مقدونیه

مقدونیه

اطلاعات عمومی
جمعیت کل	۱,۸۳۲,۶۹۶ (۲۰۲۱)
مساحت	۲۵,۷۱۳
حکومت	جمهوری
پایتخت	اسکوپیه ۴۱٫۶۰۳°شمالی ۲۱٫۷۱۵°شرقی / 41.603; 21.715
زبان رسمی	زبان مقدونی
اسلام
پیشینه اسلام	عثمانیان
درصد مسلمانان	حدود ۳۰ درصد
اطلاعات شیعی
جمعیت	حدود ۷،۰۰۰
درصد به جمعیت کشور	۰.۳ درصد
درصد به جمعیت مسلمانان	کمتر از 1 درصد

جمهوری مقدونیه (Republic of Macedonia) ، در جنوب شرقی اروپا و شمال یونان واقع است. این جمهوری در ۱۹۹۱ از یوگسلاوی پیشین مستقل شد. اسلام دومین دین در مقدونیه است که با سلطه عثمانیان به این منطقه راه یافت، و پیروان آن حدود ۳۰ درصد جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند. از جمعیت شیعیان آمار دقیقی در دست نیست، پورتال اهل بیت، شمار آنان را حدود ۷،۰۰۰ تن تخمین زده است که کمتر از یک درصد جمعیت کشور است. فرقه‌های صوفیه نیز در این کشور حضور فعال دارند، پیشینه آنان در این کشور به پیش از دوره عثمانی برمی‌گردد.

اطلاعات عمومی

اقوام در مقدونیه      مقدونی‌ (۶۷٪)     آلبانی‌ (۲۰٪)     ترک (۴٪)     کولی (۲٪)     صرب (۲٪)     دیگر (۵٪)

جمهوری مقدونیه در جنوب صربستان، شرق آلبانی، شمال یونان و غرب بلغارستان قرار دارد. پایتخت این کشور شهر اسکوپیه (Skopje)و مساحت آن ۲۵.۷۱۳ کیلومتر مربع است. همچنین مقدوینه با ایالت کوزوو هم مرز است.

تاریخ سیاسی

مقدوینه تا قرن چهاردهم میلادی تحت تسلط صرب‌ها قرار داشت و در این تاریخ امپراتوری عثمانی آن را جز قلمرو خود قرار داد. در قرن نوزدهم، طی جنگ‌هایی که بین روسیه تزاری و عثمانیان صورت گرفت، این ناحیه از دولت عثمانی جدا شد. طی جنگ‌هایی که بین سال‌های ۱۹۱۲ تا ۱۹۱۳ به وقع پیوست، یونان، صربستان و سپس بلغارستان آن را اشغال کردند و در از ۱۹۲۶ رسماٌ بخشی از فدراسیون یوگسلاوی سابق بود. مقدونیه در ۱۹۹۱ از یوگسلاوی اعلام استقلال کرد.

اقوام و ادیان

مقدونیه حدود دو میلیون نفر جمعیت دارد، اسلام دومین دین این کشور است، مسلمانان ۳۰ تا ۵۰ % جمعیت مقدونیه را تشکیل می‌دهند. ۶۷ % مقدونی، ۲۰ % آلبانیایی، ۴/۵ % ترک، ۲/۳ % کولی و ۲/۳ % صرب، نژادهای این کشور را تشکیل می‌دهند. زبان رسمی مقدونیه، مقدونی است و به خط سیریلیک نوشته می‌شود، زبان‌های آلبانیایی، ترکی و صربی نیز رایج است.

ادیان در مقدونیه
مسیحیت ارتدوکس			۶۴٫۷٪
اسلام			۳۳٫۳٪
سایر			۲٪

اسلام

مسلمانان مقدوینه را قومیت‌های آلبانی، ترک، مقدوینه‌ای و رومی تشکیل می‌دهند، اما بیشتر آنان نژاد آلبانی دارند و با زبان‌های آلبانی و ترکی استانبولی سخن می‌گویند، تشکیلات دینی مقدونیه مشیخت نام دارد که اداره کننده جماعات است. این تشکیلات مجلۀ الهلال را به زبان‌های مقدنیه‌ای، ترکی و آلبانی منتشر می‌کند، مساجد متعددی در اسکوپیه وجود دارد که اغلب در قرن دهم و یازدهم توسط سلطان محمد فاتح ساخته شده است. علاوه بر اسکوپیه، تته وو دیگر شهر مذهبی این کشور است. اکثر مسلمانان سنی و تابع مذهب حنفی هستند.

مساجد

• مسجد سلطان مراد؛ این مسجد در ۱۴۳۶ م در کنار مجتمع صومعه مسیحیان در تپه ویرجینیا بنا شد.
• مسجد شارنا در ۱۳۴۸
• مسجد جامعه مقدونیه در ۱۴۹۲ مصطفی پاشا در اسکوپیه

صوفیه

فرقه‌های صوفیه از دیرزمان در منطقه بالکان به ویژه در کوزوو، مقدونیه، آلبانی، سنجاک صربستان، بلغارستان و مناطق همجوار آن وجود داشته‌اند. ظهور آنان مربوط به دوره پیش از حضور عثمانیان در منطقه بالکان است. آنها با استحکام حکومت عثمانی، عقیده خود را در این بخش شبه جزیره بالکان گسترش دادند. در اسکوپیه (پایتخت مقدونیه)، مکان‌هایی برای پیروان فرقه‌های صوفی در نظر گرفته شده است، که سماع‌خانه نام دارد.

تشیع

در مقدونیه تکایایی وجود دارد که در نقش و تزئینات داخلی آن از نام امامان شیعه و اشعاری در مدح آنان استفاده شده است. در برخی مساجد نیز اسامی ائمه شیعه دیده می‌شود، در این سرزمین، آثار فلاشری شاعر آلبانیائی که درباره اهل بیت اشعاری سروده است با تیراژ بالا انتشار یافته است، عده کمی شیعه در مقدونیه سکونت دارند. مراسم سوگواری محرم در در تکایا برگزار می‌شود و غذای نذری آنان در ماه محرم عاشورا نام دارد.

آمار شیعیان

جمعیت کل	مسلمانان	شیعیان	درصد شیعیان	سال	منبع
۲.۲۳۵.۰۴۴			۱۰ درصد جمعیت کشور	۲۰۰۰	دائرةالمعارف امام حسین(ع)
۲۰.۰۰۰.۰۰۰		۶.۳۰۰	۰.۳ درصد چمعیت کشور	۲۰۰۸	مجمع جهانی اهل بیت
۲۰.۰۶۱.۳۱۵	۶۸۰.۰۰۰	کمتر از ۶.۸۰۰	کمتر از یک درصد جمعیت مسلمانان	۲۰۰۹	انجمن دین و زندگی اجتماعی «مؤسسه PEW»

منابع

• گلی زواره، جغرافیای جهان اسلام: آشنایی با کشورهای اسلامی و قلمرو اقلیت‌های مسلمان، انتشارات موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی، چ: دوم، قم، ۱۳۸۹ش.
• گلی زواره، مسلمانان کوزوو، مقدونیه و سنجاک در محاق ستم؛ مجله پاسدار اسلام، شماره ۱۳۵، اول اسفند، ۱۳۷۱ش
• افشار، مسعود، مقدوینه؛ مباحث کشورها و سازمان‌های بین المللی، دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی، تهران، ۱۳۷۷ش.