حرم عبدالعظیم حسنی
نام | آستانه حضرت عبدالعظيم |
---|---|
استان | تهران |
شهرستان | ری |
بخش | مرکزی |
اطلاعات اثر | |
کاربری کنونی | زیارتی |
دیرینگی | صفویان |
دورهٔ ساخت اثر | صفویان، ایلخانان، دوره قاجار |
اطلاعات ثبتی | |
شماره ثبت | ۴۰۶ |
تاریخ ثبت ملی | ۱۱ بهمن ۱۳۳۴ |
اطلاعات بازدید | |
امکان بازدید | دارد |
آستانه حضرت عبدالعظیم، عنوانی است برای حرم و مرقد عبدالعظیم حسنی از نوادگان امام حسن مجتبی(ع) و بناها و مؤسسههای وابسته و پیوسته به آن در شهر ری. در کنار حرم عبدالعظیم چند امامزاده قرار دارد و تعداد زیادی از عالمان دینی و مشاهیر ایران در این حرم دفن شدهاند. از اتفاقات مهم تاریخی ترور ناصرالدین شاه قاجار در این حرم است.
ساختمانهای آستانه
مدفن حضرت
باغی که پیکر عبدالعظیم را در آن به خاک سپرده شد، در دروازه باطان یا باب طاق[۱] یا ماطاق، بیرون از شهر ری در عهد اسلامی واقع بود و این وضع تا حدود یک قرن پیش دوام داشت، چنانکه ملاحسین کاشفی (متوفی ۹۰۶ق/۱۵۰۰م) به این معنی تصریح کرده است.[۲]
بنابر نقل کرپورتر جهانگرد انگلیسی در روزگار فتحعلیشاه، مرقد عبدالعظیم در بیرون ری قرار داشته است.[۳]
بیشتر منابع جغرافیای کهنتر به این مرقد اشارهای نکردهاند. حتی مستوفی با آنکه از مقبره امامزاده حسن و امامزاده ابراهیم خواص و یکی از نوادگان امام موسی کاظم(ع) که ظاهراً همان حمزه است، در ری یاد کرده؛[۴] اما نامی از حرم عبدالعظیم نبرده است.
مرقد حضرت
مرقد حضرت عبدالعظیم همانند دیگر زیارتگاههای بزرگ در آغاز شامل بنای حرم یعنی هسته مرکزی و اصلی آستانه بود که به تدریج بناهای دیگری پیرامون آن احداث شد و به شکل مجموعهای شامل ایوانها و صحنها و رواقها درآمد.
بقعه امامزاده حمزه و امامزاده طاهر در جنب حرم عبدالعظیم نیز جزو بناهای آستانه به شمار میرود.
تاریخچه بقعه و حرم
از نخستین بنای بقعه آگاهی دقیقی در دست نیست. قدیمیترین مأخذ مستندی که در باب بنای حرم تاکنون دیده شده است، سر در آجری درگاه اصلی حرم است که در آن به بانی سردر مذکور یعنی مجدالملک قمی براوستانی وزیر برکیارق سلجوقی (اواخر قرن ۵ق/۱۱م) اشاره شده است.
در کتیبهای که در سالهای اخیر در دیوار سمت چپ همان درگاه تعبیه کردهاند، یادآور شدهاند که در نیمه دوم قرن سوم هجری بنای بقعه توسط محمد بن زید داعی علوی (متوفی ۲۸۷ق/۹۰۰م) تعمیر اساسی شده است. اگر این مطلب درست باشد، باید گفت که داعی زیدی اندکی پس از درگذشت عبدالعظیم، بقعه وی را که قبلاً بنا شده بود، تعمیر کرد و شاید هم بنای اصلی آن را ساخت.
گذشته از این، متخصصان پس از پژوهش در اطراف دیوار آجری درگاه اصلی حرم که دارای کتیبه مذکور روزگار سلجوقی است، یادآور شدهاند که پارههایی از زیر و کنار دیوارهای آن کتیبه در اطراف درگاه ورودی، از آثار روزگار آل بویه است[۵]. از اینرو میتوان گمان کرد که دست کم همه این بخش از حرم ساخته آل بویه بوده و سپس در روزگار سلجوقیان به دست مجدالملک قمی نوسازی شده است.
با این همه، برخی گفتهاند که همه این سردر از آثار مجدالملک قمی و متعلّق به ۴۹۵-۴۹۸ق است[۶] که این تاریخ نادرست به نظر میآید.
از روزگار سلجوقیان تا صفویان آگاهی درست و چندانی در باب تعمیر یا توسعه و احداث بناهای تازه در آستانه در دست نیست، ولی آشکار است که این بقعه در طی روزگار مورد توجه امیران و سلاطین ایران، خاصه حاکمان شیعی مذهب بوده است، چنان که حسامالدوله اردشیر، امیر آلباوند در طبرستان سالانه ۲۰۰ دینار به آن بقعه اختصاص داده بود.[۷]
تغییرات حرم در روزگار تیموریان
این بقعه در روزگار تیموریان نیز مورد توجه بوده و آثاری از آن دوره برجای است. شاهرخ تیموری خود به زیارت آنجا رفته است.[۸]
تغییرات حرم در روزگار صفویان
آستانه حضرت عبدالعظیم در روزگار صفویان که نسب خویش را به امامزاده حمزه فرزند امام موسی کاظم(ع) میرساندند، بسیار مورد توجه واقع شد و آثار و ابنیهای در اطراف حرم بنا گردید و اهمیت این بقعه همواره فزونی یافت.
تغییرات حرم در روزگار قاجاریه
در روزگار قاجار که به سبب نزدیکی شهر ری به پایتخت، سخت مورد توجه واقع شد و بیشتر بناهای وابسته به حرم عبدالعظیم و امامزاده حمزه در همین روزگار ساخته یا تکمیل و تزیین گشت.
تغییرات حرم در نیم قرن اخیر
در نیم قرن اخیر نیز آستانه حضرت عبدالعظیم، مانند دیگر بقاع متبرکه و معروف ایران، رو به توسعه نهاد و با کشف آثار کهن و بسیار گرانبهایی از روزگار آل بویه به این سوی، بر اهمیت تاریخی آن بسی افزوده گشت و متولیان وقت به توسعه و تکمیل و تزیین هرچه بیشتر آستانه و تعمیرات بنیادی بخشهای کهن و پرارزش آن چون ضریح و صندوق همت گماشتند.
ابنیه آستانه حضرت عبدالعظیم
ساختمان حرم
همانطور که اشاره شد حرم هسته مرکزی و اصلی آستانه است و کهنترین آثار تاریخی آستانه در همین بخش مشاهده میشود. حرم متشکل از چند بخش است:
ساختمان اصلی حرم
در باب ساختمان حرم، پیش از روزگار سلجوقیان، آگاهی مستندی در دست نیست. براساس قدیمی ترین مأخذی که به دست رسیده است، مجدالملک ابوالفضل اسعدبن محمد بر اوستانی (متوفی ۴۹۲ق/۱۰۹۹م) وزیر شیعی مذهب برکیارق سلجوقی درباره حرم عبدالعظیم چنین گفته است: «مشهد سیدعبدالعظیم حسنی به شهر ری و بسی از مَشاهد سادات علوی و اشراف فاطمی(ع) فرموده با آلت و عدّت و شمع و اوقاف».[۹]
در ۱۳۴۷ش که تغییراتی در مجموعه آستانه پدید آمد مطلب فوق به اثبات رسید، بدینگونه که در تعمیر مسجد بالاسر که در سمت غربی حرم واقع است، پس از برداشتن بخشی از اندودِ دیوار، رگ چین آجریِ آراستهای هویدا شد. کارشناسان با آشکار شدن این دیوار برای دستیابی به مدارک قطعی در باب تاریخ ساختمان حرم، در پیرامون درگاه اصلی حرم نیز به کاوش پرداختند.
پس از برداشتن اندود آن قسمت نیز، خشتهای پخته زیبا و سفالهای عالی با نقشهای دلپذیر و ستونهای کوچک روی دیوار، با حاشیهای در پیرامون درگاه حاوی کتیبهای زیبا نمایان شد که نام مجدالملک براوستانی را آشکارا به عنوانی بانی حرم یاد کرده بود.[۱۰]
از سوی دیگر بر رویِ درِ آهنیِ قدیمی حرم، تاریخ ۹۴۵ق/۱۵۳۸م یعنی روزگار شاه طهماسب اول نقش شده است، ولی به نظر کارشناسان، این در و کتیبههای کوفی آن باید مربوط به روزگار سلجوقیان باشد که سپس در روزگار صفویان بازسازی شده است.[۱۱]
بنای کنونی حرم، غیر از بخشهای کهنتری که به آن اشاره شد، بیشتر از آثار روزگار صفویان است.
مشخصات ساختمان حرم
حرم، بنایی ۴ ضلعی است و مانند بیشتر بناهای روزگار سلجوقیان بر فراز ۴ گوشه آن، ۴ فیلگوش پدید آوردهاند که در بالا شکل ۸ ضلعی به خود میگیرد.
بالاتر از آن نیز به سبب طاقبندیهای کوچک، ۱۶ ضلعی به نظر میرسد.[۱۲]
حرم در هر ضلع به وسیله دری به رواقهای مجاور گشوده میشود. درگاه اصلی حرم در شمال آن و رو به سوی ایوان بزرگ و ایوان شمالی، مدخل اصلی حرم در سوی مشرق بوده است.[۱۳]
دو مصراع (لنگه) در اصلی حرم زرّین است و احادیثی از پیامبر(ص)، امامرضا(ع) و امامهادی(ع) بر آن نقش بسته شده است. سطح دو لنگه در را برای محافظت خطوط و نقش و نگارهای آن و نیز دیوار آجری کهن کنار درگاه را از زمین به ارتفاع ۲ متر با حفاظی از شیشه پوشاندهاند.
درِ جنوبی حرم که از چوب است و بسیار زیبا منبتکاری شده و اشعاری بر آن حک شده، به راهروِ جنوبی حرم در شرق امامزاده حمزه گشوده میشود. درب شرقی نیز به راهروِ شرقی حرم، و درِ غربی به مسجد بالاسر راه مییابد. گرداگرد دیوارهای درون حرم، از پایین یا ازارهای از سنگ مرمر سیاه و سفید به ارتفاع ۶۵/۱ متر پوشیده شده است. از بالای ازاره تا سقف و خود سقف گونه زیبایی آینهکاری شده است. این آینهکاری در ۱۲۷۳ق/۱۸۵۷م به فرمان ناصرالدینشاه انجام یافته است[۱۴] زیر سقف، فیلگوشهای زیبایی پوشیده از آینه دیده می٬شود. بر فراز این طاقها و گرداگرد حرم، بر کتیبهای احادیثی نقش شده است.
اتصال به ساختمان بقعه امامزاده حمزه
ظاهراً دو بقعه امامزاده حمزه و حضرت عبدالعظیم در قدیم از یکدیگر جدا بوده است. در قرن ۹ق/۱۵م همراه با ساختمانهای اطراف، این دو بقعه به صورت یک مجموعه درآمده است. این معنی از ۲ کتیبه چوبی مورخ ۸۴۸ق/۱۴۴۴م بر روی درِ منبتکاری کهنی که پیشتر میان مسجد بالاسر و مقبره ناصرالدینشاه بوده و سپس آن را در دهانه راهروی که به شمال ایوان امامزاده حمزه منتهی میگردد کار گذاردند، هویداست.[۱۵]
در دیوار جنوبی حرم به سمت غرب، به احتمال قوی محرابی بوده که مبدل به دالانی شده که اکنون به ایوان بقعه امامزاده حمزه متصل شده است.[۱۶]
ضریح
کهنترین مأخذ در باب ضریح مرقد حضرت عبدالعظیم، فرمان مورخ۹۵۰ق/۱۵۴۳م شاه طهماسب صفوی درباره متولی و موقوفات آستانه است. از فرمان یاد شده برمیآید که تا آن زمان بر گرد مزار، ضریحی نبوده است.
ساخت ضریح توسط شاه طهماسب
طهماسب صفوی طی یک فرمان، برای جلوگیری رسیدن دست زائران به صندوق مزار، دستور داد که ضریحی چوبی بر گرد مزار نصب شود.[۱۷]
به نظر میرسد که این ضریح تا روزگار فتحعلیشاه بر جای بوده است، زیرا هیچ اطلاعی در باب مرمت یا تغییر ضریح طهماسبی تا روزگار قاجار، به دست نیامده است.
تعویض ضریح توسط فتحعلی شاه
فتحعلی شاه قاجار ضریح ساخته شده در دوره صفوی را با ضریحی از نقره تعویض کرد.[۱۸]
تعمیر ضریح توسط ناصرالدین شاه
این ضریح در روزگار ناصرالدین شاه قاجار تعمیر شد.[۱۹] با این همه در ۱۳۲۸ش به سبب لرزش سخت و سستی بنِ آن، پارهای از بخشهای ضریح را تعویض کردند[۲۰] و آن را بر پایهای از سنگ مرمر به ارتفاع ۳۵ سانتیمتر بر پای داشتند؛ اما بخش بالای ضریح شامل کتیبه ها و اشعار باقی ماند.
مشخصات ضریح
درازای ضریح ۳/۸۷ و پهنای آن ۲/۹۵ و ارتفاعش ۲/۴۰ متر است. در گرداگرد ضریح جمعاً ۱۴ دهانه مشبک دیده میشود. در پشت این دهانهها به استثنای دهانه میانی جبهه شرقی ضریح که درب ورودی آن به شمار می٬رود، صفحات شیشهای بزرگی برای جلوگیری از دست رساندن زائران به صندوق تعبیه کردهاند.
بر حاشیه بالای ضریح و گرداگرد آن کتیبهای است که سوره الرحمن به خط ثلث بر آن نقش شده و در زیر، بر کتیبه دیگری اشعاری به فارسی رقم خورده است. در این اشعار، نام فتحعلیشاه، بانی ضریح نقره و امین السلطان، مجری تعمیر آن در روزگار ناصرالدینشاه خوانده میشود.
بر فراز و گرداگرد ضریح، جمعاً ۶۴ گلدان زرین زیبا ـ در هر طول ۲۰ عدد و در هر عرض ۱۲ عدد ـ و افزون بر این، در ۴ گوشه ضریح، ۴ گلدان زرین بزرگتر نصب شده است.
صندوق مزار
یکی از نفیسترین آثار تاریخی آستانه عبدالعظیم، صندوق چوبی روی مزار است که در ۴ سوی آن، زیارتنامه و آیات قرآنی به خط نسخ و خط ثلث برجسته، توسط یحیی بن محمد اصفهانی[۲۱] حکاکی شده است و تاریخ ۷۲۵ق/۱۳۲۵م بر روی آن قابل خواندن است.
این صندوق به تصریح کتیبه روی آن، به دستور خواجه نجمالدین محمد، مقارن روزگار ابوسعید ایلخانِ مغول ساخته شده است.
به تصریح کتیبه مذکور، بنای مرقد نیز از هموست[۲۲] اما خواجهنجمالدین میبایست مرقد را تعمیر کرده باشد، زیرا چنان که اشاره شد، تجدید بنای اصلی حرم در روزگار سلجوقیان و به فرمان مجدالملک انجام یافت.
مرمت صندوق
صندوق یاد شده که در اثر مرور زمان فرسوده شده بود، در ۱۳۲۹ش توسط حاج محمد صنیع خاتم، هنرمند مشهور عصر، به گونه زیبایی مرمت شد[۲۳] و اکنون به درازای ۵۸/۲ و پهنای یک و ارتفاع ۲۰/۱ متر بر جای است.
گنبد حرم
گنبد زراندود حضرت عبدالعظیم، خود از جمله آثار کهن آستانه است. این گنبد نیز نخستینبار توسط مجدالملک براوستانی، آنگاه که بقعه را تجدید بنا میکرد، ساخته شد. گنبد مانند دیگر گنبدهای بقاع متبرکه درجه اول دارای ۲ جدار است.
پوشش درونی، شامل طاق ضربی مدور و پوشش بیرونی مخروطی شکل بود که در روزگار شاه طهماسب تغییر شکل یافت[۲۴] و در ۱۲۷۰ق/۱۸۵۴م به فرمان ناصرالدینشاه طلاکاری شد.[۲۵]
ارتفاع گنبد از رأس تا سطح بام به صورت عمودی حدود ۱۲ متر و به صورت محدب حدود ۱۸ متر است.
بر گرداگرد گنبد، ۲ ردیف کتیبه نصب شده است.
بر کتیبه٬های بالایی، اشعاری با خطوط زرین بر متن لاجوردی رنگ حاکی از طلاکاری گنبد به فرمان ناصرالدینشاه است.
بر کتیبه زیرین که عریضتر از کتیبه بالای است، آیه «انا فَتَحْنالَکَ فَتْحاً مُبیناً» نقش بسته است.
پوشش درونی گنبد، همراه با دیوارهای حرم آینه٬کاری شده است.
گلدستههای حرم
گلدسته های حرم برخلاف گنبد، از آثار نیمه دوم قرن ۱۳ق/۱۹م است و به فرمان ناصرالدینشاه، همراه با طلاکاری گنبد، بنا گشت[۲۶]
ارتفاع منارهها از رأس تا سطح بام حدود ۲۴ متر و قطر میله گلدستهها یا بخش استوانهای آن ۲ متر است.
از هر مناره به وسیله ۲ پلکان داخلی به بالای آن میتوان رفت.
این منارهها بر پایههای مربع شکل آجری به درازای هر ضلع ۲۰/۴ متر استوار شده است.
صحنها و ایوانها
در اطراف حرم، صحنها و ایوانهایی است که بیشتر در روزگار صفویان و قاجاریان ساخته یا تعمیر و تزیین شده است.
مهمترین صحن و ایوان فعلی، صحن و ایوان بزرگ آستانه در شمال حرم است. این بنا در روزگار ناصرالدین شاه قاجار ساخته شد.
ساختمان ایوان بزرگ آینه در این صحن که اکنون در دو سوی آن محل کفشداریها واقع است، به دستور میرزا ابراهیم خان امین السلطان آغاز شد و در زمان فرزندش میرزا علی اصغر خان در ۱۳۰۹ق/۱۸۹۱م م به پایان رسید[۲۷]
این ایوان دارای ۱۰ ستون سنگی بلند و بسیار زیباست. ازاره ایوان از سنگ مرمر سیاه و سفید است. در بالای مدخل ایوان به سوی حرم، کتیبهای بر کاشی نقش گشته که از نام بانی آن حکایت دارد. برخی حدس زدهاند که سابقاً به جای رواق و ایوان شمالی، مسجدی بوده که بخشی از آستانه محسوب میشده است. کتیبههای ۲ جفت درِ منبتکاری که در خزانه است، نام جنتسرا را یاد میکند و این احتمال هست که مسجدی در بخش شمالی حرم به نام جنتسرا وجود داشته است[۲۸]
در سالهای اخیر این صحن سنگفرش شد و آینهکاری ایوان آن تجدید گشت. در شرق صحن بزرگ، بنای امامزاده طاهر جای دارد. ایوان جنوبی حرم در ۹۴۴ق/۱۵۳۷م به فرمان شاه طهماسب اول ساخته شد[۲۹] و در ۱۲۷۰ق/۱۸۵۴م به فرمان ناصرالدین شاه توسط میرزاآقاخان نوری آینهکاری و تزیین شد.[۳۰]
صحنهای دیگر آستانه در گرداگرد حرم عبارتند از:
- صحن باغ طوطی یا مدرسه امینالسلطان در شمال غربی حرم
- صحن ناصرالدینشاه، یا صحن ولیعهدی که اکنون به صحن کاشانی معروف است، در غرب حرم
- صحن باغ علیجان در شرق حرم
- صحن جنوبی که به صحن امامزاده حمزه معروف است.
رواقها و مسجدها
مسجد و رواق بالاسر، در غرب حرم، از ساختههای روزگار صفویان، محوطهای بزرگ است که به وسیله راهرو و پنجرههایی در غرب آن به صحن ناصرالدین شاه قاجار متصل میشود.
ازاره این مسجد از سنگ مرمر سیاه و سفید است. از بالای ازاره تا سقف و خود سقف آینهکاری است. این رواق دارای محرابی بسیار زیبا از کاشیهای معرق رنگارنگ است که بر روی آنها و گرداگرد محراب آیات قرآنی نقش شده است.
میان مسجد بالاسر و حرم عبدالعظیم از سوی شرق، دری زیبا و منبتکاری است که به شهادت کتیبه روی آن، در ۱۲۷۱ق/۱۸۵۵م به دستور اعتمادالدوله و توسط میرزامحمدحسین شیرازی ساخته شده است. بر بالای این در، پنجرههای مشبک واقع است که گرداگرد آن مانند سایر بخشهای دیوار رواق آینهکاری است.
در جنوب مسجد بالاسر رواق دیگری است که از جنوب به حرم امامزاده حمزه و از شرق به حرم عبدالعظیم میپیوندد. این رواق نیز دارای ازاره٬ای از سنگ مرمر سیاه و سفید و از بالای آن تا سقف و خود سقف آینهکاری است[۳۱].
در شرق حرم عبدالعظیم، مسجد زنانه یا پایین پا، از ساخته٬های روزگار صفویان[۳۲]، واقع است که پیش از احداث صحن و ایوان شمالی، مدخل اصلی حرم بود. ولی سپس آن مدخل را مسدود و دهلیز آن را به مسجد زنانه تبدیل کردند.[۳۳]
همان سان که اشاره شد، از کتیبه٬های درهای منبتکاری که اکنون در خزانه آستانه است، میتوان حدس زد که مسجدی به نام مسجد جنتسرا در بخش شمالی حرم بوده است[۳۴]. ظاهرا آن مسجد، همان رواق کوچکی باشد که اکنون میان ایوان بزرگ شمالی و حرم عبدالعظیم واقع است.
این رواق از سوی جنوب به وسیله ۲ در زرین بزرگ به حرم میپیوندد. ازاره[۳۵] رواق از کاشی معرق و رنگارنگ است و از بالای آن تا سقف و همه سقف آینهکاری است. میان این رواق و مسجد زنانه یا مسجد پایین پا در شرق حرم، درِ بزرگ چوبی زیبایی جای دارد که کتیبهای حاوی آیات قرآن مجید بر حاشیه آن حکاکی شده و بر بالای آن تاریخ ۹۰۴ق/۱۴۹۹م ـ روزگار تیموریان ـ قابل مشاهده است.
موزه و خزانه
چنان که اشاره شد، حرم حضرت عبدالعظیم از دیرباز مورد توجه بوده است و از همان روزگاری که نخستین بنای بقعه پی افکنده شد، به تدریج آثاری در اطراف حرم پدید آمده و اشیایی از سوی امیران و وزیران و مردم به حرم اهدا شده که هریک نسبت به قدمت و نفاست خود از جمله ارزشمندترین آثار هنری اسلامی به شمار می٬روند.
پارهای از این آثار برای جلوگیری از فرسودگی و ویرانی، در تعمیرات متعدد آستانه، به خزانه منتقل گشته، و برخی هم مانند کاشیها و رگچینهای آجری اطراف حرم، در جای خود با پوششهای شیشهای محافظت شدهاند.
قدیمیترین خبر مستند در باب خزانه آستانه عبدالعظیم را در فرمان مورخ ۹۵۰ق/۱۵۴۳م شاهطهماسب صفوی میتوان یافت که وی طی آن دستور داده در میان منازل اطراف آستانه، محلی مناسب برای خزانه جدید بیابند.[۳۶]
از این فرمان آشکارا برمیآید که پیش از آن هم در آستانه عبدالعظیم محلی برای خزانه بوده که حتما اشیای نفیس و هدایای زائران و احیاناً نقدینهها را در آنجا نگه میداشتهاند.
در سالهای اخیر نیز تعدادی از آثار نفیس آستانه را به خزانه منتقل ساختهاند که از آن میان میتوان به اشیاء زیر اشاره کرد:
الف ـ دو در آهنی با کتیبههایی به خط کوفی به ابعاد ۷۰ و ۱۲۰ سانتیمتر که به نظر میرسد از جمله کهنترین آثار این بنا و متعلق به روزگار سلجوقیان باشد.
با آنکه بر روی کتیبهها تاریخ ۹۴۵ق/۱۵۳۸م دوره سلطنت شاه طهماسب اول صفوی دیده میشود، به عقیده کارشناسان این خط کوفی مربوط به خطوط دوره سلاجقه (قرن ۵ و ۶ق/۱۱ و ۱۲م) است و حتی نمیتواند مربوط به قرن ۷ق/۱۳م باشد چه رسد به قرنهای ۹ و ۱۰ق/۱۵ و ۱۶م.[۳۷]
اگر قدمت این کتیبهها به ثبوت رسد، میتوان حدس زد که این ۲ کتیبه بر درهایی مربوط به روزگارسلجوقیان نصب بوده و در روزگار صفویه آن درها را به سبب فرسودگی تعویض یا مرمت و همان کتیبههای قدیم را با تغییراتی بر درهای جدید نصب کردهاند.
این ۲ در بعدها در انتهای معبر جنوب غربی امامزاده حمزه نصب شده است[۳۸] و سپس به سبب نفاست، آنها را به خزانه منتقل ساختهاند.
ب ـ دو درِ منبتکاری بسیار کهن و زیبا به ابعاد ۷۷/۱ و ۹۴/۰ متر مربوط به روزگار شاه اسماعیل اول صفوی که اشعاری به خط ثلث برجسته بر آن نقش بسته است.[۳۹]
از این اشعار تاریخ ۹۱۸ق/۱۵۱۲م به دست میآید که مربوط به روزگار حکومت شاه اسماعیل اول صفوی است. حدس زدهاند که این درها پیش از احداث صحن بزرگ و ایوان شمالی، مدخل اصلی حرم از سوی مشرق، یعنی مسجد زنانه فعلی بوده است.[۴۰]
ج ـ یک درِ منبتکاری نفیس که مدتها پیش از آن را از گوشه جنوب شرقی مسجد بالاسر حرم برداشتند و در شمال ایوان امامزاده حمزه نصب کردند و سپس به خزانه آستانه منتقل ساختند.
گفتهاند که این در قبلاً در مسجد هولاکو که بعداً به آرامگاه ناصرالدینشاه تبدیل شد جای داشته است. بر روی این در ۲ کتیبه به خط ثلث برجسته هست که میگویند بر روی دری کهنتر بوده و پس از تعویض آن، کتیبههای مذکور را بر روی در جدید نصب کردهاند.
بر این کتیبهها تاریخ ۸۴۸ق/۱۴۴۴م دیده میشود. از اینرو این کتیبهها و احتمالاً درِ اصلی، از ساختههای روزگار شاهرخ تیموری است[۴۱]
د ـ یک پنجره از کاشی مشبک بسیار نفیس به ابعاد ۵۸/۱ و ۵۶/۱ متر، مرکب از ۱۲ خشت کاشی. این پنجره بر فراز در میانی ایوان بزرگ شمالی نصب بوده و به استناد کتیبه٬ای که مربوط به آخرین آینهکاری عصر قاجار در ایوان مذکور است، در عهد ناصرالدینشاه به دستور امینالسلطان در ۱۳۰۹ق/۱۸۹۱م ساخته شده است[۴۲]
هـ ـ چیزهایی از قبیل پردههای بسیار نفیس، قرآنهای خطی، فرشهای متعدد، شمعدانهای قدیمی و پرارزش و تابلوهای نقاشی و روپوش زری و کهن صندوق مزار مربوط به روزگار صفویه.
هماکنون برای گردآوری و طبقه بندی این اشیاءِ نفیس به گونهای که در معرض بازدید علاقهمندان قرار گیرد، ساختمانی ویژه موزه آستانه در غرب صحن ناصرالدینشاه در دست ساختمان است.
درِ غربی این موزه متشکل از سر در کاشی بسیار کهن و زیبای حرم است که قبلاً برای جلوگیری از فرسودگی به خزانه منتقل گشته بود.
با آغاز بنای موزه، این سردر و کتیبههای بسیار کهن و زیبای آن توسط استادان فن، در غرب موزه نصب شده است.
کتابخانه
همراه با اشیای گرانبهایی که در طی روزگار به آستانه حضرت عبدالعظیم اهدا یا وقف شده، کتابها و قرآنهای خطی نفیسی هم بوده است، چنانکه شاه عباس صفوی در ۱۰۳۷ق/۱۶۲۷م تعداد ۱۱۹ جلد کتاب وقف آستانه کرده که ۳ جلد از آنها هنوز باقی است.[۴۳]
حتما کتابخانهای در آستانه بوده است که میرزا محمدتقی نوری در حدود ۱۲۳۰ق/۱۸۱۴م از آن استفاده کرده است.
اما از محل و چگونگی در محل فعلی محل کفشداری ایوان بزرگ بوده[۴۴] ظاهراً میبایست مربوط به روزگار قاجار باشد که طی آن ابنیه و بیوتات آستانه توسعه یافته است. در ۱۳۲۴ش دایر بوده است. در اردیبهشت آن سال در جنوب امامزاده حمزه، کتابخانهای در ۲ طبقه ساخته شده که تاکنون نیز برجای است.
کهنترین قرآن خطی آستانه که در فهرست راهنمای گنجینه قرآن موزه ایران باستان ثبت شده، قرآنی است بسیار نفیس به خط نسخ و ثلث که در ۹۴۰ق/۱۵۳۳م به روزگار شاه طهماسب اول نگاشته شده است[۴۵]
نیز مجموعه اسناد و فرامین و وقفنامههای آستانه که به همت احمد هدایتی گردآوری شده، در کتابخانه نگاهداری میشود.
کهنترین سند رسمی، فرمان شاه طهماسب درباره اوقاف و تولیت آستانه عبدالعظیم است.
کتابخانه آستانه هماکنون نزدیک به ۰۰۰‘۶ جلد کتاب چاپی و خطی دارد.
امامزادههای مدفون در جوار آستانه
امامزاده حمزه
بقعه امامزاده حمزه، فرزند امام موسیکاظم(ع) از بقاع متبرکه معروف و در طرف جنوب غربی حرم عبدالعظیم واقع است.
امامزاده حمزه از ۴ سوی به بیوتات اطراف میپیوندد. درِ شمالی به رواق میان مسجد بالاسر و حرم امامزاده حمزه، درِ جنوبی به مسجد زنانه و درِ شرقی به راهروِ جنوبی حرم عبدالعظیم متصل است. درِ غربی را اکنون با دیوار مسدود ساختهاند.
امامزاده طاهر
بقعه امامزاده طاهر از فرزندان امام زین العابدین(ع) ، نیز از بقاع متبرکه جنب آستانه عبدالعظیم و در سوی شرقی صحن بزرگ، میان این صحن و باغ علیجان واقع است.
تولیت
تولیت بقاع متبرکه و املاک و رقبات وابسته به آنها، اساساً بر طبق شرع، وابسته به نظر واقف است و از همین روی متولیان مختلف از سوی واقفان املاک و رقبات عهدهدار اداره امور مربوط به تولیت خود بودهاند. ولی برای جلوگیری از تصرفات نامشروع و هماهنگ کردن امور مربوط به موقوفات، از روزگاران گذشته چنین مرسوم شده که تولیت واحدی با تأیید سلطان وقت تعیین گردد که کارگزاران دولت نیز در امور مربوط به آن از دستورهای او پیروی کنند.
درباره متولیان آستانه عبدالعظیم پیش از روزگار صفویه، سندی مکتوب دیده نشده است.
کهنترین اثری که در این باب به دست آمده، فرمان شاه طهماسب صفوی است که طی آن تولیت مزرعهای به نام مبارکآباد درخوارری را که طغرل سلجوقی وقف آستانه کرده بود، به سید شرف الدین واگذاشته است.[۴۶]
مطابق فرمانهای دولتی که از عهد صفویه تاکنون به جای مانده است میتوان سلسله متولیان آستانه را که نوادگان آنها تا چند سال پیش عهدهدار تولیت این آستانه بودند، شناخت.
در روزگار شاه طهماسب، میرزا حبیب الله، فرزند بزرگ سید حسین خاتم المجتهدین و نواده دختری محقق ثانی، به تولیت آستانه گمارده شد. سپس جای او را میرزا ابراهیم شیخ الاسلام نواده خاتمالمجتهدین گرفت و تولیت آستانه در خانواده او ادامه یافت.[۴۷]
در ۱۳۳۰ق/۱۹۱۲م چندی پس از تشکیل وزارت معارف و اوقاف، تولیت میرزا هدایتالله از همان سلسله، از سوی کسانی که مأمور نظارت و رسیدگی به موقوفات آستانه شده بودند، تأیید شد[۴۸] و فرزندان او نیز تا چند سال پیش اداره آستانه را به عهده داشتند. نام این متولیان در فرامین شاهان صفوی و کتاب تحفه سامی اثر ساممیرزا فرزند شاه اسماعیل صفوی آمده است.
از شاه عباس و شاه طهماسب دوم و اشرف افغان و کریمخان زند و شاهان قاجار نیز فرامینی درباره تولیت در دست است.
پس از انقلاب اسلامی ایران از سوی امام خمینی در ۵ فروردین سال ۱۳۵۸ش احمد مولایی (۱۳۰۳-۱۳۷۴ش) که تولیت حرم حضرت معصومه(س) را در قم برعهده داشت به مدیریت و ساماندهی حرم عبدالعظیم نیز مأمور شد.[۴۹]
در تاریخ ۲۰ فروردین ماه ۱۳۶۹ش محمدی ریشهری طی حکمی از جانب رهبر جمهوری اسلامی ایران به تولیت این آستان منصوب گردید.[۵۰]
پس از فوت محمدی ریشهری در روزهای آغازین سال ۱۴۰۱ش، سیدعلی قاضیعسکر در تاریخ ۷ فروردین، تولیت آستان حضرت عبدالعظیم و متعلقات و بقاع وابسته را عهدهدار شد.[۵۱]
موقوفات
همگام با افزایش اهمیت و توسعه آستانه عبدالعظیم حسنی، از دیرباز کسانی مزارع و املاک و رقبات و اشیائی، غالباً با تعیین مورد مصرف آنها، وقف آستانه کردهاند و فرمانهایی نیز از سوی حاکمان وقف درباره موقوفات صادر شده که هماکنون پارهای از آنها در دست است.
کهنترین خبری که درباره اوقاف آستانه دیده شد، روایت عبدالجلیل قزوینی رازی[۵۲] است که میگوید مجدالملک براوستانی اوقافی برای حضرت عبدالعظیم مقرر داشته است.
کهنترین فرمان دولتی در این باره، فرمان مورخ ۹۶۰ق/۱۵۵۳م شاهطهماسب است که صورت موقوفات غیرمنقول آستانه با مشخصات کامل در آن ذکر شده است.
براساس این فرمان، ۱۶ رقبه مزرعه و باغچه در ری و شمیران و شهریار، از جمله املاک وقفی آستانه بوده که امروزه ۵ رقبه از آن باقی و در تصرف آستانه است[۵۳] و بقیه در طی روزگار به علت نابسامانیهای سیاسی و سوءاداره آستانه، توسط کسانی تصرف شده است کهنترین رقبه وقفی مشخص، مزرعه مبارکآباد معروف به خیرآباد واقع در ناحیه خوار شهر ری بوده که طغرل سلجوقی وقف آستانه کرده است.[۵۴]
به جز فرمان شاهطهماسب، فرامین دیگری از سلاطین صفویه و زندیه و قاجاریه در دست است.
موقوفات آستانه شامل زمینهای کشاورزی، روستا، قنات آب، ساختمان و اشیای گوناگون است.[۵۵]
پانویس
- ↑ ابواسحاق ابراهیم اصطخری، مسالک و ممالک، ص ۱۷۰
- ↑ واعظ کاشفی، روضة الشهداء، ص۴۰۱.
- ↑ کریمان، ری باستان، ص۳۹۴.
- ↑ حمدالله مستوفی، نزهة القلوب، ص۵۴
- ↑ حسین کریمان، ری باستان، ص۴۱۹، و حسین کریمان، ری باستان، حاشیه
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۱۴۶.
- ↑ محمدبن حسن ابن اسفندیار، تاریخ طبرستان، ص۱۲۰.
- ↑ سمرقندی، مطلع ، ص۳۲۱.
- ↑ قزوینی رازی، النقض، صص ۲۲۰ و ۵۷۷.
- ↑ پیرنیا، (درگاه و کتیبه آستانه حضرت عبدالعظیم)، صص ۴-۶؛ هدایتی، مشاهدات نگارنده، ۵
- ↑ هدایتی، آستانه ری، ص۲۴.
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۲۹۱.
- ↑ هدایتی، آستانه ری، ص۲۷.
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۱۶۱.
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، صص۳۷۳ و۳۷۴.
- ↑ پیرنیا، (درگاه و کتیبه آستانه حضرت عبدالعظیم)، ص۴-۶.
- ↑ هدایتی، آستانه ری، ص۷۹.
- ↑ میرخواند، روضةالصفا، ج۱۰، ص۱۰۶.
- ↑ ایرانشهر (ذیل اوقاف)، جلد ۲؛ و محمدتقی مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۱۵۱
- ↑ محمدتقی مصطفوی، آثار تاریخی تهران، صص۱۵۰-۱۵۱
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۱۴۹.
- ↑ هدایتی، آستانه ری، ص۲۳.
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۱۵۰؛ هدایتی، آستانه ری، ص۲۴.
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۲۹۱.
- ↑ کریمان، ری باستان، ص۳۹۱.
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۱۶۱.
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۱۵۱.
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۱۵۷.
- ↑ ایرانشهر (ذیل اوقاف)، جلد ۲؛ و هدایتی، آستانه ری، ص۲۶.
- ↑ کریمان، ری باستان، ص۳۹۱.
- ↑ مشاهدات نگارنده
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۲۹۳.
- ↑ هدایتی، آستانه ری، ص۲۷۲.
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۱۵۷، و هدایتی، آستانه ری، ص۲۷.
- ↑ ازاره: آن قسمت از دیوار اطاق یا ایوان که از کف طاقچه تا روی زمین باشد. (لغت نامه دهخدا)
- ↑ محمدعلی هدایتی، آستانه ری، مجموعه اسناد و فرامین، ص۷۹.
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۱۵۴ و ص۱۵۵.
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۱۵۴، ص۱۵۵.
- ↑ هدایتی، آستانه ری، ص۲۶، و ص۲۷.
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی، ص۱۵۶ و ص۱۵۷.
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۱۵۶.
- ↑ محمدتقی مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۱۶۰.
- ↑ کتابخانه مرکزی، فهرست خطی، ج۳، ص۶۴.
- ↑ مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۱۵۸.
- ↑ هدایتی، آستانه ری، ص۲؛ و مصطفوی، آثار تاریخی تهران، ص۱۵۹.
- ↑ هدایتی، آستانه ری، ص۹۰۹.
- ↑ ایرانشهر (ذیل اوقاف)، ج۲ ۱۳۳۱-۱۳۳۲.
- ↑ ایرانشهر (ذیل اوقاف)، ج۲، صص۱۳۳۱-۱۳۳۲.
- ↑ آستان مقدّس حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السّلام در گذشته و حال
- ↑ انتصاب حجتالاسلام والمسلمین محمدیریشهری به تولیت آستان مقدس حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع)، پایگاه اطلاعرسانی آیتالله خامنهای.
- ↑ انتصاب حجتالاسلام قاضیعسکر به تولیت آستان حضرت عبدالعظیم و متعلقات و بقاع وابسته، پایگاه اطلاعرسانی آیتالله خامنهای.
- ↑ قزوینی رازی، النقض، ص۲۲۰
- ↑ ایرانشهر (ذیل اوقاف)، ۲/۱۳۳۱-۱۳۳۲
- ↑ هدایتی، آستانه ری، ص۹۰، «فرمان شاه طهماسب »، مجموعه اسناد و فرامین.
- ↑ کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد، فهرست میکروفیلمها، ۱/۱۰-۱۲برای سایر موقوفات.
منابع
- ابواسحاق ابراهیم اصطخری، مسالک و ممالک، به کوشش ایرج افشار، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۷ش؛
- احمد نجاشی، رجال، بمبئی، ۱۳۱۷ق؛
- احمدبن محمد فصیحی خوافی، مجمل، به کوشش محمود فرخ، مشهد، باستان، ۱۳۳۹ش، جلد ۳؛
- ایرانشهر (ذیل اوقاف)، جلد دوم؛
- تحقیقات محلی نگارنده مقاله، زمستان ۱۳۶۵ش.
- حافظحسین کربلایی تبریزی، روضاتالجنات، به کوشش جعفرسلطان قرایی، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹ش، جلد ۲، حاشیه؛
- حسنبن یوسف حلی، خلاصهالاقوال فی معرفهالرجال، تهران، ۱۳۱۰ق؛
- حسین کریمان، ری باستان، تهران، انجمن آثار ملی، ۱۳۴۵ش، جلد ۱، ۲، جمـ؛
- حسین نوری طبرسی، مستدرکالوسائل، تهران، اسلامیه، ۱۳۸۲ق، جلد ۳؛
- حمدالله مستوفی، نزههالقلوب، به کوشش گای لسترنج، لیدن، ۱۳۳۱ق؛
- رضاقلیخان هدایت، روضهالصفای ناصری، تهران، خیام، ۱۳۳۹ش، جلد ۱۰؛
- سعدبن عبدالرزاق سمرقندی، مطلع، به کوشش محمدشفیع، لاهور، ۱۳۶۵ق، جلد۲ (۱)؛
- عبدالجلیل قزوینی رازی، النقض، به کوشش جلالالدین محدث، تهران، انجمن آثار ملی، ۱۳۵۸ش؛
- عبدالعزیز جواهرکلام، تاریخ تهران، تهران، منوچهری، ۱۳۵۷ش؛
- عزیزالله عطاردی قوچانی، عبدالعظیمالحسنی حیاته و مسنده، تهران، ۱۳۴۳ش؛
- قاضی نورالله شوشتری، مجالسالمؤمنین، تهران، اسلامیه، ۱۳۷۵ق، جلد ۲؛
- کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد، فهرست میکروفیلمها، ۱/۱۰-۱۲؛
- کتابخانه مرکزی، فهرست خطی، جلد ۳؛
- محمدباقر بهبهانی، تعلیقات علی منهجالمقال، تهران، ۱۳۰۶ق؛
- محمدباقر کجوری، جنهالنعیم، تهران، ۱۲۹۶ق؛
- محمدباقر مرعشی، الرواشحالمساویه، قم، کتابخانه آیتالله مرعشی، ۱۴۰۵ق؛
- محمدبن حسن ابناسفندیار، تاریخ طبرستان، به کوشش عباس اقبال، تهران، کلاله خاور، ۱۳۲۰ش؛
- محمدتقی مصطفوی، آثار تاریخی تهران، تهران، انجمن آثار ملی، ۱۳۶۱ش، جمـ؛
- محمدحسنخان اعتمادالسلطنه، مرآتالبلدان، به کوشش پرتو نوری علاء و محمدعلی سپانلو، تهران، اسفار، ۱۳۶۴ش، جلد اول؛
- محمدعلی هدایتی، آستانه ری، مجموعه اسناد و فرامین، تهران، ۱۳۴۴ش، جمـ؛
- محمدکریم پیرنیا، «درگاه و کتیبه آستانه حضرت عبدالعظیم »، مجله باستانشناسیو هنر ایران، س ۲، شمـ ۲ (بهار ۱۳۴۸ش)؛
- ملاحسین واعظ کاشفی، روضهالشهداء، به کوشش ابوالحسن شعرانی، تهران، اسلامیه، ۱۳۴۹ش؛
- سایت khamenei.ir،انتصاب حجتالاسلام والمسلمین محمدیریشهری به تولیت آستان مقدس حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع)، مشاهده: ۲۰ تیر ۱۳۹۶.
- انتصاب حجتالاسلام قاضیعسکر به تولیت آستان حضرت عبدالعظیم و متعلقات و بقاع وابسته، پایگاه اطلاعرسانی آیتالله خامنهای، تاریخ انتشار: ۷ فروردین ۱۴۰۱ش.
پیوند به بیرون
- متن و صوت زیارتنامه حضرت عبدالعظیم(ع)
- آستان مقّدس حضرت عبدالعظیم علیه السّلام
- دایره المعارف بزرگ اسلامی