توقیفی‌بودن اسماء الهی: تفاوت میان نسخه‌ها

ص۳۶</ref> این اسم است که به کار بردن آن درباره خداوند وابسته و محدود به اذن [[شارع]] و وجود آن در متون [[وحی]] و [[سنت]] است؛ امّا در مقام معرفت و شناخت خداوند وصف کردن او به صفتی که هیچ گونه کمالی را از او نفی نکند و نقصی را به او نسبت ندهد مانعی ندارد.<ref> تحریر تمهید القواعد، ص۱۵۱، ۴۱۸؛ شرح المقاصد، ج۴، ص۳۴۵</ref> گفته شده این فرق به این جهت است که نامگذاری از نوعی [[ولایت]] نامگذار بر نامیده حکایت می‌کند، چنان که در عرف، این ولیِّ فرزند است که برای او نامی برمی گزیند.<ref> کلمه علیا، ص۲۱؛ شرح المقاصد، ج۴، ص۳۴۵</ref>{{یادداشت|بخلاف التسمية فإنه تصرف في المُسمّى لا ولاية عليه إلا للأب و المالك، و من يجري مجرى ذلك.}}

عرفا که قائل به توقیفیت [[اسما و صفات]] هستند مرادشان از اسم همان ذات به همراه تعینات و از صفت همان تعینات است. <ref> تحریر تمهید القواعد، ص۱۴۹ ـ ۱۵۰، ۴۰۵؛ شرح فصوص الحکم، ص۴۴؛ شرح دعای سحر، ص۸۱</ref> منظور آنان از توقیفیت آن است که هر اسمی از [[اسماء الهی|اسمای الهی]] به سبب تجلی خاص خود در جایگاه مخصوص خود قرار داشته، از کمالی خاص حکایت می‌کند؛ امّا لفظی که از معنا حکایت کند عارفان آن را «‌اسم الاسم »، <ref> تفسیر صدرالمتالهین، ج۴، ص۴۲</ref>{{یادداشت|اسم الاسم یعنی ذات حق همراه با صفتی معین و اعتبار تجلی‌ای از تجلیات او، «اسم» نامیده می‌شود؛ مثلاً اسم رحمان،  در واقع  همان ذات حق‌تعالی است که به همراه صفت و اعتبار رحمت لحاظ شود، و اسم قهار همانا ذات حق‌تعالی است که با صفت قهر اعتبار شود، و این اسم‌های لفظیِ رحمن و قهار و غفار و امثال آنها، اسامی آن اسمای حقیقی هستند.