باب الحوائج (لقب): تفاوت میان نسخه‌ها

باب الحوائج به معنای درگاه نیازها است و مجازاً به معنی درگاهی است که در آن نیازها برآورده می‌شود. <ref>انوری، فرهنگ سخن، ۱۳۹۰ش، ص۷۰۵.</ref> این اصطلاح در احادیث رسیده از امامان شیعه به کار نرفته است؛ ولی در فرهنگ عمومی شیعیان برای برخی از خاندان اهل بیت به کار می‌رود. فرهنگ سخن و لغت‌نامه دهخدا این لقب را برای دو نفر به کار برده‌اند: [[امام موسی کاظم (ع)]] امام هفتم شیعیان،<ref>دهخدا، لغت‌نامه، ذیل کلمه «باب الحوائج».</ref> و [[عباس بن علی|حضرت عباس (ع)]] فرزند امام علی (ع) و پرچمدار یاران امام حسین در واقعه عاشورا <ref>دهخدا، لغت‌نامه، ذیل کلمه «باب الحوائج»؛ محدثی، فرهنگ عاشورا، ۱۳۸۸ش، ص۳۱۶.</ref>. [[محمدعلی اردوبادی|اردوبادی]] نیز در کتابش درباره زندگانی حضرت عباس(ع) به همین شهرت تصریح کرده است. <ref>الاوردبادی، حیاة ابی‌الفضل العباس، ص۱۳۳</ref> [[جواد محدثی]] در کتاب [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]] نام [[عبدالله بن الحسین|علی اصغر(ع)]]‌<ref>محدثی، فرهنگ عاشورا، ۱۳۸۸ش، ص۳۴۸.</ref> را نیز با این لقب معرفی کرده است. او کوچک‌ترین فرزند [[امام حسین علیه السلام|امام حسین]] بود و در [[واقعه عاشورا]] به شهادت رسید.

=== امام کاظم (ع) ===

«دفن ببغداد بالجانب الغربی- فی المقبرة المعروفة بمقابر قریش من باب التین- فصارت باب الحوائج»؛<ref>ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ۱۳۷۶ق، ج۳، ص۴۳۸.</ref> او در منطقه غربی بغداد، در مقبره معروف به قبرستان قریش در نزدیکی باب التین، دفن شد و قبر او به «باب الحوائج» تبدیل شد.