آیه ۲۰۰ سوره اعراف: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه|عنوان=آیه ۲۰۰ سوره اعراف|تصویر=۲۰۰ اعراف.png|توضیح تصویر=|اندازه تصویر=|نام آیه=|واقع در سوره=|شماره آیه=|جزء=۹|شأن نزول=|مکان نزول=|موضوع=|درباره=|سایر=|آیات مرتبط=}} | {{جعبه اطلاعات آیه|عنوان=آیه ۲۰۰ سوره اعراف|تصویر=۲۰۰ اعراف.png|توضیح تصویر=|اندازه تصویر=|نام آیه=|واقع در سوره=|شماره آیه=|جزء=۹|شأن نزول=|مکان نزول=|موضوع=|درباره=پناهبردن به خداوند در زمان وسوسه‌ی شیطان|سایر=|آیات مرتبط=}} | ||
'''آیه ۲۰۰ سوره اعراف''' دستوری است که هنگام وسوسهى شيطان باید به [[خدا]] پناه برده و خود را به او سپرد.<ref>مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۷، ص۶۳.</ref> | '''آیه ۲۰۰ سوره اعراف''' دستوری است که هنگام وسوسهى شيطان باید به [[خدا]] پناه برده و خود را به او سپرد.<ref>مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۷، ص۶۳.</ref> | ||
نسخهٔ ۱۲ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۵۱
 | |
| مشخصات آیه | |
|---|---|
| جزء | ۹ |
| اطلاعات محتوایی | |
| درباره | پناهبردن به خداوند در زمان وسوسه‌ی شیطان |
آیه ۲۰۰ سوره اعراف دستوری است که هنگام وسوسهى شيطان باید به خدا پناه برده و خود را به او سپرد.[۱]
برخی مفسران معتقدند این آیه با اینکه خطاب به پیامبر اسلام است[۲] ولی وسوسه‌های شیطان در او راه ندارد؛[۳] زیرا پیامبر معصوم است.[۴] به همین جهت مقصود آیه را امت پیامبر دانسته‌اند.[۵] در مقابل برخی معتقدند با این که پیامبر اسلام معصوم است ولی وسوسه‌های شیطان در معصومان نیز وجود دارد[۶] اما آنان تسليم وسوسه شيطان نشده و از راه حق منحرف نمی‌شوند.[۷]
برخی منابع شیعه[۸] و اهل‌سنت[۹] نقل کرده‌اند که با نزول آیه ۱۹۹ سوره اعراف دستور داده شد که پیامبر از نادانان روی بگرداند. پیامبر گفت با خشمی که از رفتار نادانان به‌وجود آمده چه می‌توان کرد؟ در این هنگام آیه ۲۰۰ اعراف نازل شد و دستور داد در صورت وسوسه شیطان به خداوند پناه ببرد.
کلمه «نزغ» در این آیه را به معنای وسوسه شیطان دانسته‌اند[۱۰] که انسان را به سوی انجام گناهان می‌کشاند.[۱۱] تعبیر «یَنْزَغَنَّکَ» را به جهت اینکه با نون تأکید آمده به معنای حتمی بودن وسوسه‌ی شیطان دانسته‌اند.[۱۲] همچنین فعل مضارع بودن این تعبیر را نشان‌دهنده دائمی بودن وسوسه‌ی شیطان خوانده‌اند.[۱۳] تعبیر «فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ» را به پناهبردن به خداوند معنا کرده‌اند.[۱۴] در معنای پناه بردن به خداوند چنین گفته‌اند که تنها با گفتن کلمه‌ی «اعوذ باللّه؛ پناه می‌برم به خداوند» نیست، بلکه یک پیوند و ارتباط روحی برقرار کردن و سپردن خود به خداوند است.[۱۵]
خدا در قرآن فرمود هر وقت ... دیدید در درون شما وسوسه است که فلان کار (گناه) را انجام بدهید ... هر وقت این آژیر خطر را احساس کردید بروید به پناهگاه ﴿فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ﴾ استعاذه یعنی ... وارد پناهگاه شدن. خدا هم فرمود من یک پناهگاه دارم همه جایی و همیشگی است. در هم باز است.[۱۶]
﴿وَإِمَّا يَنْزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ٢٠٠﴾ [اعراف:200]
﴿و اگر از شیطان وسوسه‌ای به تو رسد به خدا پناه ب ر زیرا که او شنوای داناست ٢٠٠﴾
پانویس
- ↑ مکارم شیرازی، تفسير نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۷، ص۶۳.
- ↑ طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۸، ص۳۸۱.
- ↑ طيب، أطيب البيان في تفسير القرآن، ۱۳۷۸ش، ج۶، ص۶۲.
- ↑ طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۸، ص۳۸۱.
- ↑ طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۸، ص۳۸۱؛ طيب، أطيب البيان في تفسير القرآن، ۱۳۷۸ش، ج۶، ص۶۲.
- ↑ قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۳ش، ج۴، ص۲۵۶.
- ↑ جعفری، کوثر، ۱۳۷۶ش، ج۴، ص۳۰۴.
- ↑ طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۷۸۸.
- ↑ قرطبی، الجامع لأحکام القرآن، ۱۳۶۴ش، ج۷، ص۳۴۷.
- ↑ واسطی زبیدی، تاج العروس من جواهر القاموس، ۱۴۱۴ق، ج۱۲، ص۶۵.
- ↑ طریحی، مجمع البحرین، ۱۳۷۵ش، ج۵، ص۱۷.
- ↑ قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۳ش، ج۴، ص۲۵۶.
- ↑ قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۳ش، ج۴، ص۲۵۶.
- ↑ مدنی شیرازی، الطراز الأول و الکناز لما علیه من لغة العرب المعول، ۱۳۸۴ش، ج۶، ص۴۱۷.
- ↑ قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۳ش، ج۴، ص۲۵۶.
- ↑ جلسه درس اخلاق (1391/11/26)، سایت آیت‌الله جوادی آملی.
منابع
- جلسه درس اخلاق (1391/11/26)، سایت آیت‌الله جوادی آملی.
- جعفری، یعقوب، کوثر، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۳۷۶ش.
- طباطبائی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق.
- طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه: محمدجواد بلاغی، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.
- طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، تحقیق: سیداحمد حسینی، تهران، کتابفروشی مرتضوی، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش.
- طيب، سيد عبدالحسين، اطيب البيان في تفسير القرآن، تهران، انتشارات اسلام، ۱۳۷۸ش.
- قرائتی، محسن، تفسیر نور، تهران، مرکز فرهنگی درسهایی از قرآن، چاپ یازدهم، ۱۳۸۳ش.
- قرطبی، محمد بن احمد، الجامع لأحکام القرآن، تهران، ناصر خسرو، چاپ اول، ۱۳۶۴ش.
- مدنی شیرازی، علی خان بن أحمد، الطراز الاول و الکناز لما علیه من لغة العرب المعول، مشهد، مؤسسة آل‌البیت(ع) لإحیاء التراث، چاپ اول، ۱۳۸۴ش
- مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.
- واسطی زبیدی، محب‌الدین سید محمدمرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، محقق و مصحح: علی شیری، بیروت، دار الفکر، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.