پرش به محتوا

بنی‌قریظه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی شیعه
Ahmadnazem (بحث | مشارکت‌ها)
Ahmadnazem (بحث | مشارکت‌ها)
خط ۱۷: خط ۱۷:


غزوه بنی قریظه که در اواخر [[ذیقعده]] و اوایل [[ذیحجه]] سال [[سال ۵ قمری|پنجم هجری]] رخ داد، آخرین جنگ مسلمانان با یهود [[مدینه]] بود. علت این جنگ، پیمان‌شکنی بنی قریظه و همکاری با مشرکان در [[جنگ احزاب]] علیه مسلمانان بود. از این رو [[پیامبر(ص)]] بلافاصله پس از پایان جنگ احزاب و پراکنده شدن دشمنان، به جنگ بنی قریظه رفت.
غزوه بنی قریظه که در اواخر [[ذیقعده]] و اوایل [[ذیحجه]] سال [[سال ۵ قمری|پنجم هجری]] رخ داد، آخرین جنگ مسلمانان با یهود [[مدینه]] بود. علت این جنگ، پیمان‌شکنی بنی قریظه و همکاری با مشرکان در [[جنگ احزاب]] علیه مسلمانان بود. از این رو [[پیامبر(ص)]] بلافاصله پس از پایان جنگ احزاب و پراکنده شدن دشمنان، به جنگ بنی قریظه رفت.
مسلمانان قلعه‌ها و خانه‌های بنی‌قریظه را محاصره کردند و چون آنها توان مقابله را در خود نمی‌دیدند، پیشنهاد صلح دادند و داوری [[سعد بن معاذ|سعد معاذ]] را پذیرفتند. سعد در حالتی که مجروح و بیمار بود، از چادر خود به طرف محل بنی قریظه رفت و برخلاف انتظار طایفه‌اش که هم پیمان بنی قریظه بودند، حکم کرد که سزای مردان جنگجوی بنی قریظه قتل است و باید اموال‌شان تقسیم و کودکانشان اسیر گردند. پیامبر (ص) درباره این حکم سعد بن معاذ فرمود: «‌همان حکم خدا را صادر کرد.» <ref>تاریخ یعقوبی، ج۱، ص۴۱۲، ج۲، ص۵۲؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۲، ص۳۱۵؛ ابن سعد، طبقات الکبری، ج۳، صص۴۲۲-۴۲۳؛ مزی، تهذیب الکمال، ج۱۰، ص۳۰۲؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۲، ص۱۶۹؛ ابن عبد ربه، العقد الفرید، ج۳، ص۳۲۷؛ طبری، تاریخ طبری، ج۳، ص۱۰۷۳-۱۰۷۴ و ۱۰۸۴ و ۱۰۸۸.</ref>
مسلمانان قلعه‌ها و خانه‌های بنی‌قریظه را محاصره کردند و چون آنها توان مقابله را در خود نمی‌دیدند، پیشنهاد صلح دادند و داوری [[سعد بن معاذ]] را پذیرفتند. سعد در حالتی که مجروح و بیمار بود، از چادر خود به طرف محل بنی قریظه رفت و برخلاف انتظار طایفه‌اش که هم پیمان بنی قریظه بودند، حکم کرد که سزای مردان جنگجوی بنی قریظه قتل است و باید اموال‌شان تقسیم و کودکانشان اسیر گردند. در منابع آمده است پیامبر(ص) درباره این حکم سعد فرمود: او همان حکم خدا را گفت.<ref>تاریخ یعقوبی، ج۱، ص۴۱۲، ج۲، ص۵۲؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۲، ص۳۱۵؛ ابن سعد، طبقات الکبری، ج۳، صص۴۲۲-۴۲۳؛ مزی، تهذیب الکمال، ج۱۰، ص۳۰۲؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۲، ص۱۶۹؛ ابن عبد ربه، العقد الفرید، ج۳، ص۳۲۷؛ طبری، تاریخ طبری، ج۳، ص۱۰۷۳-۱۰۷۴ و ۱۰۸۴ و ۱۰۸۸.</ref>


==پانویس==
==پانویس==

نسخهٔ ‏۱۱ دسامبر ۲۰۱۷، ساعت ۱۳:۳۴

تاریخ صدر اسلام
شخصیت‌ها
پیامبر اسلام(ص)ابوطالبحضرت خدیجه(س)حضرت علی (ع)حضرت فاطمه(س)حمزة بن عبدالمطلبسلمان فارسیابوذر غفاریمقداد بن عمروجعفر بن ابی‌طالببلال حبشیابوبکرعمر بن خطابعثمان بن عفانصحابه
جنگ‌ها
غزوه‌ها و سریه‌ها
جنگ بدرجنگ احدغزوه بنی‌نضیرغزوه خندقغزوه بنی‌قریظهصلح حدیبیهغزوه خیبرفتح مکهغزوه تبوکسایر غزوه‌هاسریه‌ها
شهرها و مکان‌ها
مکهشعب ابی‌طالبمدینهطائفمسجد قبامسجدالنبیسقیفه بنی‌ساعدهخیبرقبرستان بقیع
حوادث
بعثتهجرت به حبشهلیلة المبیتهجرت به مدینهصلح حدیبیهحجة الوداعواقعه غدیرسقیفهسپاه اسامه
مفاهیم مرتبط
اسلامانصارمهاجرینتشیعحجقریشبنی‌هاشمبنی امیهجاهلیت

بنی قُریظه، قبیله یهودی ساکن مدینه (یَثْرِب) در نخستین سال‌های پس از هجرت پیامبر اکرم (ص). آخرین جنگ پیامبر (ص) با یهودیان مدینه، با این قبیله بود که غزوه بنی قریظه نام گرفت.

نسب

بنی قریظه، بنابر برخی نقل‌های شفاهی یهود، از نسل هارون برادر حضرت موسی (ع) بودند.[۱] برخی دیگر از منابع، این قبیله را از طایفة جُذام سکنة فلسطین می‌دانند که در عهد عادیابن سموئل (شموئل؛ حک ح۱۰۷۵ـ ۱۰۴۵ قم). به دین یهود گرویدند.[۲]

پیش از اسلام

درباره پیشینه تاریخی و زمان مهاجرت بنی قریظه به مدینه گزارش‌های متفاوتی وجود دارد. گفته شده است آنان پیش از رویداد سیل عَرِم که به مهاجرت قبایل عربِاَوْس و خَزْرَجْ به یثرب انجامید، به مدینه مهاجرت کردند.[۳] بر اساس این نقل‌ها، به دنبال جنگ رومیان با یهود (۷۰ میلادی)، بنی قریظه به حجاز گریخته و در مَهزور از نواحی یثرب ساکن شده بودند.[۴] برخی دیگر از منابع، این قبیله را از طایفة جُذام سکنة فلسطین می‌دانند که در عهد عادیابن سموئل (شموئل؛ حک ح۱۰۷۵-۱۰۴۵ قم). به دین یهود گرویدند.[۵] بنی قریظه در کنار دیگر قبایل یهود توانستند اداره و حکومت شهر یثرب را به دست گیرند. فرمانروای آنان القیطوان یا فطیون خراجگزار مرزبان ایرانی الزاره (در بحرین) بود.[۶]

شکست دولت یهودی یمن از پادشاه مسیحی حبشه که تحت حمایت روم بود (سال ۵۲۵ میلادی)، قدرت یهودیان را در مدینه کاهش داد. سرانجام، در جنگ قبیلة خزرج با یهودیان، فرمانروای یهود به قتل رسید و اعراب اداره شهر را به دست گرفتند.[۷]

سلطه قبایل عرب بر مدینه موجب شد که بسیاری از یهودیان مدینه را ترک کنند. در دوران نزدیک به ظهور اسلام، قبایل یهود در بیرون شهر در دژها و قلاع خود زندگی می‌کردند. بنی قریظه، که در این زمان به لحاظ جمعیت و نفوذ از دو قبیله دیگر یعنی بنی نضیر و بنی قینقاع مقتدرتر بودند، در جنوب شرقی مدینه سکونت داشتند و عمدتاً کشاورزی می‌کردند.

پس از اسلام

تنها گزارشِ مستقل درباره بنی قریظه راجع به جنگ مسلمانان با آنان در سال پنجم هجری است. سایر گزارش‌هایی که درباره تاریخ و احوال این قبیله وجود دارد، در ضمنِ مطالب مربوط به تاریخ اوس و خزرج ذکر شده است.

غزوه بنی قریظه که در اواخر ذیقعده و اوایل ذیحجه سال پنجم هجری رخ داد، آخرین جنگ مسلمانان با یهود مدینه بود. علت این جنگ، پیمان‌شکنی بنی قریظه و همکاری با مشرکان در جنگ احزاب علیه مسلمانان بود. از این رو پیامبر(ص) بلافاصله پس از پایان جنگ احزاب و پراکنده شدن دشمنان، به جنگ بنی قریظه رفت. مسلمانان قلعه‌ها و خانه‌های بنی‌قریظه را محاصره کردند و چون آنها توان مقابله را در خود نمی‌دیدند، پیشنهاد صلح دادند و داوری سعد بن معاذ را پذیرفتند. سعد در حالتی که مجروح و بیمار بود، از چادر خود به طرف محل بنی قریظه رفت و برخلاف انتظار طایفه‌اش که هم پیمان بنی قریظه بودند، حکم کرد که سزای مردان جنگجوی بنی قریظه قتل است و باید اموال‌شان تقسیم و کودکانشان اسیر گردند. در منابع آمده است پیامبر(ص) درباره این حکم سعد فرمود: او همان حکم خدا را گفت.[۸]

پانویس

الگوی پانویس غیرفعال شده است. لطفا از الگوی پانوشت استفاده شود

منابع

  • ابن اثیر، اسدالغابة فی معرفة الصحابة، دارالمعرفة، بیروت، ۱۴۲۲ق/۲۰۰۱م.
  • ابن سعد، الطبقات الکبری، دارالفکر، بیروت، ۱۴۰۵ق/۱۹۸۵م.
  • ابن عبد ربه، احمد بن محمد، العقد الفرید، تحقیق مفید محمد قمیحه، دارالکتب العلمیة، بیروت.
  • ابن عبدالبر قرطبی، الاستیعاب فی معرفة الاصحاب، تحقیق علی محمد معوض و عادل احمد عبدالموجود، دارالکتب العلمیة، بیروت، ۱۴۱۵ق/۱۹۹۵م.
  • ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، کتاب الاغانی، بیروت، بی‌تا.
  • طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ترجمه ابوالقاسم پاینده، اساطیر، تهران،  ۱۳۶۲ش.
  • مزی، یوسف، تهذیب الکمال فی اسماء الرجال، تحقیق بشار عواد معروف، مؤسسة الرسالة، بیروت، ۱۴۰۹ق/۱۹۹۸م.
  • مقدسی، مطهربن طاهر، کتاب البدء و التاریخ، پاریس ۱۸۹۹۱۹۱۹، چاپ افست تهران، ۱۹۶۲.
  • یاقوت حموی، معجم البلدان، بیروت، ۱۴۰۸/۱۹۸۸.
  • یعقوبی، احمدبن اسحاق، تاریخ الیعقوبی، بیروت، ۱۳۷۹/۱۹۶۰.

جستارهای وابسته

پیوند به بیرون


  1. ابوالفرج اصفهانی، ج۲۲، ص۱۰۷؛ مقدسی، ج۴، ص۱۲۹ـ ۱۳۰؛ یاقوت حموی، ج۵، ص۸۴.
  2. یعقوبی ، ج۱، ص۴۰۸.
  3. ابوالفرج اصفهانی، ج۲۲، ص۱۰۷؛ مقدسی، ج۴، ص۱۲۹ـ ۱۳۰؛ یاقوت حموی، ج۵، ص۸۴.
  4. ابوالفرج اصفهانی ، ج۲۲، ص ۱۰۸ـ ۱۰۹.
  5. یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۱، ص۴۰۸.
  6. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۸۳، ۸۵.
  7. مقدسی، کتاب البدء و التاریخ، ج۴، ص۱۳۰.
  8. تاریخ یعقوبی، ج۱، ص۴۱۲، ج۲، ص۵۲؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۲، ص۳۱۵؛ ابن سعد، طبقات الکبری، ج۳، صص۴۲۲-۴۲۳؛ مزی، تهذیب الکمال، ج۱۰، ص۳۰۲؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۲، ص۱۶۹؛ ابن عبد ربه، العقد الفرید، ج۳، ص۳۲۷؛ طبری، تاریخ طبری، ج۳، ص۱۰۷۳-۱۰۷۴ و ۱۰۸۴ و ۱۰۸۸.