محدث
مُحَدِّث یا حدیث‌شناس کسی است که دانش کافی درباره حدیث، راویان حدیث، اصطلاحات حدیثی، احادیث صحیح و ضعیف و اشکالات احادیث دارد. محدثان معمولاً کتاب‌های مفصل حدیثی نوشته‌اند. مشهورترین محدثان شیعه کُلِینی، شیخ صدوق و شیخ طوسی نویسندگان کتب اربعه هستند. علامه مجلسی و شیخ حُرّ عاملی نیز به عنوان محدثان نامدار دوره صفویه نام برده می‌شوند. در دوران متأخر نیز میرزا حسین نوری نویسنده مستدرک الوسائل و شیخ عباس قمی نویسنده سفینة البِحار با عنوان محدث شناخته می‌شوند.
تعریف
به نوشته مامقانی در کتاب مقباس الهدایة محدث کسی است که راه‌های اثبات حدیث، نام راویان و عدالت آنان را بداند و نیز بداند که چیزی به حدیث اضافه یا کم شده است یا نه.[۱] محمدرضا مامقانی در تعلیقه خود بر مقباس الهدایه می‌گوید که محدث کسی است که علم حدیث و اصطلاحات آن را بداند و الفاظ غریب الحدیث و نیز انواع حدیث را بشناسد.[۲] او همچنین به نقل از کتاب کشاف اصطلاحات الفنون، شنیدن، نوشتن، قرائت کردن و حفظ کردن حدیث و سفر به شهرهای مختلف برای شنیدن حدیث را جزو ویژگی‌های محدث ذکر کرده است.[۳] شهید ثانی پس از بیان تفاوت میان حدیث و خبر و این که حدیث سخن معصوم اعم از پیامبر و امام است؛ محدث را کسی می‌داند که از نظر علمی مشغول سنت پیامبر و امامان باشد.[۴]
به گفته مامقانی اگر در کتاب‌های رجالی کسی را با عنوان محدث توصیف کنند این توصیف مدح او محسوب می‌شود. هر چند نمی‌توان این تعبیر را توثیق او حساب کرد.[۵]
تفاوت محدث با راوی و رجالی
مامقانی اصطلاحاتی مثل راوی، مُسنِد، محدِّث و حافظ را با هم مقایسه کرده است.[۶] او می‌نویسد راوی کسی است که صرفاً روایت را نقل می‌کند چه با سند چه بی سند. مقام راوی پایین‌تر از محدث است.[۷] او همچنین تصریح می‌کند کسی که فقط حدیث را شنیده، محدث نامیده نمی‌شود.[۸]
نویسندگان کتاب‌های علم درایه می‌گویند عالم رجالی کسی است که فقط راویان حدیث و ویژگی‌های آنان را به صورت منفرد می‌شناسد و درباره معتبر بودن یا نبودن هر راوی نظر می‌دهد. ولی محدث کسی است که علاوه بر شناخت راویان به صورت منفرد، درباره سند و متن احادیث هم صاحب‌نظر است و می‌تواند ضعیف یا صحیح بودن حدیث را تشخیص دهد.[۹]
محدث به معنای اخباری
در برخی از منابع محدث به کسانی گفته می‌شود که در مقابل گرایش کلامیِ عقل‌گرا و اصولی، گرایش اخباری دارند و بیشتر بر حدیث تکیه می‌کنند و با نام اصحاب حدیث هم شناخته می‌شوند.[۱۰]
مشهورترین محدثان شیعه
محدثان شیعه را دست‌کم به دو شیوه دسته‌بندی کرده‌اند. نخست بر اساس ادوار زندگی و مراحل تاریخی[۱۱] و دیگری بر اساس مدرسه‌ها و حوزه‌های حدیث‌پژوهی مثل مکتب حدیثی قم، مکتب حدیثی کوفه و مانند آن.[۱۲]
نویسندگان کتب اربعه
نویسندگان کتب اربعه حدیثی شیعه، قدیمی‌ترین محدثان شیعه هستند که آثار آنان باقی مانده است. محمد بن یعقوب کلینی (درگذشت:۳۲۹ق) نویسنده الکافی، محمد بن علی بن بابویه (درگذشت:۳۸۱ق) معروف به شیخ صدوق نویسنده من لایحضره الفقیه و چندین اثر حدیثی دیگر و محمد بن حسن طوسی (درگذشت:۴۶۰ق) معروف به شیخ طوسی نویسنده تهذیب الاحکام و الاستبصار که در قرن چهارم و پنجم هجری قمری می‌زیسته‌اند.[۱۳]
محدثان دوره صفویه
محدثان دوره حاکمیت صفویه در ایران که همزمان با رشد اخباریگری است، نقش فراوانی در افزایش میراث حدیثی شیعه داشتند[۱۴] و جوامع حدیثی متعددی در این دوره نوشتند.[۱۵] بحار الانوار به عنوان بزرگ‌ترین مجموعه حدیثی شیعه محصول این دوره است. محمدمحسن فیض کاشانی (درگذشت:۱۰۹۱ق) نویسنده الوافی، شیخ حر عاملی (درگذشت:۱۱۰۴ق) مؤلف وسائل الشیعه و محمدباقر مجلسی (درگذشت:۱۱۱۰ق) مؤلف بحارالانوار در این دوران می‌زیسته‌اند.[۱۶]
محدثان متأخر شیعه
در قرن‌های ۱۴ و ۱۵ قمری میرزا حسین نوری (م۱۳۲۰ق)معروف به محدث نوری نویسنده مستدرک الوسائل[۱۷] و شیخ عباس قمی (م۱۳۵۹ق) نویسنده سفینة البحار جزو محدثان مشهور شیعه معرفی شده‌اند.[۱۸]
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ مامقانی، مقباس الهدایه، ۱۴۱۱ق، ج۳، ص۴۹.
- ↑ مامقانی، محمدرضا، مقباس الهدایه، ۱۴۱۱ق، ج۳، ص۵۰.
- ↑ مامقانی، محمدرضا، مقباس الهدایه، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۲۸.
- ↑ شهید ثانی، الرعایة، ۱۴۳۳ق، ص۵۰.
- ↑ مامقانی، مقباس الهدایة، ۱۴۱۱ق، ج۲، ص۲۴۸.
- ↑ مامقانی، مقباس الهدایه، ۱۴۱۱ق، ج۳، ص۴۹-۵۰.
- ↑ مامقانی، مقباس الهدایه، ۱۴۱۱ق، ج۳، ص۴۹.
- ↑ مامقانی، مقباس الهدایه، ۱۴۱۱ق، ج۳، ص۴۹.
- ↑ سبحانی، اصول الحدیث و احکامه، ۱۴۱۸ق، ص۱۶؛ قربانی، علم حدیث، ۱۳۷۶ش، ص۱۰۷.
- ↑ بهشتی، اخباریگری، ۱۳۹۰ش، ص۳۹.
- ↑ سیفی مازندرانی، مقیاس الرواة، ۱۴۲۲ق، ص۵۵.
- ↑ مؤدب، تاریخ حدیث، ۱۳۹۳ش، ص۱۱۵.
- ↑ مؤدب، تاریخ حدیث، ۱۳۹۳ش، ص۸۶.
- ↑ مهریزی، حدیث‌پژوهی، ۱۳۹۰ش، ج۲، ص۲۴۹.
- ↑ مهریزی، حدیث‌پژوهی، ۱۳۹۰ش، ج۲، ص۲۶۱.
- ↑ مؤدب، تاریخ حدیث، ۱۳۹۳ش، ص۱۲۹.
- ↑ طباطبائی، تاریخ حدیث شیعه (۲)، ۱۳۹۰ش، ص۲۶۸.
- ↑ طباطبائی، تاریخ حدیث شیعه (۲)، ۱۳۹۰ش، ص۲۷۱.
منابع
- بهشتی، ابراهیم، اخباریگری (تاریخ و عقاید)، قم، سازمان چاپ و نشر دار الحدیث، ۱۳۹۰ش.
- سبحانی، جعفر، اصول الحدیث و احکامه، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ۱۴۱۸ق.
- سیفی مازندارنی، علی‌اکبر، مقیاس الرواة فی کلیات علم الرجال، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ۱۴۲۲ق.
- شهید ثانی، زین‌الدین بن علی، الرعایة فی علم الدرایة، قم، مکتبة سماحة آیة الله العظمی مرعشی النجفی، ۱۴۳۳ق.
- طباطبائی، سید محمدکاظم، تاریخ حدیث شیعه(۲) عصر غیبت، قم، دار الحدیث، ۱۳۹۰ش.
- قربانی، زین‌العابدین، علم حدیث، قم، انتشارات انصاریان، ۱۳۷۶ش.
- مؤدب، سید رضا، تاریخ حدیث، قم، مرکز بین‌المللی ترجمه و نشر المصطفی، ۱۳۹۳ش.
- مامقانی، محمدرضا، مستدرکات مقباس الهدایه فی علم الدرایة، قم، مؤسسة آل البیت لإحیاء التراث، ۱۴۱۱ق.
- مامقانی، عبدالله، مقباس الهدایة فی علم الدرایة، تحقیق: محمدرضا مامقانی، قم، مؤسسة آل البیت لإحیاء التراث، ۱۴۱۱ق.
- مهریزی، مهدی، حدیث‌پژوهی، قم، دار الحدیث، ۱۳۹۰ش.