یوسف بن احمد بحرانی
- «محقق بحرانی» به اینجا تغییرمسیر دارد. برای آشنایی با کاربردهای دیگر سلیمان بن عبدالله ماحوزی را ببینید.
.jpg) | |
| اطلاعات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | یوسف بن احمد بحرانی |
| لقب | محدث بحرانی. صاحب حدائق . محقق بحرانی |
| تاریخ تولد | ۱۱۰۷ق |
| محل زندگی | بحرین، شیراز، کربلا، |
| تاریخ وفات | ۴ ربیع‌الاول ۱۱۸۶ق |
| محل دفن | حرم امام حسین (ع) |
| شهر وفات | کربلا |
| اطلاعات علمی | |
| استادان | حسین ماحوزی عبدالله بلادی بحرانی |
| شاگردان | ملا مهدی نراقی علامه بحرالعلوم میرزای قمی سید علی طباطبایی |
| محل تحصیل | قطیف، شیراز |
| اجازه روایت به | سید عبدالله بحرانی، محمدمهدی فُتونی، شیخ سلیمان بن معتوق العاملی، حسین بن محمد آل‌عصفور و شیخ خلف بن عبدعلی |
| تألیفات | الحدائق الناضرة لؤلؤة البحرین |
| سایر | اخباری میانهرو |
یوسف بن احمد بحرانی (۱۱۰۷ - ۱۱۸۶ق)، مشهور به محقق بحرانی، صاحب حدائق و محدث بحرانی، از علمای شیعه امامیه در قرن دوازدهم هجری قمری است. وی فقیه، محدث و اخباری میانهرو است. حدود ۵۰ اثر در حدیث، کلام، فقه و... به وی منسوب است که الحدائق الناضرة و لؤلؤة البحرین از آن جمله‌اند. وی در قطیف نزد حسین ماحوزی و در شیراز نزد شیخ عبدالله بلادی بحرانی شاگردی کرد. میرزای قمی و ابوعلی حائری از جمله شاگردان اویند.
زندگی‌نامه
شیخ یوسف بحرانی در ۱۱۰۷ق در قریه ماحوز (در یک فرسخی جنوب غربی منامه، پایتخت بحرین) به دنیا آمد. وطن اصلی او قریه دراز (در دو فرسخ و نیمی در جنوب منامه) بوده است.[۱]
یوسف بحرانی دوران کودکی را زیر نظر جدّش ابراهیم که به تجارت مروارید اشتغال داشت، گذرانده و آموزگاری در خانه به او قرآن و خط را تعلیم داده است.[۲] سپس پدرش که مخالف شدید اخباریون بود، تربیت علمی او را بر عهده گرفت.[۳]
شیخ یوسف در ۷۹ سالگی در ۴ ربیع‌الاول ۱۱۸۶ق[۴] در کربلا از دنیا رفت. بنا به وصیتش وحید بهبهانی بر او نماز گزارد و در حرم امام حسین(ع)[۵] و در پایین پای شهدای کربلا دفن شد.[۶]
سفر قطیف
دوران زندگی شیخ یوسف بحرانی با حوادث زیادی همراه بود که موجب شد او از شهری به شهر دیگر روانه شود. در آغاز کودکی، شاهد جنگ‌های قبیله‌ای بین دو قبیله الهوله و اَلْعَتوب بود. سپس بر اثر هجوم پی در پی سلطانِ عمان به بحرین، به قطیف مهاجرت کرد و با مرگ پدر، سرپرستی خانواده را بر عهده گرفت. دو سال در قطیف ماند و نزد شیخ حسین ماحوزی، فقیهِ مجتهد و مخالف علنی مسلک اخباریگری (متوفی ۱۱۸۱ ق) شاگردی کرد.
اقامت در شیراز
پس از مصالحه دولت ایران و سلطان عمان و آزادی بحرین، به وطن بازگشت و چند سال نزد عالمان آنجا درس خواند. پس از بازگشت از سفر حج و توقف در قطیف برای فراگیری حدیث از ماحوزی، به علت فشارهای مالی و آشفتگی اوضاع داخلی بحرین، در سال ۱۱۴۰ق به ایران مهاجرت کرد.[۷] بحرانی، پس از مدت کوتاهی اقامت در کرمان، به شیراز رفت و به دلیل احترامی که محمدتقی خان، حاکم شیراز، برای او قائل شد، چند سال با آرامش به تدریس، تألیف و ادای وظایف دینی پرداخت و نزد شیخ عبدالله بلادی بحرانی(درگذشته ۱۱۴۸ ق) شاگردی کرد. او امام جمعه شيراز بود و چهارده سال در آنجا ماند. [۸]
از اقامت در فسا تا سکونت در کربلا
با یورش نعيم دان خان در سال ۱۱۵۶ق به شيراز، شيخ يوسف خانواده‌اش را به بحرين باز گرداند و خودش به فسا رفت و هشت سال سکونت کرد و به تدريس و كشاورزی پرداخت. وی در آنجا آغاز به نگارش كتاب الحدائق الناضره في احكام العترة الطاهره نمود. اما باز نعيم دان خان، حاكم اشغالگر شيراز در سال ۱۱۶۴ق فسا را نيز اشغال كرد. کتاب‌ها و اموال شیخ یوسف بحرانی هم از بین رفت. او این بار به اصطهبانات سپس مشهد، قم و بهبهان رفت. کتاب «اجوبة المسائل البهبهانيّه» حاصل این زمان است. پس از آن راهی كربلا شد و در آنجا اقامت کرد.[۹]
یوسف بحرانی در سال ۱۱۸۶ در کربلا درگذشت و پیکرش در رواق شرقی حرم حسینی دفن شد.[۱۰]
استادان
- پدرش شیخ احمد بحرانی؛
- شیخ احمد بن عبدالله بلادی بحرانی؛ بحرانی مدت ۵ سال در بحرین از او کسب علم نمود.
- شیخ عبدالله بن علی بلادی؛
- شيخ حسين ماحوزى؛ او در قطبف استاد بحرانی بوده و به بحرانی اجازه روایت داده است.[۱۱]
- ملا رفیع مشهدی؛ وی نیز به بحرانی اجازه روایت داده است.[۱۲]
شاگردان
نام شاگردان شیخ یوسف بحرانی در شیراز معلوم نیست، ولی برخی از شاگردانش در کربلا عبارتند از:
- ملا مهدی نراقی (درگذشته ۱۲۰۹ ق) مؤلف کتاب جامع السعادات
- علامه بحرالعلوم (متوفی ۱۲۱۲ ق)
- ابوعلی حائری (درگذشته ۱۲۱۵ ق) مؤلّف کتاب منتهی المقال
- سید محمدمهدی خراسانی (درگذشته ۱۲۱۸ ق) فیلسوف نامی مشهد
- میرزا مهدی شهرستانی (درگذشته ۱۲۱۶ ق)
- میرزای قمی مؤلف کتاب قوانین الاصول (درگذشته ۱۲۳۱ ق)
- سید علی طباطبایی (درگذشته ۱۲۳۱) مشهور به صاحب ریاض
بحرانی، همچنین به برخی اجازه نقل حدیث نیز داده است، از جمله:
- سید عبدالله بحرانی
- محمدمهدی فُتونی
- شیخ سلیمان بن معتوق العاملی
- حسین بن محمد آل‌عصفور
- شیخ خلف بن عبدعلی
- مير عبد الباقى بن مير محمد صالح خاتون آبادى اصفهانى.[۱۳]
آثار علمی
آثار یوسف بحرانی، چه به صورت تألیف مستقل و چه به صورت جواب مکتوب سؤالات و چه به صورت حاشیه و تعلیقه، حدود ۵۰ اثر است که عمدتاً در حدیث، کلام و فقه نوشته شده و بنا به نوشته خود او در لؤلؤة البحرین[۱۴] برخی از نوشته‌های او، از جمله اجوبة المسائل الشیرازیة، در حادثه غارت خانه او در فسا، از بین رفته است.
برخی آثار او عبارتند از:
- الحدائق الناضرة؛ مجموعه‌ای در فقه استدلالی
- الدّرر النجفیة من الملتقطات الیوسفیة؛ پیرامون مبانی و قواعد استنباط فقهی براساس احادیث
- لؤلؤة البحرین؛ از منابع معتبر تراجم و رجال
- الصوارم القاصمة لظهورالجامعین بین وُلد فاطمه
- جلیس الحاضر و انیس المسافر یا کشکول؛ حاوی مطالب گوناگون که برای فرزندش نگاشته
- الخطب؛ مجموعه سخنرانی‌های او در شیراز
- الاربعون حدیثا فی فضائل امیرالمؤمنین(ع)
- حاشیه بر من لایحضره الفقیه
- حاشیه بر مدارک الاحکام
- رساله‌ای در آب قلیل
- رساله‌ای در رضاع
- النفحات الملکوتیة؛ رساله‌ای در ردّ صوفیه
- سلاسل الحدید فی تقیید ابن ابی الحدید؛ رساله‌ای در نقد آرای معتزلی ابن ابی الحدید، شارح نهج البلاغة.
- کتاب الطهاره؛
- رسالة الصلاه؛
- رسالة المحمدیه فی احکام المیراث الابدیة؛
- کتاب الصوم؛
- رساله مناسک الحج؛
- الشهاب الثاقب فی بیان معنی الناصب؛
- عقد الجواهر النورانيه فى اجوبة المسائل البحرانیه؛
- ميزان الترجيح فی افضلية التسبيح؛ بیان ترجیح تسبیحات اربعه در ركعات سوم و چهارم.
- اللئالى الزواهر فى تتمة عقد الجواهر؛
- نفحات الملكوتية فى الرد على الصوفية؛
- تدارك المدارك؛ بحثی از کتاب المدارک است.
- مسائل الشيرازية؛
- اعلام القاصدين الی مناهج اصول الدین؛
- رسالة قاطعة القال و القيل؛ در نجاست آب قليل.
- كشف القناع عن صريح الدليل فى الرد على من قال فى الرضاع؛
- معراج النبیه فی شرح من لا یحضره الفقیه؛
- مسائل البهبهانیة؛
- اجوبة المسائل الکازرونیة
- اجوبة المسائل الخشتیة
- کتاب الخطب (شامل خطبه‌های نماز جمعه)
- الانوار الخیریة و الاقمار البدریة فی اجوبة المسائل الاحمدیة [۱۵]
اخباریِ میانهرو
شیخ یوسف بحرانی ابتدا از مدافعان جدی اخباریون بود و با برخی مجتهدان معاصر خود مناظراتی داشت و در «المسائل الشیرازیه» به تفصیل در این باب سخن گفته است. اما در زمان تألیف «الحدائق» هر گونه دسته‌بندی عالمان شیعه را ناصواب می‌خواند. او در حدائق الناضرة بر آن است که اختلاف بین اخباری و مجتهد چندان که می‌نماید، حقیقی و عمیق نیست. او بر آن است که نباید بر این اختلاف‌ها تاکید کرد به‌ويژه به این دلیل که به قدح و بدگویی علما از یکدیگر منجر می‌شود. بحرانی بر آن است که سده‌های نخستین بین علمای محدث و مجتهد با وجود اختلاف آرا، هیچ دشمنی و بدگویی وجود نداشته است. به نظر بحرانی نخستین کسی که بر اساس اختلاف اخباری و مجتهد به بدگویی از علما پرداخت، محمدامین استرآبادی(درگذشته ۱۰۳۳ق) بود.[۱۶]
برخی پژوهشگران با بررسی نظرات اصولی و فقهی او بر آنند که بحرانی در جستجوی نوعی مصالحه بین دو مکتب اخباری و اصولی بوده است. [۱۷]
پانویس
- ↑ فسائی، فارسنامه ناصری، ج۲، ص۱۲۶۵، ۱۵۸۷.
- ↑ بحرانی، لؤلؤة البحرین، ص۴۴۲.
- ↑ بحرانی، لؤلؤة البحرین، ص۱۰۰ - ۱۰۱.
- ↑ قمی، عباس، وقایع الایام، ۱۳۸۹ش، ص۳۰۸.
- ↑ دوانی، آقامحمدباقر بن محمد اکمل اصفهانی معروف به وحید بهبهانی، ص۱۲۴.
- ↑ شبر، ادب الطف، ۱۴۰۹ ق، ج۶، ص۱۶
- ↑ بحرانی، لؤلؤ البحرين، ص ۴۴۴
- ↑ بحرانی، لؤلؤ البحرين، ص ۴۴۵
- ↑ بحرانی، لؤلؤ البحرين، ص ۴۴۵ ؛ آزاد کشمیری، نجوم السماء فى تراجم العلماء، ۱۳۸۷ش، متن ج۱، ص۳۰۳.
- ↑ آل طعمه، مشاهیر المدفونین فی کربلاء، ص۹۴
- ↑ آزاد کشمیری، نجوم السماء فى تراجم العلماء، ۱۳۸۷ش، متن ج۱، ص۳۰۶.
- ↑ آزاد کشمیری، نجوم السماء فى تراجم العلماء، ۱۳۸۷ش، متن ج۱، ص۳۰۶.
- ↑ آزاد کشمیری، نجوم السماء فى تراجم العلماء، ۱۳۸۷ش، متن ج۱، ص۳۰۶.
- ↑ بحرانی، لؤلؤة البحرین، ص۴۴۵ و ۴۴۸.
- ↑ بحرانی، لولوة البحرین، ص۴۲۹ تا ۴۳۲؛ آزاد کشمیری، نجوم السماء فى تراجم العلماء، ۱۳۸۷ش، متن ج۱، ص۳۰۴.
- ↑ بحرانی، حدائق الناضرة، ج۱، ۱۸۳ - ۱۸۶؛ بحرانی، لؤلؤة البحرین، ص۱۱۷ - ۱۱۸.
- ↑ کامل خضیر، الاعتدال: قراءة فی المتخیل الاخباری و الاصولی، ۳۶۸-۳۶۹
منابع
آل طعمه، سلمان، مشاهیر المدفونین فی کربلاء، بیروت، دارالصفوة للطباعة و النشر و التوزیع، ۲۰۰۹
- بحرانی، یوسف، لؤلؤة البحرین، تحقیق: محمد صادق بحرالعلوم، چاپ مؤسسه آل البیت، قم
- بحرانی، یوسف، حدائق الناضرة، تحقیق محمد تقی ایروانی، بیروت، دارالاضواء، ۱۹۹۳م.
- جنّاتی، محمدابراهیم، غلبه اجتهاد بر اخباریگری، کیهان اندیشه،ش ۱۴، ۱۳۶۶ش
- دوانی، علی، آقامحمدباقر بن محمد اکمل اصفهانی معروف به وحید بهبهانی، تهران، ۱۳۶۲ش.
- شبّر، جواد، ادب الطف، دارالمرتضی، ۱۴۰۹ق.
- فسائی، حسن بن حسن، فارسنامه ناصری، چاپ منصور رستگار فسائی، تهران، ۱۳۶۷ش.
- کامل خضیر، هند، الاعتدال: قراءة فی المتخیل الاخباری و الاصولی (المحقق یوسف البحرانی نموذجا)، تراث کربلا، شماره ۲۹، ۲۰۲۱م.
- نوری، حسین بن محمدتقی، مستدرک الوسائل، چاپ محمدرضا نوری نجفی، تهران، ۱۳۲۱ش.
پیوند به بیرون