هدف آفرینش انسان: تفاوت میان نسخه‌ها

قرآن کریم در [[آیه ۲ سوره ملک]] علت آفرینش مرگ و زندگی را امتحان انسان‌ها دانسته است.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۵۲ش، ج۱۹، ص۳۴۹.</ref> [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] (درگذشت: [[سال ۱۳۶۰ هجری شمسی|۱۳۶۰ش]]) مفسر و فیلسوف شیعه، امتحان را هدف غایی خلقت انسان نمی‌داند بلکه به نظر او این هدف در طول اهداف دیگری همچون بندگی و رسیدن به مرتبه انسان کامل قرار دارد.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۵۲ش، ج۱۰، ص۱۵۱-۱۵۲.</ref> گفته شده امتحان انسان از این جهت نیست که خداوند بداند که انسان چگونه عمل می‌کند، بلکه برای فراهم کردن زمینه رشد و تعالی انسان است.<ref>غفاری قمی، فلسفه خلقت انسان در قرآن و روایات، ۱۳۹۵ش، ص۱۱۰-۱۱۱.</ref>

رسیدن به علم و معرفت را یکی دیگر از حکمت‌های مقدماتی آفرینش انسان دانسته‌اند.<ref>غفاری قمی، فلسفه خلقت انسان در قرآن و روایات، ۱۳۹۵ش، ص۱۱۵-۱۱۶.</ref> در [[آیه ۱۲ سوره طلاق]] یکی از حکمت‌های آسمان‌های هفتگانه و زمین را معرفت انسان به قدرت بی‌نهایت و علم بی‌حدّ و حصر خداوند می‌تواند.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۵۲ش، ج۱۹، ص۳۲۶-۳۲۷.</ref> در حدیثی [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] مطلبی را از [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] نقل می‌کند<ref>شیخ صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ق، ج۱، ص۹.</ref> که [[خدا|خداوند]] انسان را آفرید تا نسبت به او معرفت پیدا کنند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۹۶-۳۹۷.</ref> در آثار عرفانی نیز با تکیه بر [[حدیث کنز مخفی]]، غایت آفرینش انسان را معرفت خداوند دانسته‌اند که موجب رشد و تکامل اوست.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: ابن‌عربی، فصوص الحکم، ۱۳۵۶ق، ج۲، ص۶۱ و ۳۰۳ و ۳۲۶؛ آملی، جامع الأسرار، ۱۳۶۸ش، ص۱۶۴؛ صدرالدین شیرازی، کسر الاصنام الجاهلیة، ۱۳۸۱ش، ص۱۷۹؛ امام خمینی، آداب الصلاة، ۱۳۷۸ش، ص۲۸۸.</ref>

[[آیه ۵۶ سوره ذاریات|سوره ذاریات آیه ۵۶]] [[عبادت|عبادت خداوند]] را هدف آفرینش جن و انس معرفی می‌کند.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۵۲ش، ج۱۸، ص۳۸۶.</ref> علامه طباطبایی بر این باور است که حقیقت عبادت در مقام ذلت و بندگی قرار دادن بنده است که در این صورت روی خود را به سوی مقام پروردگارش برمی‌گرداند. این همان چیزی است که کسانی که عبادت را به معرفت تفسیر کرده‌اند، منظورشان است؛ یعنی معرفتی که از طریق عبادت حاصل می‌شود.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۵۲ش، ج۱۸، ص۳۸۸.</ref> وی با همین تحلیل بیان می‌کند که عبادت به معنای انجام دادن اعمالی در اطاعت خدا هدفی مقدمی است که انسان را به هدف نهایی که عبودیت و بندگی خداست می‌رساند. در این حالت است که بنده از خود و همه چیز منقطع شده و تنها به یاد پروردگارش است.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۳۵۲ش، ج۱۸، ص۳۸۸.</ref>