پرش به محتوا

آیه ۵۵ سوره ذاریات: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی شیعه
S.bahrami (بحث | مشارکت‌ها)
صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات آیه | عنوان = | تصویر = آیه ۵۵ ذاریات.jpg | توضیح تصویر = | اندازه تصویر = | نام آیه = | واقع در سوره = ذاریات | شماره آیه = ۵۵ | جزء = ۲۷ | شأن نزول = | مکان نزول = مکه | موضوع = اخلاقی | درباره = |...» ایجاد کرد
 
S.bahrami (بحث | مشارکت‌ها)
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۹: خط ۱۹:
به گفته [[تفسیر قرآن|مفسران قرآن کریم]]، بعد از آنکه کافران [[مکه]] به پيامبر(ص) نسبتِ [[سحر|ساحر بودن]] داده و او را دیوانه خواندند؛<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۴۳.</ref> به پیامبر(ص) دستور داده شد که از آن‌ها روی بگرداند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۴۳.</ref><br>
به گفته [[تفسیر قرآن|مفسران قرآن کریم]]، بعد از آنکه کافران [[مکه]] به پيامبر(ص) نسبتِ [[سحر|ساحر بودن]] داده و او را دیوانه خواندند؛<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۴۳.</ref> به پیامبر(ص) دستور داده شد که از آن‌ها روی بگرداند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۴۳.</ref><br>
در [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]] از تفاسیر شیعه آمده که بعد از دستور به روی برگردانی پیامبر(ص)، مؤمنان اندوهگین و نگران شدند و تصور كردند كه اين آخرين سخن در برابر کافران خواهد بود و [[وحی|وحى]] از پیامبر(ص) قطع شده و عذاب الهى به زودى فرا خواهد رسید.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۸۱-۳۸۲.</ref> چيزى نگذشت كه آيه {{عربی|وَ ذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرى‏ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِينَ|ترجمه=و پند ده که مؤمنان را پند سود بخشد}} نازل شد و به پيامبر(ص) دستور داد که پيوسته مؤمنان را تذکر دهد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۸۲.</ref><br>
در [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]] از تفاسیر شیعه آمده که بعد از دستور به روی برگردانی پیامبر(ص)، مؤمنان اندوهگین و نگران شدند و تصور كردند كه اين آخرين سخن در برابر کافران خواهد بود و [[وحی|وحى]] از پیامبر(ص) قطع شده و عذاب الهى به زودى فرا خواهد رسید.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۸۱-۳۸۲.</ref> چيزى نگذشت كه آيه {{عربی|وَ ذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرى‏ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِينَ|ترجمه=و پند ده که مؤمنان را پند سود بخشد}} نازل شد و به پيامبر(ص) دستور داد که پيوسته مؤمنان را تذکر دهد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۸۲.</ref><br>
[[علی بن ابراهیم قمی]] بر این باور است که روی برگردانی پیامبر(ص) از کافران، مقدمه‌ای بر نازل شدن عذاب الهی بوده که با نزول آیه ۵۵ سوره ذاریات [[بداء]] حاصل شده است. <ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۳۳۰-۳۳۱.</ref> ایشان نزول آیه را در ردّ منکران بداء دانسته<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۳۳۱.</ref> و [[سید هاشم بحرانی]] در کتاب [[البرهان فی تفسیر القرآن (کتاب)|البرهان فی تفسیر القرآن]] در اثبات این مطلب به روایاتی<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۱۰۳.</ref> استناد کرده است.<ref>بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۱۷۰.</ref> <br>
[[علی بن ابراهیم قمی]] بر این باور است که روی برگردانی پیامبر(ص) از کافران، مقدمه‌ای بر نازل شدن عذاب الهی بوده که با نزول آیه ۵۵ سوره ذاریات [[بداء]] حاصل شده است.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۳۳۰-۳۳۱.</ref> ایشان نزول آیه را در ردّ منکران بداء دانسته<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۳۳۱.</ref> و [[سید هاشم بحرانی]] در کتاب [[البرهان فی تفسیر القرآن (کتاب)|البرهان فی تفسیر القرآن]] در اثبات این مطلب به روایاتی<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۱۰۳.</ref> استناد کرده است.<ref>بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۱۷۰.</ref> <br>


[[حسینی شاه‌عبدالعظیمی]] نویسنده [[تفسیر اثنی‌عشری (کتاب)|تفسیر اثنی‌عشری]] در ذیل آیه می‌گوید: اگر موعظه‌ای بخواهد اثرگذار باشد و نفع مؤمنان را در بر داشته باشد؛ ده شرط لازم دارد که برخی از آن‌ها عبارت است از: <ref>حسینی شاه‌عبدالعظیمی، تفسیر اثنی‌عشری، ۱۳۶۳ش، ج۱۲، ص۲۸۴.</ref>
[[حسینی شاه‌عبدالعظیمی]] نویسنده [[تفسیر اثنی‌عشری (کتاب)|تفسیر اثنی‌عشری]] در ذیل آیه می‌گوید: اگر موعظه‌ای بخواهد اثرگذار باشد و نفع مؤمنان را در بر داشته باشد؛ ده شرط لازم دارد که برخی از آن‌ها عبارت است از: <ref>حسینی شاه‌عبدالعظیمی، تفسیر اثنی‌عشری، ۱۳۶۳ش، ج۱۲، ص۲۸۴.</ref>

نسخهٔ ‏۱۹ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۱۳

مشخصات آیه
واقع در سورهذاریات
شماره آیه۵۵
جزء۲۷
اطلاعات محتوایی
مکان نزولمکه
موضوعاخلاقی


آیه ۵۵ سوره ذاریات دستوری است به پیامبر(ص) که پیوسته مؤمنان را موعظه کند؛[۱] چرا که تذکر و نصیحت برای آن‌ها سودمند است.[۲] به گفته مفسران قرآن کریم، بعد از آنکه کافران مکه به پيامبر(ص) نسبتِ ساحر بودن داده و او را دیوانه خواندند؛[۳] به پیامبر(ص) دستور داده شد که از آن‌ها روی بگرداند.[۴]
در تفسیر نمونه از تفاسیر شیعه آمده که بعد از دستور به روی برگردانی پیامبر(ص)، مؤمنان اندوهگین و نگران شدند و تصور كردند كه اين آخرين سخن در برابر کافران خواهد بود و وحى از پیامبر(ص) قطع شده و عذاب الهى به زودى فرا خواهد رسید.[۵] چيزى نگذشت كه آيه وَ ذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرى‏ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِينَ (و پند ده که مؤمنان را پند سود بخشد) نازل شد و به پيامبر(ص) دستور داد که پيوسته مؤمنان را تذکر دهد.[۶]
علی بن ابراهیم قمی بر این باور است که روی برگردانی پیامبر(ص) از کافران، مقدمه‌ای بر نازل شدن عذاب الهی بوده که با نزول آیه ۵۵ سوره ذاریات بداء حاصل شده است.[۷] ایشان نزول آیه را در ردّ منکران بداء دانسته[۸] و سید هاشم بحرانی در کتاب البرهان فی تفسیر القرآن در اثبات این مطلب به روایاتی[۹] استناد کرده است.[۱۰]

حسینی شاه‌عبدالعظیمی نویسنده تفسیر اثنی‌عشری در ذیل آیه می‌گوید: اگر موعظه‌ای بخواهد اثرگذار باشد و نفع مؤمنان را در بر داشته باشد؛ ده شرط لازم دارد که برخی از آن‌ها عبارت است از: [۱۱]

  • بر مبنای خوف و رجاء باشد؛ به گونه‌ای که شنونده گاهى از عظمت خدا بترسد و گاهی به رحمت و مهربانى خدا اميدوار شود.
  • نعمت‌های الهى را به یاد آورد تا منجر به شكرگزارى شود.
  • یادآور وسوسه‌های شيطان باشد تا از آن دوری کنند.
  • دربردارنده ذكرِ دنيا و بی‌‏اعتبار دانستن آن باشد تا به آن دل نبندند.
  • یادآوری مرگ، قیامت، بیان اوصاف بهشت و عذاب‌های جهنم تا خود را برای آن آماده کنند.

پانویس

  1. مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۷۹.
  2. مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۷۹.
  3. طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۴۳.
  4. طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۴۳.
  5. مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۸۱-۳۸۲.
  6. مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۸۲.
  7. قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۳۳۰-۳۳۱.
  8. قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۳۳۱.
  9. کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۱۰۳.
  10. بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۱۷۰.
  11. حسینی شاه‌عبدالعظیمی، تفسیر اثنی‌عشری، ۱۳۶۳ش، ج۱۲، ص۲۸۴.

منابع

  • بحرانی، سید هاشم،‌ البرهان فی تفسیر القرآن، تهران، بنیاد بعثت، چاپ اول، ۱۴۱۶ق.
  • حسینی شاه‌عبدالعظیمی، حسین، تفسیر اثنی‌عشری، تهران، انتشارات میقات، چاپ اول، ۱۳۶۳ش.
  • طبرسی، فضل بن حسن،‌ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، انتشارات ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.
  • قمى، على بن ابراهيم، تفسیر القمی، قم، دار الکتاب، چاپ چهارم، ۱۳۶۷ش.
  • کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دار الكتب الإسلامية، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.
  • مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران،‌ دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.