حریز بن عثمان حمصی

از ویکی شیعه
(تغییرمسیر از حریز بن عثمان)

حَریز بن عُثمان حِمْصی (درگذشت: ۱۶۳ق) از محدّثین و راویان اهل‌سنت که عالمان شیعه او را ناصبی و دشمن امام علی(ع) می‌دانند. به گفته ابن‌حِبّان از رجالیان اهل‌سنت، حریز هر صبح و هر شب امام علی(ع) را ۷۰ بار لعن می‌کرد. همچنین او متن حدیث مَنْزَلت را علیه امام علی(ع) تحریف کرد.

برخی عالمان سنّی‌ مانند ابن‌جوزی و ابوالفَتح اَزْدی نیز وی را تضعیف کرده‌ و نقل حدیث از او را جایز نمی‌دانند. گروهی دیگر وثاقت و احادیثش را پذیرفته و در صدد توجیه دشمنی او با امام علی(ع) برآمده‌اند.

محدث اهل‌سنت و دشمن امام علی(ع)

حَریز بن عُثمان حِمْصی با کنیه ابوعون یا ابوعثمان، محدّث و راوی حدیث اهل‌سنت[۱] در قرن دوم بود. وی منسوب به بنی‌رَحَبه، از قبیله حِمْیر بود و علاوه بر شهرت رَحَبی به مِشْرَقی نیز شناخته می‌شود.[۲] سید محمدسعید حکیم از مراجع تقلید شیعه نام حریز را در شمار ناصبیانی آورده که عالمان اهل‌سنت آنان را ستایش و تأیید کرده‌اند.[۳] مامَقانی نیز در کتاب تنقیح المقال با عنوان حریز بن عثمان الرَّجّی به شرح حال او پرداخته و ناصبی‌بودن وی را از بیان صریح عالمان سنّی مانند ذَهَبی، ابن‌حَجَر عَسقَلانی و ابن‌اَثیر گزارش می‌کند.[۴] در گزارشات اهل‌سنت نیز وی را ناصبی و از لعن‌کنندگان امام علی(ع)[۵] دانسته‌اند.[۶] او در عهد مهدی عباسی از شام به بغداد رفت.[۷] به باور ابن‌حَجَر عسقلانی وی در سال ۸۰ق در حِمصْ به دنیا آمد و در ۱۶۳ق درگذشت.[۸]

کتاب‌ها و اخبار اهل‌سنت نمونه‌هایی از ابراز دشمنی وی با امام علی(ع) را ثبت کرده‌اند. به گفته ابن‌حَبّان از رجالیان اهل‌سنت، حریز هر روز صبح و هر شب علی بن ابی‌طالب(ع) را ۷۰ بار لعن می‌کرد.[۹] به نقلی وی معاویه را در برابر امام علی(ع)، امام خود می‌دانست. براساس گزارشی اسماعیل بن عیاش، همسفر حَریز می‌گوید او در تمام مسیر مصر تا مکه به لعن و دشنام به علی مشغول بود.[۱۰] همچنین به نقل همین راوی، حریز گفت: این حدیث منزلتی که مردم درباره علی از پیامبر(ص) نقل می‌کنند حقیقت دارد؛ ولی راوی (در نقل کلمات آن) اشتباه کرده است. گفتم: صحیحش چیست؟ گفت: اَنتَ مِنّی بِمَنزلةِ قارونَ مِنْ مُوسی (تو برای من مانند قارون نسبت به موسی هستی.) گفتم این روایت را از کجا شنیدی؟ گفت: این‌ها را ولید بن عبدالملک روی منبر نقل کرد و از او شنیدم. البته از سوی برخی علمای اهل‌سنت در سند این روایت خدشه شده است.[۱۱] به گفته ابوالفَتح اَزْدی، حریز در حدیثی آورده است: هنگامی‌که پیامبر خواست بر قاطر سوار شود علی کمربند حیوان را باز کرد تا پیامبر بر زمین افتد. سپس ابوالفتح وی را به دلیل همین روایت تضعیف کرده است.[۱۲] خود حریز دلیل دوست نداشتن امام علی(ع) را کشته‌شدن اجدادش به دست وی بیان کرده است.[۱۳]

تضعیف و توثیق حریز در میان اهل‌سنت

حَریز بن عثمان از سوی احمد بن حنبل و برخی عالمان علم رجال اهل‌سنت توثیق شده است.[۱۴] گفته شده بُخاری، ابو داود، تِرْمِذی و دیگر بزرگان حدیث به احادیث او استناد کرده‌اند.[۱۵] در عین حال برخی عالمان سنی‌مذهب مانند ابن‌جوزی و ابوالفَتح اَزْدی به دلیل ناصبی‌بودن وی را تضعیف کرده‌ و نقل حدیث از او را جایز نمی‌دانند.[۱۶] بُخاری، مُحدّث مشهور اهل‌سنت با نقل خبری احتمال توبه حریز از دشمنی با امام علی(ع) را داده[۱۷] و برخی هم با بی‌اعتنایی[۱۸] یا نقل انکار دشمنی از خود حریز در صدد توجیه ناصبی‌گری او برآمده‌اند.[۱۹] بشار عواد معروف، تاریخ‌دان سنی عراقی و مصحح کتاب تهذیب الکمال فی أَسماء الرِجال با اشاره به دشمنی شدید حریز با امام علی(ع) از توثیق و اعتماد بر او انتقاد کرده و آن را گزافه‌گویی می‌نامد.[۲۰] محمد بن عقیل علوی نیز در کتابش، العَتب الجَمیل با خبیث خواندن حریز علت اعتماد و روایت برخی بزرگان اهل‌سنت از او را تعصب به باطل می‌داند.[۲۱]

جستارهای وابسته

پانویس

  1. ابن‌ابی‌حاتم رازی، الجرح و التعدیل، ۱۲۷۱ق ـ ۱۹۵۲م، ج۳، ص۲۸۹؛ ذهبی، سیر أعلام النبلاء، ۱۴۱۴ق/۱۹۹۴م، ج۷، ص۷۹ ـ ۸۰.
  2. ابن‌حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۰۷.
  3. حکیم، فی رحاب العقیده، دار الهلال، ج۳، ص۷۵.
  4. مامقانی، تنقیح المقال، مؤسسه آل البیت(ع)، ج۱۸، ص۲۱۹ ـ ۲۲۰.
  5. ابن‌عساکر، تاریخ دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۱۲، ص۳۴۸.
  6. ابن‌حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، دار الفکر، ج۲، ص۲۰۹ـ۲۱۰.
  7. ابن‌حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۰۷.
  8. ابن‌حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۰۹.
  9. ابن‌حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۱۰.
  10. مزی، تهذیب الکمال، ۱۴۰۶ ـ ۱۴۱۳ق، ج۵، ص۵۷۶.
  11. مزی، تهذیب الکمال، ۱۴۰۶ ـ ۱۴۱۳ق، ج۵، ص۵۷۷.
  12. ابن الجوزی، الضعفاء و المتروکون، ۱۴۰۶ق، ج۱، ص۱۹۷.
  13. مزی، تهذیب الکمال، ۱۴۰۶ ـ ۱۴۱۳ق، ج۵، ص۵۷۵.
  14. ابن‌ابی‌حاتم رازی، الجرح و التعدیل، ۱۲۷۱ق ـ ۱۹۵۲م، ج۳، ص۲۸۹؛ حکیم، فی رحاب العقیده، دار الهلال، ج۳، ص۷۵؛ مامقانی، تنقیح المقال، مؤسسه آل البیت(ع)، ج۱۸، ص۲۱۹ ـ ۲۲۰.
  15. ابن‌عساکر، تاریخ دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۱۲، ص۳۵۳.
  16. ابن الجوزی، الضعفاء و المتروکون، ۱۴۰۶ق، ج۱، ص۱۹۷.
  17. ابن‌حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، دار الفکر، ج۲، ص۲۰۸ و ۲۱۰.
  18. ابن‌حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، دار الفکر، ج۲، ص۲۰۹ ـ ۲۰۸.
  19. ابن‌عساکر، تاریخ دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۱۲، ص۳۵۲ـ۳۵۳؛ مزی، تهذیب الکمال، ۱۴۰۶ ـ ۱۴۱۳ق، ج۵، ص۵۷۸ ـ ۵۷۹؛ ذهبی، سیر أعلام النبلاء، ۱۴۱۴ق/۱۹۹۴م، ج۷، ص۸۱.
  20. مزی، تهذیب الکمال، ۱۴۰۶ ـ ۱۴۱۳ق، ج۵، ص۵۷۴.
  21. علوی، العتب الجمیل، ۱۴۲۵ق ـ ۲۰۰۴م، ص۱۳۱.

منابع

  • ابن‌ابی‌حاتم رازی، عبدالرحمن بن محمد، الجرح و التعدیل، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۲۷۱ق ـ ۱۹۵۲م.
  • ابن الجوزی، عبدالرحمن بن علی، الضعفاء و المتروکون، تحقیق: عبدالله القاضی، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۰۶ق.
  • ابن‌حجر عسقلانی، احمد بن علی، تهذیب التهذیب، بی‌جا، دار الفکر، ۱۴۰۴ق.
  • ابن‌عساکر، علی بن حسن، تاریخ دمشق، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق.
  • حکیم، سید محمدسعید، فی رحاب العقیده، بی‌جا، دار الهلال، بی‌تا.
  • ذهبی، محمد بن احمد، سیر أعلام النبلاء، بیروت، مؤسسة الرساله، ۱۴۱۴ق/۱۹۹۴م.
  • علوی، سید محمد بن عقیل، العتب الجمیل علی اهل الجرح و التعدیل، تحقیق: حسن بن علی السقاف، عمان، دار الامام النووی، ۱۴۲۵ق ـ ۲۰۰۴م.
  • مامقانی، عبدالله، تنقیح المقال فی علم الرجال، ج۱۸، حاشیه: محی الدین مامقانی، قم، مؤسسه آل البیت، بی‌تا.
  • مزی، یوسف بن عبدالرحمن، تهذیب الکمال فی اسماء الرجال، بیروت، مؤسسة الرساله، ۱۴۰۶ ـ ۱۴۱۳ق.