معوذتین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز ←منبع |
imported>M.r.seifi منبع یابی؛ اصلاح پاورقی و منابع |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
==نزول یک‌باره== | ==نزول یک‌باره== | ||
طبق [[حدیث|روایتی]] که [[عقبة بن عامر]] از [[پیامبر(ص)]] نقل کرده، معوذتین با هم و یکجا نازل شده‌اند. پیامبر(ص) فرمودند: «امشب دو [[سوره]] بر من نازل کردند که مثل آن ندیده‌ام یعنی معوذتین» <ref>تفسیر ابوالفتوح رازی، ج۲۰، ص۴۷۱ به نقل از دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، ص۲۱۲۳.</ref>. [[سیوطی]] هم که به همین قول معتقد بوده گفته این دو سوره [[سوره‌های مدنی|مدنی]] هستند و در قصه سحر [[لبید بن اعصم]] -همانطور که [[احمد بن حسین بیهقی|بیهقی]] در [[دلائل النبوة و معرفة أحوال صاحب الشریعة (کتاب) |دلائل النبوة]] نوشته- نازل شده است<ref>الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۴و۳۷ به نقل از دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، ص۲۱۲۳.</ref>. | طبق [[حدیث|روایتی]] که [[عقبة بن عامر]] از [[پیامبر(ص)]] نقل کرده، معوذتین با هم و یکجا نازل شده‌اند. پیامبر(ص) فرمودند: «امشب دو [[سوره]] بر من نازل کردند که مثل آن ندیده‌ام یعنی معوذتین» <ref>تفسیر ابوالفتوح رازی، ج۲۰، ص۴۷۱ به نقل از خرمشاهی، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۲۱۲۳.</ref>. [[سیوطی]] هم که به همین قول معتقد بوده گفته این دو سوره [[سوره‌های مدنی|مدنی]] هستند و در قصه سحر [[لبید بن اعصم]] -همانطور که [[احمد بن حسین بیهقی|بیهقی]] در [[دلائل النبوة و معرفة أحوال صاحب الشریعة (کتاب) |دلائل النبوة]] نوشته- نازل شده است<ref>الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۴و۳۷ به نقل از خرمشاهی، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۲۱۲۳.</ref>. | ||
==زمان و وجه نزول== | ==زمان و وجه نزول== | ||
[[علی بن ابراهیم قمی]] در تفسیرش روایتی از [[امام صادق (ع)]]، و [[سید هاشم بحرانی]] در [[تفسیر برهان]] به نقل از [[فضیل بن یسار]] روایتی از [[امام باقر (ع)]] نقل کرده‌اند که: پیامبر (ص) مریض شدند و تب ایشان شدت پیدا کرد. پس [[جبرئیل]] و ([[میکائیل]]) این دو سوره را برای شفای آن حضرت (ص) نازل کردند (<small>جبرئیل به قرائت سوره فلق و میکائیل به قرائت سوره ناس در پایین پای آن حضرت برای شفا متوسل شدند.</small>)<ref>تفسیر قمی، ج۲، ص۴۵۰؛ تفسیر البرهان، ج۴، ص۵۳۱ به نقل از دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، ص۲۱۲۳.</ref> | [[علی بن ابراهیم قمی]] در تفسیرش روایتی از [[امام صادق (ع)]]، و [[سید هاشم بحرانی]] در [[تفسیر برهان]] به نقل از [[فضیل بن یسار]] روایتی از [[امام باقر (ع)]] نقل کرده‌اند که: پیامبر (ص) مریض شدند و تب ایشان شدت پیدا کرد. پس [[جبرئیل]] و ([[میکائیل]]) این دو سوره را برای شفای آن حضرت (ص) نازل کردند (<small>جبرئیل به قرائت سوره فلق و میکائیل به قرائت سوره ناس در پایین پای آن حضرت برای شفا متوسل شدند.</small>)<ref>تفسیر قمی، ج۲، ص۴۵۰؛ تفسیر البرهان، ج۴، ص۵۳۱ به نقل از خرمشاهی، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۲۱۲۳.</ref> | ||
==مُشَقشَقتین== | ==مُشَقشَقتین== | ||
شقشقه به معنی کلامی است که در مواقع حساس از زبان انسان صادر می‌شود. چون انسان در مواقع احساس خطر این سوره را می‌خواند تا پناه و نجات یابد این سوره را مشقشقه نام نهاده اند. مجموع ناس و فلق را «مشقشقتین» هم می‌نامند.<ref>نک: دانشنامه | شقشقه به معنی کلامی است که در مواقع حساس از زبان انسان صادر می‌شود. چون انسان در مواقع احساس خطر این سوره را می‌خواند تا پناه و نجات یابد این سوره را مشقشقه نام نهاده اند. مجموع ناس و فلق را «مشقشقتین» هم می‌نامند.<ref>نک: خرمشاهی، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۷۱-۱۲۷۲</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس2}} | {{پانویس2}} | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
*خرمشاهی، بهاءالدین، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، | *خرمشاهی، بهاءالدین، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، تهران، دوستان-ناهید، ۱۳۷۷ش. | ||
* ابن شهر آشوب مازندرانی، محمد بن علی، مناقب آل ابی طالب، قم، علامه، ۱۳۷۹ق. | * ابن شهر آشوب مازندرانی، محمد بن علی، مناقب آل ابی طالب، قم، علامه، ۱۳۷۹ق. | ||
{{قرآن کریم}} | {{قرآن کریم}} | ||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
| عکس = <!--نمی‌خواهد، ندارد، دارد-->نمی‌خواهد | | عکس = <!--نمی‌خواهد، ندارد، دارد-->نمی‌خواهد | ||
| ناوبری = <!--ندارد، دارد-->دارد | | ناوبری = <!--ندارد، دارد-->دارد | ||
| رعایت شیوه‌نامه ارجاع = <!--ندارد، دارد--> | | رعایت شیوه‌نامه ارجاع = <!--ندارد، دارد-->دارد | ||
| کپی‌کاری = <!--از منبع مردود، از منبع خوب، ندارد-->ندارد | | کپی‌کاری = <!--از منبع مردود، از منبع خوب، ندارد-->ندارد | ||
| استناد به منابع مناسب = <!--ندارد، ناقص، کامل-->کامل | | استناد به منابع مناسب = <!--ندارد، ناقص، کامل-->کامل | ||
نسخهٔ ۱۸ اکتبر ۲۰۱۷، ساعت ۱۴:۱۸
مُعَوِّذَتَیْن (دو پناهنده)، به سوره‌های فلق و ناس می‌گویند که با «قُلْ اَعوذُ» شروع شده و متضمن تعویذ (پناه‌بردن به خدا) می‌باشند. به این دو سوره «مُشَقْشَقَتَیْن» نیز گفته می‌شود.
دلیل نام‌گذاری
از آن‌جا که دو سوره ناس و فلق با عبارت «قُلْ اَعوذُ» آغاز می‌شود و نام دیگر آن‌ها مُعَوّذه است، آن را معوذتین یعنی دو معوذه می‌گویند. ابن شهر آشوب می‌گوید که در اکثر تفاسیر وارد شده که پیامبر اکرم(ص) حسنین را به دو سوره قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ و قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ تعویذ می‌کرد، به این سبب آن دو سوره را معوّذتین نامیدند.[۱]
نزول یک‌باره
طبق روایتی که عقبة بن عامر از پیامبر(ص) نقل کرده، معوذتین با هم و یکجا نازل شده‌اند. پیامبر(ص) فرمودند: «امشب دو سوره بر من نازل کردند که مثل آن ندیده‌ام یعنی معوذتین» [۲]. سیوطی هم که به همین قول معتقد بوده گفته این دو سوره مدنی هستند و در قصه سحر لبید بن اعصم -همانطور که بیهقی در دلائل النبوة نوشته- نازل شده است[۳].
زمان و وجه نزول
علی بن ابراهیم قمی در تفسیرش روایتی از امام صادق (ع)، و سید هاشم بحرانی در تفسیر برهان به نقل از فضیل بن یسار روایتی از امام باقر (ع) نقل کرده‌اند که: پیامبر (ص) مریض شدند و تب ایشان شدت پیدا کرد. پس جبرئیل و (میکائیل) این دو سوره را برای شفای آن حضرت (ص) نازل کردند (جبرئیل به قرائت سوره فلق و میکائیل به قرائت سوره ناس در پایین پای آن حضرت برای شفا متوسل شدند.)[۴]
مُشَقشَقتین
شقشقه به معنی کلامی است که در مواقع حساس از زبان انسان صادر می‌شود. چون انسان در مواقع احساس خطر این سوره را می‌خواند تا پناه و نجات یابد این سوره را مشقشقه نام نهاده اند. مجموع ناس و فلق را «مشقشقتین» هم می‌نامند.[۵]
پانویس
منبع
- خرمشاهی، بهاءالدین، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، تهران، دوستان-ناهید، ۱۳۷۷ش.
- ابن شهر آشوب مازندرانی، محمد بن علی، مناقب آل ابی طالب، قم، علامه، ۱۳۷۹ق.
- ↑ ابن شهرآشوب، المناقب، ۱۳۷۹ق، ج۳، ص۳۸۴.
- ↑ تفسیر ابوالفتوح رازی، ج۲۰، ص۴۷۱ به نقل از خرمشاهی، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۲۱۲۳.
- ↑ الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۴و۳۷ به نقل از خرمشاهی، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۲۱۲۳.
- ↑ تفسیر قمی، ج۲، ص۴۵۰؛ تفسیر البرهان، ج۴، ص۵۳۱ به نقل از خرمشاهی، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۲۱۲۳.
- ↑ نک: خرمشاهی، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۷۱-۱۲۷۲