خاندان بلاغی
شناسنامه خاندان | |
---|---|
بنیانگذار | محمد علی بلاغی |
خاستگاه | خاندان ربیعه از عشایر بزرگ عراق |
مکان استقرار | |
مکان استقرار | ایران، عراق، لبنان |
حکومت | |
افراد سرشناس | |
عالمان دینی | عباس بن محمد علی بلاغی، حسن بن عباس بلاغی، عباس بن حسن بلاغی، محمد علی بن عباس بلاغی، ابراهیم بن حسین بلاغی، احمد بن محمد علی بلاغی، طالب بن عباس بلاغی، محمد جواد بلاغی |
ادیبان | طالب بن عباس بلاغی |
آل بلاغی از خاندانهای قدیم شیعه که اهل علم بوده و امروزه عالمانی از آن در ایران، عراق و لبنان پراکندهاند. مشهورترین فرد این خاندان، محمدجواد بلاغی است. این خاندان منسوب به خاندان ربیعه، از عشایر بزرگ عراق است.
خاستگاه
جعفر آل محبوبه نگارندهٔ کتاب «ماضی النجف و حاضرها» با اظهار بیاطلاعی از وجه تسمیه این خاندان به بلاغی، از قول شیخ جواد بلاغی، این خاندان را به خاندان ربیعه، از عشایر بزرگ عراق، نسبت داده و شرح احوال ۱۷ تن از عالمان این خاندان را مینویسد.[۱]
بنیانگذار
سرسلسلهٔ این خاندان، شیخ محمدعلی بلاغی (متوفی ۱۰۰۰ق) است. او از فقها و علمای بزرگ قرن دهم و شاگرد محقق اردبیلی بوده و برخی از تألیفات او عبارتند از:
- شرح بر ارشاد الاذهان علامه حلی
- شرح اصول کافی
- حواشی بر بخش اصول معالم الدین
- حواشی بر من لایحضره الفقیه.[۲]
بزرگان خاندان بلاغی
برخی بزرگان این خاندان عبارتند از:
- شیخ عباس بن محمدعلی بلاغی (متوفی ۱۰۸۵م)، فقیه، اصولی و صاحب حاشیه بر تهذیب.
- شیخ حسن بن عباس بلاغی (متوفی بعد از۱۱۰۵م)، از شاگردان علی بن زینالدین نواده شهید ثانی و مدقّق شروانی، صاحب شرح صحیفه سجادیه و تنقیح المقال، که اثر اخیر از منابع روضات الجنات است.
- شیخ عباس بن حسن بلاغی (متوفی بعد از۱۱۷۸م)، فقیه، اصولی و صاحب رساله عملیه بغیة الطالب و شرح الصحیفة السجادیة
- شیخ محمدعلی بن عباس بلاغی (متوفی ۱۲۲۸م)، فقیه و اصولی، از شاگردان وحید بهبهانی، بحرالعلوم، کاشف الغطاء و سیدمحسن اعرجی، صاحب مطارح الانظار و نتایج الافکار، که شرح مبسوطی است بر تهذیب الاصولِ علاّمه حلّی، و جامع الاقوال در فقه استدلالی.
- شیخ ابراهیم بن حسین بلاغی (متوفی ۱۲۴۷م)، فقیه، ادیب و شاگرد کاشف الغطاء. وی که در بازگشت از سفر حج به درخواست اهل جبل عامل در آنجا اقامت گزید. او سرسلسله آل بلاغی در لبنان است و نسل او در جبل عامل به نام بلاغی عاملی مشهورند.
- شیخ احمد بن محمد علی بلاغی (متوفی ۱۲۷۱م) فقیه، اصولی، شاگرد سیدعبدالله شُبّر و صاحب شرح بر تهذیب الاصول علامه حلی.
- شیخ طالب بن عباس بلاغی (متوفی ۱۲۸۲م) شاگرد صاحب جواهر، شاعر و مؤسس دو محفل ادبی مشهور در نجف به نامهای «معرکة بلاغیة» و «محفل بلاغیة».
- محمدجواد بلاغی (۱۲۸۲ـ۱۳۵۲/ ۱۳۱۲ش) که مشهورترین فرد از خاندان بلاغی است.[۳]
پانویس
- ↑ آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ج ۲، ص۵۸-۷۹.
- ↑ صدر، تکملة امل الا´مل، ص۳۸۹.
- ↑ نک. مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ج۱، ص۲۷۶ـ ۲۷۸؛ امینی، معجم رجال الفکر و الادب فی النجف خلال ألف عام، ص۷۲ـ۷۴؛ قمی، الکنی و الالقاب، ج۲، ص۸۲ـ۸۴؛ آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ج ۲، ص۵۸ـ۷۹؛ امین، اعیان الشیعة، ج۲، ص۱۳۴، ج۴، ص۲۵۵، ج۵، ص۱۲۹، ج۹، ص۴۲۶، ج۱۰، ص۲۷؛ صدر، تکملة امل الا´مل، ص۱۵۰
منابع
- جعفربن باقر آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، بیروت ۱۹۸۶م.
- محسن امین، اعیان الشیعة، چاپ حسن امین، بیروت، ۱۴۰۳ق/ ۱۹۸۳م.
- محمد هادی امینی، معجم رجال الفکر و الادب فی النجف خلال ألف عام، نجف، ۱۳۸۴ق/ ۱۹۶۴م.
- سیدحسن صدر، تکملة امل الا´مل، چاپ احمد حسینی، قم، ۱۴۰۶ق.
- عباس قمی، کتاب الکنی و الالقاب، صیدا۱۳۵۸؛ چاپ افست قم، بیتا.
- محمد علی مدرس تبریزی، ریحانة الادب، تهران، ۱۳۶۹ ش.
پیوند به بیرون
- منبع مقاله: دانشنامه جهان اسلام