پرش به محتوا

آیه ۱۳۹ سوره آل‌عمران

از ویکی شیعه
(تغییرمسیر از آیه 139 سوره آل‌عمران)
آیه ۱۳۹ سوره آل‌عمران
مشخصات آیه
واقع در سورهآل‌عمران
شماره آیه۱۳۹
جزء۴
اطلاعات محتوایی
دربارهوعده پیروزی به مؤمنان
آیات مرتبطآیه ۳۵ سوره محمد


آیه ۱۳۹ سوره آل‌عمران به مؤمنان وعده پیروزی و غلبه بر کافران می‌دهد و آنان را به پایداری در برابر کافران ترغیب می‌کند.[۱] در آغاز آیه، به مسلمانان هشدار داده شده که از شکست در نبرد، دچار سستی و اندوه نشوند.[۲]

﴿وَلَا تَهِنُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ ۝١٣٩ [آل عمران:139]
﴿و اگر مؤمنید سستی مکنید و غمگین مشوید که شما برترید ۝١٣٩

فضل بن حسن طبرسی، مفسر شیعه و صاحب تفسیر مجمع البیان، گفته است که شأن نزول این آیه، تسلی و امیدبخشی به مسلمانان پس از جنگ اُحُد بوده که در آن کشته‌ها و مجروحانی دادند.[۳] وی در نقلی دیگر آورده که روز پس از جنگ احد، پیامبر اکرم(ص) با همراهی گروهی از مجروحان جنگ، برای جلوگیری از حمله مجدد سپاه مکه به مدینه، به سوی حمراءالاسد رفت و خداوند این آیه را در همان جا نازل کرد.[۴] گفته شده که این آیه، مؤمنان را به مقاومت در برابر مشرکان فرا می‌خواند.[۵]

سید محمدحسین طباطبائی، مفسر شیعه و صاحب المیزان، تعبیر «تَهِنُوا» را -که خداوند از آن نهی کرده- به‌معنای ضعف در عزم برای جهاد و بی‌توجهی به اهمیت اقامه دین می‌داند.[۶] در مورد عبارت «وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ» گفته شده که در نهایت مؤمنان پیروز خواهند شد.[۷] محمدجواد مغنیه در تفسیر این آیه به حدیث اعتلا از پیامبر اکرم اشاره دارد که بر اساس آن اسلام برتر است و چیزی نمی‌تواند بر آن غلبه کند.[۸] همچنین ایمان در عبارت «إِنْ کنْتُمْ مُؤْمِنینَ» به‌معنای اعتماد به خدا و وعده‌های الهی تفسیر شده است.[۹]

آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی ایران، پس از حمله اسرائیل به ایران و ترور چندین تن از فرماندهان نظامی این کشور در پیامی خطاب به مردم ایران آیه را قرائت کرد.[۱۰] او با استناد به این آیه، معتقد است اگر مؤمن باشیم، دشمن در میدان واقعی، قادر به انجام کاری نخواهد بود.[۱۱]

سید محمدتقی مدرسی نیز ذیل این آیه به سنت الهی اشاره می‌کند که بر اساس آن، برتری و پیروزی نتیجه اتفاقی یا بدون فداکاری نیست، بلکه مستلزم آمادگی برای تحمل سختی‌هاست؛ چرا که دشمن نیز برای مقابله آماده است.[۱۲]

آیه ۳۵ سوره محمد نیز مفهومی مشابه دارد و در آن آمده است: «پس سستی نورزید و [کافران را] به آشتی مخوانید [که‌] شما برترید و خدا با شماست و از [ارزش‌] کارهایتان هرگز نخواهد کاست».

پانویس

  1. طیب، أطیب البیان، ۱۳۷۸ش، ج۳، ص۳۶۶.
  2. مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۱۰۸.
  3. طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۸۴۳.
  4. طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۸۴۳.
  5. ثعلبی نیشابوری، الکشف و البیان، ۱۴۲۲ق، ج۳، ص۱۷۲.
  6. طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۴، ص۲۶-۲۷.
  7. فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۹، ص۳۷۱.
  8. مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۱۶۳.
  9. طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۸۴۳.
  10. «دومین پیام تلویزیونی آیت‌الله خامنه‌ای خطاب به ملت ایران در پی تهاجم رژیم صهیونی»، سایت رسمی آیت‌الله خامنه‌ای.
  11. «بیانات در دیدار مسئولان نظام»، سایت رسمی آیت‌الله خامنه‌ای.
  12. مدرسی، من هدی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۶۶۶.

منابع

  • «بیانات آیت‌الله خامنه‌ای در دیدار مسئولان نظام»، سایت رسمی آیت‌الله خامنه‌ای، تاریخ درج مطلب ۱۶ تیر ۱۳۹۳ش، تاریخ بازدید: ۱ تیر ۱۴۰۴ش.
  • ثعلبی نیشابوری، احمد بن ابراهیم، الکشف و البیان عن تفسیر القرآن، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ اول، ۱۴۲۲ق.
  • «دومین پیام تلویزیونی آیت‌الله خامنه‌ای خطاب به ملت ایران در پی تهاجم رژیم صهیونی»، سایت رسمی آیت‌الله خامنه‌ای، تاریخ درج مطلب: ۲۸ خرداد ۱۴۰۴ش، تاریخ بازدید: ۱ تیر ۱۴۰۴ش.
  • طالقانی، سیدمحمود، پرتوی از قرآن، تهران، شرکت سهامی انتشار، چاپ چهارم، ۱۳۶۲ش.
  • طباطبائی، سید محمدحسین‏، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی‏، چاپ پنجم‏، ۱۴۱۷ق.
  • طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر جوامع الجامع، تهران، انتشارات دانشگاه تهران، مدیریت حوزه علمیه قم، چاپ اول، ۱۳۷۷ش.
  • طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه محمدجواد بلاغی‏، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.
  • طیب، سید عبدالحسین، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، تهران، انتشارات اسلام، چاپ دوم، ۱۳۷۸ش.
  • فخر رازی، محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ سوم، ۱۴۲۰ق.
  • مدرسی، سید محمدتقی، من هدی القرآن، تهران، دارمحبی الحسین، چاپ اول، ۱۴۱۹ق.
  • مغنیه، محمدجواد، تفسیر الکاشف، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ اول، ۱۴۲۴ق.
  • مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.