سید مرتضی پسندیده: تفاوت میان نسخهها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۷۱: | خط ۷۱: | ||
وی پیش از ۱۳۴۲ش، در جریانهای سیاسی و اجتماعی [[خمین]] و گاه [[تهران]]، حضور داشت و پس از آن نیز به دلیل نسبت نزدیک با [[امام خمینی]]، در معرض تهدید و تنگناهای سیاسی بود، به گونهای که چند بار بازداشت و به شهرهای خمین، انارک و دارانِ [[اصفهان]] تبعید شد.<ref>خمینی، ص ۳۴۰ـ۳۴۲؛ رک. سعادتی، ص ۳۵۰ـ۳۵۳</ref> | وی پیش از ۱۳۴۲ش، در جریانهای سیاسی و اجتماعی [[خمین]] و گاه [[تهران]]، حضور داشت و پس از آن نیز به دلیل نسبت نزدیک با [[امام خمینی]]، در معرض تهدید و تنگناهای سیاسی بود، به گونهای که چند بار بازداشت و به شهرهای خمین، انارک و دارانِ [[اصفهان]] تبعید شد.<ref>خمینی، ص ۳۴۰ـ۳۴۲؛ رک. سعادتی، ص ۳۵۰ـ۳۵۳</ref> | ||
مهمترین اقدام وی در سالهای ۱۳۴۲ـ۱۳۵۷ شمسی، تأمین و پرداخت شهریه به طلاّب | مهمترین اقدام وی در سالهای ۱۳۴۲ـ۱۳۵۷ شمسی، تأمین و پرداخت شهریه به طلاّب حوزههای علمیه از طرف امام خمینی و کمک مالی به خانوادههای زندانیان و تبعیدشدگان در زمان سلطنت [[محمد رضا پهلوی]] بود. | ||
===پس از انقلاب=== | ===پس از انقلاب=== |
نسخهٔ ۳ آوریل ۲۰۱۸، ساعت ۱۱:۴۳
پرونده:Ayatollah Pasandideh.jpg | |
اطلاعات کلی | |
---|---|
نام | سید مرتضی پسندیده (۱۲۷۴-۱۳۷۵ش) |
خویشاوندان سرشناس | امام خمینی |
زادروز | ۱۲۷۴ش. |
اطلاعات علمی | |
تحصیلات | اجتهاد |
استادان | حاج شیخ محمدرضا نجفی، میرزاعلی یزدی، حاج آقا رحیم ارباب و حاج صادق آقا خاتون آبادی و آیت اللّه سید حسن مدرس |
سید مرتضی پسندیده (۱۲۷۴-۱۳۷۵ش)، برادر بزرگتر امام خمینی، بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران و از فعالان سیاسی حوزه علمیه قم بود. او نزد بزرگان شهر اصفهان زانوی شاگردی زد و در زادگاهش، خمین، به تدریس دروس اسلامی پرداخت. او در فعالیتهای سیاسی قبل و بعد از انقلاب ایران شرکت داشته است.
خانواده پدری
پدرش سید مصطفی و جدش سید احمد، از علما و شخصیتهای محترم منطقه بودند. سید احمد، فرزند سید دینعلی شاه کشمیری، در عراق تحصیل و به دعوت برخی از اهالی خمین به این منطقه مهاجرت کرده بود.
سید مصطفی در خمین به دنیا آمد و بعد از تحصیل مقدمات، در حوزههای اصفهان و نجف درس خواند و به زادگاهش بازگشت. مقابله او با اشرار منطقه سبب شد که در ۱۳۲۰ش به دست آنها کشته شود. در این زمان سید مرتضی هشت ساله و فرزند دیگرش روح الله (امام خمینی) چهار ماهه بودند؛ بدین سبب میتوان گفت سید مرتضی در دوران کودکی برادرش، امام خمینی، سمت سرپرستی و تعلیم وی را داشته است.
استادها
پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی در خمین، نزدیک به هشت سال در اصفهان نزد عالمانی چون حاج شیخ محمدرضا نجفی، میرزاعلی یزدی، حاج آقا رحیم ارباب و حاج صادق آقا خاتون آبادی به تحصیل علوم دینی پرداخت[۱]. سپس، با مراجعت به زادگاه خود، جلسات تدریسِ فقه، اصول، منطق، کلام و نحو تشکیل داد که برادرش، روح الله، نیز در پاره ای از آنها شرکت می کرد.[۲] آیت الله پسندیده، به گفته خودش، در سال ۱۳۰۲ و ۱۳۰۳ش. چند ماهی در درس آیت الله سید حسن مدرس در مدرسه سپهسالار تهران نیز شرکت کرده است.[۳]
فعالیتهای انقلابی
پیش از انقلاب
وی پیش از ۱۳۴۲ش، در جریانهای سیاسی و اجتماعی خمین و گاه تهران، حضور داشت و پس از آن نیز به دلیل نسبت نزدیک با امام خمینی، در معرض تهدید و تنگناهای سیاسی بود، به گونهای که چند بار بازداشت و به شهرهای خمین، انارک و دارانِ اصفهان تبعید شد.[۴]
مهمترین اقدام وی در سالهای ۱۳۴۲ـ۱۳۵۷ شمسی، تأمین و پرداخت شهریه به طلاّب حوزههای علمیه از طرف امام خمینی و کمک مالی به خانوادههای زندانیان و تبعیدشدگان در زمان سلطنت محمد رضا پهلوی بود.
پس از انقلاب
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، آیت الله پسندیده، وکالتِ امام خمینی را در امور شرعی قم برعهده داشت[۵] از او مجموعه خاطراتی از دوران حکومت رضا شاه و فرزندش محمد رضا پهلوی همراه با تاریخچه خاندان امام خمینی، در مصاحبه با مجله پاسدار اسلام [۶] به جا مانده که صورت کامل آن در کتاب خاطرات آیت الله پسندیده به چاپ رسیده است.
تاریخ و محل دفن
سید مرتضی پسندیده، در ۲۲ آبان ۱۳۷۵ (۳۰ جمادی الا´خری ۱۴۱۷) در تهران درگذشت و در حرم حضرت معصومه در قم به خاک سپرده شد.
چاپ کتاب خاطرات
کتاب خاطرات آیتالله پسندیده (گفتهها و نوشتهها) به وسیله مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی در تاریخ ۲۷ بهمن ۱۳۹۳ش منتشر شد.
شجرهنامه
پانویس
منابع
- پسندیده، سیدمرتضی، خاطرات آیت الله پسندیده، چاپ محمدجواد مرادی نیا، تهران ۱۳۷۴ش.
- پسندیده، سیدمرتضی، «شهیدمدرس از زبان آیت الله پسندیده» ، کیهان فرهنگی، سال ۴، ش ۸، (آبان ۱۳۶۶).
- خمینی، سیدحسن، «نگاهی به زندگینامه آیه الله پسندیده» ، حضور، ش ۱۷، (پاییز ۱۳۷۵).
- سعادتی، علی اصغر، «مبارزات سیاسی آیه الله پسندیده به روایت اسناد ساواک» ، حضور، ش۱۷، (پاییز ۱۳۷۵).