توقیفی‌بودن اسماء الهی: تفاوت میان نسخه‌ها

اینان با ناتمام دانستن استدلالهای قرآنی و روایی قائلین به منع، قول به توقیفیت را فاقد دلیل دانسته، به عدم توقیفیت [[اسما و صفات]] معتقد گشته‌اند. از نظر آنان آیات ۷۱ [[سوره اعراف|اعراف]] و ۴۰ [[یوسف]] تنها به نفی کفر و [[بت پرستی]] و نیز تقبیح نامگذاری بتها به نام خداوند نظر دارد و اشاره‌ای به توقیفی بودن اسما ندارد و آیه ۱۸۰ اعراف با توجّه به اینکه الف و لام در آن ([[اسماء الحسنی]]) برای استغراق و عموم است (نه عهد) گرچه همه [[اسماء الحسنی|اسمای حسنا]] را تنها برای خدا می‌داند؛ ولی هرگز اشاره‌ای ندارد که همه این اسما در قرآن آمده است؛ امّا روایات نیز بر توقیفیت دلالت ندارد و گذشته از اینکه خود این روایات در گزارش تعداد و نوع اسما با یکدیگر اختلاف دارد در تعارض با روایاتی است که خداوند را با اسامی دیگری یاد کرده و آن اسامی را درباره او به کار برده است. <ref> المیزان، ج۸، ص۳۴۳ـ۳۴۴، ۳۵۹؛ الرسائل التوحیدیه، ص۵۷ ـ۵۸</ref>

گروهی نیز مانند [[غزالی]] بین اسم و صفت قائل به تفصیل گردیده، در صفت توقیفیت را قبول ندارند و لکن در اسم پذیرفته‌اند، <ref>شرح الاسماء الحسنی، ص۳۶</ref> این اسم است که به کار بردن آن درباره خداوند وابسته و محدود به اذن [[شارع]] و وجود آن در متون [[وحی]] و [[سنت]] است؛ امّا در مقام معرفت و شناخت خداوند وصف کردن او به صفتی که هیچ گونه کمالی را از او نفی نکند و نقصی را به او نسبت ندهد مانعی ندارد.<ref> تحریر تمهید القواعد، ص۱۵۱، ۴۱۸؛ شرح المقاصد، ج۴، ص۳۴۵</ref> گفته شده این فرق به این جهت است که نامگذاری از نوعی [[ولایت]] نامگذار بر نامیده حکایت می‌کند، چنان که در عرف، این ولی فرزند است که برای او نامی برمی گزیند.<ref> کلمه علیا، ص۲۱؛ شرح المقاصد، ج۴، ص۳۴۵</ref>