حلال‌گوشت

مقاله نامزد خوبیدگی
از ویکی شیعه
(تغییرمسیر از حیوان حلال‌گوشت)

حلال‌گوشت حیوانی که به‌لحاظ فقهی، خوردن گوشتش جایز است. در هریک از انواع سه‌گانه حیوانات خشکی، آبزیان و پرندگان، حیواناتِ حلال‌گوشت وجود دارد. شرط حلال‌بودنِ خوردنِ گوشتِ حلال‌گوشت، تذکیه است. طبق فتوای فقیهان، خوردن برخی از اجزای آن، هرچند تذکیه شده باشند، حرام است؛ مانند خون، طحال، آلت تناسلی نر و دنبلان یا بیضه.

به‌فتوای فقیهان، استفاده از چرم حیوانات حلال‌گوشتی که خون جهنده دارند و بدون تذکیه مرده‌اند، در نماز جایز نیست.

مفهوم‌شناسی

در فقه، حیوانات به حلال‌گوشت و حرام‌گوشت تقسیم می‌شوند.[۱] حلال‌گوشت‌ها آنها هستند که خوردن اجزایشان، پس از تذکیه، جایز است.[۲]

در کتاب‌های فقهی، از احکام حیوانات حلال‌گوشت در ابواب فقهی‌ای چون طهارت،[۳] نماز،[۴] صید[۵] و ذبح[۶] بحث می‌شود.

حیوانات حلال‌گوشت

بر پایه فقه شیعه، از میان انواع سه‌گانه حیوانات خشکی، دریایی و پرندگان، حیوانات زیر حلال‌گوشت‌اند:

  • حیوانات خشکی: چهارپایانی نظیر گوسفند، بز، گاو، شتر، آهو، غزال(آهو بره یا آ‌هو بره نوزاد)، گوزن، گورخر و بز کوهی حلال دانسته شده است.[۷] گوشت اسب، قاطر و خر اهلی هم حلال است؛ اما خوردن گوشتشان مکروه است.[۸]
  • پرندگان: پرندگانی که یکی از چهار ویژگی‌ِ داشتن چینه‌دان، سنگ‌دان، خارِ پشت پا، بال‌زدن پی‌درپی را داشته باشند، حلال‌گوشت هستند؛[۱۰] مانند مرغ خانگی، بوقلمون، گنجشک، کبوتر، مرغابی، کبک، تیهو(از خانواده قرقاول و کوچک‌تر از کبک)، بلبل و شترمرغ.[۱۱] گوشت هدهد،[۱۲] چلچله و پرستو هم حلال، اما خوردنش مکروه است.[۱۳]

اجزای حرام‌ حیوانات حلال‌گوشت

فقیهان برخی اجزای حیوانات حلال‌گوشت را، هرچند تذکیه شده باشند، حرام شمرده‌اند؛[۱۴] مانند خون، طحال، آلت تناسلی نر و دنبلان یا بیضه.[۱۵]

حکم استفاده از چرم در نماز

طبق فتوای فقیهان، حیوانات حلال‌گوشتی که خون جهنده دارند، اگر بدون تذکیه مرده باشند، نجس هستند و استفاده از چرمشان در نماز جایز نیست. البته اگر در بازار مسلمانان عرضه شده باشد، بنا بر آن است که تذکیه شده‌اند و لازم نیست در این زمینه تحقیق کنیم. [۱۶]

نظارت بر تذکیه حیوانات حلال‌گوشت

در ایران و برخی دیگر از کشورهای اسلامی، برای احراز حلال بودن گوشت‌های مصرفی، کارشناسان امور ذبح و صید شرعی حیوانات، بر فرایند کشتار و صید حیوانات حلال‌گوشت نظارت می‌کنند.[۱۷] در ایران، قانون نظارت شرعی بر ذبح و صید، در سال ۱۳۸۷ش به تصویب مجلس شورای اسلامی رسیده است.[۱۸]

جستارهای وابسته

پانویس

  1. مؤسسه دایرةالمعارف فقه فارسی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل‌بیت(ع)، ۱۳۸۷ش، ج۳، ص۴۰۸.
  2. مؤسسه دایرةالمعارف فقه فارسی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل‌بیت(ع)، ۱۳۸۷ش، ج۲، ص۴۲۶.
  3. نگاه کنید به نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۵، ص۲۸۷.
  4. نگاه کنید به نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۱۲، ۲۳۶.
  5. نگاه کنید به سبزواری، مهذب‌الاحکام، ۱۴۱۳ق، ج۲۳، ص۲۹.
  6. نگاه کنید به نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۸، ۲۵۸.
  7. مؤسسه دایرةالمعارف فقه فارسی، فرهنگ فقه، ۱۳۸۷ش، ج۳، ص۴۰۸.
  8. امام خمینی، رساله توضیح‌المسائل، ۱۴۲۶ق، ص۵۵۵.
  9. مؤسسه دایرةالمعارف فقه فارسی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل‌بیت(ع)، ۱۳۸۷ش، ج۳، ص۴۰۸.
  10. مؤسسه دایرةالمعارف فقه فارسی، فرهنگ فقه، ۱۳۸۴ش، ج۲، ص۲۵۵ و ۲۵۶.
  11. امام خمینی، تحریرالوسیله، ۱۴۲۵ق، ج۳، ص۲۷۵-۲۷۹.
  12. نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۳۶، ص۳۱۰.
  13. امام خمینی، تحریرالوسیله، ۱۴۲۵ق، ج۳، ص۲۷۵.
  14. مؤسسه دایرةالمعارف فقه فارسی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل‌بیت(ع)، ۱۳۸۷ش، ج۲، ص۲۵۵.
  15. نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۳۶، ص۳۴۲.
  16. بنی‌هاشمی خمینی، توضیح المسائل مراجع، مسئله ۸۸، پورتال انهار.
  17. «اجرای قانون ذبح شرعی در ۵۷ کشور اسلامی»، سایت خبری حکیم مهر.
  18. «قانون نظارت شرعی بر ذبح و صید»، مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی.

منابع

پیوند به بیرون