کشف التعمیة فی حکم التسمیة (کتاب)
 | |
| اطلاعات کتاب | |
|---|---|
| نویسنده | شیخ حر عاملی |
| موضوع | درباره نام حضرت مهدی |
| سبک | روایی |
| زبان | عربی |
| مجموعه | یک جلد |
| اطلاعات نشر | |
| ناشر | دار الکتب الاسلامیة و دار الهادی |
| تاریخ نشر | ۱۳۸۶ش و ۱۴۲۵ق |
کشف التَّعمِیةِ فی حکم التَّسمِیةِ کتابی روایی درباره جواز ذکر نام حضرت مهدی(عج) ، نوشته شیخ حر عاملی. (درگذشته در ۱۱۰۴ق) است که در صدد اثبات جایز بودن ذکر نام اصلی حضرت مهدی(عج) (محمد) در زمان غیبت است و در پاسخ به کتاب میرداماد که بیان کننده حرمت آن است، نوشته شده است.
معرفی و جایگاه
کشف التعمیة فی حکم التسمیة (بحث روائی بجواز التصریح باسم المهدی فی عصر الغیبة)، نام کتابی است که شیخ حر عاملی پیرامون مسئله تسمیة المهدی، یعنی تصریح به نام اصلی حضرت مهدی (محمد) نگاشته است.[۱] شیخ عباس قمی می‌گوید: قول به حرمت بردن اسم حضرت مهدی، مخصوص شیعه است و کسی جز خواجه نصیرالدین طوسی و علی بن عیسی اربلی، صاحب کتاب کشف الغمة، با این حکم مخالفت نکرده تا این که در زمان شیخ بهائی، نزاع در این مسئله بالا گرفت و کتاب‌های متعددی پیرامون آن نگاشته شد.[۲] این کتاب در پاسخ به کتاب شرعة التسمیة حول حرمة تسمیة صاحب الأمر باسمه الاصلی فی زمان الغیبة اثر میرداماد، فیلسوف و فقیه شیعه قرن ۱۱ هجری، نگاشته شده است[۳] همچنان که رفیع الدین محمد حسینی موسوی، از علمای شیعه قرن دهم و پدر سلطان العلماء، ردّیّه‌ای بر کتاب میرداماد نگاشت.[۴]
انگیزه نگارش
شیخ حر عاملی، سبب نگارش کتاب را چنین بیان می‌کند: از کتابی مطلع شدم که در صدد اثبات حرام بودن ذکر نام صریح امام زمان(عج) در تمام مدت غیبت حضرت(عج) بود، بدون در نظر گرفتن زمان ترس و تقیه و زمان امنیت؛ در حالی که در بسیاری از روایات، از نام حضرت، به صراحت نام برده شده[۵] و یا دستور به ذکر نام صریح حضرت (عج) داده شده و بسیاری از علما نیز در کتاب‌هایشان و سخنانشان به صراحت نام حضرت را می‌برند. بنابراین تصمیم به نگارش این کتاب و پاسخ به محتوای آن کتاب گرفتم.[۶]
محتوا و روش نگارش کتاب
کتاب کشف التعمیة فی حکم التسمیة، دارای دوازده فصل است. سه فصل نخست به روایات بیان کننده جواز تسمیه و قرائن صحیح بودن این روایات و کیفیت استدلال به این روایات می‌پردازد. فصل چهارم و پنجم پیرامون روایات بیان کننده حرمت تسمیه و سند آن روایات است. فصل ششم تا یازدهم به جمع بین این دو دسته روایت و ترجیح روایات جواز و ادله آن می‌پردازد و در فصل دوازدهم، سخنان میرداماد در این رابطه بیان و پاسخ داده شده است.[۷]
نویسنده کتاب ضمن بیان این که تمامی کتب روایتی که برای نگارش این کتاب بدان نیاز دارد را در اختیار ندارد، آورده است: همین تعداد روایتی که در این کتاب آمده است، برای پاسخ به حرمت بردن نام خاص امام زمان (محمد) کافی است؛ اگرچه تعداد روایاتی که جواز تسمیه را می‌رساند بیش از این‌ها است.[۸]
نسخه‌های کتاب
نسخه‌ای از کتاب کشف التعمیة، با عنوان کامل «کشف التعمیة فی حکم تسمیة صاحب الزمان(عج)»، با تحقیق حمید میرزایی تبریزی توسط انتشارات دار الکتب الاسلامیة در تهران، در سال ۱۳۸۶ش به چاپ رسیده است.
نسخه دیگر کتاب، با عنوان «کشف التعمیة فی حکم التسمیة (بحث روائی بجواز التصریح باسم المهدی فی عصر الغیبة)» با تحقیق مهدی حمد الفتلاوی، توسط انتشارات دارالهادی در بیروت، در سال ۱۴۲۵ق چاپ شده است.
پانوشت
- ↑ شیخ حر عاملی، کشف التعمیة، ۱۴۲۵ق، ص۱۴.
- ↑ قمی، منتهی الآمال، ۱۳۷۹ش، ج۳، ص۱۹۷۸.
- ↑ استادی، رضا، «مقدمه»، در شِرعة التسمیة، ۱۴۰۹ق، ص۴؛ پاورقی محقق، کشف التعمیة، ۱۴۲۵ق، ص۱۴.
- ↑ آقابزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۱۰، ص۲۰۲.
- ↑ به عنوان نمونه رجوع کن به: کفعمی عاملی، المصباح، ۱۴۰۵ق، ص۵۸۶؛ طبری آملی (صغیر)، دلائل الإمامة، ۱۴۱۳ق، ص449.
- ↑ شیخ حر عاملی، کشف التعمیة، ۱۴۲۵ق، ص۱۴-۱۵.
- ↑ شیخ حر عاملی، کشف التعمیة، ۱۴۲۵ق، ص۱۴-۱۵.
- ↑ شیخ حر عاملی، کشف التعمیة، ۱۴۲۵ق، ص۱۴-۱۵.
منابع
- استادی، رضا، «مقدمه»، در شِرعة التسمیة، اصفهان، مهدیه میرداماد، چاپ اول، ۱۴۰۹ق.
- شیخ حر عاملی، محمد بن حسن، کشف التعمیة فی حکم التسمیة (بحث روائی بجواز التصریح باسم المهدی فی عصر الغیبة)، تحقیق مهدی حمد الفتلاوی، بیروت، دارالهادی، چاپ اول، ۱۴۲۵ق.
- طبری آملی (صغیر)، محمد بن جریر بن رستم، دلائل الإمامة، قم، بعثت، چاپ اول، ۱۴۱۳ق.
- قمی، شیخ عباس، منتهی الآمال فی تواریخ النبی و الآل علیهم السلام، قم، دلیل، چاپ اول، ۱۳۷۹ش.
- کفعمی عاملی، إبراهیم بن علی، المصباح (جنة الأمان الواقیة وجنة الإیمان الباقیة)، قم، دار الرضی (زاهدی)،چاپ دوم، ۱۴۰۵ق.
- میرداماد، محمدباقر بن محمد، شِرعة التسمیة حول حرمة تسمیة صاحب الأمر باسمه الاصلی فی زمان الغیبة، تحقیق رضا استادی، اصفهان، مهدیه میرداماد، چاپ اول، ۱۴۰۹ق.
پیوند به بیرون
- لینک کتاب کشف التعمیة فی حکم التسمیة