقی مانده، بیشتر در باب ادب و نُکته ها است. این کتاب را که در آغاز نُزْهة الأدب نام داشته و گویا بسیار مفصل بوده است، او خود در ۷ جلد خلاصه کرده و نثر الدُّرَرِ (و نفائس الجوهر) فی المحاضرات نامیده است.
دست نوشته‌های این اثر که هنوز به چاپ نرسیده، متعدد است. نسخه‌ای کهن از این کتاب، مورخ ۵۶۵ق به شماره ۴۴۱۶ در کتابخانه آستان قدس رضوی موجود است.
در منابع جدید بیشتر به فهرست مطالب فصل اول و دوم آن اشاره شده است.
کتاب شامل چهار فصل است. فصل یکم دارای پنج باب بدین ترتیب است:
- آیاتی متشابه و متشاکل از کتاب خدا که نویسنده بدان نیازمند می‌شود.
- سخنانی کوتاه و فصیح از پیامبر گرامی(ص)
- نکته‌هایی از گفتارهای امیرالمؤمنین(ع)
- نکته‌هایی از گفتارهای امامان یازدهگانه(ع) پس از علی(ع)
- نکته‌هایی از گفتارهای بزرگان بنی هاشم
فصل دوم دارای ۱۰ باب از جدّ (جدی) و هزل (مطایبه/ شوخی)؛ فصل سوم دارای ۲۰ باب؛ و فصل چهارم دارای ۱۱ باب است.
- تاریخ الری؛ آوی کتاب دیگری بنام تاریخ الرّی نوشته که از آن نسخه‌ای نمی‌شناسیم. تنها یاقوت حموی در معجم الأدباء، حدود ۱۰ صفحه از آن را که شامل نکته‌های ظریفی درباره زندگی صاحب بن عَبّاد است، نقل کرده است.
- الانس و العرس؛ کتاب الأنس و العُرس که عمر رضا کحاله به او نسبت داده معلوم نیست از آنِ او باشد.
- دیوان منصور آوی؛ احتمالا اشعار وی بوده باشد.[۶]
- النظم الحسن؛ به گمان کتابی ادبی است.[۷]
- حدیث الغدیر؛ این کتاب مشتمل بر اسامی راویان حدیث غدیر از جمله [[ابوبکر بن ابی قحافه و عمر بن خطاب و عثمان بن عفان و حضرت امیرالمومنین(ع)و نیز حضرت فاطمه زهرا(س) است[۸]
- النتف و الطرف؛ سمعانی مطلبی از این کتاب در مورد شهر مریس مصر نقل کرده است.[۹]
استنساخ کتب
منصور آوی کتاب استنساخ می کرد. از جمله اینکه مجموعه اصول سته عشر را او کتابت کرد. علامه مجلسی می نویسد این مجموعه را از نسخه ای قدیمی که به خط منصور آوی است٬ نقل کرده‌ام.[۱۰]
وزارت
منصور آوی مدتی وزیر سلطان مجد الدوله رستم بن فخرالدوله بویهی بود. کفایتش در این سمت چنان بود که به وزیر کبیر، ذی المعالی (= صاحب همت های بلند)، زین الکفاه (= زینت سرپرست ها) ملقب شد. چون سلطان محمود غزنوی بر ری سلطه یافت او را از این منصب عزل و استیفاء اموال دولتی را بدو سپرد.[۱۱]
پانویس
- ↑ صائب، معجم مورخي الشيعة الإمامية - الزيدية -الإسماعيلية، ۱۴۲۴ق٬ ج۲، ص۳۷۴
- ↑ جزائری، نابغه فقه و حدیث، ۱۴۱۸ق، ص۳۴۵.
- ↑ كشف الأسرار في شرح الاستبصار، سيد نعمة الله، جزائرى، ج۲، ص ۱۸
- ↑ آقا بزرگ تهرانی،الذريعة إلى تصانيف الشيعة، ۱۴۰۳ق٬ ج۲۴، ص۵۱
- ↑ سبحانى تبريزى،موسوعة طبقات الفقهاء، ۱۴۱۸ق٬ ج۵، ص۳۵۳
- ↑ آقابزرگ تهرانی٬الذريعة إلى تصانيف الشيعة، ۱۴۰۳ق٬ ج۹-القسم الثالث، ص۱۱۰۸
- ↑ آقابزرگ تهرانی٬الذريعة إلى تصانيف الشيعة،۱۴۰۳ق٬ ج۲۴، ص۲۱۰
- ↑ رفاعى، معجم ما كتب عن الرسول و أهل البيت صلوات الله عليهم، ۱۳۷۱ش٬ ج۵، ص۳۹۵
- ↑ سمعانی،الأنساب، ۱۳۸۲ق٬ ج۱۲، ص۲۱۰
- ↑ مجلسی٬ بحار الانوار، ۱۴۱۰ق٬ ج۱، ص۴۳
- ↑ کتبی٬ فوات الوفيات و الذيل عليها، ج۴، ص۱۶۰
یادداشت
منابع
- آقا بزرگ تهرانی، طبقات اعلام الشیعه (القرن الخامس)، بیروت، دارالکتاب العربی، ۱۳۹۱ق، ج۵، ص۱۹۵.
- امین، محسن، اعیان الشیعه، بیروت، دارالتعارف، ۱۹۸۳م، ج۱۰، ص۱۳۸.
- باخرزی، علی بن حسن، دُمیه القصر، حلب، ۱۹۳۰م، ص۶۵.
- بروکلمان (آلمانی)، ج۱، ص۴۲۹، ذیل، ج۱، ص۵۹۳.
- ثعالبی، ابومنصور، تتمه الیتیمه، به کوشش عباس اقبال، تهران، ۱۳۵۳ق، ص۱۰۰ به بعد.
- جزائری، سید محمد، نابغه فقه و حدیث سید نعمت‌الله جزائری، قم، مجمع الفکر الاسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۸ق.
- جزائرى، سيد نعمه الله، كشف الأسرار في شرح الاستبصار، قم ، موسسه دار الكتاب، چ اول، ۱۴۰۸ق
- حاجی خلیفه، کشف الظنون، استانبول، ۱۹۴۱م، ج۱، ص۲۹۵، ج۲، ص۱۹۲۷، ۱۹۳۹.
- دانشنامه ایران و اسلام.
- زرکلی، خیرالدین، الأعلام، بیروت، دارالعلم للملایین، ۱۹۸۴م، ج۷، ص۲۹۸.
- سزگین (آلمانی)، ج۲، ص۶۴۶.
- سبحانى تبريزى، جعفر ، موسوعة طبقات الفقهاء، قم، مؤسسه امام صادق(ع)، چ اول، ۱۴۱۸ق.
- صائب،عبدالحميد، معجم مورخي الشيعة الإمامية - الزيدية -الإسماعيلية، قم، مؤسسة دائره معارف الفقه الاسلامي، چ۱، ۱۴۲۴ق.
صدر، حسن، تأسیس الشیعه، ص۱۱۷.
- کحاله، عمررضا، معجم المؤلفین. بیروت، داراحیاء التراث العربی.
- مافروخی اصفهانی، مفضل بن سعد، محاسن اصفهان، به کوشش جلال الدین تهرانی، تهران، ۱۳۱۲ش..
- منتجب الدین، علی بن عبیدالله، الفهرست، تهران، المکتبه الرضویه، ۱۴۰۴ق.
- یاقوت حموی، ابوعبدالله، معجم الادباء، بیروت، دارالفکر، ۱۹۸۰م.
- همو، معجم البلدان، به کوشش فردیناند ووستنفلد، لایپزیگ، ۱۸۶۶ـ۱۸۷۰م.
- كتبى، محمد بن شاكر، فوات الوفيات و الذيل عليها، بيروت ، دار صادر، چ۱.
پیوند به بیرون
- منبع مقاله: دایره المعارف بزرگ اسلامی