حدیث حسن

حدیث حَسَن روایتی است که یکی از راویان آن یا همهٔ آنان، امامی مذهب و ممدوح هستند؛ اما ثقه نیستند و درباره عدالت آنها صراحتی وجود ندارد.^[۱]

بر این تعریف، مامقانی شرطی را اضافه کرده‎ است که ممدوح و مقبول بودن راوی باید به اندازه‌ای‎ باشد که ذم و نکوهشی معارض آن نباشد که راوی را تضعیف کند.^[۲]

بنابر نظر رضا مؤدب مؤلف کتاب علم الدرایه تطبیقی، تعریف اهل سنت از حدیث حسن به این گونه است: روایت متصلی که راویان آن عادل است؛ اما در حفظِ حدیث، ضعیف هستند و همچنین در سلسله سند آن عیبی نیست. علاوه اینکه ممکن است متن آن با احادیث متابع و شاهد در تقابل باشد.^[۳]

پانویس

↑ بهائی، الوجیزة فی علم الدرایة، ۱۳۹۸ق، ج۱، ص۵؛ شهید ثانی، الرعایه فی علم الدرایه، ۱۳۶۷ش، ج۱، ص۸۱؛ مامقانی، مقباس الهدایة، ۱۳۸۵ش،‌ ج۱، ص۱۳۲.
↑ مامقانی، مقباس الهدایة، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۳۲.
↑ مؤدب، علم الدرایه تطبیقی، ۱۳۹۱ش، ص۳۳۵.

منابع

بهائی، محمد بن حسین، الوجیزة فی علم الدرایة، قم، بصیرتی، ۱۳۹۸ق.
شهید ثانی، زین الدین بن علی، الرعایه فی علم الدرایه،به تحقیق:عبدالحسین محمدعلی بقال، قم، نشر کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، ۱۳۶۷ش.
مامقانی، عبدالله، مقباس الهدایة، قم، دلیل ما، ۱۳۸۵ش.
مؤدب، رضا، علم الدرایه تطبیقی، قم، مرکز بین المللی ترجمه و نشر المصطفی، ۱۳۹۱ش.

[1] بهائی، الوجیزة فی علم الدرایة، ۱۳۹۸ق، ج۱، ص۵؛ شهید ثانی، الرعایه فی علم الدرایه، ۱۳۶۷ش، ج۱، ص۸۱؛ مامقانی، مقباس الهدایة، ۱۳۸۵ش،‌ ج۱، ص۱۳۲.

[2] مامقانی، مقباس الهدایة، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۳۲.

[3] مؤدب، علم الدرایه تطبیقی، ۱۳۹۱ش، ص۳۳۵.

[۱]

[۲]

[۳]