جِرْجیس نَبی، بنابر برخی منابع اسلامی، پیامبری بوده که پس از حضرت عیسی(ع) و پیش از اسلام ظهور کرده است[۱] و براساس برخی منابع دیگر، بنده شایسته خدا دانسته شده که ایمان خود را پنهان می‌کرد. وی همچنین از شاگردان حواریون عیسی معرفی شده است.[۲] علامه مجلسی در بحارالانوار پس از نقل داستان جرجیس، ماجرای وی را به دلیل عدم نقل در روایات معصومین غیرمستند دانسته است.[۳] گرچه نام جرجیس در برخی از کتاب‌های دعا در کنار اسامی پیامبران ذکر شده است.[۴]

جِرْجیس نَبی
اطلاعات پیامبر
محل زندگیفلسطین یا روم
پیش ازاسلام
پس ازحضرت عیسی(ع)
پیامبران
حضرت محمد(ص)ابراهیمنوحعیسیموسیسایر پیامبران

جرجیس در منابع تاریخی اهل فلسطین[۵] یا روم معرفی شده است.[۶] او به بازرگانی و تجارت اشتغال داشته است و بسیار سخاوتمند بود و بارها اموال خود را به نیازمندان بخشید.[۷]

جرجیس بنابر برخی نقل‌ها برای هدایت پادشاه بت‌پرست و ستمگر شام به آن‌جا رفت.[۸] در مقابل، برخی منابع دیگر معتقدند وی به قصد حفظ ایمان خود به وسیله اهدای اموال به سوی شام و حاکم آن حرکت کرده است.[۹] جرجیس پس از دیدار با پادشاه شام، وی را به پرستش خدا و ترک بت‌پرستی دعوت کرد.[۱۰] پادشاه پس از مخالفت جرجیس با تعظیم بت‎ها، دستور شکنجه و قتل وی را صادر نمود.[۱۱]

جرجیس پس از قتل دوباره زنده شد و پادشاه دوباره دستور قتل وی را صادر کرد و این اتفاق تا سه مرتبه تکرار گردید. در مرتبه چهارم وی ضمن نفرین پادشاه شام و قوم او، برای خود مرگ و رهایی از بلا درخواست کرد.[۱۲]

برخی منابع ماجرای جرجیس را متاثر از شخصیت جرج قدیس دانسته ‎اند که نزد مسیحیان، شخصیتی الهی و افسانه‌ای شناخته می‌شود.[۱۳]

پانویس

  1. جزائری، النور‌ المبین‌، ۱۳۸۱ش، ص۶۳۱؛ قطب راوندی، قصص الانبیاء، آستان قدس رضوی، ص۲۳۸.
  2. طبری، تاریخ الأمم و الملوک، بیروت، ج۲، ص۲۴؛ نویری، نهایة الارب، دارالکتب و الوثائق القومیه، ج۱۴، ص۲۵۹.
  3. مجلسی، بحارالأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۴، ص۴۴۷.
  4. نگاه کنید به:ابن طاووس، اقبال الاعمال، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۶۶۰؛ مجلسی، زاد المعاد، ۱۴۳۲ق، ص۳۰
  5. ابن أثیر، الکامل فی التاریخ، دارصادر، ج۱، ص۳۶۷؛ طبری، تاریخ الأمم و الملوک، بیروت، ج۲، ص۲۴؛ نویری، نهایة الارب، دارالکتب و الوثائق القومیه، ج۱۴، ص۲۵۹.
  6. قطب راوندی، قصص الانبیاء، آستان قدس رضوی، ص۲۳۸.
  7. طبری، تاریخ الأمم و الملوک، بیروت، ج۲، ص۲۴؛ نویری، نهایه الارب، دارالکتب و الوثائق القومیه، ج۱۴، ص۲۵۹.
  8. جزائری، النور‌ المبین‌، ۱۳۸۱ش، ص۶۳۱.
  9. طبری، تاریخ الأمم و الملوک، بیروت، ج۲، ص۲۴؛ نویری، نهایة الارب، دارالکتب و الوثائق القومیه، ج۱۴، ص۲۵۹.
  10. طبری، تاریخ الأمم و الملوک، بیروت، ج۲، ص۲۴؛ نویری، نهایه الارب، دارالکتب و الوثائق القومیه، ج۱۴، ص۲۵۹؛ جزائری، النور‌ المبین‌، ۱۳۸۱ش، ص۶۳۱.
  11. طبری، تاریخ الأمم و الملوک، بیروت، ج۲، ص۲۴؛ نویری، نهایة الارب، دارالکتب و الوثائق القومیه، ج۱۴، ص۲۵۹؛ جزائری، النور‌ المبین‌، ۱۳۸۱ش، ص۶۳۱.
  12. طبری، تاریخ الأمم و الملوک، بیروت، ج۲، ص۲۴؛ نویری، نهایة الارب، دارالکتب و الوثائق القومیه، ج۱۴، ص۲۵۹؛جزائری، النور‌ المبین‌، ۱۳۸۱ش، ص۶۳۱.
  13. مؤسسه دائرة المعارف الفقه الاسلامی، دانشنامه جهان اسلام، ج۱، ص۴۶۱۷.

منابع

  • ابن أثیر، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، بیروت، دارصادر، بی‎تا.
  • حداد عادل، غلامعلی، دانشنامه جهان اسلام، تهران، بنیاد دائرة المعارف الاسلامی، ۱۳۷۵ش.
  • جزائری، سید نعمت الله، النور‌المبین‌ فی‌ قصص‌الانبیا و‌المرسلین‌، تهران، فرحان، ۱۳۸۱ش.
  • قطب راوندی، سعید بن هبه الله، قصص الانبیاء، مشهد، آستان قدس رضوی، بی‎تا.
  • طبری، محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک، بیروت، بی‎نا، بی‎تا.
  • نویری، احمد بن عبدالوهاب، نهایة الارب فی فنون الادب، قاهره، دارالکتب و الوثائق القومیه، بی‎تا.
  • مجلسی، محمدباقر، بحار الأنوار، بیروت، موسسه الوفاء، ۱۴۰۳ق.

پیوند به بیرون