پرش به محتوا

ام ابیها: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی شیعه
Roohish (بحث | مشارکت‌ها)
جزبدون خلاصۀ ویرایش
Sarsm (بحث | مشارکت‌ها)
جز ویکی سازی
خط ۱: خط ۱:
'''اُمّ اَبیها'''، به زبان عربی، لقب [[حضرت زهرا(س)]]، به معنای «مادر ِ پدر خویش». بنابر روایات، [[پیامبر اکرم(ص)]]، [[حضرت فاطمه(س)]]، دخترش را ام ابیها می‌خوانده است.<ref> اربلی، کشف الغمه، منشورات الرضی، ج۱، ص۴۳۸.</ref> بنابر روایتی که [[امام صادق(ع)]] از پدرش [[امام باقر(ع)]] نقل کرده‌ است، ام ابیها کنیه حضرت زهرا(س) بوده است.<ref> ابن أیوب الباجی المالکی، التعدیل والتجریح، مراکش، ج۳، ص۱۴۹۸-۱۴۹۹؛ أبوالفرج الأصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۳۸۵ق، ص۲۹؛ ابن المغازلی، مناقب علی بن أبی طالب(ع)، ۱۴۲۶ق، ص۲۶۷؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۳، ص۱۹.</ref> [[حسین مظاهری]] از مراجع تقلید شیعه معتقد است، همانطور که [[پیامبر اسلام]] خود را مدیون مادرش [[آمنه بنت وهب|آمنه]] می‌دانست، همچنین خود را مدیون دخترش فاطمه(س) نیز می‌دانست. از این رو آن حضرت به دخترش فاطمه، لقب أم‌ ابیها را داد.<ref>مظاهری، فاطمه دختری از آسمان، ۱۳۸۶ش، ص۲۸.</ref>
'''اُمّ اَبیها'''، به زبان عربی، لقب [[حضرت زهرا(س)]]، به معنای «مادر ِ پدر خویش». بنابر روایات، [[پیامبر اکرم(ص)]]، [[حضرت فاطمه(س)]]، دخترش را ام ابیها می‌خوانده است.<ref> اربلی، کشف الغمه، منشورات الرضی، ج۱، ص۴۳۸.</ref> بنابر روایتی که [[امام صادق(ع)]] از پدرش [[امام باقر(ع)]] نقل کرده‌ است، ام ابیها کنیه حضرت زهرا(س) بوده است.<ref> ابن أیوب الباجی المالکی، التعدیل والتجریح، مراکش، ج۳، ص۱۴۹۸-۱۴۹۹؛ أبوالفرج الأصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۳۸۵ق، ص۲۹؛ ابن المغازلی، مناقب علی بن أبی طالب(ع)، ۱۴۲۶ق، ص۲۶۷؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۳، ص۱۹.</ref> [[حسین مظاهری]] از [[مراجع تقلید شیعه]] معتقد است، همانطور که [[پیامبر اسلام]] خود را مدیون مادرش [[آمنه بنت وهب|آمنه]] می‌دانست، همچنین خود را مدیون دخترش فاطمه(س) نیز می‌دانست. از این رو آن حضرت به دخترش فاطمه، لقب أم‌ ابیها را داد.<ref>مظاهری، فاطمه دختری از آسمان، ۱۳۸۶ش، ص۲۸.</ref>


همچنین [[عبدالله بن جعفر بن ابی‌طالب]]<ref> تاریخ یعقوبی، ترجمه آیتی، ج۲، ص۲۹۲.</ref> و نیز [[امام کاظم(ع)]] دخترانی به نام «ام ابیها» داشته‌اند.<ref> تاریخ طبری، ترجمه پاینده، ج۱۴، ص۵۹۸۶.</ref>
همچنین [[عبدالله بن جعفر بن ابی‌طالب]]<ref> تاریخ یعقوبی، ترجمه آیتی، ج۲، ص۲۹۲.</ref> و نیز [[امام کاظم(ع)]] دخترانی به نام «ام ابیها» داشته‌اند.<ref> تاریخ طبری، ترجمه پاینده، ج۱۴، ص۵۹۸۶.</ref>

نسخهٔ ‏۱۵ ژانویهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۱۱

اُمّ اَبیها، به زبان عربی، لقب حضرت زهرا(س)، به معنای «مادر ِ پدر خویش». بنابر روایات، پیامبر اکرم(ص)، حضرت فاطمه(س)، دخترش را ام ابیها می‌خوانده است.[۱] بنابر روایتی که امام صادق(ع) از پدرش امام باقر(ع) نقل کرده‌ است، ام ابیها کنیه حضرت زهرا(س) بوده است.[۲] حسین مظاهری از مراجع تقلید شیعه معتقد است، همانطور که پیامبر اسلام خود را مدیون مادرش آمنه می‌دانست، همچنین خود را مدیون دخترش فاطمه(س) نیز می‌دانست. از این رو آن حضرت به دخترش فاطمه، لقب أم‌ ابیها را داد.[۳]

همچنین عبدالله بن جعفر بن ابی‌طالب[۴] و نیز امام کاظم(ع) دخترانی به نام «ام ابیها» داشته‌اند.[۵]

جستارهای وابسته

پانویس

الگوی پانویس غیرفعال شده است. لطفا از الگوی پانوشت استفاده شود

منابع

  • اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه فی معرفة الائمة، قم، منشورات الرضی، بی‌تا.
  • مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ‌بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق.
  • ابن أیوب الباجی المالکی، سلیمان بن خلف بن سعد، التعدیل والتجریح، ج۳، تحقیق أحمد البزار، مراکش، وزارة الأوقاف والشؤون الإسلامیة، بی‌تا.
  • ابن المغازلی، مناقب علی بن أبی‌طالب(ع)، قم، انتشارات سبط النبی(ص)، ۱۴۲۶/۱۳۸۴ق.
  • أبوالفرج الأصفهانی، مقاتل الطالبیین، تحقیق: کاظم المظفر، نجف، منشورات المکتبة الحیدریة و مطبعتها، ۱۳۸۵ق/۱۹۶۵م.
  • یعقوبی، تاریخ یعقوبی، ترجمه محمدابراهیم آیتی، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۲۵۳۶ پهلوی.
  • طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ترجمه ابوالقاسم پاینده، قم، اساطیر، ۱۳۶۹ش.
  • مظاهری، حسین، فاطمه دختری از آسمان، گردآورندگان: مهرداد آقاشریفیان، عبدالرسول احمدیان، اصفهان، انتشارات شهید محمدحسین فهمیده، چاپ چهارم، ۱۳۸۶ش.
  1. اربلی، کشف الغمه، منشورات الرضی، ج۱، ص۴۳۸.
  2. ابن أیوب الباجی المالکی، التعدیل والتجریح، مراکش، ج۳، ص۱۴۹۸-۱۴۹۹؛ أبوالفرج الأصفهانی، مقاتل الطالبیین، ۱۳۸۵ق، ص۲۹؛ ابن المغازلی، مناقب علی بن أبی طالب(ع)، ۱۴۲۶ق، ص۲۶۷؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۳، ص۱۹.
  3. مظاهری، فاطمه دختری از آسمان، ۱۳۸۶ش، ص۲۸.
  4. تاریخ یعقوبی، ترجمه آیتی، ج۲، ص۲۹۲.
  5. تاریخ طبری، ترجمه پاینده، ج۱۴، ص۵۹۸۶.