پرش به محتوا

ثویه

از ویکی شیعه
قبرستان ثویه در نزدیکی کوفه

ثَوِیّه یا ثُوَیه قبرستانی تاریخی در نزدیکی کوفه است که تعدادی از صحابه پیامبر(ص) و برخی از یاران خاص حضرت علی(ع) همچون کمیل بن زیاد در آن دفن شده‌اند. گفته شده سر امام حسین(ع) و دیگر شهدای کربلا پیش از ورود به کوفه در این منطقه بر زمین گذاشته شده است.

امروزه این قبرستان به حَنّانه شناخته می‌شود و بر اساس توصیه بزرگان دین خواندن نماز در آن فضیلت دارد.

جایگاه و اهمیت

به گفته ابن‌خلکان در قبرستان ثویه تعدادی از صحابه پیامبر(ص) دفن شده‌اند.[۱] همچنین برخی از یاران حضرت علی(ع) همچون کمیل بن زیاد و شریک اعور نیز در این مکان مدفونند.[۲] مرقد امام علی(ع) در نزدیکی ثویه قرار دارد.[۳] شهید اول، از فقیهان شیعه در قرن هشتم قمری، در کتاب المزار توصیه کرده که به احترام یاران ویژه امام علی(ع) دو رکعت نماز در این قبرستان خوانده شود.[۴] به گفته شیخ عباس قمی، قبر ابوموسی اشعری، مغیره بن شعبه و زیاد بن ابی‌سفیان در این مکان قرار دارد.[۵]

این مکان علاوه بر مقبره‌های تاریخی دارای مساجدی است که هرساله میزبان زائرانی از نقاط مختلف جهان است.[۶]

سید هاشم بحرانی، از مفسران شیعه در قرن یازدهم قمری، با استناد به روایتی از امام صادق(ع)، ثویه را مکانی برای ملاقات پیامبر(ص) و حضرت علی(ع) ذکر می‌کند که در زمان رجعت، مسجدی در آن مکان می‌سازند.[۷] حسن عیسی، تاریخ‌پژوه، با استناد به روایتی از امام صادق(ع)[۸] معتقد است که سر امام حسین(ع) و دیگر شهدای کربلا پیش از ورود به کوفه در منطقه ثویه بر زمین گذاشته شده است.[۹] واژه «الثویه» در اشعار شعرای عرب همچون نعمان بن بشیر انصاری و سید اسماعیل حمیری نیز آمده است.[۱۰]

پیشینه

ثَوِیه یا ثُوَیه،[۱۱] مکانی در پشت حیره و نزدیک کوفه بوده،[۱۲] که پیش از اسلام به نام «ثویة الحیره» شناخته می‌شد.[۱۳] به گفتهٔ حسن عیسی پژوهشگر تاریخ، این مکان در ابتدا زندانی بود که افراد محکوم به اعدام را در آن زندانی و سپس اعدام می‌کردند.[۱۴] پس از ورود اسلام و بنای کوفه ثویه به قبرستانی برای اهل کوفه تبدیل شد.[۱۵] این قبرستان متعلق به مناطق حیره و کوفه بوده و به همین دلیل به آن «ثویه حیره» یا «ثویه کوفه» می‌گفتند.[۱۶]

موقعیت جغرافیایی

ثویه به سمت شهر نجف پس از (خندق کوفه) قرار دارد.[۱۷] به نقل از کتاب المفصل فی تاریخ النجف، ثویه به صورت طولی از شرق شهر نجف آغاز می‌شود و به حیره واقع در جنوب شرقی نجف و همچنین به منطقه (خندق) در نزدیکی کوفه ختم می‌گردد.[۱۸] به گفته وی امروزه ثویه جزیی از شهر نجف شده است.[۱۹] ثویه به‌دلیل موقعیت جغرافیایی به‌عنوان بخشی از تاریخ کوفه و حیره نیز شناخته می‌شود.[۲۰] قبرستان ثویه امروزه به حَنّانه معروف است.[۲۱]

پانویس

  1. ابن‌خلکان، وفیات الأعیان، ۱۹۰۰م، ج۲، ص۵۰۶.
  2. قمی، سفینة البحار، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۵۲۸.
  3. حکیم، المفصل فی تاریخ النجف الاشرف، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۹۳.
  4. شهید اول، المزار، ۱۴۱۰ق، ص۳۲.
  5. قمی، سفینة البحار، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۵۲۸.
  6. قبرستان ثویه، مندرج در سایت آنلاین کربلا.
  7. بحرانی، البرهان، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۹۱ و ج۴، ص۲۹۲.
  8. شیخ طوسی، الأمالی، ۱۴۱۴ق، ص۶۸۲.
  9. حکیم، المفصل فی تاریخ النجف الاشرف، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۹۴.
  10. حکیم، المفصل فی تاریخ النجف الاشرف، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۸۷.
  11. بکری، معجم ما استعجم من أسماء البلدان والمواقع، ۱۴۰۳ق، ج۱، ص۳۵۰.
  12. حکیم، المفصل فی تاریخ النجف الاشرف، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۹۱.
  13. حکیم، المفصل فی تاریخ النجف الاشرف، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۸۴.
  14. حکیم، المفصل فی تاریخ النجف الاشرف، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۸۴.
  15. حکیم، المفصل فی تاریخ النجف الاشرف، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۸۴ و ۱۸۶.
  16. حکیم، المفصل فی تاریخ النجف الاشرف، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۸۶.
  17. حکیم، المفصل فی تاریخ النجف الاشرف، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۸۶.
  18. حکیم، المفصل فی تاریخ النجف الاشرف، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۸۶.
  19. حکیم، المفصل فی تاریخ النجف الاشرف، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۸۶.
  20. قبرستان ثویه، مندرج در سایت آنلاین کربلا.
  21. حکیم، المفصل فی تاریخ النجف الاشرف، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۱۹۳.

منابع

  • «قبرستان ثویه»، مندرج در سایت آنلاین کربلا، تاریخ بازدید: ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۴ش.
  • ابن‌خلکان، أحمد بن محمد، وفيات الأعيان وأنباء أبناء الزمان، محقق: إحسان عباس، بیروت، دار صادر، ۱۹۰۰م.
  • بحرانی، هاشم بن سلیمان، البرهان في تفسير القرآن‏، تحقیق: بنياد بعثت، واحد تحقيقات اسلامى‏، قم، مؤسسة البعثة، قسم الدراسات الإسلامية، چاپ اول، ۱۴۱۵ق.
  • بکری، عبدالله بن عبد العزيز، معجم ما استعجم من أسماء البلدان والمواقع، بیروت، عالم الکتب، ۱۴۰۳ق.
  • حکیم، حسن عیسی، المفصل فی تاریخ النجف الاشرف، قم، المکتبة الحیدریة، ۱۳۸۵ش.
  • شهيد اوّل‏، محمد بن مکی، المزار، قم‏، مؤسسه امام مهدى(ع)، چاپ اول، ۱۴۱۰ق.
  • قمی، عباس، سفينة البحار، قم، اسوه، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.