ویکی شیعه:Featured articles/2025/03
آیه شاهد (سوره هود:۱۷) به تصدیق ادعای نبوت پیامبر(ص)، توسط قرآن، کتب آسمانی پیشین و مؤمنان راستین اشاره میکند. این آیه پس از آنکه مشرکان به پیامبر(ص)، اتهام دروغگویی زدند، برای ثبات قدم و تقویت ایمان پیامبر(ص) نازل شد. در منابع روایی و تفسیری شیعه و اهل سنت منظور از «شاهد» در این آیه، امام علی(ع) دانسته شده است که اولین ایمانآورنده به پیامبر اسلام(ص) بود. امام علی(ع) در روایتی خود را مصداق شاهد در این آیه دانسته است. حاکم حَسکانی در کتاب شواهد التنزیل بیش از ۱۶ روایت برای اثبات شاهد بودن امام علی(ع) آورده است. البته مصادیق دیگری مانند جبرئیل، زبان پیامبر و قرآن را نیز بر واژه شاهد تطبیق دادهاند؛ ولی علامه طباطبایی با رد دیگر نظرات و با استناد به برخی روایات، تعبیر «وَیتْلُوُهُ شاهِد مِنْهُ» را منطبق با امام علی(ع) میداند. به آیه شاهد به عنوان دلیلی بر ولایت و خلافت امام علی(ع) استناد شده است؛ چراکه طبق این آیه، شاهد باید نفس پیامبر(ص) باشد و بر اساس آیه مباهله، امام علی(ع)، نفس پیامبر معرفی شده است. در آیه شاهد از میان کتب پیشین فقط به نام تورات اشاره شده است؛ مفسران دلیل این موضوع را انتشار بیشتر افکار یهود در محیط نزول قرآن دانستهاند و اینکه مسیحیان در نقاط دورتری مانند شامات و یمن زندگی میکردند.
دیگر مقالات منتخب: زبیر بن عوام – انجیل – بهشت