شاه نعمت‌الله ولی: تفاوت میان نسخه‌ها

نعمت‌الله ولی عارف و شاعر قرن هشتم هجری است.<ref>فرزام، تحقیق در احوال شاه نعمت‌الله، ۱۳۷۹ش، صفحه نوزده.</ref> وی در درجه اول عارفی بود که از شعر و غزل برای بیان مسائل تصوف و پرورش شاگردان استفاده می‌کرد.<ref>فرزام، تحقیق در احوال شاه نعمت‌الله، ۱۳۷۹ش، ص۳۵۷.</ref> به اعتقاد [[ادوارد براون]] ایران‌شناس [[بریتانیا|انگلیسی]]، نعمت‌الله بیشتر در تصوف و عرفان شهرت داشت تا شعر و شاعری.<ref>براون، از سعدی تا جامی، ۱۳۳۹ش، ص۶۸۶.</ref> او به سبب پیروی از مکتب [[محی‌الدین عربی]]، به اصطلاحات خاص [[عرفان]] او کاملا مسلط بود و به کار بردن این اصطلاحات را در آثار خود امری عادی می‌دانست.<ref>فرزام، تحقیق در احوال شاه نعمت‌الله، ۱۳۷۹ش، ص۳۵۸.</ref>  

نعمت‌الله مانند دیگر شاعران قرن هشتم و نهم به غزل بیشتر توجه داشت و آن را برای بیان معانی عرفانی مناسب‌تر می‌دانست.<ref>فرزام، تحقیق در احوال شاه نعمت‌الله، ۱۳۷۹ش، ص۳۵۸.</ref> سبک غزلیات شاه‌ولی منحصر به فرد بود<ref>فرزام، تحقیق در احوال شاه نعمت‌الله، ۱۳۷۹ش، ص۳۹۱.</ref> اما در قصیده سرایی از سبک خاقانی تقلید می‌کرد.<ref>فرزام، تحقیق در احوال شاه نعمت‌الله، ۱۳۷۹ش، ص۳۶۱.</ref>

به سبب ارتباط پادشاه دکن ([[بهمنشاهیان]])؛ شهاب‎الدین احمد اول با نعمت‌ الله ولی، او نوه خود نورالله را به دکن فرستاد.<ref>طباطبا، ۱۳۵۵، ۶۵؛ فرشته، ۱۲۸۱، ۱/۳۲۹.</ref> حضور او و خانواده‌اش باعث محبوبیت نعمت‌الله و نوادگانش نزد حاکمان [[هند|هندوستان]]،  رواج سلسله نعمت‌اللهی  و رونق شعر و ادب فارسی در آن دیار شد.<ref>فرزام، تحقیق در احوال شاه نعمت‌الله، ۱۳۷۹ش، ص۲۱۰.</ref>