حجاج بن زید تمیمی سعدی

متن نامه امام حسین(ع) به اشراف بصره

«اما بعد، خداوند محمد را بر خلقش برگزید و او را به نبوت خویش گرامی داشت و برای رسالتش اختیار کرد. سپس خداوند (روح) او را گرفت، در حالی که او خیرخواه بندگان خدا بود و رسالت او را (به مردم) رسانید؛ و ما اهل و اولاد و جانشینان او هستیم؛ و از همه مردم به جایگاهی که در میان مردم داشت، سزاوارتریم، ولی قوم ما برای رسیدن به آن جایگاه بر ما سبقت گرفتند و ما به آن گردن نهادیم، زیرا ما تفرقه را ناخوش و عافیت و همدلی را دوست داشتیم. ولی در عین حال ما خود می‌دانیم که ما بر آن حقی که شایسته ماست، از کسانی که آن را در دست گرفته‌اند، سزاوارتریم... من فرستاده خود را با این نامه به سوی شما فرستادم. من شما را به کتاب خدا و سنت پیامبر، دعوت می‌کنم، چرا که سنت مرده و بدعت زنده شده است. پس اگر گفتارم را بشنوید و فرمانم را اطاعت کنید شما را به راه رشد هدایت می‌کنم. والسلام علیکم و رحمه الله.

طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۳۵۷.

حَجّاج بن زید (بدر) تَمیمی سعدی از شهدای کربلا.

پدرش زید از سخنوران زمان و از یاران حضرت علی(ع) در جنگ صفین بود. پس از شهادت حضرت علی(ع)، معاویه وی را به سرپرستی شرطه‌ها گماشت اما وی قبول نکرد.

حجاج از اهالی بصره بود. پس از آنکه امام حسین(ع) به بزرگان بصره نامه نوشت و آنان را به سوی خود دعوت کرد، مسعود بن عمرو ازدی (یکی از مخاطبان پنج‌گانه نامه امام)، نامه‌ای در حمایت خود و قبیله‌اش از امام نوشت و آن را به حجاج بن زید داد تا به امام برساند. حجاج نامه را به امام رساند و همراه ایشان ماند و در روز عاشورا در حمله نخست لشکر عمر بن سعد به شهادت رسید.

نام وی در زیارت ناحیه آمده است: اَلسَّلَامُ عَلَی الْحَجَّاجِ بْنِ زَیدٍ السَّعْدِی

منابع

• إبصار العین فی أنصار الحسین، سماوی، دانشگاه شهید محلاتی، قم، اول، ۱۴۱۹ ق.
• الإصابة فی تمییز الصحابة، احمد بن علی بن حجر العسقلانی (م ۸۵۲)، تحقیق عادل احمد عبد الموجود و علی محمد معوض، بیروت، دارالكتب العلمیة، طبعة الأولی، ۱۴۱۵ق.
• تاریخ الأمم و الملوك، أبو جعفر محمد بن جریر الطبری (م ۳۱۰)، تحقیق محمد أبو الفضل ابراهیم، بیروت،‌دار التراث، ط الثانیة، ۱۳۸۷ق.