حدیث حسن
حدیث حَسَن روایتی است که یکی از راویان آن یا همهٔ آنان، امامی مذهب و ممدوح هستند؛ اما ثقه نیستند و درباره عدالت آنها صراحتی وجود ندارد.[۱]
بر این تعریف، مامقانی شرطی را اضافه کرده است که ممدوح و مقبول بودن راوی باید به اندازه‌ای باشد که ذم و نکوهشی معارض آن نباشد که راوی را تضعیف کند.[۲]
بنابر نظر رضا مؤدب مؤلف کتاب علم الدرایه تطبیقی، تعریف اهل سنت از حدیث حسن به این گونه است: روایت متصلی که راویان آن عادل است؛ اما در حفظِ حدیث، ضعیف هستند و همچنین در سلسله سند آن عیبی نیست. علاوه اینکه ممکن است متن آن با احادیث متابع و شاهد در تقابل باشد.[۳][یادداشت ۱]
پانویس
یادداشت
- ↑ برای حدیث شاهد تعاریفی گفته شده مانند:حدیثی که راوی دیگر با راوی آن حدیث در نقل از صحابه دیگری در لفظ و معنای حدیث موافقت داشته باشد(به این حدیث مُتابِع هم گفته شده) یاحدیث مفردی است که توسط صحابی دیگر نقل شود یا حدیث مفردی که مضمون آن به سلسله سند دیگری نقل شده باشد و یاحدیث ضعیفی که مؤیِّد حدیث دیگر است.
منابع
- بهائی، محمد بن حسین، الوجیزة فی علم الدرایة، قم، بصیرتی، ۱۳۹۸ق.
- شهید ثانی، زین الدین بن علی، الرعایه فی علم الدرایه،به تحقیق:عبدالحسین محمدعلی بقال، قم، نشر کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، ۱۳۶۷ش.
- مامقانی، عبدالله، مقباس الهدایة، قم، دلیل ما، ۱۳۸۵ش.
- مؤدب، رضا، علم الدرایه تطبیقی، قم، مرکز بین المللی ترجمه و نشر المصطفی، ۱۳۹۱ش.