محمود بن علی بن حسن حِمَّصی رازی معروف به سدیدالدین حمصی رازی متکلم امامیه در قرن ششم هجری قمری بود. برخی او را اهل ری دانسته و لقب رازی به او دادهاند. بعضی نیز او را اهل حِمْص از شهرهای سوریه دانستهاند.
اطلاعات فردی | |
---|---|
نام کامل | محمود بن علی بن حسن حِمَّصی رازی |
تاریخ تولد | ۴۸۵ق (بنابر قولی) |
تاریخ وفات | ۵۸۵ق یا اوایل قرن هفتم قمری |
محل دفن | همدان |
شهر وفات | همدان |
اطلاعات علمی | |
استادان | حسین بن فتح |
شاگردان | منتجبالدین رازی، ورام بن ابیفراس حلی و فخرالدین رازی |
تألیفات | المنقذ من التقلید و المرشد الی التوحید، بدایة الهدایة، المصادر. |
بسیاری از علما، شخصیت علمی او را ستودهاند؛ از جمله شاگردش منتجبالدین رازی او را علامه زمان در علم کلام و اصول فقه خوانده است. ورام بن ابیفراس، از دیگر شاگردان حمصی، او را یگانه دوران و شیر میدان مناظره توصیف کرده است. فخر رازی، از متکلمان برجسته اهل سنت، را نیز از شاگردان او شمردهاند.
حمصی را متعلق به مکتب کلامی حله و از متکلمان عقلگرا دانستهاند. او با اینکه به عقل اهتمام داشت، اما رویکرد فلسفی نداشت. وی خبر واحد را در مباحث اعتقادی حجت نمیدانست و به اجماع استناد میکرد.
آثار حمصی، بیشتر در علم کلام است و تنها کتاب «المنقذ من التقلید» او در دسترس است. به گفته آقابزرگ تهرانی، حمصی در اواخر عمر به همدان سفر کرد و در آنجا از دنیا رفت.
زندگینامه
محمود بن علی بن حسن حِمَّصی معروف به سدیدالدین حمصی رازی از متکلمان شیعه است که اطلاعات دقیقی از زندگی او در دسترس نیست.[۱] با این حال برخی او را متولد سال ۴۸۵ق دانستهاند.[۲]
صاحب روضات الجنات سدیدالدین را اهل حِمْص از شهرهای سوریه دانسته است.[۳] صاحب ریاض العلماء نخست او را اهل حمص دانسته، ولی احتمال داده است که حمصی، اهل ری بود و سپس ساکن حمص شد و یا برعکس، اهل حمص بوده و سپس ساکن ری شد.[۴] گروهی بر آنند که او اهل ری بوده و نسبت حمصی به جهت شغلش که نخودفروشی بود، به او داده شده است.[۵] ابن حجر عسقلانی در کتاب «لسان المیزان» حمصی را به تشدید میم دانسته و از منتجبالدین رازی، از شاگردان حمصی، نقل کرده است که حمصی تا ۵۰ سالگی نخودفروش بود.[یادداشت ۱] وی روزی با فقیهی بر سر معامله گفتگویش شد و به همین سبب نخودفروشی را کنار گذاشت و به تحصیل علم روی آورد.[۶] مطالب ابن حجر عسقلانی را به جهت نقل از شاگرد حمصی، صحیح دانستهاند.[۷] او را سدیدالدین حُمُّضی یا حُمُّصی نیز خواندهاند.[۸]
به گفته ابن حجر، حمصی ۱۰۰ سال عمر کرد و پس از قرن ششم قمری درگذشت.[۹] به گفته آقابزرگ تهرانی، او در اواخر عمر(اواخر قرن ششم) به همدان سفر کرد و در مدرسه جمالیه مشغول به تعلیم شد و در اوایل قرن هفتم قمری در آنجا از دنیا رفت[۱۰] و در آنجا نیز دفن شد.[۱۱] بعضی سفر حمصی به همدان را صحیح ندانسته و سال وفات او را ۵۸۵ق دانستهاند.[۱۲]
شخصیت علمی
سدیدالدین حمصی را از عالمان امامیه جریانساز پس از دوره شیخ طوسی دانستهاند که در کلام، فقه و اصول فقه دانش گستردهای داشت.[۱۳] منتجب الدین رازی، از شاگردان سدیدالدین، او را «علامه زمان در اصول دین و اصول فقه»، ثقه و باورع شمرده است.[۱۴] برخی او را از استوانههای برجسته در تحقیق و عالم بینظیر در کلام و اصول فقه دانستهاند.[۱۵] صاحب ریاض العلماء او را متکلم و فقیه دقیق معرفی کرده است.[۱۶]
گفته شده ابن ادریس حلی که معاصر سدیدالدین بود، او را ستوده و در نقد شیخ طوسی به کلام او استشهاد کرده است.[۱۷] ورام بن ابیفراس، محدث شیعی در قرن ششم قمری، سدیدالدین حمصی را با عبارات «یگانه دوران، زبان گویای متکلمان و شیر میدان مناظرات علمی» توصیف کرده است.[۱۸]
نقل شده که اهل شام تنها به چهار نفر که سدیدالدین حمصی از جمله آنها بود، «علماء الفقها» میگفتند. ابوالصلاح حلبی، سید بن زهره و ابن بَرّاج سه نفر دیگر بودند.[۱۹] البته برخی او را ایرانی دانسته و اهل شام بودن او را نپذیرفتهاند.[۲۰]
او در علم متواضع و منصف بود، حرف حق را از هر کس که بود، میشنید و میپذیرفت و اهل جدل نیز نبود.[۲۱]
اساتید و شاگردان
از اساتید سدیدالدین حمصی تنها از موفقالدین حسین بن فتح، واعظ بکرآبادی جرجانی (درگذشت ۵۳۶ق) و شاگرد شیخ طوسی، بهعنوان استاد او در فقه، نام برده شده است.[۲۲]
از جمله شاگردان او این افراد را نام بردهاند:
- منتجبالدین رازی (درگذشت پس از ۵۸۵ق).[۲۳] وی در کتاب الفهرست، از سدیدالدین حمصی به عنوان «شیخنا» یاد کرده است.[۲۴]
- وَرّام بن ابی فِراس حِلّی (درگذشت ۶۰۵ق)، صاحب کتاب «تنبیه الخواطر و نزهة النواظر».[۲۵]
- فخر الدین رازی(درگذشت ۶۰۶ق)، از متکلمان اشاعره.[۲۶]
- محمد بن علی بن محمد خجندی.[۲۷]
- یحیی بن بطریق
دیدگاهها
گفته شده سدیدالدین حمصی بنیانگذار دوره متقدم مکتب کلامی حِلّه[یادداشت ۲] بود[۲۸] که شکلگیری و شکوفایی آن از حدود نیمه دوم قرن ششم آغاز شد و تا نیمه نخست قرن هفتم قمری ادامه یافت.[۲۹] برخی او را جزو متکلمان مدرسه کلامی ری دانستهاند.[۳۰] گفته شده اندیشههای کلامی او نزدیک به آرای سید مرتضی است.[۳۱]
برخی از دیدگاههای خاص وی عبارتند از:
- اهتمام به جایگاه بالای عقل: عقل در روش و مباحث کلامی سدیدالدین حمصی جایگاه ویژهای دارد. او استدلال را از راههای کسب معرفت شمرده و نهی از آن را جایز نمیداند.[۳۲] وی برآن است که ظواهر قرآن مبتنی بر دلایل عقلی هستند و عقل اصل است و غیرآن فرع.[۳۳] به همین جهت او در ناسازگاری مباحث نقلی با مباحث عقلی، مباحث نقلی را تأویل برده است.[۳۴] حمصی با اینکه از متکلمان عقلگراست؛ اما در مباحث کلامی، از استدلالهای فلسفی استفاده نکرده است.[۳۵]
- عدم حجیت خبر واحد در مباحث اعتقادی: از نظر حمصی، خبر واحد، ظنآور است و در مباحث اعتقادی استناد به آن جایز نیست.[۳۶]
- حجیت اجماع: حمصی اجماع را در صورتی که کاشف از قول معصوم(ع) باشد، در مباحث اعتقادی پذیرفته[۳۷] و در مباحثی همچون وعد و وعید و اثبات حق خداوند بر عقوبت گناهکاران[۳۸] به اجماع استناد کرده است.
- از نظر حمصی، عصمت امام پیش از زمان امامت، با دلیل عقلی قابل اثبات نیست و تنها از طریق شرع اثبات میشود؛ اما وجوب عصمت امام در حال امامت، مسئلهای عقلی و قابل اثبات با دلایل عقلی است.[۳۹]
- وی معتقد بود لزومی ندارد امام پیش از امامت به همه احکام عالِم باشد.[۴۰]
گفته شده گویا سدیدالدین حمصی نخستین کسی است که در موضوع معاد و اعاده معدوم، بحث از اجزای اصلی بدن را مطرح کرد و معتقد شد که در روز قیامت، اجزای اصلی بدن یک فرد جمع میشود. ازاینرو، دیگر مسئله اعاده معدوم مطرح نمیشود.[۴۱]
آثار
آثار سدیدالدین حمصی،بیشتر در زمینه علم کلام است.[۴۲]
- المنقذ من التقلید و المرشد الی التوحید (در علم کلام): این اثر به جهت اینکه در عراق نوشته شده به «تعلیق عراقی» نیز معروف است.[۴۳]
- بدایة الهدایة،
- التبیین والتنقیح فی التحسین والتقبیح(در علم کلام)،
- التعلیق الکبیر،
- التعلیق الصغیر،
- المصادر (فی اصول الفقه)،
- رسالة فی فناءالنفس بعدالموت ثم رجوعهااما للعذاب اوالثواب،
- نقص الموجز للنجیب أبی المکارم.[۴۴]
گفته شده از این آثار تنها «المنقذ من التقلید» در دسترس است.[۴۵] این کتاب در شهر حله و به روش سید مرتضی در کتاب جمل العلم و العمل نوشته شده است.[۴۶]
پانویس
- ↑ جبرئیلی، سیر تطور کلام شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۲۶۹؛ سلیمانی بهبهانی و رئیسی، «روششناسی سدیدالدین و این میثم بحرانی در مباحث کلامی»، ص۱۰۸.
- ↑ لجنة العلمیة فی مؤسسة الامام الصادق(ع)، معجم طبقات المتکلمین، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۳۳۰.
- ↑ موسوی خوانساری، روضات الجنات، ۱۳۹۰ش،ج۷، ص۱۶۴.
- ↑ افندی، ریاض العلماء، ۱۴۳۱ق، ج۷، ص۱۲۴.
- ↑ عسقلانی، لسان المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۳۱۷؛ دوانی، «سدیدالدین حمصی»، ص۷۷ و ۷۸؛ جبرئیلی، سیر تطور کلام شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۲۶۷.
- ↑ ابن حجر عسقلانی، لسان المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۳۱۷.
- ↑ منتخب الدین رازی، الفهرست، ۱۳۶۶ش، ص۴۳۲؛ دوانی، «سدیدالدین حمصی»، ص۷۷ و ۷۸.
- ↑ نگاه کنید به: منتخبالدین رازی، الفهرست، ۱۳۶۶ش، ص۴۲۹ و ۴۳۱.
- ↑ ابن حجر عسقلانی، لسان المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۳۱۷.
- ↑ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۲۳، ص۱۵۲.
- ↑ حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ۱۴۱۲ق، بخش مقدمه، ص۱۲.
- ↑ لجنة العلمیة فی مؤسسة الامام الصادق(ع)، معجم طبقات المتکلمین، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۳۳۲.
- ↑ نگاه کنید به: دوانی، «سدیدالدین حمصی»، ص۷۳-۷۵؛ عطایی نظری، «نگاهی به ادوار و مکاتب کلامی امامیه در قرون میانه»، ص۳۱.
- ↑ منتخب الدین رازی، الفهرست، ۱۳۶۶ش، ص۱۰۷ و ۴۰۰.
- ↑ کاظمی دزفولی، مقابس الانوار، مؤسسه آل البیت(ع)، ص۱۱.
- ↑ افندی، ریاض العلماء، ۱۴۳۱ق، ج۷، ص۱۲۴ و ۱۲۵.
- ↑ کاظمی دزفولی، مقابس الانوار، مؤسسه آل البیت(ع)، ص۱۱.
- ↑ سید ابن طاووس، فرج المهموم، ۱۳۶۸ق، ص۱۴۶.
- ↑ حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ۱۴۱۲ق، بخش مقدمه، ص۱۰.
- ↑ دوانی، «سدیدالدین حمصی»، ص۷۷.
- ↑ لجنة العلمیة فی مؤسسة الامام الصادق(ع)، معجم طبقات المتکلمین، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۳۳۱؛ جبرئیلی، سیر تطور کلام شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۲۶۹.
- ↑ کاظمی دزفولی، مقابس الانوار، مؤسسه آل البیت(ع)، ص۱۱؛ حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ۱۴۱۲ق، بخش مقدمه، ص۱۰.
- ↑ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۵، ص۳۴.
- ↑ منتخبالدین رازی، الفهرست، ۱۳۶۶ش، ص۱۱۳.
- ↑ کاظمی دزفولی، مقابس الانوار، مؤسسه آل البیت(ع)، ص۱۱.
- ↑ منتخب الدین رازی، الفهرست، ۱۳۶۶ش، ص۴۲۹؛ عسقلانی، لسان المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۳۱۷؛ کاظمی دزفولی، مقابس الانوار، مؤسسه آل البیت(ع)، ص۱۱.
- ↑ حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ۱۴۱۲ق، بخش مقدمه، ص۱۰ و ۱۱؛ لجنة العلمیة فی مؤسسة الامام الصادق(ع)، معجم طبقات المتکلمین، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۳۳۱.
- ↑ عطایی نظری، «نگاهی به ادوار و مکاتب کلامی امامیه در قرون میانه»، ص۲۹ و ۳۰.
- ↑ عطایی نظری، «نگاهی به ادوار و مکاتب کلامی امامیه در قرون میانه»، ص۳۱.
- ↑ جبرئیلی، سیر تطور کلام شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۷۹.
- ↑ جبرئیلی، سیر تطور کلام شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۲۷۱.
- ↑ سلیمانی بهبهانی و رئیسی، «روششناسی سدیدالدین و این میثم بحرانی در مباحث کلامی»، ص۱۱۶.
- ↑ حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۷۰.
- ↑ سلیمانی بهبهانی و رئیسی، «روششناسی سدیدالدین و این میثم بحرانی در مباحث کلامی»، ص۱۱۸.
- ↑ سلیمانی بهبهانی و رئیسی، «روششناسی سدیدالدین و این میثم بحرانی در مباحث کلامی»، ص۱۱۱ و ۱۱۲.
- ↑ سلیمانی بهبهانی و رئیسی، «روششناسی سدیدالدین و این میثم بحرانی در مباحث کلامی»، ص۱۲۱.
- ↑ سلیمانی بهبهانی و رئیسی، «روششناسی سدیدالدین و این میثم بحرانی در مباحث کلامی»، ص۱۲۱.
- ↑ حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۲۵.
- ↑ حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۲۸۶.
- ↑ حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۲۹۴ و۲۹۵.
- ↑ فرمانیان و صادقی کاشانی، نگاهی به تاریخ تفکر امامیه، ۱۳۹۴ش، ص۱۱۷ و ۱۱۸.
- ↑ جبرئیلی، سیر تطور کلام شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۲۷۰.
- ↑ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۲۲۲؛ حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ۱۴۱۲ق، بخش مقدمه، ص۸و۹.
- ↑ منتخب الدین رازی، الفهرست، ۱۳۶۶ش، ص۱۰۷ و ۴۰۰؛ حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ۱۴۱۲ق، بخش مقدمه، ص۱۱و۱۲.
- ↑ جبرئیلی، سیر تطور کلام شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۲۷۰؛ سلیمانی بهبهانی و رئیسی، «روششناسی سدیدالدین و این میثم بحرانی در مباحث کلامی»، ص۱۱۹.
- ↑ جبرئیلی، سیر تطور کلام شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۲۷۰.
یادداشت
- ↑ به نخود در زبان عربی، حِمَّص یا حِمِّص گفته میشود.(نگاه کنید به: ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ج۷، ص۱۷).
- ↑ از ویژگیهای مکتب حله متقدم، گرایش متکلمان آن به مکتب کلامی ابوالحسین بصری معتزلی بود. همچنین گفته شده این مکتب به نوعی بازسازی مکتب کلامی شیخ مفید بوده است.(نگاه کنید به: عطایی نظری، «نگاهی به ادوار و مکاتب کلامی امامیه در قرون میانه»، ص۲۹ و ۳۱).
منابع
- ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، بیروت، دار الفکر - دار صادر، چاپ سوم، ۱۴۱۴ق.
- افندی، عبدالله بن عیسیبیگ، ریاض العلماء و حیاض الفضلاء، تحقیق احمد حسینی اشکوری، بیروت، مؤسسه التاریخ العربی، ۱۴۳۱ق.
- تهرانی، آقابزرگ، الذریعة الی تصانیف الشیعة، قم، اسماعیلیان - تهران، اسلامیه، ۱۴۰۸ق.
- جبرئیلی، محمدصفر، سیر تطور کلام شیعه(دفتر دوم: از عصر غیبت تا خواجه نصیر طوسی)، تهران، پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، چاپ اول، ۱۳۸۹ش.
- حمصی رازی، محمود بن علی، المنقذ من التقلید، قم، مؤسسه نشر اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.
- دوانی، علی، «سدیدالدین حمصی»، درسهایی از مکتب اسلام، ش۵، خرداد ۱۳۳۹ش.
- سید بن طاووس، على بن موسى، فرج المهموم فی تاریخ علماء النجوم، قم، دارالذخائر، چاپ اول، ۱۳۶۸ق.
- سلیمانی بهبهانی، عبدالرحیم و رئیسی، علی، «روششناسی سدیدالدین و این میثم بحرانی در مباحث کلامی»، فصلنامه کلام اسلامی، ش۸۹، بهار ۱۳۹۳ش.
- عسقلانی، ابن حجر، لسان المیزان، بیروت، مؤسسه الاعلمی، چاپ دوم، ۱۳۹۰ق-۱۹۷۱م.
- عطایی نظری، حمید، «نگاهی به ادوار و مکاتب کلامی امامیه در قرون میانه»، فصلنامه آیینه پژوهش، ش۱۷۱، تابستان ۱۳۹۷ش.
- فرمانیان، مهدی و مصطفی صادقی کاشانی، نگاهی به تاریخ تفکر امامیه؛ از آغاز تا ظهور صفویه، قم، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، چاپ اول، ۱۳۹۴ش.
- کاظمی دزفولی، اسدالله، مقابس الانوار و نفائس الأسرار، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، بیتا.
- لجنة العلمیة فی مؤسسة الامام الصادق(ع)، معجم طبقات المتکلمین، زیر نظر جعفر سبحانی، قم، مؤسسه امام صادق(ع)، چاپ اول، ۱۴۲۴ق.
- منتخب الدین رازی، علی بن عبیدالله، الفهرست، تحقیق جلال الدین محدث ارموی، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، ۱۳۶۶ش.
- موسوی خوانساری، محمد باقر، روضات الجنات فی احوال العلماء و السادات، قم، اسماعیلیان، چاپ اول، ۱۳۹۰ش.
پیوند به بیرون